Σάββατο πρωί στο Mont Blanc

[tsompanis]

Αρχική Δημοσίευση από frits

Καλά για τις σκηνοθετικές και εικονοληπτικές ικανότητες του Γιώργου γνωρίζαμε, τώρα προέκυψαν και αυτές του σεναριογράφου..

Από όσο γνωρίζω τον Gemara θα πω ότι είμαστε ακόμα στις "διαφημίσεις"

Πάω να πάρω ποπ-πορν....

ανεβάζει ψηλά τον πήχη ο μάστορας...
Σταύρο θέλω σεμινάρια



Εξαιρετικά κ.Γιώργο!

[REK]

μπραβο ρε Γιώργο, περιμένουμε καθηλωμένοι την συνέχεια..

[lepanto]

Μπραβο Γιωργο ομορφο ταξιδι ωραια παρεα ομορφη παρουσιαση.περιμενουμε κ αλλο υλικο ......

[Maggellanos]

:sm5::sm5:

[Ακιs]

Εξαιρετικη αρχη.......περιμενουμε εναγωνιως την συνεχεια και τις πολυτιμες πληροφοριες και φωτογραφιες σου γιωργο,μιας και εχουμε κανει την ιδια σκεψη για τον αυγουστο,με καποιες παραλλαγες βεβαια.....

[SenseiG]

Οπως παντα εξαιρετικος σε λογο φωτογραφιση και σχεδιασμο ταξιδιου.
Περιμενουμε την συνεχεια!!:sm4:

[Arkas]

Άξιοι, άξιοι !!!

[MARK]

Άψογα

[gemara]

...Κατεβαίνοντας από το πλοίο, αυτήν τη φορά το ξέραμε καλά και είχαμε και οι δύο άδεια ρεζερβουάρ. Κάψαμε όσο περισσότερη ελληνική νοθευμένη βενζίνη είχαμε και φουλάραμε σε ένα από τα Autogrill + βενζινάδικο που συχνά συναντάς στις ιταλικές autostrada. Για ανεφοδιασμό σε καύσιμα γενικώς σταματάγαμε κάθε 320χλμ περίπου. Ρεζέρβα μου άναβε στα 250, τα έγραφα όλα τα εναπομείναντα χιλιόμετρα και μετά το μηδένισμα του κοντέρ άμα ήξερα που θα βρω βενζινάδικο έγραφα άλλα 20-30.Πάνω από 350χλμ δεν μου βάστηξε να κάνω, μην λέμε ότι θέμε! Και τότε όμως είχα τουλάχιστον 1 λίτρο μέσα.

Η F650 άναβε ρεζέρβα κάπου στα 280χλμ. Πρώτη παρατήρηση, η 1200 και η 650 κάνοντας ακριβώς τα ίδια χιλιόμετρα, με ακριβώς τις ίδιες ταχύτητες δίπλα δίπλα η μία στην άλλη, αλλά με τελείως διαφορετικά βάρη (370kgr το σύνολο για τη 1200, 280kgr για την 650) η πρώτη φούλαρε συνήθως με 16,5 και η δεύτερη με 15,5 λίτρα. Αναλογικά καίει τα κέρατά της η 650. Στην αρχή μέχρι να ξεθαρρέψει καθότι πρώτη της φορά στο εξωτερικό πήγαινε με 110-120 χλμ. Στις ταχύτητες αυτές η 1200 νομίζεις ότι γεμίζει το ρεζερβουάρ της αντί να αδειάζει! Κατανάλωσε μέχρι και 5,2λ/100χλμ ενώ η 650 έκαιγε γύρω στα 5λ/100χλμ! Αυτά την πρώτη μέρα. Μετά οι ταχύτητες ταξιδίου ήταν περί τα 140 στάνταρ και η κατανάλωση της 1200 βγήκε στα 5,5λ/100χλμ σε όλο το ταξίδι μαζί με τις βόλτες στις πόλεις.

