Εκτος προγραμματος...

[Ταξιδευτης]

Φυγε.
Ασε με. Πρεπει να δουλεψω.

Φυγε. Τωρα.
Αυτη η φωνουλα στο πισω μερος του μυαλου μου δεν ελεγε να σωπασει. Ωρα τωρα προσπαθουσα να εστιασω στην αθλια οθονη του υπλογιστη. Μταιος κοπος. Τα ματια αρνουνταν πεισματικα να κοιταξουν το spreadsheet με τα στατιστικα στην οθονη και εμεναν καρφωμενα στον ηλιο εξω απο το παραθυρο που εδυε σιγα σιγα πανω απο την πολη.

Φυγε.
Το μυαλο σκεφτοταν τις τελευταιες μερες και εψαχνε να βγαλει ακρη χωρις αποτελεσμα. Τι χωριζει τελικα τον παραδεισο απο την κολαση; Την αγαπη απο το μισος; Τη χαρα απο τη λυπη; Τη φωτια και το παθος απο την απαθεια; Το μαζι απο το χωρις; Ολα μια λεπτη γραμμη ειναι και εμεις ακροβατουμε πανω της συνεχως -ποτε απο δω και ποτε απο κει, να προσπαθουμε να ισορροπησουμε οσο καλυτερα μπορουμε. Μπορουμε;

Δεν γινοταν αλλο. Δουλεια τελος -ετσι και αλλιως Παρασκευη απογευμα και το τριημερο μολις ξεκινουσε- ποια εταιρια δουλευε τωρα; Οι συναδελφοι ειχαν φυγει απο ωρα. Ο ενας με το παιδακι του, ο αλλος με την κοπελια του, ο τριτος με την οικογενεια.. Ολοι ειχαν κανονισει, σχεδιασει, προγραμματισει -ομορφα, τακτικα, βολικα, ησυχα.
Εγω παλι δεν ειχα κατι προγραμματισμενο, ομως το μονο που ηξερα ηταν οτι επρεπε να φυγω. Για που; Απο που; Με ποιον;

Εκλεισα τον υπολογιστη και σηκωθηκα απο το γραφειο. Ανοιξα τον παλιο χαρτη που παντα εχω στο συρταρι μου και χαμογελασα.
Αυτες οι απειρες πολυχρωμες μικρες γραμμες πανω στο μπεζ φοντο παντα με εκαναν να χαμογελαω πλατια. Ισως γιατι αυτη την εικονα την εχω συνυφασμενη με ταξιδια, διακοπες, καλοκαιρια, ομορφα πραγματα ζεστα... Και καθε μια διαδρομη μια νεα αφορμη για ονειρα, γνωριμιες, εικονες. Αν αλλοι νοιωθουν χαρουμενοι αγοραζοντας υλικα αγαθα, εγω νοιωθω χαρουμενος με αυτα που δεν αγοραζονται.

Το τριημερο αυτο ηταν απολυτα ανοιχτο, καθαρο σαν μια κολλα λευκου χαρτιου. Δεν ειχα προγραμματισει τιποτα, δεν ειχα σχεδιασει τιποτα.
Θα εφευγα χωρις προγραμμα και θα τα εβρισκα ολα στην πορεια. Γιατι οχι;

Ομως καθε ταξιδι χρειαζεται το soundtrack του και τουλαχιστον αυτο το ηξερα καλα ποιο ηταν...
Ανοιξα τα ηχεια, αραξα πισω και αφησα τα χρωματα της δυσης να με ταξιδεψουν....

Ημουν πεσμενος και αναρωτιεμαι γιατι/
Αυτα τα μικρα μαυρα συννεφα να με ακολουθουν...

Ειναι απλα χασιμο χρονου/
Και θα ηθελα να ειμαι χαρουμενος/
Νομιζω οτι θα βγω εξω και θα παρω ενα χαμογελο απο ουρανιο τοξο
Αλλα να ειμαι ελευθερος/
Ειναι ολα ελευθερα.

Ισως λοιπον αυριο να βρω το δρομο μου πισω.
So maybe tomorrow, I'll find my way home....

Ισως αυριο να βρω το δρομο της επιστροφης αλλα τωρα ηθελα να βρω το δρομο να φυγω....
Δυναμωστε και παμε...
Maybe Tomorrow - Stereophonics