Ο Gύρος τση ΚρήτηS

Μια ακόμα στάση για μερικές φωτογραφίες σε μια όμορφη ερημική παραλία...

Και για λίγη κουβέντα για το ποια διαδρομή θα ακολουθήσουμε...

Εδώ το καμάρι του yns...

manos13 και markas

Το διάλειμμα τελειώνει συνεχίζοντας σχεδόν εκεί όπου σκάει το κύμα....

Και εδώ συναντάω τον πρώτο φράκτη της εκδρομής... αριστερά υπάρχει ένας δρόμος άλλα οδηγεί σε αδιέξοδο χωρίς κανένα ενδιαφέρον...

Και ο Νίκος

Μερικά όμορφα κολπάκια...

Ο Γιάννης σιγά σιγά συνηθίζει το βάρος του (πολυ)φορτωμένου GS....

Εγώ και ο Γιάννης

Λίγο πριν ανηφορίσουμε και βρεθούμε πάνω από την Σπιναλόγκα.

Ανεβαίνοντας το τοπίο μοναδικό....!!!!! Φανταστική θέα προς την Σπιναλόγκα την Ελούντα και τον Άγιο Νικόλαο που αχνοφαίνεται στο βάθος λόγο καιρού

Ο Γιάννης και πάλι σε φωτογραφικό οργασμό...

Στην συνεχεία και ενώ περάσαμε το αιολικό πάρκο φτάνουμε σε ένα εκκλησάκι όπου διαπιστώνουμε μια ακόμα αυθαιρεσία της Ελληνικής πραγματικότητας, η εταιρία εκμετάλλευσης του πάρκου έχει περιφράξει όλο το υπόλοιπο κομμάτι του δρόμου που οδηγεί προς το ακρωτήρι του Αγίου Ιωάννη - Αφορεσμένου και τον γαλλικής κατασκευής φάρο του 1864. Βλέπεις στην Ελλάδα έχουμε την συνήθεια να μην προσπαθούμε να αναδείξουμε κάποια ιστορικά σημεία του τόπου ώστε να μπορεί να τα προσελκύσει ένας τουρίστας αλλά να προσπαθούμε βάζοντας μια περίφραξη και κάποιες μπάρες όπως θα δείτε και παρακάτω να τα χαρακτηρίζουμε επικίνδυνα και μη προσπελάσιμα...

Οι μπάρες από μακρυά. Ο Νίκος έχει ξαναπεράσει και μας τις δείχνει.

Το μηχανάκι του Γιάννη φορτωμένο και παρακάτω θα καταλάβετε γιατί η αλουμινένιες βαλίτσες υστερούν σε σχέση με τα σαμάρια σε στενά κομμάτια...

Το δικό μου μηχανάκι φορτωμένο αλλά σαφώς ευκολότερο να περάσει από το στενό σημείο παρακάτω...

Μια γρήγορη εξερεύνηση στον περιβάλλοντα χώρο...

Και αμέσως κατηφορίσαμε προς τον "Αφορεσμένο"

Το αποτέλεσμα και ενώ εγώ και ο Νίκος βρήκαμε ένα πέρασμα από τους λόφους με χώμα που είχαν φτιάξει για να εμποδίσουν την πρόσβαση ήταν ο Γιάννης να μην μπορέσει να περάσει λόγο του όγκου που είχε το 800 (βλέπε τριβάλιτσο) από τις μπάρες και να κατέβει δικάβαλος με τον Νίκο...

Ιδού και το έργο των ανθρώπων που απαγορεύουν την διάβαση οχημάτων για τον λόγο που μόνο αυτοί γνωρίζουν...

Με προσεκτικές κινήσεις περνάω την μπάρα... ήταν αρκετά νωρίς (και οι βαλίτσες του Γιάννη καινούργιες) για να διακινδυνεύσουμε μια ζημιά η μια γρατζουνιά για μερικές εκατοντάδες μετρά. Αν και τελικά από κοντά είδαμε πως με λίγη προσοχή θα πέρναγε κι αυτός... Δεν πειράζει όμως... ας νιώσει λίγο πώς αισθάνεται η Κική στους χωματόδρομους!

Λίγο πριν φτάσουμε στον ιστορικό φάρο...

Φτάνοντας και ενώ ο Γιάννης είχε απορροφηθεί στην φωτογράφιση εγώ και ο Νίκος ετοιμαζόμαστε για κολατσιό... η ώρα είχε πάει κοντά 12 και δεν σήκωνε άλλη αναβολή....

Ο φάρος του 1864...

Ψάχνοντας μια καλή καβάτζα...

Το κολατσιό... λίγες ελίτσες, ντομάτα, ψωμάκι, αυγά, χαλούμι, μήλα... το ιδανικότερο για αυτές τις περιπτώσεις...

Ο Νίκος μπουκωμένος...

Μάνος... μπουκωμένος....

Ο Γιάννης... (σε λίγο θα ήταν και αυτός μπουκωμένος...)

Και με επιμέλεια του καλλιτέχνη θαυμάστε το μέρος...

Το ακρωτήρι Αφορεσμένος ονομάστηκε έτσι γιατί σύμφωνα με τον θρύλο ο Καϊάφας, αφού σταύρωσε τον Χριστό αναχώρησε για την Ρώμη αλλά στο ταξίδι πέθανε και θάφτηκε στην ακτή στη ρίζα του. Από τότε η θάλασσα είναι πάντα άγρια σε αυτό το μέρος...

Το να απολαμβάνεις την απόλυτη ηρεμία πολλές φορές είναι πολυτέλεια... σ'αυτόν τον τόπο είναι η πραγματικότητα...

Γεμάτοι πια με οξυγόνο και ικανοποίηση για την επιλογή μας να έρθουμε ως εδώ αποφασίσαμε πως είναι ώρα για αναχώρηση... καθαρίσαμε τον χώρο που μας φιλοξένησε και δώσαμε ραντεβού για το μέλλον σε μια επόμενη μας βόλτα ελπίζοντας ότι θα έχει δοθεί η πρέπουσα σημασία για την αναβάθμιση της περιοχής σε οικολογικά πλαίσια σεβόμενη την αξία και την ομορφιά του τόπου...

markas και yns.....

Φτάνοντας πάλι πίσω στο εκκλησάκι και το μοναδικό πέρασμα που βρήκαμε κατεβαίνοντας για να περάσουμε στο κομμάτι που ήταν περιφραγμένο, το ίδιο πέρασμα και στην επιστροφή μας... εδώ με θαυμάζετε με πόση μαεστρία καταπίνω με το φορτωμένο 800άρι μου το δύσκολο πέρασμα...

και το σημείο που είχε αφήσει ο Γιάννης το δικό του...

το ίδιο και ο Νίκος...