Μετά το γέμισμα με ιταλική βενζίνη, αμέσως η διαφορά έγινε αισθητή. Τερμάτιζα το γκάζι με 6η στα 80 και δεν άκουγα το γνωστό μουγκρητό που ακούω στην Ελλάδα. Ο θόρυβος που υπερτερούσε πλέον ήταν πίσω από την εξάτμιση και όχι το τρίξιμο κάτω απ’ τα πόδια μου. Ο κινητήρας ήρθε στα καλά του πάλι. Κάποια στιγμή μου λέει η Κωνσταντίνα: «Καλέ, πως πάει αυτό έτσι;;;». Δεν είχε ξανακούσει τον κινητήρα της πως πηγαίνει και πως τράβαγε με κανονική βενζίνη! Το 650αράκι τις 160άρες τις είχε για πλάκα και βάσταγε με σταθερότητα τα 140 επ’ αόριστον. Σε γενικές γραμμές είναι μια «μικρή» μηχανή που τα κάνει όλα. Στο ταξίδι ήταν πολύ άνετη και είχε δύναμη για να ανταπεξέρχεται σε όλες τις καταστάσεις. Σε κανένα προσπέρασμα δεν έμεινε πίσω, πουθενά δεν «φρέναρε» το ταξίδι.

Εξυπηρετικότατη και πρακτική ήταν η χρήση των ενδοσυνεννοήσεων Midland BT2 που χρησιμοποιούσαμε. Ακουστική επαφή είχες και όταν ακόμη άρχιζε να χάνεται ο άλλος από τον καθρέφτη σου. Το μάνιουάλ τους το γράφει και μπορεί να είναι έτσι, τις χαρακτηρίζει fully waterproof. Μην το πιστέψετε όμως…




Πρώτη στάση για επίσκεψη η γενέτειρα της Αναγέννησης ή η Αθήνα του Μεσαίωνα όπως αποκαλείται η Φλωρεντία. Για να μην μπερδευόμαστε, εννοούμε την αρχαία Αθήνα. Τα τελευταία 4-5 χρόνια ακούραστη συνταξιδιώτισσα και tourist guide στις εκδρομές μας, είναι η Αντζελίνα όπως μου ονομάτισε μια φίλη στην Αμερική τη φωνή του GPS όταν έκπληκτη το άκουσε να μιλάει!. Που και που όμως δεν της κάναμε τη χάρη! Έτσι αντί να πάμε μέσω των εθνικών οδών που μας πρότεινε για τη Φλωρεντία, της είπα να μας δείξει το Passo Muraglione που είχα ακούσει παλαιότερα ότι είναι όμορφη διαδρομή, μου το επιβεβαίωσε και ο φίλος Στράτος (Syan). Καταπληκτική διαδρομή μέσα από χωριά και βουνά, ατελείωτες στροφές, ζουζουνίσματα σε κάθε στροφή από μουρλαμένους Ιταλούς κάγκουρες ducatisti και όλοι μαζεμένοι στην κορφή του βουνού στο Muraglione.

(Πατήστε F11 στον υπολογιστή σας για να δείτε καλύτερα τις φωτογραφίες)








Εγκατάσταση το απογευματάκι στο ξενοδοχείο στη Φλωρεντία, γρήγορο φρεσκάρισμα, μια μικρή νυχτερινή βόλτα για πίτσα και ολίγον sightseeing.



