Long Way Round Europe 2010: Κυνηγώντας όνειρα σε 13 χώρες...

[Ταξιδευτης]

Η Αυρα διεσχιζε την καταιγιδα αταραχη αλλα το νερο που επεφτε με δυναμη εκανε την ορατοτητα να κυμαινεται απο "δεν βλεπω την τυφλα μου" εως "ωχ Παναγια μου τον ηπιαμε".
Τουλαχιστον ο δρομος γυρω απο την Βαρσοβια ηταν επιπεδου εθνικης οδου, με καλο φωτισμο και 2 λωριδες ανα κατευθυνση, κατι που μου εδινε μια αισθηση σχετικης ασφαλειας... Αριστερα και δεξια το σπρευ του νερου που επεφτε ελαμπε με μια αποκοσμη λαμψη απο τα φωτα της πολης.

Ακολουθησα το GPS προς τα βορεια. Συντομα ο δρομος σκοτεινιασε αλλα τουλαχιστον παρεμενε ανοιχτος και με πολυ μεγαλες ευθειες χωρις πονηρα σημεια.
Κουλουριαστηκα πισω απο τα φερινγκ και συνεχισα με την ελπιδα οτι καποια στιγμη θα βγουμε απο το μετωπο της καταιγιδας....

Οντως, δυο ωρες αργοτερα και 100 χιλιομετρα πιο βορεια η καταιγιδα ειχε πλεον κοπασει! Ειχαμε βγει σωοι και αβλαβεις απο το χαμο! Ομως δεν ειχαμε τελειωσει ακομα.

Τωρα ειχαμε πια μπει στην περιοχη Mazury και ο δρομος πλεον ηταν στενος περνωντας μεσα απο πυκνη βλαστηση. Τριγυρω επικρατουσε απολυτο σκοταδι, και το μονο που μπορουσα να δω αριστερα και δεξια ηταν ατελειωτα τειχη απο πυκνα δαση...

Ασυναισθητα μεσα μου ενοιωσα ευγνωμοσυνη για τον θειο Σοιχιρο και ολους τους μηχανολογους του που κατασκευασαν την VFR με τετοια θρυλικη αξιοπιστια και στιβαροτητα! Αν χαλαγε οτιδηποτε εδω πανω θα μας ετρωγαν οι λυκοι κυριολεκτικα...

[Ταξιδευτης]

2 η ωρα, μαυρο σκοταδι παντου και ο δρομος εμοιαζε με σκηνικο του Lost Highway του David Lynch. Η βροχη ειχε σταματησει εδω και ωρα αλλα ολα εσταζαν απο την υγρασια... Ο στενος δρομος χανοταν μεσα στο δασος σε ενα τουνελ απο δεντρα και μια παραξενη ομιχλη εκοβε κατα διαστηματα το δρομο στην μεση και σερνοταν στο εδαφος σαν ερπετο...
Περνουσα μεσα απο τα παραξενα σχηματα της ομιχλης και εμοιαζαν σαν φαντασματα που εφευγαν ενοχλημενα που τα ξυπνησαμε μεσα στην νυχτα...

Εμοιαζε σαν να ηταν ολο το δασος ζωντανο και να αναπνεει... Η Ανασα του Δασους!



Τετοιες στιγμες ειναι τοσο δυσκολο να αποτυπωθουν σε φωτογραφιες και λογια, αλλα μενουν για παντα ανεξιτηλα χαραγμενες στο μυαλο...

Μεσα σε αυτο το ανατριχιαστικο σκηνικο ο δρομος μας εβγαλε τελικα στο χωριο Ruciane-Nida, λιγο πριν τον προορισμο μας, οπου μας περιμενε ακομα μια εκπληξη. Μπροστα μας ο δρομος ηταν κλειστος απο ενα σωρο μπαζα, πορτοκαλι κωνους, σακκια με αμμο και πινακιδες που προειδοποιουσαν για εργα! Τωρα;
Το να περασουμε απο αλλο δρομο δεν ηταν στις επιλογες, μιας και αυτος ηταν ο κυριος (και μονος) δρομος που οδηγουσε στον προορισμο μας.
Εκει θυμηθηκα οτι περιπου 30 χιλιομετρα πιο πριν ειχα δει μια πινακιδα που ανεφερε κατι για εργα αλλα αναθεμα αν θα γυριζα πισω μετα απο τετοιο ταξιδι!

