Балкан експрес: Αλητευοντας στα Βαλκανια...

[Ταξιδευτης]

Μαυροβουνιο

Εχω κανει πολλες διαδρομες στη ζωη μου. Σε ανοιχτους δρομους και απολαυστικα στροφιλικια, σε βουνα, σε πεδιαδες, σε στενα ορεινα μονοπατια και ατελειωτες εθνικες οδους, σε δαση και διπλα σε θαλασσες...
Ειδα μερη που μου εκοψαν την ανασσα και μερη που με αφησαν αδιαφορο. Διαδρομες που απολαυσα και αλλες που απλα διεκπεραιωσα.

Ομως η διαδρομη που ακολουθησε απο τα συνορα μεχρι το Niksic ηταν απλα η καλυτερη διαδρομη που εχω κανει. ΠΟΤΕ.
Αν υπαρχει παραδεισος για τους μηχανοβιους τοτε ειμαι πλεον ΣΙΓΟΥΡΟΣ οτι θα ειναι ετσι ακριβως...




Τι να περιγραψω εδω;
Τα δεκαδες σκοτεινα, ατμοσφαιρικα τουνελ που διαδεχονταν το ενα το αλλο απανωτα;
Το ατελειωτο πρασινο που εβλεπα παντου γυρω;
Την αψεγαδιαστη ασφαλτο και το λαχταριστο στροφιλικι;
Το δρομο που εμοιαζε να αιωρειται στον αερα πανω απο τεραστιες χαραδρες;
Τα γαλαζοπρασινα νερα των ποταμων που αλλες φορες χανονταν στα βαθη των βουνων και αλλες φορες κυλουσαν διπλα στο δρομο και σε εκαναν να νοιωθεις σαν να κινεισαι πανω στο νερο;

Δεν θα πω τιποτα. Καποιες φορες τα λογια χανουν τη σημασια τους οποτε απλα βαλτε

[Ταξιδευτης]

Η αποθεωση ομως μας περιμενε λιγο πιο κατω, εκει που ο ποταμος ειχε σχηματισει μια τεραστια φυσικη λιμνη που εφευγε προς ολες τις κατευθυνσεις.







Το λεξιλογιο ωραιων εκφρασεων μου ειχε τελειωσει απο ωρα και πλεον γινομουν επικινδυνα κλισε...







Mπροστα σε αυτο το θεαμα δεν αντεξα αλλο.
Εσβησα τη μηχανη, κοντοσταθηκα, και επιασα τον εαυτο μου να τραγουδαω ενα παλιο αγαπημενο κομματι...
How I wish, how I wish you were here.
We're just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year,
Running over the same old ground.
What have you found? The same old fears.
Wish you were here...

[Ταξιδευτης]

Φτανοντας στο Niksic η διαδρομη αλλαξε παλι. Ο δρομος ανοιξε και φαρδυνε, το τοπιο γλυκανε και τη θεση των επιβλητικων βουνων πηραν λοφοι και δαση... Ομορφα αλλα οχι αυτο που ειχαμε δει μολις πριν λιγο...






Σε καποια στιγμη βγηκα σε μια τεραστια ευθεια μεχρι το βαθος του οριζοντα και στιγμιαια σκεφτηκα να καρφωσω το γκαζι στο τερμα -γενικα δεν μου αρεσει καθολου θα πηγαινω γρηγορα οταν ταξιδευω, αλλα τετοιες ευθειες ηταν πειρασμος...



Κατι με κρατησε ομως και τελικα ηταν για καλο διοτι λιγο παρακατω βλεπω εναν τροχαιο στην ακρη του δρομου να κραταει ενα μικροσκοπικο πινακιδακι μπροστα του με τη λεξη "στοπ"!
Μεχρι να καταλαβω ΤΙ ηταν ολο αυτο και τι εγραφε το πινακιδακι τον ειχα ηδη προσπερασει οποτε απλα συνεχισα την πορεια μου κανονικα. Στην τελικη δεν μου ειχε κανει σαφες σημα να σταματησω -μαλλον εδειχνε οτι ετοιμαζοταν να αναλαβει ποστο- οποτε...

