αγράμματος από επιλογή η από ανάγκη?

[γιαγια αρκουδα]

Από όταν θυμάμαι την ζωή μου σε ηλικία 5 χρόνων (1965) αποφάσισαν να χωρίσουν οι γονείς μου μάλιστα η μάνα μου ήταν έγκυος στην αδελφή μου.
Δεν αναφέρομαι στο ποιος έφταιγε και ποιος όχι στο χωρισμό το ποσοστό εύθηνης το έχουν και οι δυο προπαντός όταν υπάρχουν παιδιά στην μέση.
Μεγαλώσαμε με την γιαγιά μου και το 69 σε ηλικία 9 χρόνων ο πατριός μου που ήταν με την μάνα μου στην Γερμανία αποφάσισε να μειώσει τα οικογενειακά βάρη και με έστειλαν στην Αθήνα στον πατέρα μου.
Ο πατέρας μου βέβαια είχε παντρευτεί και αυτός πρόσφατα και η μητριά μου μόλις γέννησε την αδελφή μου βρήκε αμέσως σε τιμή ευκαιρίας οικιακή βοηθό.
Το πρωί σχολείο και το βράδυ μπέμπη σιτηνγκ. Αμέσως μετά ήρθε και ο αδελφό μου και οι απογευματινές υποχρεώσεις αυξηθήκαν περισσότερο όποτε οι λιγοστές στιγμές για διάβασμα και γράψιμο πήγαν περίπατο…..
Γυρνώντας από το σχολειό έπρεπε να βοηθήσω στης δουλειές του σπιτιού(καθαριότητα) να απλώσω να αλλάξω τα αδέλφια μου . να τα νταντέψω να τα ταΐσω κλπ να κάνω δηλαδή δουλειές να μην είμαι ένα άχρηστο τομάρι στο σπίτι ένας χαραμοφάης όπως έλεγε η μητριά μου.
Τελειώνοντας το δημοτικό όρχησε το ψιστηρη στον πατέρα μου το τι θα γίνω αν θα γίνω τεμπέλης και ότι πρέπει να πάω για δουλειά. Οπότε αμέσως βρέθηκε δουλειά βοηθός υδραυλικού για να μην τεμπελιάζω.
Το απόγευμα που γύριζα από την δαυλιά έπρεπε να είμαι χρήσιμος και στο σπίτι να μην με ταΐζουν τζάμπα όποτε το μπέμπη σιτινκ και οι δουλείες του σπιτιού ήταν στο καθημερινό μου πρόγραμμα.
Το θέμα σαν παιδί να παίξω ήταν λέξη απαγορευμένη. Και το ότι έκανα παράπονα στον πατέρα μου ότι δεν αντέχω είμαι κουρασμένος έπεφταν στο κενό.
Ο καιρός περνούσε και 13 χρόνων πια έχοντας ένα χρόνο και στην οικοδομή τα χέρια μου είχαν δυναμώσει από το κουβάλημα του ντενεκέ με την λάσπη αλλά και το άνοιγμα σπειρωμάτων με τους βιδολόγους χειρός .
Είναι τέλος Αύγουστου και στην δουλειά για δυο μέρες κουβαλάμε καλοριφέρ και μοιράζουμε στους ορόφους. Τα πόδια μου τρέμουν από την κούραση όταν γυρίζω σπίτι. Η μητριά μου αποφασίζει ότι αυτή θα σκουπίζει και εγώ θα σφουγγαρίζω …. Αν και δεν έχω κουράγιο να περπατήσω δεν τολμώ να φέρω αντίρρηση. Κάποια στιγμή δεν αντέχω και καταρρέω και κάθομαι στο πάτωμα.
Την βλέπω να έρχεται ουρλιάζοντας και με το σκουπόξυλο πάει να με χτυπήσει .
Ο κόμπος πια έχει φτάσει το χτένι που λένε έχω φάει αρκετό ξύλο από αυτήν και την ώρα που το σκουπόξυλο κατεβαίνει με φόρα επάνω μου το αρπάζω και το τραβώ.
Η σκούπα φεύγει από τα χέρια της και την γυρίζω κατά πάνω της εγώ πια .
Η σκούπα πέφτει με τόση δύναμη στην πλάτη της που σπάει το σκουπόξυλο. Πετώ το κομμάτι και τρέχω έξω από το σπίτι για να μην με πιάσει.
Αργά το απόγευμα βλέπω τον πατέρα μου να τριγυρίζει με το μηχανάκι να με ψάχνει. Εμφανίζομαι μπροστά του και ακούω κατσάδα που αντέδρασα έτσι. Η μητριά μου δεν με θέλει πια στο σπίτι όποτε όπως έστρωσα να κοιμηθώ και φεύγει.
Κάπου ένιωσα οργή να με πλημμυρίζει αλλά και πείσμα ότι δεν θα γυρίσω παρακαλώντας.
Οι μέρες περνούσαν το πρωί οικοδομή και το βράδυ κοιμόμουν δεμένος από την ζώνη μου σε ένα φιλόξενο δέντρο κάπου στα μελίσσια.
Μπήκε ο Σεπτέμβριος άρχισαν τα πρωτοβρόχια και τα προσωρινά καταλύματα για να με προστατευόσουν από την βροχή δεν θα μπορούσαν να με καλύψουν από το κρύο του χειμώνα. Όσο για σπίτι ποιος θα νοίκιαζε το 1973 σπίτι σε ένα 13 χρόνο ???

