Ο χρόνος, η κατάρα και η κληρονομιά μας.

[kostas_366]

Με αφορμή το παρακάτω ποστ: http://www.gsforum.gr/%CE%95%CF%85%C...14/index3.html
έκανα και κάποιες σκέψεις, που θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας

Ο χρόνος...
Ο χρόνος παίζει μαζί μας,
Μας δείχνει τον ουρανό και μας οδηγεί στην κόλαση,
Μας χαρίζει την αγάπη και μας την κλέβει,
Μας δείχνει το φως και μας ρίχνει στο σκοτάδι.
Όταν βιαζόμαστε ο χρόνος
Βιάζεται κι εκείνος,
Αλλά, κι όταν πηγαίνουμε με το πάσο μας
Αυτός συνεχίζει να τρέχει.
Ο χρόνος είναι ο άρχοντας κι εμείς οι υποτακτικοί του,
Γι’ αυτό και δε μας χαρίζεται καθόλου.
Όταν ανυπομονούμε για κάτι το διατάζει να έρθει αργά,
Όταν έχουμε πολλά πράγματα να κάνουμε μας στέλνει κι άλλα,
Όταν θέλουμε να τρέξουμε μας βάζει τρικλοποδιές,
Κι όταν θέλουμε να ηρεμήσουμε δε μας αφήνει σε ξερό κλαρί.
Ο χρόνος είναι η ζωή μας,
Η κληρονομιά μας,
Κι η κατάρα μας.
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε με ………..και ενάντια σ’ αυτόν είναι να τον αξιοποιήσουμε,
Όπως ξέρει κι όσο καλύτερα μπορεί ο καθένας.
Ν’ αφήσουμε ένα σημάδι στο νοητό του ρολόι...


Ο «ρευστός χρόνος» του Σαλβαντόρ Νταλί
Ο οποίος κάποτε είπε.. για το αν το μέλλον χτίζεται ακόμη, ή... είναι μια σούπα με το παρελθόν

Αλλά και να σταματήσουμε τον χρόνο, δεν μπορούμε. Σκέφτεστε τι θα γίνει? Ας πάρουμε μια γεύση:









Νομίζω δεν λέει με τίποτα, να μείνουν όλα έτσι

Παλεύουμε κάθε μας ημέρα για τι; Σταματάμε ελάχιστες φορές για να σκεφτούμε. Ακόμη λιγότερες για να απολαύσουμε τη στιγμή. Κατά βάση αυτή δεν παίζει και τόσο ρόλο τελικά για εμάς. Απλά είναι μια ακόμη λέξη. Η στιγμή όμως είναι μαγική. Η στιγμή εκείνη που ξεκινούν όλα. Ακόμη κι η στιγμή κατά την οποία όλα μπορεί να έρχονται σε ένα τέλος. Και τελικά αφηνόμαστε στο τίποτε. Αφηνόμαστε γενικώς. Αναβάλλουμε, απορρίπτουμε και δεν σκεφτόμαστε. Ή και σκεφτόμαστε τόσο πολύ, που τελικά το νόημα χάνεται, δεν υπάρχει πια. Αλλοιώνεται. Μαζί του φεύγει κι η στιγμή. Κι η μια αναβολή ακολουθεί την άλλη σ' έναν μάταιο- ή όχι και τόσο - φαύλο κύκλο.

Μήπως πρέπει να ζούμε την στιγμή??
ανοίξτε τα ηχεία