Aναξιοσημείωτο. Τhe legendary Voskoparty 2012

[Uriah Heep]

Ψάχνοντας τα αρχεία μου, έπεσα στο παρακάτω απόσπασμα από παλιό ταξιδιωτικό (2007) στην Τυνησία. Το επεισόδιο εξελίσσεται στο Παλέρμο...
Ιντζόι...

Cheeeeeeeers!


"Μετά από ένα ντουζάκι και βγάζοντας την δερμάτινη φόρμα που φορούσα τις τελευταίες ...35 ώρες...σαν να ένοιωσα λίγο καλύτερα!
Βγήκα ορεξάτος στους δρόμους του ιστορικού κέντρου, έχοντας αποθυμήσει για τα καλά την Ιταλία, που είχα να την επισκευτώ από το 1982.
Πεινούσα σαν λύκος! Δεν υπήρχε όμως περίπτωση να καθήσω σε τουριστικό μαγαζί ή κάτι μαζικό και απρόσωπο...
...αυτό δεν σήμαινε ότι έψαχνα για κάτι πολυτελές. Στην Ιταλία για να φάς καλά πρέπει ή να έχεις την πληροφορία (που κι αυτή είναι σχετική...) ή να διαθέτεις ...μύτη!
Βολτάριζα για κανένα μισάωρο, το στομάχι μου άρχισε να "παίζει" την ...Mazurca n. 38 σε φα δίεση ματζόρε για ...τσέλο από την πείνα και ακόμα δεν μου "γυάλιζε" κανένα καλό μαγαζί...
Έξω από μία ανοιχτή αυλόπορτα ενός παλιού κτιρίου σ΄ένα στενό, είδα δύο τραπεζάκια κατειλημμένα από πελάτες, πλησίασα λιγο για να δώ περι τινος πρόκειται και άκουσα από το βάθος της αυλής την χαρακτηριστική φωνή του Pino Daniele (παλιός μπλουζίστας που τραγουδούσε Napule-blues) να σταματάει και να τον διαδέχεται το "woke up this morning and found myself dead" του Hendrix. Έξω καθόταν ένα ρεμάλι που σίγουρα είχε ταξιδέψει με το magic bus στην Ινδία, σε μιά άδεια καρέκλα κάτι βιβλία του Καρλ Γιούνγκ και κάτι απροσδιόριστα CD...και στην άλλη καρέκλα μία μελιτζανί ηλικιωμένη κυρία απροσδιόριστης ηλικίας, που της σέρβιρε ο λιγδιάρης βετεράνος χίππυ, χύμα κρασί με το ύφος του...δοκιμαστή του αυτοκράτορα!
ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ!!! φώναξα από μέσα μου. Και το άλλο τραπεζάκι έξω ήταν κατειλημμένο από μία παρέα με νεαρούς τουρίστες, βγαλμένους από προσπέκτους "Γιουθ Χόστελ"...γεμάτοι χάρτες της Magna Grecia.
Μπήκα μέσα είχε 3 τραπεζάκια στην αυλή και κάθισα στο 1 από τα 2 άδεια. Σ΄ένα τοίχο ήταν κρεμασμένη μία παλιά ταμπέλα που έγραφε "o quaglione" ή κάτι παραπλήσιο ...στα ναπολετάνικα. Μέσα ένας γέρος με κιτρινισμένη φανέλλα άνοιγε φύλλα για πίτσα με το ύφος του ...ειδικού απεσταλμένου του Θεού, για να ταϊσει τα πεινασμένα πλήθη με αυθεντική πίτσα αλλά σιτσιλιάνα!
Ο άλλος, προφανώς αδελφός του, γύρω στα 60 καθόταν σ΄ένα παλιό ξύλινο ταμείο και έκανε χρέη ταμία και σερβιτόρου. Το "καστ" συμπλήρωνε ημίβλαξ νεαρός σερβιτόρος που φαινόταν να έχει την αίσθηση ότι σερβίριζε στο "Ρίτζ" του Παρισιού και όχι σε σιτσιλιάνικη ξεπεσμένη κάλτ μικροσκοπική Pizzeria-Trattoria...
Παράγγειλα καθ΄υπόδειξη του ταμία-σερβιτόρου μία εξαιρετική μερίδα "rigattoni alla carretiera" με τόσο σκόρδο και καυτερή πιπεριά...που θα μπορούσε ο Πολύδωρ να "καθαρίσει" με τους κουκουλοφόρους πετώντας απλά μερικές μερίδες στα Εξάρχεια! Το αντιπάστο "μελιτζάνες με φρέσκια ντομάτα και παρμιτζάνο" πιθανόν να αποτελούσε και τελευταία μου επιθυμία σε περίπτωση προσαγωγής μου ...σε εκτελεστικό απόσπασμα!
Ηπια μία απαίσια μπύρα "Prinz" Ιταλικής ζυθοποιείας αλλά τα πράγματα ήρθαν στα γράδα τους όταν κάθισε για λίγο στο τραπέζι μου ο μαρκαδόρος-σερβιτόρος, ξέροντας ήδη ότι ήμουνα Έλληνας, για να με κεράσει μία γκράππα και να με ρωτήσει για τον Μύθο της Σύλλας* (όχι της μαύρης) από την μυθολογία. Άρχισε να μου λέει κάτι απροσδιόριστα ελληνικά που είχε μαθει από την γιαγιά του...και "του έβγαιναν" μετά από (υπολογίζω εγώ, τώρα) μισό μπουκάλι γκράππα...
Το ρεπερτόριο γύρισε σε ναπολιτάνικα τραγούδια...με εξαίρεση ένα από Bob Dylan που πέρασε σφήνα.Η ετερόκλιτη πελατεία που μπαινόβγαινε με γοήτευε βαθιά...
Ήπια 2 γκράππες ακόμα και η επίδραση του σκόρδου άρχιζε να με χαλαρώνει και να μου φέρνει μία γλυκιά νύστα.
Βγήκα έξω στη ζεστή και υγρή νύχτα. Το "λέσι" που προφανώς πουλούσε ζιγκολίκι στην μελιτζανί ηλικιωμένη κυρία, κάπνιζε συνεχώς ανακατεύοντας κάτι κουρελιασμένες σημειώσεις...
...μπορεί στην Ιταλία να μην βρίσκεις την παραδοσιακή μας λαγάνα...
...αλλά από μαλαγάνες είναι γεμάτη!
Κατηφόρησα προς το λιμάνι κι έφτασα στη μαρίνα εφαρμόζοντας τις συμβουλές "περί μακροζωίας" του γκουρού Σρι Μαχαράζ "after lunch sleep a while...after dinner walk a mile".
Ανηφορίζοντας την via Vittorio Emanuelle έφτασα στον αριθμό 316, είδα την "βασίλισσα" ασφαλισμένη στην αυλή να ξεκουράζεται, ανέβηκα με τα ψηλά σκαλοπάτια τους 3 ψηλοτάβανους ορόφους και έπεσα χαλαρά για ύπνο βλέποντας στο όνειρό μου την... Τσύλλα...
.
.
.
.
.
.
.
.
...αυτή τη φορά τη μαύρη!


*Υπάρχει όντως παραλιακή τουριστική κωμόπολη Scilla (όχι σκύλα, αλλά το σι προφέρεται "καραμανλίδικα" βαθύ. Υπάρχει και ο σχετικός μύθος στην Οδύσσεια."