Σούριγιαν-Ουρντούν ...υπό λοξή οπτική γωνία

[Uriah Heep]

Στις 2.00’ είχα φτάσει στο λιμάνι του Πειραιά, στον προβλήτα επιβίβασης για Χίο.
Εκεί είχα τη χαρά να συναντήσω και να γνωρίσω τον Ηλία (emix). Η κεντρική βαλίτσα της Africa είναι κατασκευή του Ηλία, εξαιρετική δουλειά, εξαιρετική ποιότητα, από τα πιό χρήσιμα αξεσουάρ της "βασίλισσας" για πολυήμερα ταξίδια.

Φτάνουμε Χίο στις 11.30’ και διανυκτερεύουμε. Την επομένη μπαίνουμε στο καραβάκι για Τσεσμέ. Σε 3 τέταρτα με βροχή κι αέρηδες των 8-9 μποφόρ, βρισκόμαστε στο τελωνείο στην Τουρκία.

Φωτό. Στο λιμάνι του Τσεσμέ.

[Uriah Heep]

Σ΄αυτό το σημείο οφείλω να προειδοποιήσω όσους αναγνώστες, εξακολουθούν να παραμένουν σ’ αυτό το ταξιδιωτικό τενεκετζίδικο, να μη περιμένουν περιγραφές με λεζαντιάρικα τουριστικά και ιστορικά αξιοθέατα. Θα χάσουν το χρόνο τους και θ΄ απογοητευτούν. Για όσους δεν έχουν καταλάβει ακόμα…
.
.
…απλά βγήκα στο δρόμο για να ταξιδέψω! Να χορτάσω χιλιόμετρα, να μείνω όπου με βγάλει ο δρόμος, να βρεθώ σε άλλα τοπία, με άλλους ανθρώπους, σε διαφορετικές κουλτούρες, εικόνες, μουσικές, γεύσεις. Και μιας και ξεκινήσαμε για Συρία, δεν υπήρχε περίπτωση να «χαρίσω» μια μικρή χώρα σαν την Ιορδανία διασχίζοντάς την από την desert highway.

Tώρα θα μΕ πεις…
.
…και που τα διαλέγεις ρε φίλε, κάτι τέτοια τριτοκοσμικά μέρη με υπανάπτυκτους κελεμπιοφόρους φανατικούς άραβες? Δεν φοβάσαι?
Ίσα ρε μάγκα!
Για μπες σε κανα Πολεοδομικό γραφείο, καμιά επιτροπή παραλαβής δημόσιου έργου και θα καταλάβεις τι σημαίνει απειλή από αυτότεχνους μπουρδοβριθείς πολιτισμένους!

Και πού 'σαι…
.
…πρόσεχε γιατί αυτοί δαγκάνουν σαν πίτμπουλ!


Φωτό. Μαρμαράδες, μωσαϊκτσήδες περιμένουν έξω από την παλιά αγορά στο Χαλέπι, για μεροκάματο.

[Uriah Heep]

Τώρα θα σας πω πως ασκείται το παίγνιο.
Ταξιδεύουμε μαζί χωρίς ο ένας να γίνεται εμπόδιο στο ταξίδι του άλλου. Άλλοι ρυθμοί, άλλα προγράμματα, άλλα χρονικά περιθώρια (εγώ είχα ακριβώς τις μισές μέρες).
Παρακάτω συναντήσαμε και το Νικόλα (BMW 1200 HP2) με ακόμα μεγαλύτερα χρονικά περιθώρια (30 μέρες). Κάναμε καλή παρέα και οι 3 στο Χαλέπι, αλλά από την επόμενη μέρα ο καθένας πήρε το δρόμο του.

Το «όπου προκύψει συνεύρεση» τελικά είναι η καλύτερη συνταγή για ανθρώπους που ξέρουν τι ζητούν στο ταξίδι και προπάντων, όταν έχουν αποφασίσει να ταξιδέψουν μόνοι.

Φωτό. Ο διάδρομος στον όροφο, του παραδοσιακού ξενοδοχείου που έμεινα στο Χαλέπι. Προσέξτε τα κάγκελα στα εσωτερικά παράθυρα(!) που συνήθως τα αφήνουν ανοιχτά και βλέπεις τους ενοίκους είτε να πίνουν κανέναν αργιλέ οκλαδόν είτε να κοιμούνται...

[Uriah Heep]

Έχει σχεδόν μεσημεριάσει από διάφορες καθυστερήσεις και ξεκινάμε. Έχουμε μια 1300άρα γεμάτη μέχρι τα σύνορα της Συρίας. Άνετα την επόμενη νωρίς τ΄απόγευμα θα έπινα τσάι στο Χαλέπι, γύρω στα 30-40 χλμ από τα σύνορα.

Είμαστε πλέον στο δρόμο κι έχουμε μπροστά μας χιλιάδες χιλιόμετρα! Ούτε ξέρω που θα φτάσω, που θα διανυκτερεύσω…
…και το κυριότερο, δε με νοιάζει!

