71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη

[Ταξιδευτης]

Day 17
Oulu (FI) - Turku (FI)
650 km

Καποιες μερες ηταν καλυτερες απο αλλες. Σημερα ηταν η μερα που επρεπε να ξεκινησω το μεγαλο ταξιδι της επιστροφης.
Γι' αλλη μια φορα επρεπε να αφησω πισω παλιους και νεους φιλους για να ταξιδεψω, ομως αυτη τη φορα το ταξιδι θα με εβγαζε τελικα πισω στη βαση μου, πισω σε μια καθημερινοτητα που εδω και καιρο ειχα ξεχασει.
Αν ελεγα οτι χαιρομουν θα ημουν ψευτης. Τουλαχιστον παρηγορια μου ειχα τη περιπετεια του δρομου, το αγνωστο στις νεες χωρες που θα περνουσα, οι νεοι φιλοι που θα εκανα στη διαδρομη. "Ολα ειναι δρομος" σκεφτηκα και σηκωθηκα μουδιασμενος.

Οι αποστασεις απο εδω και περα αναγκαστικα μεγαλωναν καθως οι μερες που ειχα για να γυρισω λιγοστευαν.
Σημερα με περιμεναν 650 χιλιομετρα διαδρομης, ουσιαστικα διασχιζοντας ολη τη χωρα απο βορρα προς νοτο για να παρω το καραβι που θα περνουσε στη γηραια ηπειρο και το τελικο κομματι του ταξιδιου μου. Αρχικα το σχεδιο δεν ηταν να εκανα τοσα χιλιομετρα σημερα -η Oili κανονικα εμενε στο Tampere, τη δευτερη μεγαλυτερη πολη στα νοτια της χωρας, καπου 100 χιλιομετρα απο το Ελσινκι και σημερα θα βρισκομουν εκει.

Η αλλαγη ομως στα σχεδια της φιλης μου σημαινε οτι και εγω ειχα βρεθει αρκετα πιο βορεια απο οτι υπολογιζα, ομως ολα γινονται για καλο: ειχα γνωρισει συμπαθεστατους ανθρωπους, μια πανεμορφη πολη και βεβαια ειχα βρει ενα φιλοξενο μερος να μεινω μετα απο μερες ταξιδιου και κακοκαιριας.
Το μονο μειονεκτημα σε αυτο το σχεδιο ηταν η σημερινη αποσταση που επρεπε να καλυψω οπωσδηποτε μεχρι το μικρο λιμανι του Turku για να παρω το καραβι που ειχα ηδη κλεισει αλλα δεν με πειραζε -ετσι και αλλιως οι διαδρομες στη κεντρικη Φινλανδια δεν ηταν και το πιο συναρπαστικο πραγμα του κοσμου.



Γιατι ομως να εφευγα απο το Turku και οχι απο Ελσινκι;
Η κλασσικοτερη διαδρομη οσων ταξιδευαν στο Ακρωτηρι ηταν να περασουν απο το Ελσινκι στις χωρες της Βαλτικης και απο εκει να κατεβουν νοτια μεσω Πολωνιας, Αυστριας και Ιταλιας. Εγω ομως ειχα κανει αυτη τη διαδρομη και μαλιστα σχετικα προσφατα εχοντας γνωρισει καλα ολες αυτες τις χωρες και δεν ηθελα να ξαναπερασω απο τις ιδιες διαδρομες. Το νοημα του ταξιδιωτη ειναι να βλεπει νεα πραγματα, να ανακαλυπτει νεα κρυμμενα μυστικα που εχει να μοιραστει ο κοσμος μας και αν εχανα αυτη την ευκαιρια για νεες περιπλανησεις θα ηταν κριμα. Ποσο συχνα εχουμε την ευκαιρια για ταξιδια πλεον;

Η σκεψη να κατεβαινα μεσω Ρωσιας αποκλειστηκε νωρις καθως ειχα ηδη δει πολλα σε αυτο το ταξιδι και δεν ηθελα να στριμωξω σε μερικες μερες μια τοσο ιδιαιτερη χωρα οπως ηταν αυτη. Θα την αφηνα για καποια επομενη φορα.
Τι να εκανα ομως; Απο που να πηγαινα; Η μονη αλλη επιλογη ηταν μεσω Σουηδιας ομως μετα θα κατεβαινα νοτια μεσω Δανιας και Γερμανιας οπως ειχα ανεβει -αλλη μια κλασσικη διαδρομη πολλων που ειχαν κανει αυτο το ταξιδι, αλλα εγω ηθελα να κανω κατι διαφορετικο. Oμως τι;

