ALOUROI 2011 Auschwitz - Central Europe - Stelvio

[pvez]

Ημέρα 11η Επιστροφή στη βάση.

Σαν γνήσιοι Αλουροι δεν ήταν δυνατόν να μην βρούμε τρόπο να χωριστούμε ακόμα και όντας επάνω στο πλοίο καταμεσής στο πέλαγος, έτσι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού κάποιοι αποφάσισαν να αποβιβαστούν στην Ηγουμενίτσα (κατά τις 13:00) και να συνεχίσουν οδικώς, ενώ οι υπόλοιποι θα συνέχιζαν μέχρι την Πάτρα που το πλοίο έφτανε κατά τις 21:00.
Ετσι και έγινε, μόλις φτάσαμε στην Ηγουμενίτσα ο Πάνος Κ. ο Πάνος Μ. ο Πάνος Β., ο Στέφανος, ο Βασίλης, ο Θέμης, ο Κώστας και ο Βαγγέλης κατεβήκαμε απο το πλοίο αφού χαιρετήσαμε τους υπολοίπους και τραβήξαμε για Αθήνα οδικώς.

Επειδή όμως εκτός από το γονιμοποιημένο ωάριο, το επόμενο πράγμα που διαιρείται διαρκώς στη φύση είναι .......οι Αλουροι (!), οι τρεις Πάνοι, ο Στεφανος και ο Βασίλης αποφάσισαν να πάνε στην Αθήνα με ρυθμούς καταιγιστικούς, γιατί είχαν ακούσει ότι υπάρχει μια θέση στο βιβλίο του Γκίνες για την συγκεκριμένη διαδρομή και δεν ήθελαν να την χάσουν.
Οι υπόλοιποι τρεις σοβαροί άνθρωποι (Θέμης, Κώστας, Βαγγέλης) προτίμησαν να συνεχίσουν σε χαλαρούς ρυθμούς και να κάνουν το τραπέζι σε κάτι γαρίδες ( τι κάτι, μάλλον σε ΟΛΕΣ τις γαρίδες) που συνάντησαν σε σεσημασμένο ταβερνείο κάπου στη διαδρομή, θα σας γελάσω για το που ακριβώς και δεν θέλω, πήγαν πάντως παραλιακά μέχρι το Αντίριο.
Η ομάδα με τους πολλούς Πάνους χτύπησε κάτι (και δω το «κάτι» δεν είναι σωστό) μπουγάτσες σε επίσης σεσημασμένο σημείο, μετά το Ευηνοχώρι έξω απο το Περιθώριο, οι οποίες δεν ήταν καθόλου περιθωριακές!

Η επιστροφή στα σπίτια μας ήταν ο επίλογος άλλης μια εξόρμησης με τους Αλουρους που θα μας μείνει αξέχαστη, αφορμή για κουβέντα για πολλά χρόνια μετά και ανεξίτηλες όπως και ανεκτίμητες εμπειρίες ζωής για όλους μας.
Για άλλη μια φορά ευγνωμονώ όλα τα παιδιά για την ευκαιρία που δώσαμε ο ένας στον άλλο να ζήσουμε τέτοιες στιγμές. Χωρίς την ύπαρξη της ομάδας, οι πιο πολλοί από εμάς δεν νομίζω να τολμούσαμε τα ίδια πράγματα.
Ισως ο αναγνώστης, διαβάζοντας για τους πολλούς διαχωρισμούς να υποψιάζεται εντάσεις και διαφωνίες, εμείς όμως που τα ζήσαμε ξέρουμε ότι όλα γίνανε με καλή διάθεση, χαμόγελο και με γνώμονα να μην πιεστεί κανείς αλλά να κάνει το maximum αυτού που θα τον ευχαριστήσει να περάσει καλά και να αξιοποιήσει στο μέγιστο τον χρόνο που με μεγάλη δυσκολία επενδύει για να συμετάσχει στη συγκεκριμένη δραστηριότητα. Κάνοντας μία μεγάλη εκδρομή το χρόνο, συνήθως ξοδεύουμε όλο το χρόνο στο να σχεδιάσουμε ή απλώς να ονειρευτούμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα για την εκδρομή που έρχεται και θα ήταν κρίμα να μην πάει τέλεια για όλους.

Ετσι θα γίνει και τώρα, αρχίζουμε ήδη το σχεδιασμό για την επόμενη.........!

Να είμαστε όλοι καλά και πάντα όρθιοι!!!

THE END