71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη

[Ταξιδευτης]

Εισαγωγη

Αυτο το ταξιδι το χρωσταω σε ολους τους υπεροχους ανθρωπους που συναντησα καθ οδον, σε φιλους παροντες και εκεινους που δεν ειναι πια εδω... Christie, Κωστα, Γιαννη, Ion, Christian, Asa, Οle, Marko, Oili, Annika, Marek, Αlex, Dragan, Πετρο, Θαλεια, Κωστη, Μαθο, Πανο, Μανωλη, Γωγω... Χωρις εσας πολυ απλα δεν θα υπηρχε το ταξιδι τουτο και γι' αυτο και σας ανηκει.

Στο ραφι απεναντι μου, εκει, αναμεσα σε βιβλια παρτιτουρες και καθε λογης ματζαλα, εχω ενα σημειωματαριο με τους χαρτες απο το ταξιδι, γεματο με σημειωσεις για σκεψεις, εικονες, συναισθηματα. Ειναι καιρος τωρα που προσπαθω να το αποφυγω το ατιμο. Το εχω αφησει εκει και κανω οτι δεν το βλεπω ομως νοιωθω να με κοιταει απο απεναντι επικριτικα σαν να μου λεει "Αντε! Ξεκινα! Γραψε!"

Ειναι αληθεια οτι καθε φορα που καθομαι να γραψω για ενα ταξιδι δυσκολευομαι. Αυτη τη φορα ομως ειναι διαφορετικα. Δεν ξερω....
Δεν ξερω αν μπορω να γραψω αρκετα καλα ωστε να μεταφερω το τι εζησα. Νοιωθω λιγος αυτη τη φορα γ@μ#το!
Γραφω, σβηνω και ξαναγραφω, ξανασβηνω και τα παραταω. Γιατι ειναι τοσο δυσκολο να παρει η ευχη;

Αυτη η φωνη μεσα στο μυαλο δεν λεει να σωπασει.
- Ξερεις το λογο Νικο.
- Σκασε.
- Ξερεις τι πρεπει να κανεις για να γραψεις.
- Ασε με!
- Για να γραψεις για αυτο το ταξιδι πρεπει να μπορεσεις να τα πεις ολα. Να παραδεχτεις αληθειες δυσκολες, να αντιμετωπισεις φαντασματα, να μηδενισεις κοντερ. Αντεχεις ρε φιλε; Εχεις τα αντερα να μην κρυφτεις απο τον ιδιο σου τον εαυτο; Εδω σε θελω....

Ναι λοιπον ειναι καιρος να γραψω γιατι ολα αυτα μεσα δεν χωρουν πια...
Δεν γινεται να το αποφευγω πια... Στο ποτηρι εχει απο ωρα μπει ενα καλο single malt και απ' τα ηχεια η μοναδικη φωνη του Sivert Hoyem ερχεται να βαλει φωτια στα συναισθηματα, να πυρωσει μνημες και εικονες.
Το soundtrack του ταξιδιου αυτου δεν θα μπορουσε να ξεκιναει αλλιως....

Sivert Hoyem - Give it a whirl

It's my time to be waiting
Locked down, chained in the hole
But when my waiting is done I'm gonna give it a whirl...

Αυτο το ταξιδι ηταν οτι πιο δυσκολο εχω ζησει. Γιατι ομως; Ουτε ο πρωτος ουτε ο τελευταιος που πηγε στο Βορειο Ακρωτηρι ημουν.
Αλλοι πηγανε και περασαν ζαχαρη και ολα καλα και ωραια και χαλαρα και σουπερ γουαου.
Οχι εγω. Μπορει να ηταν Ονειρο ζωης, μια μοναδικη εμπειρια που θα κουβαλαω μεχρι να χτυπησω καρτα απο το ματαιο τουτο κοσμο, να ηταν κατι που χρωστουσα σε εμενα και σε αδερφια που δεν μπορεσαν να πανε ποτε, αλλα ευκολο ΔΕΝ ηταν...
Σωματικα, νοητικα, ψυχικα. Το ταξιδι αυτο ζητησε τα παντα και ακομα περισσοτερα. Καθε οριο, καθε κολλημα, καθε φοβια, καθε νοοτροπια. Οσο το αγαπησα τοσο το μισησα και οσο το θελησα αλλο τοσο το μετανοιωσα. Ψαχνετε να βρειτε λογικη; Διαβαστε κατι αλλο καλυτερα γιατι εδω δεν παιζει να τη βρειτε...