Το ερωτημα αυτο με βασανισε επι μερες οταν σχεδιαζα πριν καιρο το ταξιδι μου.
Ωσπου μια μερα μια αχνη γραμμουλα που ενωνε το κατω μερος της Σουηδικης πρωτευουσας με το Gdansk, το μεγαλο λιμανι της Πολωνιας, εδωσε τη λυση. Υπηρχε ακτοπλοικο δρομολογιο εκει!
Ξαφνικα ολα εβγαζαν νοημα.
Θα περνουσα στη Στοκχολμη απο το Turku και απο εκει θα επαιρνα το καραβι που θα με εβγαζε στη βορεια Πολωνια. Μπορει την χωρα να τη γνωριζα καλα εχοντας παει εκει πολλες φορες στο παρελθον ομως το Gdansk και τις γυρω περιοχες δεν ειχε τυχει να τις γνωρισω.
Και το κερασακι στη τουρτα ηρθε μεσω μιας Πολωνης φιλης και μηχανοβιας που ενα γνωρισει πριν καιρο στο couchsurfing και εμενε στη Βαρσοβια που επισης δεν ειχα επισκευτει ποτε, και ηταν μολις 300 χιλιομετρα απο το Gdansk. Το σχεδιο ηταν ετοιμο.

Τελειωσαμε το πρωινο μας και αρχισα να μαζευω τα πραγματα με το γνωστο κομπο στο λαιμο και το σφιξιμο στο στομαχι.
Ολα τα καλα πραγματα καποια στιγμη τελειωνουν, ομως δεν θα το αφηνα αυτο να με παρει απο κατω. Δεν γινοταν.

Ανανεωσαμε το ραντεβου μας με τη καλη μου φιλη στην Αθηνα καποια στιγμη, ετοιμασα την Αυρα για το μεγαλο ταξιδι του γυρισμου και καθαρισα το κρανος απο την εκατομβη μερικων εκατομμυριων κουνουπιων που ειχα προκαλεσει τις προηγουμενες μερες.



Τελευταια φωτογραφια πριν την αναχωρηση με τη καρδια στις φτερνες... Χαμογελο βεβιασμενο...
Καποιες φορες η ζελατινα ενος κρανους κρυβει πολλα περισσοτερα απο ενα ζευγαρι ματια...



Οσο και να προσπαθουσα να απασχολω το μυαλο με τις περιπετειες που με περιμεναν μπροστα βγηκα απο τη πολη νοιωθοντας σαν ζεματισμενο κοτοπουλο. Και αυτες οι ατελειωτες ευθειες με τα ηλιθια ορια ταχυτητας δεν βοηθουσαν καθολου...



Ο καιρος εμοιαζε και αυτος κακοκεφος, αναποφασιστος. Μια ηλιο, μια βροχη.
Η μηχανη ρολαριζε κοιμισμενα με 100 χαω και παροτι εκανα οτι μπορουσα για να διωξω τη βαρεμαρα και τις βαριες σκεψεις, το μονο που ηθελα πραγματικα τωρα ηταν να χωθω πισω απο τα fairings και να κλειδωσω το γκαζι στο στοπ.
Ηξερα ομως οτι αυτο θα ηταν κακη ιδεα. Εδω πανω δεν αστειευονταν με τα ορια ταχυτητας τους.
Οι καμερες οσο κατεβαινα προς το νοτο ερχονταν η μια μετα την αλλη -μεχρι να φτασω στο Turku μπορει να μετρησα και 70!

Βεβαια η παρουσια των καμερων δεν με απασχολουσε ιδιαιτερα καθως φωτογραφιζαν τα οχηματα απο μπροστα οποτε σε μια μηχανη αυτο ηταν απλα ανουσιο, ομως οπου υπηρχαν τοσες καμερες καπου τριγυρω θα εβρισκα και αυτους που τις τοποθετησαν. Τα μπλοκα ομως οπως και οι καμερες δεν εκαναν καμια προσπαθεια να κρυφτουν -εδω λειτουργουσαν περισσοτερο αποτρεπτικα παρα εισπρακτικα.
Ειχα το νου μου, ομως η κινηση με 80 η ακομα και 60 πανω σε απεραντες ευθειες ενος αδειου δρομου ηταν εξαντλητικη ετσι που εβρισκα την ευκαιρια και ο δρομος φαρδαινε ανοιγα λιγο το γκαζι να προσπερασω καποιο αυτοκινουμενο η τροχοσπιτο, φτανοντας το πολυ μεχρι τα 140-150 στιγμιαια για να ξεμουδιασω.
Πιστευα οτι δεν υπηρχε περιπτωση να εχω καποιο προβλημα. Εκανα λαθος.

