Балкан експрес: Αλητευοντας στα Βαλκανια...

[Ταξιδευτης]

Ειχαμε κανει εναν μεγαλο κυκλο στην πολη που μας εβγαλε στον ξενωνα μας.
Τα πραγματα μαζευτηκαν, τα αλογα φορτωθηκαν και ημασταν ετοιμοι να βγουμε παλι στο δρομο!

Time to hit the road again!

[Ταξιδευτης]

Στα περιχωρα της πολης τα Σοβιετικα σημαδια του παρελθοντος ηταν εμφανη για αλλη μια φορα...
Τερατωδα γκριζα μπλοκ κατοικιων, ζωες στοιβαγμενες σε αθλια κουτακια...
Ομορφη αλλα βασανισμενη πολη...

[Ταξιδευτης]

Απο αυτο το σημειο ηξερα οτι ξεκινουσε το καλυτερο κομματι διαδρομης του ταξιδιου μας: ο δρομος που ενωνει το Sarajevo με τα παραλια του Μαυροβουνιου.






Οταν σχεδιαζα τη διαδρομη ειχα δυο επιλογες: ειτε να κατεβω στο Kotor απο Mostar και Dubrovnik (κανοντας και εναν μεγαλο κυκλο), ειτε να κατεβω απο το Niksic περνοντας μεσα απο καταφυτες κοιλαδες και αναμεσα στα επιβλητικα βουνα του εθνικου παρκου του Μαυροβουνιου Durmitor.




Βλεποντας φωτογραφιες στο δικτυο τελικα επελεξα την δευτερη διαδρομη και τελικα δεν θα μπορουσα να ειχα κανει καλυτερα...
Καταπρασινα πυκνα δαση και γυμνη επιβλητικη πετρα: Να τις παλι οι αντιθεσεις!






Η αρχικη μουνταδα της μερας σιγα σιγα εδινε τη θεση της σε εναν λαμπρο ηλιο κανοντας με να χαμογελαω γιατι αυτη τη διαδρομη ηθελα να την απολαυσω σε ιδανικες συνθηκες!

Να κλειδωσω το γκαζι στο στοπ και να ξυσω τα παντα...


...η να ανεβασω ζελατινα και να απολαυσω τις εικονες;

[Ταξιδευτης]

Τουνελ, πυκνο πρασινο μεχρι εκει που βλεπει το ματι, τελειοι δρομοι, καθολου κινηση και η διαθεση μας στα υψη! Τι μερη!
Δειτε απλα προσεκτικα την παρακατω εικονα. Μιλαμε για το απολυτως τελειο σκηνικο....








Οπως βλεπετε η χαρα μας δεν μπορουσε να κρυφτει με τιποτα!

Χαμογελα χαρας πισω απο σκουρες ζελατινες.



Τα αδερφια μου...



...και η καλη μου Αυρα...

[Ταξιδευτης]

Πλησιαζοντας τα συνορα με το Μαυροβουνιο βρηκαμε μια μαγευτικη εικονα: μια γεφυρα να περναει πανω απο ενα ποταμι γαλαζοπρασινου χρωματος, οποτε δεν μπορουσαμε να μην κανουμε μια σταση για ξεμουδιασμα και να απολαυσουμε το τοπιο.








Και εκει που πιστευα οτι τα πραγματα δεν θα μπορουσαν να γινουν καλυτερα ηρθε η πραγματικοτητα να με διαψευσει!
Τι θα μπορουσε να ειναι καλυτερο απο ενα τετοιο τοπιο; Μα τι αλλο; Μια ομορφη γνωριμια!!




Αυτο το γλυκυτατο μικρο σκυλακι ηρθε χοροπηδωντας χαρουμενο να προυπαντησει τους μοτοταξιδιωτες!
Το ταξιδι ηταν γεματο υπεροχες αναπαντεχες στιγμες σε καθε γωνια!






Χα! Σε τσακωσαααα!

[Ταξιδευτης]

Η υπεροχη διαδρομη συνεχισε... Καπου εδω αναμεσα στις τοσες εικονες θα βρει ο καθενας μια να του ταιριαζει...

[Ταξιδευτης]

Φτανοντας στο Brod λιγα χιλιομετρα απο τα συνορα αποφασισαμε να κανουμε μια τελευταια σταση για ανεφοδιασμο και να χαλασουμε τα τελευταια Βοσνια χρηματα μας, προτου μπουμε στο Μαυροβουνιο.

Μπηκαμε στο χωριο και οι ντοπιοι μας χαιρετουσαν γεματοι ενθουσιασμο και πλατια χαμογελα που μας εβλεπαν. Να το παλι εκεινο το περιεργο συναισθημα οταν οι γυρω σε θεωρουν κατι το ιδιαιτερο! Ισως καποιος διασημος να ειναι οκ με αυτο, αλλα εγω δεν εχω συνηθισει κατι τετοιο και ομολογω οτι για λιγο ενοιωσα αμηχανα...

