Στη Μύτη του Δολομίτη...!

[skippybi]

Γιώργο και Κωσταντίνα μπράβο σας και γρήγορα για την επόμενη!!!!!!!

[MARK]

Πάντα τέτοια.......

[gemara]

Σύνδεση με τα προηγούμενα.
Τρίτη βράδυ και μόλις φτάσαμε στον ξενώνα στους Δολομίτες...

Το Haus Christian στο Nova Levante, έμοιαζε σαν ένα σπιτάκι από αυτά που βλέπαμε μικροί στις εικονογραφήσεις των παραμυθιών!



Από κοντά, ακόμη πιο όμορφο!



Η ικανοποίηση κάτι παραπάνω από ζωγραφισμένη στα κατάκοπα πρόσωπά μας! Παρ' όλο που έχω κάψει αρκετά λάδια, κρατιέμαι για λίγο ακόμη!!!

(Εδώ κάποιος φίλος Χαρλεάς του φόρουμ, θα προσέξει ότι έχουμε τις ίδιες πινακίδες!)

Το υψόμετρο στα 2.500 μέτρα. Πίσω μας μια άγρια βραχώδης κορυφή των Δολομιτών που έφτανε τα 3.000 μέτρα. Είναι 28 Ιουνίου και υπάρχουν ακόμη χιόνια.



Μέσα σε 2 μέρες έχουμε γράψει γύρω στα 1.000 χιλιόμετρα. Αποφασίζουμε την επομένη λοιπόν να ξεκουραστούμε και να κάνουμε καμμιά 50 χιλιομετράκια στο βουνό, να δροσιστούμε, να τσιμπήσουμε κάτι και να επιστρέψουμε το μεσημεράκι αφού δούμε πρώτα την λίμνη Carezza που ήταν 5 χλμ από τον ξενώνα.

Σταγόνα βροχής τις 8 μέρες του ταξιδίου δεν έμελλε να δούμε.
Ο καιρός αποτέλεσε τη χαρά του μοτοσυκλετιστή και του φωτογράφου!

Το πρώτο θέαμα το πρωί που ξυπνάμε. Το χωριουδάκι Nova Levante στο βάθος, όπως φαινόταν από τον ξενώνα.



Από πίσω ακριβώς μια μύτη του Δολομίτη, το Catinaccio και οι πύργοι του Vajolet.



Παίρνουμε το πρωινό μας στην τραπεζαρία του ξενώνα και η ιδιοκτήτρια η Τίνα, μας πληροφορεί για τα αξιοθέατα της περιοχής. Μμμ… 50 χλμ είπαμε; Μόνο;;; Δεν το έβλεπα…



1η διαπίστωση: Σκιέρ υπάρχουν όλο το χρόνο στις Άλπεις!



2η: Το καλοκαίρι τους δίνεται η ευκαιρία για επισκευή των δρόμων που ήταν σε άψογη έτσι κι αλλιώς κατάσταση και σε αρκετά σημεία γίνονταν έργα.

3η: Το μέρος είναι ο παράδεισος των μηχανόβιων και δη των μπεμβεδάκηδων. Σε ένα τυχαίο σημείο η «on the road» φωτορεπόρτερ του ταξιδιωτικού, τραβάει μία φωτογραφία. Αργότερα στο εργαστήριο όπου την εμφανίζω και την τυπώνω, μετράω 9 μοτοσυκλέτες και μία η δικιά μας, 10, όλες BMW! Τυχαίο; Δε νομίζω!



Από εδώ και πέρα, τα λόγια είναι περιττά που λέει και το λαϊκόν άσμα.

Είναι δύσκολο με εκφράσεις και φωτογραφίες να αποτυπωθεί η ομορφιά και η καλαισθησία του τοπίου. Κοινή διαπίστωση και πάλι, ότι οι εικόνες που βλέπαμε σαν παιδάκια στα εικονογραφημένα παραμύθια, τελικώς δεν ήταν παραμυθένιες, αλλά αληθινές!



Στράτα – στρατούλα που μας λέγανε κάποτε. Η στράτα του Δολομίτη εδώ.