Όπως σας έγραψα στην αρχή ο προγραμματισμός του ταξιδιού είχε γίνει πολύ νωρίτερα καθώς και το κλείσιμο όλων των ξενοδοχείων. Καθότι αραχτός και χουζούρης τύπος και γω όταν πρόκειται περί διακοπών, προτίμησα από τον Φεβρουάριο και Μάρτιο να περάσω λίγες ώρες «κούρασης» στον καναπέ, πηγαινοφέρνοντας το δάκτυλό μου πάνω κάτω στο touchpad και πληκτρολογώντας μερικές φορές τον αριθμό μιας πιστωτικής κάρτας, από το να φτάνω ξελιγωμένος και νηστικός σε μια πόλη και να ψάχνω εκείνη την ώρα ότι μου κάτσει για να μείνω και να μου πιάνουν τον πωπό last minute booking. Γενικώς προτιμώ να κλείνω στα ξενοδοχεία του ibis.com που είναι αρκετά φτηνά και καλά. Πχ έχουν όλα φυλασσόμενο πάρκινγκ και διαθέτουν το καροτσάκι για να μεταφέρεις τις αποσκευές σου με τη μία στο δωμάτιο. Δοκιμάστε να πάτε στον 2ο με τα χέρια το τριβάλιτσο της BMW να δείτε βλαστήμια που έχει να πέσει, όταν έχουν πέσει και τα χέρια σας από 4-5 ώρες οδήγημα… Έχουν καταπληκτικό και πλούσιο πρωινό, που τρως μια φορά εκεί και μετά ξαναπεινάς το απόγευμα. Τα περισσότερα ξενοδοχεία της αλυσίδας αυτής τα έκλεισα με 49€ - 58€ τη βραδιά. 49€ είχε στη Φλωρεντία, 49 και στο Μιλάνο. Άμα πήγαινες την ίδια μέρα να το κλείσεις και υπήρχε διαθεσιμότητα βέβαια, κόστιζε 79€. Δώδεκα μέρες διακοπών να μένεις σε ξενοδοχεία 3 και 4 αστέρων, το να γλυτώνεις 300-400€ από τη διαμονή, αξίζει την ταλαιπωρία του καναπέ και του όπου γη και πατρίς.

Φρέσκοι και ξεκούραστοι το επόμενο πρωί ξεκινάμε τον περίπατο γύρω από τον Καθεδρικό Ναό της Φλωρεντίας, το Basilica di Santa Maria del Fiore που όπως όλοι οι Καθεδρικοί Ναοί της Ιταλίας αποτελεί το κέντρο της πόλης. Έχει πλάκα όταν τραβάς φωτογραφίες με την Gopro μπροστά ακριβώς από το Duomo, χωράει όλος μέσα και σου «περισσεύει» κι άλλος ουρανός!!!




Το ότι τα ιταλικά αυτοκίνητα είναι ένας πολύ καλά παγκόσμια συντηρούμενος μύθος, είναι γνωστό! Σαν καλός τουρίστας όφειλα να έχω σε ετοιμότητα τη φωτογραφική μηχανή για να συλλαμβάνει ενδιαφέροντα θέματα. Καθότι το κείμενο και οι φωτογραφίες μου «λογοκρίνονται» (όχι από το φόρουμ!)… σας δείχνω τις πλέον «αθώες»…

Μια Ferrari έξω από το κατάστημα αναμνηστικών Ferrari.
40€ για ένα καπελλάκι Ferrari και 6.000€ για ένα μοντέλο 1:8 μου φάνηκαν πολλά.




Η ουρά για την επίσκεψη στο Duomo όσο πέρναγε η ώρα μεγάλωνε. Μα καλά σκέφτηκα, απεργία δεν κάνουν εδώ αυτοί οι φύλακες αξιοθέατων;;; Τι λαός, τι ζουλάπια θεέ μου… Με λίγη υπομονή μπήκαμε και μείς μέσα γιατί άξιζε. 170 χρόνια διήρκεσε η κατασκευή του πίσω στο 1200 τόσο. Αχρεωστί παρακαλώ η είσοδος, όπως σε όλους τους ναούς - μουσεία στην Ιταλία. Κοίτα να δεις λέω που οι κουτοπόνηροι Ιταλοί άφησαν ελεύθερη την είσοδο στα σπουδαία αξιοθέατά τους, μαζεύουν χιλιάδες τουριστών οι οποίοι μετά τονώνουν την οικονομία όλης της πόλης με τις αγορές τους, τη διατροφή τους και τη διαμονή τους… Έχετε υπ’ όψη σας πόσο είναι το εισιτήριο για να επισκεφτείτε την Ακρόπολη – αν την πετύχετε ανοιχτή; Έχετε υπόψη σας πόσο κοστίζει μια διανυκτέρευση στην Αθήνα και στα πέριξ; Πριν λίγο καιρό φιλοξενούσα μια Φινλανδική οικογένεια και όταν τους πήγα για να δούνε την Ακρόπολη μου έπεσαν τ’ αυτιά όταν είδα πόσο κόστιζαν τα εισιτήρια… Ήμασταν τυχεροί βέβαια γιατί δεν είχαν απεργία οι εργαζόμενοι φύλαξης.
Θαυμάστε τα πράσινα μάρμαρα του Duomo της Φλωρεντίας!




