mad about Africa: Ο γύρος της Αφρικής και της Μ. Ανατολής με XR 250

[ARGI]

Ανταπόκριση από τον Ηλία !

Μαυροβούνιο...

Το Μαυροβούνιο στη σημερινή του μορφή είναι ένα νέο κράτος. Αφού διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία, το 1991, ήταν μέρος της Σερβίας. Μόλις το 2006 ανεξαρτητοποιήθηκε. Μπαίνοντας στη χώρα, κάναμε μια όμορφη διαδρομή δίπλα στη Λίμνη Skadar. Φτάσαμε μέχρι το Sveti Stefan, το πολυφωτογραφημένο νησάκι με την παλιά πόλη, την οποία ένας Έλληνας εφοπλιστής έχει νοικιάσει για 45 χρόνια και τη μετέτρεψε σε ξενοδοχείο. Τώρα ούτε οι ντόπιοι δε μπορούν να την επισκεφτούν, αν δεν έχουν άδεια από το ξενοδοχείο, οπότε λογικό είναι να έχουν παράπονα. Αφού αηδιάσαμε από τον πλούτο και τη φιγούρα που είδαμε εκεί, πήγαμε και στη Budva, για μια δεύτερη δόση. Τουλάχιστον εκεί μπορούσαμε να επισκεφτούμε την παλιά πόλη.

Η παλιά πόλη της Budva… Μετά την καταιγίδα πάντα βγαίνει ήλιος

Η έκπληξη ήταν η παλιά πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου, το Cetinje. Είναι μια συμπαθητική, μικρή πόλη απλωμένη σε μια κοιλάδα με χαμηλά σπίτια, που όλα έχουν τον κήπο τους. Συνήθως είναι ξύλινα κι έχουν ζωηρά χρώματα. Η αρχιτεκτονική αρκετών δημοσίων κτιρίων θυμίζει την αυστριακή, έχοντας χτιστεί με μεγάλες, βαριές πέτρες και με όμορφες στέγες να τα στολίζουν. Το Cetinje δεν έχει κάτι το συναρπαστικό, αλλά έχει μια ωραία ατμόσφαιρα. Νιώσαμε πως είναι ανθρώπινη πόλη, στην οποία θα μπορούσα να ζήσω ακόμη κι εγώ, που δε συμπαθώ τις πόλεις. Κάπου εκεί αρχίσαμε να νιώθουμε πως είμαστε στη Βόρεια Ευρώπη, πράγμα που δεν πάψαμε να το νιώθουμε στις πόλεις του Μαυροβουνίου.

Κάναμε μια ωραία διαδρομή στο ορεινό Εθνικό Πάρκο Lovćen και κάπου εκεί πήραμε ένα χωματόδρομο και βρήκαμε ένα καταπληκτικό μέρος για κατασκήνωση στα 1.320 μ. υψόμετρο. Για όσους περάσουν από ‘κει, έχω το στίγμα στο Live Trip Traveller. Κατεβαίνοντας από το βουνό, δε χορταίναμε να βλέπουμε από ψηλά τον Κόλπο του Kotor. H μορφή του είναι τέτοια, που θυμίζει φιόρδ. Κάναμε μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα και ρίξαμε και μια βουτιά, που ήταν η πρώτη μας σε θάλασσα, γιατί όλες οι υπόλοιπες ήταν σε λίμνες και παγωμένα ποτάμια! Η παλιά πόλη του Kotor, μέσα στο βενετσιάνικο κάστρο, ήταν αυτή που μας άρεσε περισσότερο.

Το γραφικό Perast στον Κόλπο του Kotor, που με τη μορφή του δίνει την εντύπωση πως είναι σκανδιναβικό φιόρδ!