Ενω σκεφτομασταν τι να κανουμε, παρατηρησα οτι στο πλαι των εργων υπηρχε ενα μικρο μονοπατι στο δρομο (προφανως για τους πεζους) και απο την αλλη μερια ο δρομος φαινοταν απολυτα καλος! Γιατι τον ειχαν κλεισει το δρομο τοτε;
Πλησιασα και ειδα οτι ισα που χωρουσε να περασει η Αυρα απο εκει. "Το καλο το παληκαρι" σκεφτηκα και προσεκτικα περασαμε απο την αλλη.

Αν νομιζατε ομως οτι η περιπετεια ειχε τελειωσει κανατε λαθος! Ακριβως διπλα απο τα εργα ηταν ενα ανοιχτο (στις 3 το πρωι!) βενζιναδικο και εκει καθονταν καποιοι αστυνομικοι και κ@λοβαρουσαν!

Φανταστειτε τωρα το σκηνικο: να εισαστε ενας βαριεστημενος μπατσος στη μεση του πουθενα και της αγριας νυχτας και ξαφνικα μπροστα σου να εμφανιζεται μια κατακοκκινη σπορ μηχανη τιγκα φορτωμενη και 2 αναβατες να ψαχνουν το που θα πανε!

Πριν προλαβω να συνειδητοποιησω τι ειχε γινει, ο ενας απο αυτους ηταν διπλα μας και μιλουσε στην Alicja με αυστηρο τονο, η οποια ειχε ασπρισει σαν το πανι!
- Τι σου λεει; τη ρωτησα.
- Μου ειπε οτι απο εκει που περασαμε ηταν γεφυρα υπο κατασκευη (!!!) και η διελευση απαγορευοταν και θελει να μας γραψει!

Γεφυρα;;!;! Δεν ειχε καμια ενδειξη σχετικη! Πως δεν πεσαμε μεσα...
Στιγμιαια περασε μπροστα μου η εικονα της μηχανης, εμας και ολων των λοιπων συμπραγκαλων να φευγουμε ολοι μαζι κουβαρια μεσα στο ποταμι. Εδιωξα την εικονα απο το μυαλο μου και γυρισα στον ...σεριφη Rosco που νομιζε οτι ειχε πιασει τον Καρλος το τσακαλι και του ειπα αταραχος σε φαση εγκο τουριστ ντεν κσερει: "Ok Ok! Για Wygryny παμε καλα; WYGRYNY! Απο εδω;"

Ο τυπος κοντοσταθηκε σαστισμενος, και ψελλισε μερικες μπερδεμενες οδηγιες για τον προορισμο μας.
Γυρισα και του ειπα χαμογελαστα: "Οκ οκ, ευχαριστουμε!" και πριν καταλαβει τι ειχε γινει ειχαμε γινει καπνος!

[Ταξιδευτης]

Λιγο ψαξιμο αργοτερα βρεθηκαμε τελικα στο Wygryny. Ο δρομος για το αγροκτημα (λασπο)χωματοδρομος, οποτε σιγα σιγα και με προσοχη πηγα τη μηχανη μεχρι που βρεθηκαμε μπροστα σε μια μεγαλη κλειστη αυλοπορτα!

Χτυπησαμε το κουδουνι της εισοδου αλλα καμια απαντηση! Ξανα. Τιποτα.
Απο μεσα ολα ηταν σκοτεινα και δεν φαινοταν να υπαρχει κανενας να μας περιμενει! Ε, αυτο ηταν και το κερασακι στην τουρτα της απιστευτης περιπετειας της ημερας!