[γιαγια αρκουδα]

Ψάχνοντας μαθαίνω ότι οι σχολές του ΟΑΕΔ για υδραυλικούς παίρνουν οικότροφους στο οικοτροφείο που διαθέτουν με μικρή οικονομική συνεισφορά.
Πάω και παίρνω τα χαρτιά για την αίτηση και βάζω τον πατέρα μου να υπογράψει (ας κάνει τουλάχιστον κάτι χρήσιμο για εμένα).
Τον Οκτώβριο εγκρίνετε η αίτηση μου και μπαίνω στο οικοτροφείο της σχολής.
Σε δεχοντουσαν με την προϋπόθεση ότι θα δουλεύεις υδραυλικός. Ήμασταν 240 άτομα σε 6 θαλάμους των 40 ατόμων.
Εμείς διατηρούσαμε τους θαλάμους μας καθαρούς πλέναμε τα ρούχα μας μόνοι μας σαν τον στρατό δηλαδή μόνο φαγητό ύπνο και μάθημα μας διέθεταν.
Καθημερινά εγερτήριο 5+30 το πρωινό άρχιζε στης 6+30 αλλά σχεδόν όλοι είχαμε φύγει για την δουλειά μας και έτσι δεν μπορούσαμε να φάμε. 7 η ώρα έπρεπε να είμαι στην οικοδομή και να βγάζω τα εργαλεία μόλις έρθουν οι μαστοροι να τα βρουν έτοιμα να πιάσουν δουλειά. 2+30 που σχολούσαμε έπρεπε να καθίσω να μαζέψω τα εργαλεία να τα καθαρίσω και να ταχτοποιήσω και περίπου 3+30 να φύγω για την σχολή.
Το μάθημα άρχιζε 5 παρά τέταρτο όποτε το θέμα φαγητό…. Το ξεχνάμε . μια τυρόπιτα στο χέρι και γράψιμο και διάβασμα μέσα στο λεωφορείο αν έβρισκα θέση να καθίσω για να μπορώ να γράψω.
Το μάθημα τελείωνε στης 10 το βράδυ και 10+15 το αργότερο έκλεινε το εστιατόριο. Μέχρι να πάω να αφήσω τα βιβλία μου να πάρω τα κατσαρόλια μου να πάω για φαγητό…. Το εστιατόριο είχε κλείσει. Οπότε έπρεπε να έχω μεριμνήσει από το μεσημέρι που είχα πάει για να πάρω κολατσιό για τους μαστόρους να έχω πάρει και ψωμοτύρι για να έχω για βραδινό…στις 10+30 έσβηναν τα φώτα όποτε έπρεπε να ήμαστε στα κρεβάτια μας , πουθενά χρόνος για διάβασμα.
Ο καιρός περνούσε και κάθε Σάββατο είχα την επίσκεψη του πατέρα μου που μου έπαιρνε τα χρήματα να μου τα φυλαξει. και μου άφηνε λεφτά μόνο για τα εισιτήρια γιατί αν είχα πολλά λευτα θα γινόμουν αλητης. Δεν μπορούσα να του αρνηθώ γιατί θα απέσυρε την υπογραφή του και δεν θα μπορούσα να μείνω στο οικοτροφείο.
Στο οικοτροφείο μπορούσα να μείνω μόνο για 2 χρόνια η σχολή ήταν 4 χρόνια για να μείνω και 3 χρόνο έκανα αίτηση στον διευθυντή και στον ΟΑΕΔ .
Η αίτηση είχε πιθανότητα μια στο εκατομμύριο να γίνει δεχτεί γιατί περίμεναν χιλιάδες άτομα να μπουν.
Λόγο καλής διαγωγής και λόγο του ότι ήμουν ο μόνος που είχα γενικό βαθμό πάνω από 17 και μάλιστα σε πολλά τεχνικά μαθήματα (σχέδιο, κεντρικές θερμάνσεις , υδραυλικά, φυσική, χημεία,) είχα 20 και με έβαζαν οι καθηγητές και βοηθούσα τους συμμαθητές μου . (βεβαία ελληνικά είχα 11 αγγλικά 11 κλπ) ζήτησε ο διηθητής της σχολής να παραμείνω οικότροφος κατ εξαίρεση. Έτσι έμεινα και 3 έτος οικότροφος.
Ήμουν 15 χρόνων τώρα πια δεν είχα την ανάγκη της υπογραφής του πατέρα μου να μείνω στο οικοτροφείο. Την παραμονή μου την κέρδισα με την αξία μου.
Οπότε όταν ήρθε ο πατέρας μου να μου πάρει το εβδομαδιάτικο του είπα να μου δώσει και αυτά που μου είχε πάρει να τα φυλαξει.
Άρχισε να μου τα μασαει και μου είπε ότι είχαν αγοράσει ένα οικόπεδο για τα αδέλφια μου και έδιναν δόσεις και δεν τα είχε να μου τα δώσει θα μου τα έδινε αργότερα…
Του είπα να εξαφανιστεί και να μην εμφανιστή μπροστά μου ξανά δεν ήθελα να τον ξέρω.
Μάζεψα λυτά και για να μπορέσω να έχω λίγο περισσότερο χρόνο για διάβασμα που μου τον έτρωγαν οι συγκοινωνίες αγόρασα μια λαβερτα 750 σε καλή τιμή. Βεβαία ήμουν 15 χρονών και 50 κιλά και δεν πατούσα κάτω έπρεπε να πάω σε πεζοδρόμιο για να μην πέσω όταν σταματούσα αλλά δεν με πείραζε.