Ομως πισω ακολουθουσαν τα παιδια σε λιγη αποσταση. Μηπως σταματουσε εκεινους; Κοιταξα στους καφρεφτες μου τα φωτα τους ελπιζοντας να τους δω να ερχονται. Βλεπω ενα φως να ακολουθει, ομως το δευτερο ειδα οτι εμεινε πισω. Οχι ρε γ@μωτο! Καποιον σταματησαν!

Τωρα; Συνεχισα για λιγο και λιγο παρακατω βλεπω τον Πανο με αναμμενα alarm να σταματαει. Μου λεει "Σταματησαν τον Βαγγελη." Τι να καναμε;
Το να γυρισουμε πισω θα ηταν χαζο. Οι αστυνομικοι σε αυτες τις χωρες κοιτανε να βγαλουν "χαρτζιλικι" και δαγκωνουν οποιον μπορεσουν να τσιμπησουν.
Κατεβαιναμε το βουνο και σε 5 περιπου χιλιομετρα φταναμε στο Niksic που ουτως η αλλως θα καναμε ανεφοδιασμο. Ειτε περιμεναμε στο σημειο που ημασταν ειτε στην πολη ηταν το ιδιο, και στην τελικη καλυτερα να φευγαμε απο εκει γενικοτερα -δεν ηθελα να χειροτερεψουν τα πραγματα με καμια επιπλεον γνωριμια με τις τοπικες αρχες.

Συνεχισαμε μεχρι το Niksic, μια μαλλον αδιαφορη και φτωχη πολη...




Στο πρωτο βενζιναδικο που βρηκαμε κοψαμε μεσα, σκασμενοι που αφησαμε το Βαγγελη πισω αλλα λιγο αργοτερα με ανακουφιση τον ειδαμε που ερχοταν! Τι ειχε γινει; Τον ειχαν μετρησει να πηγαινει με ...104 ολοκληρα χιλιομετρα και του εδωσαν το κλασσικο φακελακι να βαλει μεσα λεφτα. Ομως η ελλειψη συνεννοησης λογω γλωσσας ειχε σαν αποτελεσμα να βαρεθουν και να τον αφησουν να φυγει χωρις τελικα να παρουν φραγκο!

[Ταξιδευτης]

Μετα και απο αυτη τη νεα αναπαντεχη περιπετεια συνεχισαμε το τελευταιο κομματι που θα μας εβγαζε στον προορισμο μας: το πανεμορφο Kotor.

Η προτεινομενη διαδρομη του GPS ηταν απο την Εθνικη Οδο μεχρι την πρωτευουσα του Μαυροβουνιου Podgorica και μετα να επιστρεψουμε προς το Kotor, αλλα εμεις επιλεξαμε την πιο ενδιαφερουσα διαδρομη και να παμε απο τον επαρχιακο δρομο μεσω Vilusi και μετα να κατεβουμε το βουνο προς τη θαλασσα.






Ενοιωθα να ειμαι μεσα σε τελειους πινακες ζωγραφικης...



Σαν βγεις στον πηγαιμο...




Περα απο την καταπληκτικη φυση, ο δρομος θα μας επετρεπε να θαυμασουμε και την εντυπωσιακη λιμνη Slansko Jezero...




...και η θεα μας επιβραβευσε με τον καλυτερο τροπο...

[Ταξιδευτης]

To μονο θεματακι που ειχαμε με αυτη την διαδρομη ηταν ενα κομματι δρομου που ο δικος μου χαρτης εδειχνε με λευκο, που σημαινε χωματοδρομος. Ο Πανος απο την αλλη πλευρα ειχε ενα χαρτη που το σηματοδοτουσε ως ασφαλτοστρωμενη οδο, οποτε δεν ξεραμε τι θα συναντησουμε.
Με τον ηλιο να πεφτει τελικα βρηκαμε το δρομο αυτο και....