Πλησιαζοντας ενα ακομα μπλοκο ημουν ετοιμος να το προσπερασω σκεπτομενος οτι ολα ειναι καλα, μεχρι που ειδα μπροστα μου εναν αστυνομικο με αυστηρο υφος να με δειχνει και αμεσως μετα με το ιδιο χερι να δειχνει δεξια, σηματοδοτωντας μου να σταματησω. Οχι ρε γμτ! Σε μερικες ωρες επρεπε να ειμαι στο λιμανι. Στο μυαλο μου αρχισαν να περνανε εικονες με τη μηχανη φορτωμενη σε γερανο και εγω να τραβιεμαι στα τοπικα τμηματα ενω το καραβι μου κουνουσε το μαντιλι σαπλαροντας.

Σταματησα λιγο πιο κατω και κατεβηκα απο τη μηχανη προσπαθωντας να δειχνω πιο ψυχραιμος απο οσο ημουν.
- Καλημερα σας.
- Καλημερα σας. Εγινε κατι;
- Ναι. Θα πρεπει να σας γραψουμε για υπερβολικη ταχυτητα.
- Υπερβολικη ταχυτητα; Μα ακολουθω τα ορια εδω και ωρες. Που ετρεξα;
- Σας μετρησε ενα διερχομενο οχημα μας απο το αντιθετο ρευμα στα 140 χαω με οριο τα 100.

Στιγμιαια κολλησα. Τι διερχομενο οχημα; Μηπως εννοουσαν μπλοκο στο αλλο ρευμα που δεν ειχα δει;
Και τοτε θυμηθηκα. Ενα λευκο βανακι της αστυνομιας με φιμε τζαμια που ειχα συναντησει να περναει στο αντιθετο ρευμα ησυχα, χωρις φαρους η κατι αλλο και που δεν ειχα δωσει καποια ιδιαιτερη σημασια.

Ο αστυνομικος μου εδειξε το αυτοκινητο τους. "Παρακαλω περαστε μεσα."
Μπηκα και ενας αλλος νεαρος και πολυ ευγενικος αστυνομικος περιμενε στο πισω καθισμα μπροστα απο ενα laptop.
Μου συστηθηκε και μου εξηγησε οτι το βαν που ειχα δει ειχε μεσα ενα συναδελφο τους που μετρουσε τα διερχομενα οχηματα με φορτητο ρανταρ. Επειδη ηταν εν κινησει θα μου αφαιρουσαν απο τη ταχυτητα μου 30 χιλιομετρα και θα με εγραφαν για 110.

Μου ειπε οτι αν ημουν Φινλανδος τα πραγματα θα ηταν πολυ απλα.
Θα εβαζε τα στοιχεια μου στον υπολογιστη ο οποιος ηταν συνδεδεμενος με το υπουργειο οικονομικων και το προστιμο θα υπολογιζοταν βαση της μισθοδοσιας μου. Οσο μεγαλυτερο το εισοδημα τοσο μεγαλυτερο το προστιμο.
Αφου υπολογιζοταν το ποσο, το συστημα απλα θα το τραβουσε αυτοματως απο την επομενη μισθοδοσια και τελος.

Στη περιπτωση μου ομως τα πραγματα ηταν λιγο διαφορετικα. Μιας που δεν υπηρχε τροπος να δει τα οικονομικα μου στοιχεια με ρωτησε για το ετησιο εισοδημα μου. Χα! Εδω ημασταν... Ποιος να το ελεγε οτι η οικονομικη κριση θα ειχε και κατι χρησιμο!
Περασε στον υπολογιστη τα στοιχεια και αφου μου εξηγησε ευγενεστατα το τροπο που θα εβγαζαν το τελικο ποσο μου ειπε το μπουγιουρντι: 96 ευρω, ομως επειδη ηταν κατω απο το ελαχιστο οριο θα στογγυλευε στα 100 ευρω.
Φτηνα την ειχα γλυτωσει. "Να σας πληρωσω με μετρητα η μηπως δεχεστε και καρτες;"
Με κοιταξε εκπληκτος. "Μα οχι, δεν χρειαζεται να πληρωσετε τωρα κυριε. Οταν επιστρεψετε πισω μπορειτε να βαλετε το ποσο σε εναν απο τους παρακατω τραπεζικους λογαριασμους. Οριστε η αναλυση του ποσου και η λιστα των τραπεζων. Να ειστε καλα και καλο δρομο να εχετε."
Ο συναδελφος του γυρισε και χαμογελασε με νοημα. "Αν πηγαινετε μεχρι 120 στο κοντερ δεν θα εχετε κανενα προβλημα στη συνεχεια! Καλη σας μερα!"