[γιαγια αρκουδα]

Τον επόμενο χρόνο δεν μπορούσα πια να μείνω οικότροφος όποτε νοίκιασα ένα σπίτι στα μελίσσια και με την μηχανή πήγαινα για δουλειά σχολειό και σπίτι.
Το 1975 το να έχεις μηχανάκι ήταν όνειρο για πολλούς. Όχι να έχεις μηχανή 750 κυβικών αυτό με έκανε περιζήτητο στα κορίτσια της εποχής μου.
Το 1977 παίρνω το πτυχίο μου με 17,56 εκατοστά και ο διευθυντής της σχολής μου προτείνει να πιάσω δουλειά στον ΟΤΕ σαν υδραυλικός συντηρητής . τότε ο ΟΤΕ έπαιρνε συντηρητές υδραυλικούς μόνο αν είχαν βαθμό πτυχίου πάνω από 17 και ήμουν ο μόνος με διαφορά. Αρνήθηκα γιατί τα αυτά που έδινε ο ΟΤΕ ήταν τα μισά από όσα έπαιρνα μια που είδη ήμουν μάστορας στα 17 μου και μάλιστα στο ίδιο αφεντικό που ήταν και οι δυο καθηγητές μου τεχνολόγοι που αυτοί είχαν μιλήσει στο αφεντικό για εμένα και με πήρε.
Ο καιρός περνούσε και όσο γινόμουν καλύτερος μάστορας τόσο ανέβαινε το μεροκάματο .. ώσπου ήρθε ο στρατός.
Εκεί έπαθα ψύξη βαριάς μορφής . όσοι με έχετε γνωρίσει από κοντά θα έχετε παρατηρήσει ότι έχω μερική παράλυση κάποιων νεύρων του προσώπου που όταν μιλώ η γελώ φαίνετε. Τώρα πια λίγο αλλά τι να γίνει έτσι είναι η ζωή .
Βγαίνοντας από τον στρατό σε ηλικία 20 χρονών νοίκιασα πάλι σπίτι αλλά είχα πια βαρεθεί το να έχω κάθε εβδομάδα και άλλη κοπέλα. Έβλεπα ότι όλες το μόνο που κοιτούσαν είναι να περνανε καλά εκείνη την στιγμή έστω και αν έπρεπε να ανοίγουν τα πόδια για να το πετυχουν.
Είχα βάλει σκοπό να δημιουργηθώ να μπω στο μάτι όλων που θεωρούσαν και είχαν προδιαγράψει ότι θα γίνω αλητης.
Τότε γνώρισα την Κατερίνα μια κοπέλα που με της πρώτη ματιά μου έκανε ένα διαφορετικό κλικ. Την γνώρισα τέλη Ιουλίου του 81 μετά 2 μήνες είπα του πατέρα μου που τον συνάντησα στον δρόμο ότι αύριο πάω να ζητήσω μια κοπέλα σε γάμο αν θες έλα αν δεν θες σκασιλα μου.