Ανάψαμε το κεράκι μας με 80 σεντς το ρεσώ….



Και εντυπωσιαστήκαμε με τις τοιχογραφίες του θόλου, του μεγαλύτερου παγκοσμίως που έχει φτιαχτεί ποτέ με τούβλα. Αργότερα θα τις βλέπαμε από πολύ κοντά και θα διαπιστώναμε το πόσο βίαιες παραστάσεις απεικόνιζαν, έδειχναν δε και το φόβο που προκαλούσε η εκκλησία μερικούς αιώνες πριν στους «πιστούς» της, για να μπορεί να ελέγχει αποτελεσματικότερα τις μάζες. Κατά τ’ άλλα, χριστιανοί ήταν κι αυτοί…

Η εφαρμογή των νόμων της φυσικής και των μαθηματικών για τη στήριξη 37.000 τόνων τούβλων στο θόλο, αναγόταν σε πολλούς αιώνες μπροστά από την εποχή τους όπως όλοι οι μετέπειτα μηχανικοί έχουν διαπιστώσει!
Το βλέμμα σταμάταγε 90 μέτρα πιο πάνω…




Ο περίπατος κάτω από πολύ καλό καιρό όχι όμως και ζέστη συνεχίστηκε για αρκετές ώρες. Η εφαρμογή του Runkeeper στο κινητό που λίγο καιρό πριν πόσταρε ο φίλος gepol μας έδειξε ότι εκείνη την ημέρα διανύσαμε συνολικά 10χλμ ποδαρόδρομο με πολύ χάζι βέβαια.



Χμμμ… αυτοί εδώ από κάπου έκλεψαν την ιδέα μου φαίνεται!




Πλάκα πλάκα όμως, σκεφτείτε ότι χωρίς καμία συνεννόηση, χωρίς κανείς να βάλει πιο μπρος ή πιο πίσω το σκουτεράκι του, χωρίς κανείς να βάλει το τιμόνι στα δεξιά, χωρίς κανείς να το βάλει με τη μούρη γιατί βολεύει και είναι πιο γρήγορο, τα πάρκαραν έτσι στο χώρο που τους διατίθεται και αυτό θα συνεχίσουν για χρόνια να το κάνουν. Είναι λαός οργανωμένος, με τάξη και πειθαρχία, με σύστημα παιδείας κι ας λέμε ότι θέμε. Μην απορείτε πως καταφέρνουν να φτιάνουν Ferrari και Masserati, να ντύνουν όλο τον κόσμο, ούτε πως καταφέρνουν έχοντας κι αυτοί ένα γελοίο για πρωθυπουργό να είναι μια παγκόσμια δύναμη έστω κι αν «έχασαν» τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο. Εμείς τον κερδίσαμε όμως ε;

Η Φλωρεντία αποτελεί ένα φωτογραφικό παράδεισο και τα τοπία της είναι πασίγνωστα και χαρακτηριστικά της Ιταλίας. Δεν θα σας κουράσω με «στάνταρ» φωτογραφίες, παρά μόνο με μερικές που άξιζαν για μένα τον κόπο να τις συλλέξω.

Αν και η είσοδος είναι ελεύθερη για το Duomo, εν τούτοις οι αθλητικοί και βιτσίοζοι τουρίστες θα πρέπει να πληρώσουν 8€ έκαστος αν θέλουν να επισκεφτούν εκείείείνη τη χρυσή κορυφούλα στον τρούλο που βλέπετε στη φωτογραφία. Χωρίς να είμαστε αθλητικοί, περιμέναμε σε άλλη μία ουρά πολλών ατόμων. Ο δρόμος για την κορυφή περνάει σκαρφαλώνοντας μέσα από τα τόξα που φαίνονται να στηρίζουν το θόλο και είναι αρκετά δύσκολος όπως κάθε δρόμος για τη κορυφή άλλωστε…




Θα πρέπει μάλιστα οι επισκέπτες να ανέβουν (και να κατέβουν μετά!) τα 463 τεράστια και κατακόρυφα σκαλιά που οδηγούν εκεί, εφόσον δεν υπάρχει άλλος τρόπος πρόσβασης, ειμή μόνο με ελικόπτερο! Ανά 10 σκαλιά μέτρησα τα χρόνια μου και να’ σου τα παλληκαράκια καταχαρούμενα και ιδρωμένα στην κορυφή!