Ένα άλλο φόρουμ εδώ, με το δικό του Στράτο να προηγείται. Πάλι GS κι αυτός…!

Δείτε ξενοδοχεία στο background…




Από τις μεγαλύτερες ευθείες που συναντάει κάποιος στις Άλπεις!
Αλλά τι κουτοί άνθρωποι. Τόσα ωραία και πυκνά δάση, ούτε μία πυρκαγιά δεν είχαν βάλει πουθενά…




Σε κάθε μικρό και γραφικό δρομάκι, ξεστρατίζαμε λιγάκι.



όπως επίσης και σε κάθε χωραφάκι για να αξιοποιήσουμε λίγο και το off road της μηχανής!



Τι να σας λέω τώρα. Για τις on road δυνατότητες της GS, το ξέρετε πολύ καλά. Απόλαυση και εδώ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην υπομονετική και ταλαντούχα φωτογράφο μου, που ζωγράφιζε όποτε πάταγε το κουμπάκι της φωτογραφικής!



Όπως εν κινήσει τράβηξε και αυτήν εδώ την φωτογραφία…



Στροφιλίκια στους Δολομίτες: Η χαρά του παιδιού…




… αλλά και του σκουτεριού!
Εδώ προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που βλέπω!



Τα 50 χλμ που λέγαμε από το πρωί, τα έχουμε ξεγράψει από ώρα και ήδη έχουμε γράψει αρκετά παραπάνω, οδηγώντας με το στόμα ανοιχτό από την ομορφιά του τοπίου και λέγοντας, «ωραία είναι, άντε πάμε λίγο ακόμη πιο πέρα να δούμε τι έχει…»

Φτάνουμε στην κορυφή του Sass Pordoi.
Βλέπουμε τελεφερίκ που ανεβάζει, εκεί που ούτε η GS πάει πλέον. Εκατοντάδες οι μηχανόβιοι και οι μηχανόβιες στο πάρκιν. Πάρα πολλές γυναίκες αναβάτριες και εδώ.



Μπαίνουμε στο τελεφερίκ και ανεβαίνουμε τα άλλα 500 μέτρα που απομένουν για τη μύτη του Δολομίτη.

Όλοι θα έχετε δει τις ταινίες του Bond, James Bond και τα άπειρα κυνηγητά και στροφιλίκια με τους "παίδαρους" στις Άλπεις. Το «For your eyes only” γυρίστηκε λίγο πιο πέρα, θα σας δείξω σε λίγο.

Εδώ μία τυπική διαδρομή των Άλπεων…

[gemara]

Η σειρά της μπέμπας να ξεκουραστεί λιγάκι στο πάρκινγκ του τελεφερίκ. Οι Ελληνικές πινακίδες της, ήταν πόλος έλξης για πολλούς περαστικούς, καθόσον προσπαθούσαν να φανταστούν πως έφτασαν αυτοί εδώ πάνω. Άλλες ελληνικές πινακίδες στην διαδρομή, δεν συναντήσαμε…


Επιτέλους λοιπόν, στη μύτη του Δολομίτη! Είμαστε στα 3.000 μέτρα και μια μέρα πριν μπει ο Ιούλιος.




Ευκαιρία για ξεκούραση, δεν πρέπει να αφήνεται!




Ούτε και για espressaki στην κορφή του Δολομίτη!

Εδώ σκέφτηκα ως ‘Ελλην (πάλι). Τον καφέ στην κορυφή των Άλπεων τον πληρώσαμε 1,10€. Τώρα θυμήθηκα ότι πριν 2 χρόνια στο μπ0υρδέλοχιονοδρομικό της Αράχωβας είχαμε δώσει 4,50€. Καλά δε μας κάνουνε;;; Οι Γερμανοί μας φταίνε ή το ΔΝΤ;;;




Κατεβαίνουμε στα «χαμηλά» στα 2.500 για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας.

Έχετε ακούσει όλοι ιστορίες για το πώς δεν τραβάνε οι κινητήρες στα μεγάλα υψόμετρα, θέλουν άλλη ρύθμιση, κλπ κλπ. Το τέρας της GS δεν κατάλαβε τίποτε. Είχε πάντα τη δύναμη που έχει και σου έδινε ότι ήθελες και όσο ήθελες από όσο και χαμηλά να του ζήταγες.