Και μετά δυο μήνες παντρευτήκαμε. ήταν 29 Νοέμβριου του 1981.
Η περιουσία μας ήταν μια μηχανή μια βαλίτσα πράγματα της Κατερίνας και άλλη μια δικια μου. 2 πιρούνια 2 κουτάλια μια κατσαρόλα μικρή ένα τηγάνι μικρό ένα κρεβάτι ένα δανικό τραπέζι 2 πιάτα με 2 δανικές καρέκλες ένα δανικό ψυγείο. και μια κουζίνα δώρο του αδελφού της.
Την επόμενη ημέρα είχαμε 500 δραχμές για να περάσουμε έως το τέλος Ιανουαρίου που θα ξαναπλωνόμουν από το εργοστάσιο που δούλευα γιατί είχα πάρει μπροστάντζα λεφτά για τον γάμο. Και είχαμε νοίκια γραμμάτια για την μότο και το κρεβάτι κλπ.
Όποτε το πρωί εργοστάσιο τα βράδυ μερεμέτια στα υδραυλικά . πολύ δουλειά και πολύ πείνα .
Την συνέχεια την ξέρετε είμαστε σχεδόν 30 χρόνια μαζί έχουμε 3 παιδιά και έχουμε φτιάξει μια Α περιουσία .
Παρ όλες της δυσκολίες μας επιβιώσαμε . όσο για δυσκολίες….. ας ρωτήσετε την Κατερίνα το τι έχουμε τραβήξει
Αυτό να το βλέπουν τα νέα ζευγάρια που για ψήλου πήδημα χωρίζουν και μάλιστα έχοντας και παιδιά.
Ούτε δικαιολογώ αυτούς που λένε ότι φταίει η οικογενειακή κατάσταση που τα παιδιά πέφτουν στα ναρκωτικά.
Σε 240 άτομα οικότροφους ήμουν ο μόνος που δεν έβαλα ούτε τσιγάρο στο στόμα μου.
Εσύ ο ίδιος φτιάχνεις το μελών σου όπως το θες είτε με τον δύσκολο είτε με τον εύκολο τρόπο. Και ο δύσκολος θέλει κότσια. Το θέμα είναι πόσοι από τους σημερινούς νέους τα αχούνε όταν καθημερινά βομβαρδίζονται από παντού από άτομα που δεν έχουν ούτε αξίες ούτε ιδεώδες αλλά ούτε ιερό και όσιο?

[CPretenteriS]

Γιώργο μου... σ'αγαπώ... σ'εκτιμώ... αλλά το συγκεκριμένο thread... αδυνατώ από τώρα κιόλας (πριν καν ολοκληρώσεις) να καταλάβω που αποσκοπεί...