Αγκαλιασα το αγνωστο γιατι πολυ απλα δεν ειχα αλλες επιλογες και ειχα το χαμογελο του παλαβου καθως ο Μερφυ εκανε οτι μπορουσε για να μου χαλασει τη διαθεση.
Ειδα μερη αποκοσμα που δεν μπορουσα να φανταστω οτι υπαρχουν σε αυτο το πλανητη.
Εζησα καταστασεις τρελες και παλεψα με καθε ειδους συνθηκες. Απο τον καυσωνα των 42 βαθμων στο πολικο ψυχος του αρκτικου κυκλου, με ηλιο, με βροχη, αερα, χιονι και οτι αλλο μπορει να ριξει η φυση πανω σε ενα ταλαιπωρο μηχανοβιο ταξιδιωτη.
Ατελειωτα χιλιομετρα, στο ελεος και τις διαθεσεις του καιρου, κατω απο ενα βαρυ ουρανο, με συντροφο τη μηχανη μου... Εκει ειναι που κανεις φιλη τη μοναξια δικε μου γιατι αλλιως εισαι χαμενος απο χερι.

Ποσο ειρωνικο ομως ειναι οτι αναμετρηθηκα με οτι μπορουσα να φανταστω, για να ανακαλυψω οτι ο μεγαλυτερος εχθρος μου απο την αρχη ηταν ενας: Εγω.
Στο ταξιδι αυτο ομως τον εκανα μαγκα: τον γκρεμισα κομματι κομματι για να ανακαλυψω αυτο που κρυβοταν πισω απο τη σκουρια και τη μπιχλα της καθημερινοτητας και του βολεματος... Εγινα κατι αλλο απο αυτο που ημουν. Αυτο το ταξιδι σε αλλαζει βαθεια. Ειναι βασανιστικο, σκληρο αλλα τελικα λυτρωτικο...
Στο καθενα δινει την απαντηση σε οσα αναζητα. Σε εμενα εδωσε την απαντηση που γυρευα να βρω, και ας ηταν δυσκολη να την παραδεχτω...

Ταξιδευοντας εμαθα να εμπιστευομαι τους ανθρωπους που συνανταω, να ακολουθω το ενστικτο μου και πανω απο ολα να μη φοβαμαι κανεναν και τιποτα στο κοσμο. Παντα στα ταξιδια γυριζα λιγο διαφορετικος απο οτι εφευγα.
Ομως αυτη τη φορα κατι αλλαξε οριστικα μεσα μου...
Μετα απο αυτο το ταξιδι.... δεν ξερω... νοιωθω να μπορω να κανω τα παντα και τιποτα πια...

Αν ψαχνετε ενα ταξιδιωτικο με λυρικες περιγραφες για τα φοβερα μερη που ειδαμε, για το ποσο τελεια ηταν ολα και το ποσο ωραια περασαμε, καλυτερα να σταματησετε να διαβαζετε εδω. Αν μη τι αλλο, υπαρχουν ενα σωρο αλλα ταξιδιωτικα εκει εξω απο παιδια που εχουν κανει αυτο το ταξιδι και τα μπορουν να τα πουνε πολυ καλυτερα απο εμενα ολα αυτα.

Αυτη εδω η ιστορια ειναι απλα οι σκεψεις ενος μονου αναβατη που προσπαθησε να κανει πραγματικοτητα ενα μεγαλο ονειρο -εικονες, συναισθηματα, νοηματα, ολα ατακτως ερριμενα.
Μη με παρεξηγησετε... Ισως βαζοντας τα στο χαρτι να βρω μια ακρη και να ξετυλιξω το κουβαρι...
Τι; Νομιζατε οτι θα τη γλυτωσετε ετσι απλα; Γελαστηκατε! Θα παρει χρονο το ταξιδιωτικο αυτο και δεν θα ειναι ευκολο.
Θα βγει με κοπο αλλα ισως και να αξιζε στο τελος -οπως εγινε και με το ιδιο το ταξιδι.

Σχολια, ευχες, παρατηρησεις, μπινελικια, ευχες και καταρες, ριψατε εντος. Ολα καλοδεχουμενα, σημαντικα, απολυτως απαραιτητα τελικα.

“There was nowhere to go but everywhere, so just keep on rolling under the stars.”