yns & Extreme παρουσιάζουν: Μια φλώρικη εκδρομή

[Markas]

Τρώμε το κατιτίς μας, ελέγχουμε τα πράγματα και ετοιμαζόμαστε για τη συνέχεια. Προς τα πού όμως;

Εγώ επιμένω για χώμα. Είχα επιλέξει μια ωραία διαδρομή δίπλα σε ποταμό αλλά από πολύ ψηλά, να θαυμάζουμε τη θέα, όμως οι δύο συνοδοιπόροι μου συνεχίζουν το παραμύθι πως ήρθαν λέει να ξεκουραστούν, πως έχουν κουραστεί, έχουν γίνει χάλια από τη σκόνη και άλλα τέτοια. Τι να κάνω υποχώρησα.

Μελετάμε λοιπόν το χάρτη ξανά. Αποφασίζουμε πλέον να βγούμε άσφαλτο και μετά από 50-100 μέτρα να στρίψουμε αριστερά προς Αζογυρές, Χάσι και Βουτά, μέσα από κάτι δαιδαλώδεις και στενούς ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Αντί όμως να στρίψουμε κάποια στιγμή δεξιά στο χωματόδρομο θα συνεχίσουμε από άσφαλτο σε ένα όμορφο δρόμο που ακολουθεί το ρου του ποταμού μέχρι τελικά να καταλήξει πάνω από την Παλαιόχωρα.

(Με πορτοκαλί η εναλλακτική χωμάτινη διαδρομή)

[Markas]

Η άσφαλτος ήταν δύο λεπτά απόσταση από εκεί που ήμασταν, αλλά πριν φτάσουμε είχαμε ένα μικρό επεισόδιο. Λίγο πριν την άσφαλτο ήταν δεμένος ένας σκύλος ο οποίος είχε αρκετή αλυσίδα ώστε να φτάνει από άκρη σε άκρη. Συνηθισμένο φαινόμενο θα μου πείτε στην Κρήτη, έτσι έχουν μάθει οι βοσκοί να κρατάν τα πρόβατα περιορισμένα σε δρόμους χωρίς πόρτες. Ο σκύλος όμως δεν ήταν ένας τυχαίος αλλά ένα λυκόσκυλο τεραστίων διαστάσεων! Ο δρόμος, έτσι όπως ήταν ανηφορικός και ο ήλιος κόντρα το έβλεπα να στέκεται απέναντι μας σε απόσταση, στη μέση του δρόμου, αγέρωχος και με έλουζε κρύος ιδρώτας. Τι να κάνω; Τραβάω γκάζι, πίσω κολλητά ο Γιάννης, τελευταία στιγμή κάνει στην άκρη ο λύκος γαβγίζοντας οργισμένα! 

Όπως και να έχει, στρίβουμε μετά από 100 μέτρα στη διασταύρωση και χανόμαστε…

…σε ένα στενό φιδίσιο δρόμο πνιγμένο στο ασημί των ελιών και στο πράσινο.

[Markas]

Δε στρίβουμε στο χωματόδρομο (ρώτησα ξανά μήπως αλλάξανε γνώμη αλλά δεν…) και συνεχίζουμε παράλληλα στον ποταμό.





Κάπου εκεί πάνω υπάρχει ο δρόμος που θα παίρναμε αν συμφωνούσε η παρέα. Κρίμαααα