Φωτό. Όπως είχαν προβλέψει όλα τα μετεωρολογικά δελτία, θα έριχνε καναπέδες στην περιοχή. Κάπου έξω από τη Σμύρνη σταματάμε γι΄αδιάβροχα. Και μιά πρόταση τούρκου αρχιτέκτονα, στο βάθος ένα μπετονένιο κακούργημα σε ...λαχανί!

[Uriah Heep]

Πώς να περιγράψει κανείς αυτό το συναίσθημα σ’ ένα μοτοσυκλετιστικό κοινό που …γεροντοκρατείται από νέους, με ταξιδιωτική νοοτροπία κλητήρα στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων?

Πως να το εξηγήσεις στον “ταξιδιωτικά correct” αναβάτη, τον δογματίζοντα ταξιδιωτική παπαρολογία με προσμίξεις κυβικών εκατοστών, ιπποδυνάμεων και ροπών, συνοδεία λουκάνικου πράσου μετά ρεβιθοκεφτέδων?

Πώς να το περιγράψεις στον μπετατζή της εικονικής περιπέτειας, που εκσπερματώνει καμαρώνοντας την υπό υπερχείλιση σε εξοπλισμό περιπέτειας, καλογυαλισμένη κούκλα του?

Όσες απαντήσεις κι αν δώσω, μετά από λίγο καιρό, θα φαντάζουν σαν ληγμένες καπότες, επικίνδυνες προς χρήση!

Φωτό. Το κάστρο στο Χαλέπι. Δυστυχώς έπεσα στο γενικό σέρβις, αυτό των 1500 ετών και δεν μπόρεσα να μπώ μέσα.

[Uriah Heep]

Είναι συννεφιασμένη και βροχερή Κυριακή. Ο δρόμος ψιλοβρεγμένος αλλά άδειος. Ταξιδεύουμε ασταμάτητα μέχρι το Αφιόν Καραχισάρ. Εκεί πλέον σκοτεινιάζει και κάνουμε την πρώτη στάση για κανα καφέ, νερό, κράκερ και τα συναφή.
Έχουμε κάνει γύρω στα 440 χλμ. Ο Κωστής αποφασίζει να διανυκτερεύσει εκεί. Εγώ παίρνω από πίσω μια νταλίκα μέσα στο σκοτάδι για να βγάλω τουλάχιστον άλλη μια 300άρα.
Στον έρημο δρόμο ο οδηγός της νταλίκας ψάρωσε που τον ακολουθούσα και κατέβασε την ταχύτητα από τα 100χλμ, σε στενό επαρχιακό δρόμο, στα 80. Τον προσπέρασα για να με κυαλάρει και με ξαναπροσπέρασε κορνάροντάς με και έχοντας καταλάβει τι θέλω. Τον ακολούθησα για 260 χλμ με 110-120 χλμ/ωρα.
Ήταν το πιο χαλαρό ταξίδι στον θεοσκότινο επικίνδυνο δρόμο. Δύο φορές κορνάρισε και έβαλε φλας αριστερά για να προσπεράσουμε τρακτέρ με τεράστιες ρυμουλκούμενες πλατφόρμες χωρίς κανένα απολύτως φως…

Η κυκλοφορία το βράδυ χωρίς φώτα, των πάσης ορδής οχημάτων, είναι πολύ δημοφιλές σπορ στους οδηγούς της Μ. Ανατολής, αλλά και τόσο επικίνδυνο, που αν δεν είσαι προετοιμασμένος για όλα, δεν θα προλάβεις να δείς ούτε το νεύμα του επουράνιου εισαγγελέα για τη λήξη του παιχνιδιού!

Φωτό. Ταμάμ για χαμάμ...

[Uriah Heep]

Γύρω στις 9.30’ φτάνω στο Ικόνιο, στα υψίπεδο της κεντρικής Ανατολίας. Βρήκα αμέσως ξενοδοχείο και βγήκα για περπάτημα.

Όπως θα λέγαμε ότι το Λίβερπουλ έβγαλε τους Beatles…
.
…το Ικόνιο έβγαλε τους περιστρεφόμενους δερβίσηδες.
Πρόκειται για μια κλασσική συντηρητική τουρκική πόλη της Ανατολίας.

Βολτάριζα κοντά στον τάφο του Μεβλανά Τζελαλεντίν Ρουμί, βλέποντας με τη φαντασία μου δερβισάδες, μπεκτασήδες, χαλβετήδες, μεβλεβήδες και τινές ακόμη ταξιανθίες του μυστικιστικού κινήματος των σούφι…

Δεν ρισκάρισα να δοκιμάσω κανά κεμπάπ παρά τη πείνα μου. Την επόμενη μέρα ήθελα νάμαι σε καλή φόρμα.
Δυό χούφτες καρύδια και μερικά ξερά σύκα, με στανιάρισαν. Χτυπάω κι ένα μεγάλο αριάνι από το ψυγείο ενός ημιυπαίθριου μπακάλικου και την κάνω για το ξενοδοχείο να τη πέσω στο χάφτα…


Φωτό. No comments...

[kosta12gs]

154 μηνυματα που αξιζει να διαβασει κανεις