...απογοητευση! Ο δρομος ηταν ενα στενο μονοπατι ουσιαστικα, στρωμενο προχειρα με τσιμεντο, που ελισσοταν αναμεσα σε χωραφια και λοφους. Αυτο ηταν ο δρομος για το Kotor; Ειχαμε γυρω στα 60 χιλιομετρα για να φτασουμε. Θα μας εβγαινε η ψυχη ετσι!

Ομως σε ολο αυτο το ταξιδι ειχαμε την τυχη με το μερος μας, οποτε και αυτη τη φορα η εκπληξη δεν αργησε να ερθει! Λιγο παρακατω συναντησαμε αυτο: μια ολοκαινουργια φαρδια εθνικη οδο που ειχε φτιαχτει προσφατα και ενωνε την περιοχη αυτη με τα παραλια!


Παροτι δεν υπηρχε στους χαρτες και το GPS αποφασισαμε να ακολουθησουμε τους ντοπιους που περνουσαν και δεν θα μπορουσαμε να ειχαμε κανει καλυτερη επιλογη!

[Ταξιδευτης]

Αν μεχρι στιγμης ειχαμε δει τα πιο εκπληκτικα μερη απο πλευρας φυσης, εδω ξεκινησε το πιο εκπληκτικο κομματι απο πλευρας οδηγησης ΜΑΚΡΑΝ!
Φανταστειτε ενα δρομο τυπου Μπραλος, με οδοστρωμα πιστας, παρατεταμενες καμπες με αψογη κλιση των 150+, ορατοτητα, ελαχιστη κινηση....
Χρειαζεται να συνεχισω;



Το μονο που θα πω ειναι οτι λ-υ-σ-σ-α-ξ-α-μ-ε! Οκ, το ξερω οτι δεν ειναι καλο να το κυνηγας οταν εισαι σε ταξιδι ποσο μαλλον σε ξενη χωρα,
αλλα αυτο το κομματι θα κολαζε και αγιο! Οι ρυθμοι ανεβηκαν σε μαλλον μη τουριστικους ρυθμους και εγω περιμενα απο στιγμη σε στιγμη να ακουσω
τις βαλιτσες να ξυνουν την ασφαλτο (κατι που τα παιδια μου ειπαν μετα οτι δεν ηθελε και πολυ να συμβει!)...

Με την απολαυση και τη διαθεση στα υψη συντομα αντικρυσαμε το πιο μαγευτικο θεαμα: τον κολπο του Kotor που μας καλωσοριζε στο βαθος.
O Κολπος του Kotor, η Boka Kotorska οπως ειναι γνωστη στο ντοπιο πλυθυσμο, βρισκεται στο νοτιοδυτικο Μαυροβουνιο
και ειναι ενα απο τα πιο δαντελωτα τμηματα ακτογραμμης της Αδριατικης Θαλασσας. Ο κολπος συχνα χαρακτηριζεται ως
το νοτιοτερο Φιορδ της Ευρωπης λογω ομοιοτητας με τα γνωστα Φιορδ της Νορβηγιας, αν και στην πραγματικοτητα ειναι ενα
βυθισμενο φαραγγι ποταμου που οποιο ξεκινουσε απο τα υψιπεδα του Ορους Orjen και κατεληγε στην Αδριατικη θαλασσα.

Οι ταξιδιωτικοι οδηγοι ανεφεραν οτι πρεπει να δει κανεις τον κολπο απο ψηλα και τωρα εβλεπα το γιατι... Απλα μαγεια!

[Ταξιδευτης]

Ο δρομος κατεληξε στην οχθη του κολπου, οπου συνεχισαμε πλεον παραλιακα προς το Kotor.
Η διαδρομη αυτη πηγαινει περιμετρικα γυρω απο ολο τον κολπο και ειναι ενα αξιοθεατο απο μονος του.
Σιγουρα αυριο θα τον βλεπαμε καλυτερα...



Για τωρα αυτο που θελαμε ηταν να βρουμε ενα καταλυμα για το βραδυ και να δουμε λιγο την πολη χαλαρα.
Φοβομουν οτι λογω ημερων θα δυσκολευτουμε να βρουμε αδεια δωματια, αλλα τελικα δεν θα μπορουσα να ειχα πεσει πιο εξω! Ηταν ολα αδεια και για παρτη μας!