Γραφικοί τύποι υπάρχουν παντού. Εδώ ένα Kawasaki με επένδυση βλάχικης βελέντζας…




Το παραμύθι εξελίσσεται και μόλις μου ήρθε στο μυαλό να πάμε να δούμε το μέρος όπου γυρίστηκε η πρώτη ταινία του Ροζ Πάνθηρα το 1964, αλλά και σκηνές από το «Your eyes only” κάμποσο αργότερα.



Καθόσον διέθετε ο πατέρας μου από το 70 μια Ford Cortina και το όνομα μου ήταν αρκετά γνωστό, ζήτησα από την Αντζελίνα να μας δείξει το δρόμο για το «χωριουδάκι» αυτό! Καλώς ήρθαμε λοιπόν και στην Cortina d’Ampezzo!




Λίγο πιο πέρα, κατασκήνωνε μία μονάδας της Ιταλικής Αεροπορίας Στρατού για έρευνα και διάσωση, που διέθετε ένα ελικόπτερο τύπου UH-1H, το γνωστό HEUY του Βιετνάμ. Καθόσον έχω πετάξει αρκετές ωρίτσες με το ελικοπτεράκι αυτό (προ 20ετίας!), δεν αποφεύγω τον πειρασμό να πω λίγα λόγια παραπάνω. Είναι ένα ελικόπτερο που πρωτοπέταξε το 1956 (!) και βρίσκεται ακόμη σε ενέργεια σε πολλές χώρες του κόσμου, μεταξύ αυτών και στη δικιά μας. Είναι το αεροπορικό μέσο που έχει βγει σε περισσότερα αντίτυπα από οποιοδήποτε άλλο αεροσκάφος παγκοσμίως. Και τέλος, είναι το αεροπορικό μέσο που έχει σώσει περισσότερες ζωές από όσες έχει πάρει…



Έχουμε γράψει ήδη 100 χλμ με 1η και 2α και συνεχίζουμε να απομακρυνόμαστε.
Περιμένατε να δείτε την παραλία της Λομβάρδας μέσα από τη γνωστή μας «τρύπα του Καραμανλή» (που τώρα έχει γίνει ΤΡΥΠΑΡΑ και μας ξεσκίζει όλους), αλλά αυτή που φαίνεται στο βάθος, είναι η Cortina.








Σκηνές αμύθητου κάλους και στην Cortina όπου σταματήσαμε να φάμε ένα ιταλικό calzone (και μία πίτσα Ναπολιτάνα!)




Από εκεί που σχεδιάζαμε να κινηθούμε γύρω στα 50χλμ μακριά, το τοπίο ήταν τόσο μαγευτικό και έχουμε φύγει πάνω από 100... Το περίεργο είναι ότι η κούραση είναι κοντά στο μηδέν!!!

Οι σκιέρ συνεχίζουν ακάθεκτοι!



Το ίδιο και μεις!




Η GS διαρκώς ξεστράτιζε!







Το τοπίο αρχίζει και γίνεται «μονότονο»!




Στη επιστροφή κάνουμε και τον γύρο από το Passo di Costalunga.







Εδώ είπα να αισθανθώ λίγο Έλληνας!

[sokis]

Αυτο δεν ειναι kawasaki ειναι triumph sprint

[Jefe]

Μπράβο παιδιά! Πάντα τέτοια όμορφα ταξίδια!


Jefe

[gelasios]

πω πω τι μας έκανες βραδυάτικα... Τέλεια!!! Τέλειες φωτογραφίες, τέλειο το ταξίδι σας!!! Πρέπει να το δείξω στην δικιά μου... Μπράβο παιδιά, με ταξιδέψατε πάλι!!!

[syan]

Γιώργη, τέλεια περιγραφή κα πολύ καλές οι φωτο...Μπράβο και πάλι!

[ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ]

Μπράβο σας.

Πολύ όμορφη παρουσίαση.

[pirate]

πολύ ωραία περιγραφή καθώς και το φωτογραφικό υλικό, τώρα βέβαια να δω πως θα πάω στο νοσοκομείο .......!!!!