H ιστορία ενός εμβολίου..

[Carduelis]

Με αφορμή τα σχόλια που έκανα τους τελευταίους μήνες για τα εμβόλια της νέας γρίπης (όπου άκουσα τα σχολιανά μου) και επειδή η ιστορία συνήθως επαναλαμβάνεται και μάλιστα προκλητικά πανομοιότυπα, πιθανά να βοηθούσε στην κατανόηση των όσων συμβαίνουν στις μέρες μας η ιστορία ενός άλλου εμβολίου, που το κάνουμε αδιαμαρτύρητα και οι ίδιοι και τα παιδιά μας!

Η πολιομυελίτιδα (πόλιο για συντομία) ήταν από τα σπάνια νοσήματα για εκατοντάδες χρόνια. Το 95% των παιδιών νοσούσε με μια ήπια μορφή γρίπης και τίποτε άλλο, ενώ πολύ πιο σπάνια ένα 0,5% εμφάνιζε παράλυση κυρίως κάτω άκρων.
imagesCA4OMG5B.jpg imagesCA8NAG8B.jpg
Τόσο σπάνια που ενας γιατρός θα μπορούσε να συνταξιοδοτηθεί δίχως να δει ούτε ένα περιστατικό. Όλα αυτά μέχρι το 1916 όταν ένα πρωινό του Ιουνίου σε μια φτωχογειτονιά του Brooklyn (New York) μερικά παιδάκια ξύπνησαν δίχως να μπορούν να κουνήσουν χέρια και πόδια. Σε ένα μήνα είχαν πολλαπλασιαστεί τα κρούσματα και ήταν πια φανερό ότι επρόκειτο για μια επιδημία πολιο ή νεογνικής παράλυσης.
Σύντομα τα περιστατικά αυξάνονταν, οι γονείς ανησυχούσαν, ενώ ο Τύπος της εποχής τάβαλε με τους γιατρούς γράφοντας: «η άγνοια των γιατρών στην αντιμετώπιση της νόσου είναι αποκρουστική και προκαλεί την έλλειψη εμπιστοσύνης γενικότερα απέναντι στην επιστήμη». Η άγνοια στην αντιμετώπιση της πολιο, η επέκταση της επιδημίας και η κοινωνική πίεση, οδήγησε στα γνωστά εξιλαστήρια θύματα κάθε επιδημίας στην Αμερική: τους μετανάστες και τις φτωχογειτονιές. Παρά την εφαρμογή όμως αυστηρών μέτρων υγιεινής και καθαριότητας υπό την επίβλεψη μάλιστα της αστυνομίας,
clean%20up.jpg
η επιδημία γρήγορα επεκτάθηκε στην μέση και ανώτερη τάξη που πανικόβλητη έφευγε από τη Νέα Υόρκη.
Το αποτέλεσμα της μεγάλης καθαριότητας, της υγιεινής και το κλειστό σύστημα αποχέτευσης αντί να μειώσουν οδήγησαν τα επόμενα χρόνια στην.. αύξηση των περιστατικών, μια και έπαψαν τα παιδάκια στους δρόμους να έρχονται σε επαφή με τον ιό και έτσι χάθηκε η φυσική ανοσία του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού! Μέσα σε 6 μήνες η πολιο επεκτάθηκε σε 27 πολιτείες, και μέσα σε ένα χρόνο καταγράφηκαν 27.000 κρούσματα, 6.000 νεκροί και μερικές χιλιάδες παράλυτοι, κυρίως νέοι και παιδιά, λευκά και μαύρα, σε φτωχογειτονιές και αριστοκρατικά προάστια. Μετά το 1916 δεν υπήρξε ούτε ένα καλοκαίρι στην Αμερική δίχως έξαρση της πόλιο και φυσικά θύματα.
Ο Franklin Delano Roosevelt ένα από τα διασημότερα θύματα της πόλιο, αν και παράλυτος στα κάτω άκρα κατάφερε να μετατρέψει την αναπηρία του σε πνευματικό πλεονέκτημα και έγινε τελικά Πρόεδρος των ΗΠΑ.
oconnor%20and%20fdr.jpg
Θύμα ο ίδιος της πόλιο, πήγαινε για υδροθεραπείες και θερμά λουτρά στο Warm Springs (Georgia) το οποίο και αγόρασε το 1926. Επειδή αποδείχθηκε αποτυχία σαν οικονομική επένδυση, τελικά το μετέτρεψε σε μη κερδοσκοπικό οργανισμό το ίδρυμα «Warm Springs Foundation» με σκοπό την δημιουργία μιας εθνικής σταυροφορίας για την αντιμετώπιση της πόλιο. Τα έσοδα αυτής της προσπάθειας βρέθηκαν με πανεθνικό έρανο που διοργάνωσε με την ονομασία η «πορεία της δεκάρας».
180px-Salk_March_of_Dimes_poster.jpg
Ετσι τα επόμενα 20 χρόνια με τα χρήματα του εράνου το ίδρυμα αυτό ίδρυσε νοσοκομεία και κέντρα αποκατάστασης για πολιο, εκπαίδευσε νοσοκόμες και φυσιοθεραπευτές και χρηματοδότησε την ιατρική έρευνα πάνω στον ιό. Παρόλες τις προσπάθειες όμως η πολιο συνέχιζε να αφήνει κάθε χρόνο ανάπηρα παιδιά και τα αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο χρόνια, εκτός από την υπογεννητικότητα λόγω πολέμου, προστέθηκε και νέα έξαρση της επιδημίας.