Τα παιδια ηταν ενθουσιασμενα με τη διαδρομη και τα καλυτερα ακομα μας περιμεναν μπροστα!
Μας ειχε πιασει και η ανοιξη εξαλλου...
Εδω βλεπετε το νεο κρανος της Arai απο την ανοιξιατικη κολεξιον 2011!




Εκει που ετοιμαζομασταν να αναχωρησουμε ο Πανος παρατηρησε οτι ολη η πιτσιρικαρια του χωριου κατεβαινε προς ενα συγκεκριμενο μερος λιγο πιο κατω απο το πρατηριο που ειχαμε σταματησει.
Κοιταζομαστε και μου λεει: "Ρε συ, εκει εχει μια καφετεριουλα. Δεν παμε να πιουμε ενα εσπρεσσακι και να συνεχισουμε;"

Ετσι και εγινε λοιπον και αυτη η ιδεα σταθηκε η αφορμη για την πιο ομορφη και συγκινητικη στιγμη του ταξιδιου μας...

[Ταξιδευτης]

Οταν ελεγα παραπανω καφετερια μην φανταστειτε καποια καφετερια οπως τις ξερουμε. Εδω ηταν Βαλκανια! Στην ουσια ηταν ενα μικρο μακροστενο ξυλινο παραπηγμα με μια βεραντουλα μπροστα με 2 ομπρελες και 2-3 τραπεζακια, οπου οι ντοπιοι καθονταν και επιναν μπυρες. Γυρω απο το μαγαζι δεν υπηρχε απολυτως τιποτα παρα χωμα και χωραφια.
Αυτο το μερος μαλλον ηταν το επικεντρο της ζωης του χωριου!




Μπαινοντας μεσα ηταν λες και περασαμε πισω στο χρονο στη δεκαετια του '80. Μεσα ειχε μερικους τετραγωνους καναπεδες με σκισμενο βινυλιο (ξερετε απο αυτους τους κλασσικους στα παλια τρενα του ΟΣΕ) και κατι τραπεζια απο παλια φορμαικα. Ο τυπακος πισω απο μπαρ μεγαλη μορφη τυπου ...Ντουζος! Καδενα, μαλι, πουκαμισο και στο -εννοειται- κασσετοφωνο να παιζει disco!

Ειχα ενα χαμογελο μεχρι τα αυτια! Αυτα ειναι! Μιλαμε γουσταρα με χιλια!
Απο στιγμη σε στιγμη περιμενα να μπουκαρει μεσα ο Γαρδελης με την κλασσικη ατακα "με θυμασαι ρε πστη;" και να γινει πανικος!

Τρεις ξενοι πανω σε μηχανες ειναι μαλλον λογικο να ειναι το επικεντρο του ενδιαφεροντος για το μαγαζι αλλα προσπαθησαμε να μην το πολυσκεφτομασταν και απλα απολαμβαναμε τις πολυτιμες στιγμες! Που αλλου θα εβρισκα ενα τετοιο θρυλικο μερος;

Καποια στιγμη ενω κουβεντιαζαμε παρατηρησα εξω τη μοναδικη κοπελα στο μαγαζι που κρατουσε απο το χερι ενα μικρο κοριτσακι γυρω στα 6-7 και ειχαν παει και χαζευαν τις μηχανες.
Ο Βαγγελης βγηκε εξω και της εκανε νοημα να ανεβασει τη πιτσιρικα πανω στη μηχανη, και βεβαια δεν χρειαστηκε να το πει δευτερη φορα! Η μικρουλα σκαρφαλωσε πανω στο GSXR με μεγαλο καμαρι και η χαρουμενη μαμα της την εβγαζε φωτογραφιες με το κινητο, ενω ο Βαγγελης ηταν και αυτος μεσα στην καλη χαρα! Πολυ ομορφη εικονα πραγματικα!

Απο εκεινη την ωρα και μετα η μικρουλα ηταν ολο ναζακια! Ολο και ερχοταν στο μερος μας και μας παρατηρουσε με προσοχη ενω οταν τη χαιρετουσαμε χαμογελουσε και εφευγε!

Το καφεδακι ειχε τελειωσει (πληρωνοντας καπου 60-70 λεπτα για τα παντα) και βγηκαμε εξω για να συνεχισουμε το δρομο μας. Βαλαμε μπροστα και ετοιμαστηκαμε, ενω ολοι οι θαμωνες του μαγαζιου μας χαμογελουσαν και μας χαιρετουσαν...

Καπου εκει παρατηρησα το γλυκυτατο πιτσιρικι που στεκονταν στο βεραντακι μπροστα μας με γουρλωμενα ματια και μας εβλεπε να ετοιμαζομαστε. Γυρισα στο Βαγγελη και του ειπα:
- Ρε φιλε ποσο θα ηθελα να εχω κατι να δωσω στο πιτσιρικακι να μας θυμαται...

