Στο Magadan, μεσω ...Μογγολιας !

[nkavoura1970]

Δευτέρα πρωί φόρτωσα κανονικά, έχοντας τη βεβαιότητα ότι θα έβρισκα εύκολα μια μεταφορική εταιρεία που θα αναλάμβανε την αποστολή της μοτοσυκλέτας στο Vladivostok. Το απόλυτο χάος που συνάντησα στο λιμάνι τριγυρνώντας από πόρτα σε πόρτα, το καράβι που ακόμα δεν είχε φτάσει και η πληροφορία πως η μηχανή πρέπει να μπει σε μικρό (20ft) container αντί του ποσού των 1.100$ με έκαναν να αναπροσαρμόσω, αναγκαστικά, όλα μου τα πλάνα και το μεσημέρι της ίδιας μέρας να αραδιάζω και πάλι τα πράγματα στο δωμάτιο του (πανάκριβου) «OKEAN».

[nkavoura1970]

Τα λόγια ενός τύπου πως «…δεν θα τα καταφέρεις μόνος σου, απευθύνσου καλύτερα σ’ ένα ναυτιλιακό πράκτορα…», μ’ έφεραν το ίδιο απόγευμα στο γραφείο της Olga Izotova, στην ulitsa Lenina, προσπαθώντας να μαντέψουμε την ακριβή ημερομηνία άφιξης του πλοίου και να ανακαλύψουμε τρόπους ώστε να ξεπεράσουμε τα εμπόδια που τελείως ανέλπιστα προέκυπταν. Στην απορία της γιατί ήρθα μόνος στο Magadan και όχι με μια ομάδα μοτοσυκλετιστών, ώστε να μοιραστούμε το κόστος του container, δεν είχα πειστική απάντηση να δώσω. Τι να της πεις, τώρα…

[nkavoura1970]

Πέρασαν γρήγορα οι επόμενες μέρες, με τόσες έγνοιες που είχα ούτε που κατάλαβα πώς. Τα 30$ που πλήρωσα στην Olga για να τακτοποιήσει την όλη διαδικασία (και κυρίως για να διεκπεραιώσει τη χαρτούρα που απαιτούνταν), ήταν ίσως, το πιο ανταποδοτικό έξοδο όλου του ταξιδιού, χωρίς αυτά ακόμη θα παιδευόμουν. Το πρωί της Τρίτης κατεβήκαμε στο λιμάνι για να διευθετήσουμε μερικά ζητήματα με το ρώσικο τρόπο. Παρεμπιπτόντως, είναι ακριβώς ίδιος με τον ελληνικό. Με 40$ ο υψηλόβαθμος κύριος Alexander θα έπειθε τον καπετάνιο να ανεβάσουμε τη μοτοσυκλέτα στο κατάστρωμα, κάνοντας τη χρήση του container περιττή πολυτέλεια. Η Τετάρτη πέρασε συμπληρώνοντας (…η Olga), υπηρεσιακές φόρμες και περιμένοντας emails επιβεβαίωσης. Μετά πήραμε σβάρνα τα γραφεία για να τα καταθέσουμε. Στο ενδιάμεσο κουβεντιάζουμε διάφορα, οι περισσότερες αποστολές στο «Δρόμο των Οστών» έχουν περάσει από το γραφείο της. Μέχρι και στην Alaska μπορεί να στείλει container, ρούβλια να υπάρχουν. Την Πέμπτη καταθέσαμε το τραπεζικό έμβασμα στη ναυτιλιακή εταιρεία. Το ποσό των 1.100$ είχε γίνει 250$, καθόλου άσχημα, έτσι δεν είναι; Την Παρασκευή ανέβασαν τη μηχανή στο vessel «Anatoliy Torchinov», που από τα ξημερώματα ήταν δεμένο στην αποβάθρα και ξεφόρτωνε. Ten dollars ζήτησε ο Vladimir για να οδηγήσει και να φορτώσει τη μοτοσυκλέτα στο πλοίο καθώς το κύριο τμήμα του λιμανιού θεωρείται border zone στο οποίο δεν είχα πρόσβαση. Πως έγιναν τα πράγματα πίσω από τον ψηλό τοίχο, ποτέ δεν θα μάθω. Τώρα, πάντως, ήμασταν έτοιμοι να τακτοποιήσουμε και τη δική μου αναχώρηση.