Κάπου εκεί άρχισαν οι βροχές, που συνήθως ήταν καταρρακτώδεις και δε μας επέτρεπαν να χαρούμε τα μέρη που επισκεπτόμασταν. Διαρκούσαν λίγες ώρες, οπότε αν ήμασταν σε καμιά πόλη, κρυβόμασταν σε κανένα ναό ή αν ήμασταν στο δρόμο, απλά φορούσαμε τ’ αδιάβροχα και συνεχίζαμε. Μια μέρα, όμως, έβρεχε από το βράδυ μέχρι τις 13:00 και μείναμε μέσα στ’ αντίσκηνα μέχρι να σταματήσει. Αυτά τα γράφω περισσότερο για να μη ζηλεύουν τα παλικάρια του moto! Ορίστε, σαπίσαμε κι εμείς απ’ τη βροχή!
Αφού περπατήσαμε λίγο και την παλιά πόλη του Herceg Novi, που είναι λιγότερο τουριστική, κατευθυνθήκαμε προς το σημαντικότερο τόπο προσκυνήματος του Μαυροβουνίου για τους Χριστιανούς Ορθόδοξους, το Μοναστήρι Ostrog. Είναι χτισμένο πάνω σ’ έναν κάθετο βράχο, αξιοποιώντας δυο μικρές σπηλιές που υπάρχουν εκεί.

Ξεκινώντας τη χωμάτινη διαδρομή μας από το πυκνό και υγρό δάσος του Εθνικού Πάρκου Biogradska Gora.

Έκτοτε άρχισαν οι διαδρομές μας στα βουνά, που τόσο περίμενα. Από το Εθνικό Πάρκο Biogradska Gora πήραμε ένα χωματόδρομο, που ανέβαινε μέχρι τα 1.930 μ.. Το τοπίο ήταν πανέμορφο! Κάπου εκεί έπεσε η μια χούφτα από τη μοτοσυκλέτα του Γιάννη, ενώ του έσπασε η μεταλλική βάση από τις προστατευτικές μπάρες που έχει φτιάξει γύρω από το fairing. Με λίγο σύρμα διορθώθηκαν όλα! Κατασκηνώσαμε δίπλα σ’ ένα κρυστάλλινο, μικρό ρυάκι και κοιμηθήκαμε ακούγοντας το νερό να κυλά ήρεμα στο καταπράσινο λιβαδάκι.

Το πανέμορφο μέρος όπου κατασκηνώσαμε, στα 1.800 μ. υψόμετρο, ανάμεσα στα λικνίσματα του φιδίσιου ρυακιού.

Οδηγώντας μέσα στο Φαράγγι Tara και δίπλα στον ομώνυμο ποταμό, μπήκαμε στο Εθνικό Πάρκο Durmitor. Είδαμε τη δημοφιλή Μαύρη Λίμνη και πήραμε ένα καταπληκτικό δρομάκι προς τα σύνορα της Βοσνίας – Ερζεγοβίνης. Περάσαμε το ορεινό πάσο Pašina Voda στα 1.908 μ. και κινιόμασταν σε πανέμορφα οροπέδια για αρκετή ώρα. Την τελευταία μας μέρα στο Μαυροβούνιο την περάσαμε δίπλα στον ποταμό Piva.

Ανεβαίνοντας το βουνό μέχρι τα 1.930 μ. υψόμετρο. Στην κορυφογραμμή είχε δυνατό αέρα και πολύ ομίχλη. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο Γιάννης δεν ήθελε να κατασκηνώσουμε εκεί.

Αυτή η μικρή χώρα, σίγουρα έχει πολλές ομορφιές, αλλά μας εξέπληξε αρνητικά το γεγονός πως έχουν εκμεταλλευτεί τουριστικά τα πάντα και ειδικά τα παράλια. Παραείναι ανεπτυγμένο το Μαυροβούνιο για τα γούστα μας. Το θετικό είναι πως το έχουν αξιοποιήσει σωστά. Μπορεί να πρέπει να πληρώσει κανείς για το παραμικρό, όπως στάθμευση, τουαλέτες, εθνικά πάρκα κ.λ.π., αλλά οι τιμές είναι λογικές και τα πάντα είναι απίστευτα οργανωμένα. Επίσης, οι ντόπιοι είναι άριστοι στη συμπεριφορά τους. Οι οδηγοί πάντα μας άνοιγαν δρόμο για να περάσουμε και δεν οδηγούσαν επιθετικά. Μου έλειψαν, όμως, οι επικές εκτός δρόμου διαδρομές στα αγέρωχα βουνά της Αλβανίας…

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η περίφημη Μαύρη Λίμνη στο Εθνικό Πάρκο Durmitor λέγεται “Μαύρη”!

(συνεχίζεται....)