Αν δεν έχεις σκοπό να επισκέπτεσαι συχνά τη Φλωρεντία και να ανεβαίνεις περίπου 25 ορόφους από τις σκάλες κάθε φορά, το θέαμα είναι μαγευτικό και αξίζει να το απολαύσεις μια φορά! Κοιτάς όλη την πόλη από ψηλά και ψάχνεις να δεις κάτι που να φαίνεται άσχημο. Τίποτε μα τίποτε.




Κατεβαίνοντας πάλι, είχαμε την ευκαιρία να «αγγίξουμε» τον πανύψηλο εικονογραφημένο θόλο και να θαυμάσουμε τις ευαγγελικές ιδέες των Καθολικών ευσεβών χριστιανών για το πώς ξεκωλιάζονταν και ευνουχίζονταν οι αμαρτωλοί στην κόλαση. Το θέαμα δε, ήτο απηγορευμένο και αποτρόπαιο για τις παρθένες νεαρές κάτω δεξιά, τόσο που κάλυπταν τους οφθαλμούς τους για να μην το δουν. Στο βάθος ο λύκος με τα κέρατα κυνηγούσε τον άπιστο απειλώντας και αυτού τα οπίσθια. Αυτό ήταν το κύριο θέμα του θόλου του Duomo που επαναλαμβανόταν με διάφορες παραλλαγές με το παλούκι ως βασικό θέμα…




Δυο χιλιόμετρα βόλτες μας απόμεναν για το απόγευμα και κινηθήκαμε προς τα δυτικά της πόλης, στη μεσαιωνική γέφυρα του Ponte Vecchio. Κάποτε όλα τα κτήριά της ήταν χασάπικα, τώρα είναι κοσμηματοπωλεία. Εκεί πήγαινε και η κυρία, με πολύ στυλ όμως, Ιταλίδα άλλωστε. Σας το έχω ξαναπεί νομίζω ότι από τους χιλιάδες δικυκλιστές που βλέπουμε στην Ιταλία, δεν έχει υπάρξει ούτε ένας χωρίς κράνος…




Μετά από ένα παγωτάκι χρειαζόταν ένας ιταλικός espresso δυναμίτης για ανάκτηση δυνάμεων. Το παγωτάκι δε σας το δείχνω, δεν είχα χέρι για φωτογραφία άλλωστε! Διαβάζοντας τα πρόσφατα chain emails που κυκλοφορούν με τα παγωτά στην Ελλάδα, που δεν είναι παγωτά, αλλά «γλυκίσματα» λόγω του ότι δεν φτιάχνονται με γάλα και δοκιμάζοντας τα ιταλικά gelati που είναι παγωτά και πιο ωραία από γλύκισμα, αρχίζω και σκέφτομαι ότι μάλλον δεν είναι φάρσα αυτό το email. Μα και κει βρε παιδί μου!!!




Εκατοντάδες λουκέτα κλειδωμένα που συμβόλιζαν το κλείδωμα της αγάπης αυτών που τα άφησαν εκεί!




Η πόλη είναι γεμάτη με αγάλματα και μνημεία. Εδώ με τον συνονόματό μας…




Το δυνατό απογευματινό φως του ηλίου χάριζε πολύχρωμες και φανταστικές φωτογραφίες σε όλους μας, χαρήκαμε και είδαμε από κοντά την Ponte Vecchio, αφήσαμε ένα κλικ όμως για ένα μακρινό πλάνο της από το Piazzale Michelangelo. Στη συνέχεια πήγαμε να ξεκουραστούμε γιατί αύριο θα βλέπαμε από κοντά την πιο διάσημη αρχιτεκτονική και κατασκευαστική αποτυχία των Ιταλών που έμελλε να γίνει το σήμα κατατεθέν της χώρας τους…

[spirossam]

Pop-corn,νάτσος με τυρί και μια μεγάλη Coca light και για μένα....

Άψογος...Προχωράμε....