[nkavoura1970]

Τα απογεύματα τριγυρνούσα στους δρόμους του Magadan. Ανέβηκα στο λόφο πάνω απ’ την πόλη, όπου δεσπόζει το μνημείο Mask of Sorrow (Μάσκα της Θλίψης). Αφιερωμένο στα θύματα της κτηνωδίας των GULAG, ανήκει σε εκείνα τα σοβιετικά οικοδομήματα που γίνονται περισσότερο επιβλητικά, όσο περισσότερο τα ζυγώνεις. Επισκέφτηκα και το μουσείο με τα υπολείμματα της απανθρωπιάς των σταλινικών διώξεων, αφού δεν υπάρχει σε όλη τη διαδρομή στρατόπεδο εργασίας διατηρημένο έτσι που να δίνει μια σαφή εικόνα από τα χρόνια της λειτουργίας του. Η ρωσική κυβέρνηση κάνει τα πάντα για να σβηστούν οι σκοτεινές σελίδες της ιστορίας της. Και κάποια στιγμή ένας ντόπιος με ένα μαύρο Africa Twin σταμάτησε δίπλα μου για να μου πει πως ήμουν ο πρώτος ξένος μοτοσυκλετιστής στο Magadan για το 2013.

[nkavoura1970]

Σάββατο απόγευμα απολάμβανα την απεραντοσύνη της Γιακουτίας από το παράθυρο του Tupolev. Το βράδυ που προσγειώθηκα δεν πρόλαβα συγκοινωνία για την πόλη και για να μην κάνω τα 30χλμ. της απόστασης με ταξί, κοιμήθηκα στα καθίσματα του αεροδρομίου. Το άλλο πρωί κατέβηκα στην πρωτεύουσα του διαμερίσματος Primorsky. Ήταν και πάλι Κυριακή, μια συννεφιασμένη Κυριακή, που έκανε το Vladivostok να δείχνει όπως ακριβώς είχα πλασμένη την εικόνα του στο μυαλό μου. Η μοτοσυκλέτα ταξίδευε στα παγωμένα νερά της θάλασσας του Οχότσκ, ενώ από την επόμενη μέρα, ξεκινούσε ένας άλλος Γολγοθάς, η αντίστροφη διαδικασία για να ξαναέρθει η μοτοσυκλέτα στα χέρια μου.

[nkavoura1970]

…μελαγχολικό Vladivostok. Η Αψίδα του Θριάμβου ανακατασκευάστηκε στο σημείο που ο Τσάρος Νικόλαος Β’ την πρωτοέχτισε το 1902.


Στην Svetlanskaya ulitsa θα συναντήσουμε μερικά από τα πιο αξιόλογα κτίρια της πόλης.


Η ναυτική παράδοση του Vladivostok αποτυπώνεται σε πολλά αγάλματα και μνημεία.


Η σοβιετική αρχιτεκτονική χαρακτηρίζεται συν τοις άλλοις από επιβλητικά κυβερνητικά κτίρια.


Το τέρμα ενός άλλου μεγάλου ταξιδιού, του θρυλικού Υπερσιβηρικού.


Ο σταθμός των τραίνων είναι ένα πραγματικό στολίδι για την πόλη.

[nkavoura1970]

Έβαλα, ρε [Αερικό]...

(Συμπληρώνω...) Η πόλη απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί «ψόφια» ή αδιάφορη, κάτι που θα μπορούσε να δικαιολογήσει η γεωγραφική της απομόνωση. Αλιεία, εξόρυξη χρυσού και αρκετές βιομηχανίες συνιστούν μια εύρωστη κοινωνία 100.000 κατοίκων, κάτι που οι εικόνες της καθημερινότητας εύγλωττα το καταμαρτυρούν.



























Δεν έχω (αν και θα ήθελα) φωτογραφίες από κάποιο GULAG. Δεν υπάρχει κανένα που να παρέμεινε σε αξιοπρόσεχτη κατάσταση. Το Dneprovsky που θεωρείται το καλύτερα διατηρημένο και στο οποίο οδηγούν τους τουρίστες τα τοπικά ταξιδιωτικά γραφεία, είναι κι αυτό ένα μάτσο χαλάσματα...

[ckalfas]

Θέλει κότσια, να πας στην άλλη άκρη του κόσμου μόνο με πολλή τύχη...
Πραγματικά, θαυμάζω τους ανθρώπους που ταξιδεύουν μόνοι τέτοια υπερταξίδια! Πρέπει πρώτα να σπάσεις πολλά εσωτερικά δεσμά πριν καβαλήσεις για τα "ξένα"...

[frits]

Πολλά μπράβο και ευχαριστίες....

[nvythoul]

Φίλε μου οχι άλλο κάρβουνο καήκαμε ....