Η ωρα πλεον πηγαινε 4 το πρωι, ειχαμε περασει μεσα απο την πιο τρομακτικη καταιγιδα της ζωης μας, μεσα απο αχανη δαση μεσα στη μαυρη νυχτα και το κρυο, και τωρα που ειχαμε φτασει στο προορισμο να μην μπορουμε να μπουμε μεσα;;;

Ε αυτο ηταν! Αναψα τους προβολεις της μηχανης και αρχισα να κορναρω! Μεσα στην απολυτη ησυχια της νυχτας η κορνα ακουγοταν σαν πιστολια!

Δεν περασε ενα λεπτο και απο ενα ξυλινο σπιτακι ακριβως εκει που επεφταν οι προβολεις αναψε ενα φως και μια γυναικα εμφανιστηκε στο παραθυρο κρατωντας ενα σεντονι επανω της, ενω απο μεσα μια αντρικη φωνη εριχνε καντηλια στα Πολωνικα! Η καημενη Alicja ειχε κοκκινησει απο τη ντροπη της αλλα εμενα με ειχε πιασει το ...Μανιατικο! Η θα ανοιγε να μπουμε μεσα η θα γινοταν της Κορεας!

Οντως η πορτα ανοιξε και μετα την αρχικη απορια του φυλακα για το ποιοι ημασταν, τι θελαμε μεσα στη νυχτα κλπ συννενοηθηκαμε και επιτελους ημασταν σε ενα φιλοξενο δωματιακι και στο απαλο στρωμα... 4 η ωρα το πρωι και επιτελους η φοβερη βραδια αυτη ειχε λαβει τελος και εμεις ημασταν σωοι και αβλαβεις....

Εχω κανει και αλλους απολαυστικους υπνους της ζωης μου αλλα αυτο το βραδυ ηταν μακραν ο καλυτερος...
Και θα τον χρειαζομασταν γιατι αυριο θα μπαιναμε πλεον σε Terra Incognita: την μυστηριωδη Λιθουανια, την πρωτη απο τις χωρες της Βαλτικης...

[Ταξιδευτης]

Μερα 7
Λιμνες Mazury (POLAND) - Trakai - Vilnius (LITHUANIA)
288 km

Ξυπνησα απο το φως του ηλιου που περνουσε μεσα απο τις κουρτινες. Οταν ξυπνας απο ενα τοσο βαθυ υπνο νοιωθεις αλλος ανθρωπος, και η αληθεια ειναι οτι το χρειαζομουν αυτο.
Χθες το βραδυ δεν ειχα προσεξει καθολου το δωματιο. Κοιταξα γυρω. Ηταν πολυ περιποιημενο και καθαρο.



Καθισα διπλα απο το κρεβατι και κοιταξα τους ανοιχτους χαρτες πανω στο τραπεζι. Ημασταν πλεον στις λιμνες του Mazury και η Λιθουανια πλεον ηταν μια ανασα απο δω! Λιθουανια! Ποιος να το 'λεγε! Αν με ρωτουσε κανεις ενα μηνα πριν δεν θα ηξερα να του τη δειξω καν στο χαρτι και τωρα ετοιμαζομουνα να την εξερευνησω ιδιοις ομμασι! Μετα απο τοσες σκεψεις, αμφιβολιες και ανησυχιες αν θα καταφερνα να βγαλω εις περας αυτο το ταξιδι, τωρα εδειχνε πλεον να ειναι εφικτο...

Ντυθηκα στα γρηγορα και βγηκα εξω να δω καλυτερα το αγροκτημα οπου ειχαμε ερθει.



Το αγροκτημα βρισκοταν σε μια πανεμορφη εκταση μπροστα σε μια λιμνη και ολα τα κτηρια ηταν φτιαγμενα με πετρα και ξυλο, θυμιζοντας εντονα γουεστερν. Ολα ηταν περιποιημενα και φτιαγμενα με πολυ μερακι...

