Απάντηση: [ΚΡΗΤΗ]: ΑΓΙΟΦΑΡΑΓΓΟ ΜΕ ΜΗΧΑΝΗ!
Από ότι φαίνεται, το φαράγγι είναι διάσημο, ακόμα και αν μερικοί δεν το έχουν ακούσει ποτέ στη ζωή τους. Για να δούμε όμως μερικές πληροφορίες για το Αγιοφάραγγο από το site της Μονής Οδηγητρίας στην οποία και ανήκει διοικητικά:
«Το Αγιοφάραγγο βρίσκεται νότια της Μονής Οδηγήτριας και δημιουργήθηκε από τις κοίτες δύο ρεμάτων που ξεκινούν το ένα βόρεια - βορειοανατολικά από το Γυαλομονόχωρο και το άλλο βορειοανατολικά από την Οδηγήτρια. Τα δύο ρέματα συναντούνται κοντά στην Αγία Κυριακή και αφού ακολουθήσουν μια σχετικά ομαλή διαδρομή δυτικά και νότια της εκκλησίας Αγ. Κυριακής εισέρχονται στο ποροφάραγγο απ' όπου αρχίζει το κυρίως φαράγγι, το Αγιοφάραγγο και καταλήγουν στο Λιβυκό πέλαγος όπου απλώνεται μια μικρή αλλά θαυμάσια παραλία.
Στη μεγαλύτερη διαδρομή του φαραγγιού υψώνονται δεξιά και αριστερά τεράστιοι κάθετοι βράχοι στους οποίους υπάρχουν πολλές σπηλιές. Το Αγιοφάραγγο είναι πολύ γραφικό και γίνεται ακόμη γραφικότερο από το γεγονός ότι μπορείς να το περάσεις μόνο πεζοπορώντας (Σημ . : καλά, για αυτό μην παίρνετε και όρκο…), καθώς ο τόπος είναι απομονωμένος, άγριος και τραχύς. Όλα αυτά μαζί με το γεγονός ότι βρίσκεται πάρα πολύ μακριά από κατοικημένους τόπους έκαναν το Αγιοφάραγγο το πρώτο κέντρο ασκητικού βίου όχι μόνο της περιοχής αλλά ολόκληρης της Κρήτης, από τα πρώτα κιόλας χριστιανικά χρόνια. Εξάλλου η ίδια η ονομασία της τοποθεσίας αποδίδει καλύτερα από κάθε περιγραφή την ιερότητα του χώρου. Κατηφορίζοντας το φαράγγι και 250 περίπου μέτρα πριν φτάσουμε στην παραλία βρίσκεται ο ναός του Αγίου Αντωνίου που υπήρξε και το κέντρο του ασκητισμού της περιοχής, αφού σ’ αυτόν πρέπει να γίνονταν όλες τις τελετουργίες της χριστιανικής λατρείας. Η εκκλησία του Αγίου Αντωνίου πιστεύεται ότι έχει ανακαινιστεί τρεις φορές για να πάρει τη σημερινή της μορφή. Κατ’ αρχήν ήταν ένα μικρό εκκλησάκι σε μια μικρή σπηλιά μέσα στο βράχο αλλά καθώς περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωνε ο αριθμός των ασκητών χρειαζόταν μεγαλύτερη εκκλησιά γι’ αυτό και τη μεγάλωσαν. Για τρίτη και τελευταία φορά ανακαινίστηκε ή μεγάλωσε κατά τον 14ο ή 15ο αιώνα και έτσι διατηρείται μέχρι σήμερα. Είναι αρίστης αρχιτεκτονικής και είχε τοιχογραφηθεί αλλά λόγω του ότι βρίσκεται κοντά στη θάλασσα οι τοιχογραφίες καταστράφηκαν. Έξω από την εκκλησία υπάρχει ένα πηγάδι από το οποίο προμηθεύονταν το νερό τους οι ασκητές καθ' ότι δεν υπάρχει εκεί κοντά καμιά πηγή (σημ: Ακόμα και σήμερα υπάρχει αυτό το πηγάδι και το νερό είναι πόσιμο αν και λίγο γλυφό. Προσωπικά το έχω δοκιμάσει χωρίς καμία δυσάρεστη συνέπεια). Κατηφορίζοντας από την Εκκλησία του Αγίου Αντωνίου προς την θάλασσα στην αριστερή πλευρά και σε μικρή απόσταση από την εκκλησία υπάρχει ο Γουμενόσπηλιος». Παρότι η είσοδός του είναι σχετικά μικρή και χαμηλή, πρόκειται για ένα ευρύχωρο σπήλαιο με κωνικό ανοιχτό θόλο, ύψους περίπου 9 μέτρων και πλάτους περίπου 7 μέτρων. Σύμφωνα με την παράδοση εδώ γινόταν μία ή δύο φορές το χρόνο, σύναξη των ασκητών που ζούσαν στην περιοχή. Εντός του σπηλαίου υπήρχαν ισάριθμες των ασκητών πέτρες, στις οποίες κάθονταν. Μία κενή θέση πρόδιδε το θάνατο ενός μέλους.
Αλλά και ανατολικά από την παραλία, ανάμεσα στα βράχια, σχηματίζεται ένα μεγάλο βάραθρο που μοιάζει με κρατήρα ηφαιστείου. Στη βάση του έχει δημιουργηθεί μια μικρή λίμνη που επικοινωνεί με τη θάλασσα μέσω μιας σήραγγας μήκους 12 περίπου μέτρων. Το βάθος της λίμνης θα πρέπει να προσεγγίζει τα 8μέτρα. Η λίμνη είναι ένα πολύ όμορφο φυσικό δημιούργημα που, αν δεν το ξέρεις, δε μπορείς εύκολα να το εντοπίσεις. Καλύτερα μην επιχειρήσετε να κατεβείτε αν δεν είστε έμπειροι ορειβάτες με εξοπλισμό.
|
14-06-2013, 16:55
Hybrid Mode