Και εκει μου ηρθε η ιδεα!
Επιασα το κλειδι της Αυρας και εβγαλα απο πανω το ανθρωπακι-μπρελοκ του Joe Bar Team που ειχα μονιμα εκει και της εκανα νοημα να ερθει κοντα. Η μικρουλα πλησιασε και της προσφερα το ανθρωπακι το οποιο επιασε με λαχταρα και πηγε τρεχοντας στη μαμα της με ενα ντροπαλο χαμογελο μεχρι τα αυτια. Πολυ συγκινητικη στιγμη... Ο Βαγγελης ηταν ετοιμος να τον παρουν τα ζουμια!
Εγω απλα ευχομουν αυτο το κοριτσακι μεγαλωνοντας να κρατησει αυτο το μπρελοκ και να της θυμιζει τους τρεις μηχανοβιους που καποτε περασαν απο τα μερη της... Δεν υπαρχει κατι πιο ομορφο απο το να αγγιζεις ζωες ανθρωπων τελικα...
Περιττο να πω πως νοιωθαμε ολοι μας στη συνεχεια...

[Ταξιδευτης]

Ο δρομος συντομα αρχισε να ανηφοριζει την πλαγια ενος λοφου με τη θεα απο κατω να μαγνητιζει το βλεμμα...



Καπου εκει η διαδρομη στενεψε ΠΟΛΥ και επαψε να θυμιζει τοσο εθνικο δρομος οσο μικρο μονοπατι χωριου, αλλα αυτο ηταν κατι που περιμενα. Ψαχνοντας για λεπτομερειες για τη διαδρομη ειχα δει οτι λιγο πριν τα συνορα με το Μαυροβουνιο ο συγκεκριμενος δρομος γινοταν ενας μικρος χωματοδρομος, οποτε ημουν προετοιμασμενος για τα χειροτερα.




Ευτυχως ομως αυτα δεν ηρθαν, καθως τα τελευταια χρονια ειχαν ριξει μια προχειρη ασφαλτο πανω στο δρομακι αυτο και η εντουραδα μας εληξε μερικες δεκαδες μετρα παρακατω.

Παραμεθωριος Βοσνιας Ερζεγοβινης - Μαυροβουνιου μια ανασσα απο τα συνορα.




Στα συνορα μια γεφυρα ουσιαστικα ενωνε τις δυο χωρες πανω απο το φυσικο συνορο του ποταμου που ερεε απο κατω. Παροτι το deck ειναι ξυλινο και δεν ενεπνεε μεγαλη εμπιστοσυνη, η γεφυρα καθεαυτη ηταν θηριο...




Παντως η διασχιση της υπο βροχη με μηχανη πρεπει να ειναι πολυ ενδιαφερουσα εμπειρια απο αυτες που σε κανουν να πιστεψεις σε μια ανωτερη δυναμη...



Αφηναμε πισω την Βοσνια Ερζεγοβινη και σκεφτομουν οτι ηταν πραγματικα η χωρα των αντιθεσεων.
Απο την εκπληκτικης ομορφιας φυση μεχρι την θηριωδια του πολεμου, και απο τους απομακρους, παραξενους κατοικους των πολεων μεχρι τους ενθουσιωδεις, ανοιχτοκαρδους ανθρωπους της επαρχιας... Μια χωρα των ακρων, των χρωματων, του υψους και του βαθους -οπως το αναγλυφο του εδαφους της...

Σταση μετα τη γεφυρα για την απαραιτητη φωτογραφια κατω απο την πινακιδα της νεας χωρας που μας καλωσοριζε, πρωτη στο κιβωτιο και παμε... Dobrodosli!

[Ταξιδευτης]

Μαυροβουνιο

Εχω κανει πολλες διαδρομες στη ζωη μου. Σε ανοιχτους δρομους και απολαυστικα στροφιλικια, σε βουνα, σε πεδιαδες, σε στενα ορεινα μονοπατια και ατελειωτες εθνικες οδους, σε δαση και διπλα σε θαλασσες...
Ειδα μερη που μου εκοψαν την ανασσα και μερη που με αφησαν αδιαφορο. Διαδρομες που απολαυσα και αλλες που απλα διεκπεραιωσα.

Ομως η διαδρομη που ακολουθησε απο τα συνορα μεχρι το Niksic ηταν απλα η καλυτερη διαδρομη που εχω κανει. ΠΟΤΕ.
Αν υπαρχει παραδεισος για τους μηχανοβιους τοτε ειμαι πλεον ΣΙΓΟΥΡΟΣ οτι θα ειναι ετσι ακριβως...




Τι να περιγραψω εδω;
Τα δεκαδες σκοτεινα, ατμοσφαιρικα τουνελ που διαδεχονταν το ενα το αλλο απανωτα;
Το ατελειωτο πρασινο που εβλεπα παντου γυρω;
Την αψεγαδιαστη ασφαλτο και το λαχταριστο στροφιλικι;
Το δρομο που εμοιαζε να αιωρειται στον αερα πανω απο τεραστιες χαραδρες;
Τα γαλαζοπρασινα νερα των ποταμων που αλλες φορες χανονταν στα βαθη των βουνων και αλλες φορες κυλουσαν διπλα στο δρομο και σε εκαναν να νοιωθεις σαν να κινεισαι πανω στο νερο;

Δεν θα πω τιποτα. Καποιες φορες τα λογια χανουν τη σημασια τους οποτε απλα βαλτε