[Ταξιδευτης]

Ολος ο κυριως χωρος του αγροκτηματος χρησιμευε ως camping...



...ενω ακριβως μπροστα η λιμνη και τα δαση ολογυρα εφτιαχναν μια τελεια εικονα!





Αρκετοι απο οσους εμεναν στο αγροκτημα ειχαν στη μικρη αυτη μαρινα τα σκαφακια τους...



Ο καιρος μας εκανε ναζια. Απο πανω υπηρχαν αρκετα συννεφα αλλα εβλεπες οτι δεν θα κρατουσαν. Μακαρι να εβγαζε ηλιο ειδικα σημερα για να απολαυσουμε την απιστευτη αυτη περιοχη...

Στο σπιτακι διπλα απο τη reception γνωρισα την οικογενεια ιδιοκτητων του αγροκτηματος. Ζητησα συγνωμη για τη επεισοδιακη βραδυνη ελευση μας, αλλα ο ιδιοκτητης χαμογελασε και με διαβεβαιωσε οτι δεν ετρεχε τιποτα! "Για αλλο λογο ειχα τα νευρα μου χθες! Δεν ειχε να κανει με σας!"
Επιασα κουβεντα με ενα νεαρο παλικαρι που δουλευε εκει καθε χρονο. Μου ειπε οτι ο καιρος τον Αυγουστο παντα ηταν ετσι αστατος, αλλα αυτο ηταν το καλοκαιρι τους.
- Αν ειναι ετσι το καλοκαιρι, ο χειμωνας πως ειναι δηλαδη;, τον ρωτησα.
- Κοιταξε. Το χειμωνα μπορει να παει ανετα και -25 βαθμους τη μερα με -30 τη νυχτα!
- .....

Καπου εκει μας βρηκε και η Alicja που ειχε ετοιμαστει και κατσαμε για πρωινο. Εστιατοριο και self service δεν υπηρχε εδω -οντας αληθινο αγροκτημα- ομως οι ανθρωποι του δεν μας αφησαν παραπονεμενους: μας εφεραν καφεδακι απο σπιτι τους και ετσι κατσαμε στην αυλη να το απολαυσουμε!

[Ταξιδευτης]

Σημερα ο προορισμος μας ηταν το Vilnius, η πρωτευουσα της Λιθουανιας και θα διανυκτερευαμε σε ενα camping λιγα χιλιομετρα εξω απο την πολη στο χωριο Trakai, οπου υπαρχει και ενα απο τα μεγαλυτερα αξιοθεατα της χωρας: το ομονυμο μεγαλοπρεπες Γοτθικο καστρο του 15ου αιωνα πανω σε ενα νησακι μεσα σε λιμνη.
Ομως πριν απο ολα αυτα θα περνουσαμε μεσα απο την καρδια της "περιοχης των Χιλιων λιμνων" οπου ημασταν τωρα.
Μιας που τα χιλιομετρα σημερα ηταν πολυ λιγα σε σχεση με τις προηγουμενες μερες -μολις 280- ειχαμε τη δυνατοτητα να παμε χαλαρα και να απολαυσουμε την φυση και τους μικρους επαρχιακους δρομους.



Ενω εγω μελετουσα τους χαρτες, η Alicja μιλουσε με τους δικους της σχετικα με το που ημασταν, που θα πηγαιναμε σημερα κλπ. Κλεινοντας με κοιταξε και μου ειπε κατι που με αφησε αναυδο!
Θυμαστε χθες τα ορυχεια αλατιου στην Κρακοβια που δεν καταφεραμε να δουμε λογω χρονου; Ε λοιπον, τελικα μαλλον ειχαμε Αγιο, γιατι λιγο αφοτου φυγαμε υπηρξε εκτεταμενη διακοπη ρευματος και 900 ατομα παγιδευτηκαν 230 μετρα κατω απο τη γη επι ωρες!!! Απιστευτο!
Και να σκεφτει κανεις οτι θα ημασταν αναμεσα σε ολους αυτους τους ανθρωπους αν ειχαμε κατεβει! "Ολα γινονται για καποιο λογο τελικα", σκεφτηκα.

