Ατύχημα στην Ποσειδώνος

[ckk]

Το πρωί γεμάτος χαρά έφυγα για να ‘αποφυλακίσω’ έναν γνωστό, που κρατείτο στο ΑΤ Βούλας για χρέη προς το Δημόσιο. Αφού τελείωσα όλες τις διαδικασίες, έφυγα και στην επιστροφή της Ποσειδώνος, στο ύψος της παλαιάς Ολυμπιακής, έγινε ατύχημα με αυτοκίνητο και μηχανάκι.

Το αυτοκίνητο τελευταία στιγμή από την μεσαία λωρίδα, σαν γρήγορος οδηγός που ήταν, απεφάσισε να πάει στην δεξιά για να στρίψει. Δίνει μια στο μηχανάκι, που πήγαινε στην δεξιά λωρίδα και στέλνει τον οδηγό να κυλιστεί στην άσφαλτο και να κτυπήσει το ‘ακράνοτο’ κεφάλι του άσχημα στο ρείθρο του πεζοδρομίου. Έμεινε ακίνητος για περίπου 5 δευτερόλεπτα, όσο για να σταματήσω – να στηρίξω την μηχανή και να κατεβώ. Μετά άρχισε να έχει σπασμούς και να επιδεινώνεται η κατάστασή του σε ακούσια μεγάλα μυϊκά τόξα. (ας πει κάποιος γιατρός πώς λέγεται αυτό). Μετά είδα το κεφάλι του, και τα τραύματα και τα αίματα ήταν πολύ άσχημα.

Ο Αλβανός οδηγός βγήκε έξω και προσπάθησε να τον μετακινήσει. Σε επέμβασή μου να μην το κάνει, τσαμπουκαλέφτηκε. Τον έπεισα άμεσα να μην το κάνει.

Προσπάθησα 3 φορές να καλέσω το 112, αλλά λόγω του ότι φαίνεται δεν είμαστε Ευρώπη, δεν λειτούργησε. Κάλεσα λοιπόν το γνωστό παλαιό ‘100’ όπου τα πάντα λειτούργησαν τέλεια. Έδωσα κατάσταση του κτυπημένου, τοποθεσία, περιγραφή του ατυχήματος, στοιχεία. Σε 5 λεπτά ήρθε μηχανή της Αστυνομίας και επελήφθη του θέματος.

Εν τω μεταξύ, προσπάθησα να ‘δω’ πόσο καλά ήταν ο άνθρωπος, που δεν είχε έτσι κι αλλιώς καμία επαφή με το περιβάλλον. Τον ρώταγα πώς αισθάνεται, αν βλέπει πόσα δάκτυλά του δείχνω κλπ, χωρίς καμία ανταπόκριση και με συνεχείς σπασμούς και άσχημη εικόνα απότομων και μεγάλων μυϊκών τόνων. Σε κάποια στιγμή πετάχτηκε επάνω και άρχισε να βαδίζει. Τον πιάσαμε και τον ξαναξαπλώσαμε. Τότε καταλάβαμε πόσο τεράστιος ήταν.

Προς μεγάλη έκπληξη όλων, άρχισε να μιλάει Αλβανικά με τον οδηγό, που τον κτύπησε. Εκείνη την στιγμή έφτασε και η μηχανή με το όργανο και τρομοκρατήθηκε. Ποιος ξέρει τι φοβότανε η ψυχούλα του.

Έφυγα και τον άφησα στα χέρια των αρχών, διότι άκουσα και το ασθενοφόρο να έρχεται. Ελπίζω να είναι καλά.

Διαπιστώσεις:
Ποτέ χωρίς κράνος. (έτσι λέμε τώρα)

Δεν παίρνουμε το 112 αλλά το παλιό – κλασικό 100

Δεν κουνάμε τον τραυματισμένο.


Επέστρεψα με ταχύτητες αισθητά μειωμένες και αισθανόμουνα και μια απόλαυση οδηγώντας την μηχανή, μια διαφορετική αίσθηση από αυτήν της αδρεναλίνης.

Με περίμενε και ο Κωστής άλλωστε με κλάματα, που δεν τον φίλησα όταν έφυγα…