Ετσι επιλεξαμε να μεινουμε σε μια πανεμορφη πανσιον ακριβως πανω στο κυμα, με μια πολυ περιποιημενη βεραντα διπλα στο κυμα και με την καλυτερη θεα μπροστα μας...






Αραξαμε τις καλες μας στο μικρο παρκινγκ του ξενωνα να χαζευουν και αυτες την υπεροχη θεα και ανεβηκαμε στο δωματιο να ξεφορτωσουμε...

[Ταξιδευτης]

Το μερος ηταν πανεμορφο! Ακρως γραφικο, ησυχο, ρομαντικο -σκεφτομουν οτι θα ηταν ο ιδανικος προορισμος για ζευγαρια ειδικα τους καλοκαιρινους μηνες. Δεν περιμενα κατι τετοιο....






Η μεσαιωνικη πολη του Kotor ουσιαστικα περικλειεται ολοκληρη μεσα σε ενα εντυπωσιακο τειχος που χτιστηκε το 14ο αιωνα απο τους Βενετους, και οι επιρροες τους στην αρχιτεκτονικη και διακοσμηση ειναι κυριαρχες παντου...

[Ταξιδευτης]

Η βραδια ηταν πολυ ομορφη αλλα ευτυχως οι τουριστες σχετικα λιγοι -ηταν σαν να εχουμε την κουκλιστικη αυτη πολη ολη δικη μας αποψε...




Στην κεντρικη πλατεια της πολης, υπηρχαν καλαισθητες καφετεριες και μπαρακια οπου οι περαστικοι απολαμβαναν το ποτο τους...






...ενω γυρω παντου υπηρχαν πολυ μικρα πλακοστρωτα στενακια που θυμιζαν εντονα Ιταλια.

[Ταξιδευτης]

Ερχομενος εδω δεν ηξερα τι να περιμενω και το αποτελεσμα ξεπερνουσε καθε φαντασια. Το μερος ηταν απλα πανεμορφο και μακραν η πιο ομορφη πολη στο ταξιδι μας μεχρι τωρα! Αυριο θα την εξερευνουσα με την ησυχια μου....




Για τωρα η βολτα συνεχιστηκε στα στενα εντυπωσιασμενοι απο τις εικονες...



...πιτσιρικια που επαιζαν χαρουμενα μπροστα στον Σερβικο ναο του Αγιου Νικολαου...




...το παιχνιδι του φωτος με τις σκιες μεσα στην ησυχη νυχτα εφτιαχνε μια εικονα που δεν θα ξεχασω ποτε...




Καπου εδω καταληξαμε να κατσουμε σε ενα γραφικο εστιατοριο για φαγητο.



Ομολογω οτι ειχα μια σχετικη επιφυλαξη μιας που τετοιου ειδους εστιατορια συνηθως ειναι πανακριβα και με κακο φαγητο, αλλα βλεποντας τις θηριωδεις μεριδες διαψευστηκα πανηγυρικα!





Εκατσα πισω χαμογελοντας και προσπαθησα να φωτογραφισω αυτες τις στιγμες με το μυαλο μου...
Ημουν σε ενα ακομα ταξιδι ομως αυτη τη φορα ολα ηταν τοσο διαφορετικα... Ειχα δει καταπληκτικες εικονες, εχοντας κανει νεους υπεροχους φιλους, εχοντας νοιωσει εντονα συναισθηματα χαρας, λυπης, θαυμασμου, και ολα αυτα παρεα με 2 αγαπημενους φιλους που ειχαν ερθει εδω για εμενα! Ενοιωθα αληθινα ευλογημενος τωρα...


Η ωρα περασε, και μετα απο ενα ποτακι αποφασισαμε να παρουμε το δρομο της επιστροφης.
Η καστροπολιτεια μας χαιρετουσε με την καλυτερη φωτογραφια του ταξιδιου μας...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.