Βγηκα εξω με αναμεικτα συναισθηματα. Απ' τη μια το κερατιατικο προστιμο απο το πουθενα και απ' την αλλη η γνωση οτι τα πραγματα θα μπορουσαν να ηταν πολυ χειροτερα. Αποφασισα να το δω ως μια ακομα μικρη περιπετεια του ταξιδιου μου και εφυγα.
"Take it on the chin" κοινως σκασε και κολυμπα.


Η συνεχεια εγινε χωρις αλλα απροοπτα και ο καιρος σαν να ηθελε να με κανει να νοιωσω καλυτερα εδιωξε τα συννεφα για να αποκαλυψει ενα λαμπερο καλοκαιρινο ηλιο. Τα τοπια μεταμορφωθηκαν και εγω ειχα πλεον ξεχασει τελειως τη μικρη περιπετεια που ειχα αφησει πισω...



Keep your eyes on the road your hands upon the wheel..



Με καλη μουσικη στα αυτια και τετοιες ομορφες εικονες δεν χρειαστηκε πολυ προσπαθεια για να φτασω στο μικρο λιμανι του Turku.
Ηταν ακομα αρκετα νωρις. Ειχα κανει πανω απο 600 χιλιομετρα αλλα δεν ενοιωθα κουρασμενος, αλλα σιγουρα πεινουσα.
Οντας ολη τη μερα πανω στη σελα, με στασεις μονο για ανεφοδιασμους δεν ειχα φαει ουτε σαντουιτς -ηταν ευκαιρια να φτιαξω κατι στο απιθανο φορητο κουζινακι της Trangia που ειχα μαζι μου -θα προτιμουσα εκει που ειχε τσιμεντο να ηταν ενα ομορφο λιβαδι και γυρω δεντρα αλλα τι να κανεις...



Το γευμα τελειωσε, η ωρα περασε και επιτελους το τεραστιο κοκκινο πλοιο που θα με περνουσε σε μια αλλη χωρα ειχε φτασει.
Μπηκα στο πλοιο, εδεσα την καλη μου και ανεβηκα επανω. Το σκαφος ηταν τυπικα τεραστιο συγχρονο και καθαρο, στα προτυπα των αλλων πλοιων των Σκανδιναβων. Οι θαλασσες εδω δεν αστειευονταν και για να τις ταξιδεψεις χρειαζοσουν πλοια με @@δια και οχι @@δια πλοια...



Για αποψε ειχα κλεισει καμπινα, αναγκαστικα βεβαια μιας που δεν υπηρχε δυνατοτητα χυμα παραμονης στο καταστρωμα, αλλα με τη κουραση του δρομου δεν με χαλαγε καθολου τωρα.
Οπως κανω παντα, βγηκα στο καταστρωμα για να κρατησω τις τελευταιες εικονες πριν φυγω.
Ο ηλιος εδυε βαφοντας τα καταπρασινα δαση που εφταναν μεχρι την ακρη του νερου με χρυσα χρωματα και εγω παλευα να συλλαβω λιγη απ' τη μαγεια της στιγμης.





Η Φινλανδια ειχε βαλει τα καλα της και με αποχαιρετουσε με τις πιο ομορφες εικονες. Θα τα ξαναπουμε...







Το πλοιο εβαλε ροτα για τη Σουηδια, το κρυο αρχισε να γινεται εντονο και εγω κατεβηκα στο μπαρ του πλοιου για μια μπυρα χαζευοντας κατι ...ξεχασμενα ροκαμπιλι που επαιζαν παλιο αμερικανικο ροκ εντ ρολ.



Αυριο με περιμενε μια ακομα χαλαρη μερα πανω σε πλοιο καθως ταξιδευα πλεον για το νοτο... Αναγκαιο κακο τα πλοια αλλα εχοντας να διασχισω ολη την ηπειρωτικη Ευρωπη σε 4 μερες ηξερα οτι θα χρειαζομουν ολες τις δυναμεις που θα μπορουσα να μαζεψω.
Εξω ο ηλιος εκανε φιλοτιμες προσπαθειες να δυσει...