[vasorfa]

ρε γιαγια αρκουδα.....μας εστειλες.......

μπραβο σου που τα,καταφερες!!!!

μακαρι να αποτελεσεις παραδειγμα για πολλους απο εμαε των νεότερων γενεων......


ασς που μου θυμησες και κατο δικες μου....ιστοριες σε οικοδομες και εργοστασια......που τωρα ακομα και ενενα μου φανταζουν παραμυθι........


παντα πιστευα και πιστευω οτι αν αξιζεις....θα πας μπροστα,οσα τραβα και αν τυχουν...παλι θα προοδεψεις!!!και φυσικα δεν μιλαω μονο για...χρηματα....

[yns]

Σ'ευχαριστώ Γιώργο, στις δύσκολες μέρες που περνάμε τέτοιες ιστορίες σου δίνουν αισιοδοξία.

[γιαγια αρκουδα]

Αρχική Δημοσίευση από CPretenteriS

Γιώργο μου... σ'αγαπώ... σ'εκτιμώ... αλλά το συγκεκριμένο thread... αδυνατώ από τώρα κιόλας (πριν καν ολοκληρώσεις) να καταλάβω που αποσκοπεί...

κωστα κοιτα φιλε γυρο σου τους νεους του τωρα και τους ανθρωπους τις ηλικιας μου και πες μου αν αυτοι οι νεοι θα μπορουσαν να καταφερουν αυτα που κατορθωσαμε εμεις. και σε στελνω στο ποστ του φιλου που αναφερετε στους πατεραδες μας.......μηπως πρεπει να κανουμε κατι? μηπως να τους βωιθησουμε? μηπως να τουσ δειξουμε οτι ολλα δεν ειναι μπιγμπραδερ και φειμ στορη η ζωη ειναι αλλιως καιαν δεν την δουνε με την σωστη ματια δεν εχουνε μελον?

[steliosx]

Γιώργο καλημέρα,
Η ιστορία σου είναι πολύ δυνατή. Αυτό είναι το σχολείο που έβγαλες!! Το σχολείο της ζωής σου. Δεν έχεις την ανάγκη κανενός για να σου πεί "μπράβο" και τέτοια. Αν την είχες δεν θα είχες κάνει όλα αυτά που περιγράφεις. Περιγράφεις άνθρωπο με πείσμα, με αρχές και αποφασιστικό. Το να παίρνεις αποφάσεις για την ζωή σου είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Να ξέρεις ότι σε πολλούς ανθρώπους περνάει η ζωή τους χωρίς να παίρνουν αποφάσεις και ρίσκα για το παραμικρό (ότι είναι να γίνει άς γίνει λένε κλπ). Η ανταμοιβή σου είναι η οικογένειά σου και η αγάπη που παίρνεις από τους ανθρώπους σου.
Εχω όμως μια ΜΕΓΑΛΗ ένσταση.
Ο τίτλος του post είναι λάθος. Δεν καταλαβαίνω το όρο "ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΣ". Τι θα πεί αυτό. Υπάρχει δηλαδή κάποιος που πιστοποιεί ότι είσαι "ενγράμματος" ή "αγράμματος"; Και μην μου πείς για πτυχία και τέτοια, γιατί έχω να σου δείξω ανθρώπους "γραμματιζούμενους" με πτυχία, που δεν θέλεις να τους ξέρεις και ξέρω άλλους "αγράμματους" που με τιμούνε με την φιλία τους, οι οποίο από μόνοι τους είναι σχολειό ολάκερο.

[myrtos]

Αχ ρε φίλε.Να ήξερες πόσα παιδιά μεγάλωσαν σαν και εσένα;;;;
Έχω δυό φιλαράκια σαν την δική σου περίπτωση που μεγάλωσαν σε θειές τους
Και μέσα στην απόλυτη φτώχια.
Ας είναι καλά τα παιδιά μας

[evan400f]

Γιώργο μου κατ’ αρχήν μπράβο σας για όλα αυτά που καταφέρατε. Έχεις απόλυτο δίκιο για τα σημερινά παιδάκια. Δυστυχώς τα περισσότερα παιδάκια σήμερα δεν κάθονται να ακούσουν.
Ο Θεός να σας έχει καλά.