Θανατηφόρο με μοτό, κάτω απ' το σπίτι μου ...

[ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟΣ]

Ένα δυσάρεστο συμβάν, που στον καθένα, δημιουργεί ένα «ανακάτεμα» στο στομάχι …



Είναι μεσημέρι, προχθές ημέρα Τρίτη …. περίπου 5 η ώρα ….

Μιλάω με συμφορουμίτη μας στο τηλέφωνο, όταν ακούω ένα «μπαμ» κ μετά το γνωστό ανατριχιαστικό σύρσιμο …. Μηχανάκι στην άσφαλτο …..

Ο φίλος απ’ το τηλέφωνο, άκουσε κι εκείνος το «μπαμ»,

παρά του ότι μένω στον 5ο όροφο κ οι μπαλκονόπορτες ήταν ερμητικά κλειστές λόγω κλιματισμού ….

Με ρωτάει … τι ήταν αυτό ;;;;;

Τρακάρισμα με μηχανάκι του απαντάω κ κλείνω το κινητό ….

Βγαίνοντας στο μπαλκόνι, καλώ απ’ το κινητό μου το «100» κ τους αναφέρω το συμβάν …. τόπο, τραυματίας κ.λ.π.

Λέω στην γυναίκα μου, να πάρει το 166 (παρόλο που το 100 μου είπε ότι θα το διαβιβάσει στο ΕΚΑΒ)

κ να τραβήξει μερικές φωτό απ’ το μπαλκόνι και κατεβαίνω στον δρόμο …..

Δεν έβγαλα κοντινές φωτογραφίες γιατί το θεώρησα άκομψο, να βγάζω φωτογραφίες μες τα μούτρα του τραυματία …..

Το παιδί – αλλοδαπό – κείτεται στον δρόμο ακούνητο ….




Το συμβάν κατά τους αυτόπτες …

Ο νεαρός ανεβαίνει ΑΝΑΠΟΔΑ μονόδρομο κ βγαίνει σε λεωφόρο ταχείας κυκλοφορίας,

την οποία διασχίζει – ή μάλλον προσπάθησε να διασχίσει – χωρίς προφανώς να κοιτάξει καθόλου …

Εκείνη την ώρα, την λεωφόρο κατέβαινε ΤΑΞΙ, με όχι μεγάλη ταχύτητα και …. έγινε το «μπαμ» ….



Μετά από κανά πεντάλεπτο, ο νεαρός συνέρχεται κ σηκώνεται όρθιος …

Βγάζει το κινητό του κ τηλεφωνεί σε 2-3 άτομα …. φαίνεται «καλά» …

Με έντονες εκδορές, μιας κ φόραγε ένα αμανίκωτο t-shirt, αλλά «καλά» ….

Το σκουτεράκι διαλυμένο, έχει συρθεί 20 μέτρα πιο κάτω

και βρίσκεται στην μέση του δρόμου ….

Το κράνος του, που μάλλον ήταν λυμένο ή στο χέρι, το φέρνει περαστικός από τον δρόμο ….

Το ένα παπούτσι του, έχει πάει πίσω απ’ τα’ αυτοκίνητα – ποιος ξέρει πώς ;;;

Σε εύλογο χρονικό διάστημα, έρχεται το 100 κ το ΕΚΑΒ …

Γίνονται τα διαδικαστικά κ ο δρόμος ξαναπαίρνει την «βουβή» του ροή ….

Διαλύεται ο κόσμος ψελλίζοντας …. το παλιόπαιδο, πήρε στο λαιμό του τον ταρίφα ….

Και δικαίως …. Ποιος αποζημιώνει τον καημένο τον επαγγελματία για την ζημιά του, τα μεροκάματά του, συν την ψυχική οδύνη …

Και εδώ τελειώνει η θλιβερή αφήγηση …

Αμ ….. δε ……





















Χθες βράδυ, γυρνώντας κατά τις 02.30 απ’ τον καφέ,

περιμένοντας ν’ ανοίξει η πόρτα του γκαράζ,

μου τραβάει την προσοχή στην γωνία του πεζοδρομίου μια φωτίτσα ……

Ξεκαβαλάω την μηχανή κ κατευθύνομαι προς τα εκεί, να δω τι «παίζει» ….

Λίγα λουλούδια … ένα κεράκι …… κ μια φωτογραφία ….

Είναι του παιδιού ….. του παιδιού που είχε τρακάρει πριν από 30 ώρες ….

Αρκεί να σας πω πως ……. "έπεσα" τελείως - έχασα το κέφι μου κ τον ύπνο μου …..

Δεν μπορούσα να το «χωνέψω» …. Ένα νέο παιδί, να χαθεί από μια απροσεξία …..

Έχω δύο παιδιά, που κυκλοφορούν κ οδηγούν στους δρόμους – δρόμους καρμανιόλα,

και ευνόητο είναι πως το μυαλό πηγαίνει πάντα προς τα εκεί …



Δεν θα κατηγορήσω …. Δεν θα κατηγορήσω κανέναν ….

Ούτε το κράτος που δίνει διπλώματα με ευκολία,

ούτε την ελλιπή αστυνόμευση,

ούτε τους αλλοδαπούς – με δίπλωμα ή χωρίς (ακούστηκε ότι ΔΕΝ είχε δίπλωμα) - που έχουν κατακλείσει την χώρα,

ούτε βέβαια τον νεαρό για την απροσεξία του κ την εγκληματική του αμέλεια ….

Όλ’ αυτά, είναι ανούσια, όταν χάνεται μια ψυχή - Μια παιδική ψυχή.




Και για να κλείσω ….

Δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου, να δίνω συμβουλές ….

Υπάρχουν αρκετοί πιο μεγάλοι κ πιο έμπειροι στην παρέα μας από μένα,

καθώς κ αρκετοί με πολλαπλάσια χιλιόμετρα απ’ τα δικά μου ….

Αυτό όμως που θα ήθελα με όλη μου την "δύναμη" να συστήσω είναι:

Τα μάτια μας ΔΕΚΑΤΕΣΣΕΡΑ !!!!!!!!!

Δεν ξέρεις από πού θα σούρθει η στραβή …..



Φίλοι μου ...... μακριά από μας και .... η Παναγιά μαζί μας ….





.