Στο μεταξυ ο υπευθυνος του αγροκτηματος βλεποντας οτι η Alicja ειναι Πολωνεζα δεν εχασε την ευκαιρια να πιασει κουβεντουλα. Οταν εμαθε το λογο της χθεσινοβραδυνης καθυστερησης μας γουρλωσε τα ματια εκπληκτος και γυρνοντας προς εμενα ειπε:
- Απιστευτο θαρρος να κανετε ολη αυτη τη διαδρομη με τετοιο καιρο! Θαρραλεος αναβατης!! Απο που ηρθες;
- Ελλαδα.
- Ωωωω! Πολυ μεγαλη διαδρομη!
- "Α, μα δεν ειμαστε ακομα ουτε στα μισα", ειπα και του εξηγησα την διαδρομη που θα καναμε.
Δεν ειπε τιποτα, αλλα με κοιταξε με εναν τροπο που δεν καταλαβα αν σημαινε οτι με θαυμαζε, οτι με θεωρουσε θεομουρλο, η και τα δυο μαζι.

Αφου βγαλαμε το προγραμμα της ημερα και ηπιαμε τον καφε μας ειχε ερθει η ωρα της αναχωρησης. Ομολογω οτι μετα τη χθεσινη ταλαιπωρια το να καθομαι σε μια υπεροχη βεραντα και να χαλαρωνω στον ηλιο ηταν μεγαλο δελεαρ, αλλα ηξερα οτι επρεπε να φυγουμε! Μαζεψα τα πραγματα που ειχα σκορπισει παντου στο δωματιο χθες το βραδυ και βγηκα να ετοιμασω τη μηχανη.

Ελεγχος στα λαδια, λαδωμα αλυσιδας, τσεκαρισμα στις βιδες των βασεων των Givi και ετοιμοι για αναχωρηση!



Εδω και ωρα τα συννεφα ειχαν χαθει αφηνοντας εναν λαμπερο ηλιο και εναν καταγαλανο ουρανο! Τελεια!
Ο υπευθυνος του camping μας ευχηθηκε να εχουμε καλο ταξιδι και μας ξεπροβοδισε χαμογελοντας εγκαρδια: "Εις το επανιδειν!"

Η μερα ξεκινουσε με τον καλυτερο τροπο...

[Ταξιδευτης]

Φευγοντας απο το Wygryny τα πραγματα δεν θα μπορουσαν να ειναι πιο τελεια! Η μερα πραγματικα ηταν αψογη -ζεστη και φωτεινη, η Αυρα κυλουσε χαλαρα στον επαρχιακο ευτυχισμενη και εγω παρακαλουσα να ειχα 15 ματια να χορτασω το ατελειωτο πρασινο που εβλεπα γυρω μου! Η φυση εκανε παρτυ και εμεις ημασταν καλεσμενοι...





Λιγο πιο κατω μια παρακαμψη μας εβαλε για τα καλα στην καρδια του δασους... Μπηκαμε στο δασικο δρομο.... και η μπαλα χαθηκε! Το θαυμα της φυσης σε ολο του το μεγαλειο!

[Ταξιδευτης]

Πως να περιγραψω με λογια την τελειοτητα της στιγμης; Λατρευω τα δαση και τωρα ημουν στον παραδεισο!
Το λαμπερο φως του ηλιου περνουσε μεσα απο τις πυκνες φυλλωσιες και φωτιζε το δρομο που χανοταν συνεχως μεσα στο δασος, και εγω δεν ηθελα να τελειωσει ποτε αυτη η διαδρομη...








Και πισω απο τα δεντρα ατελειωτες λιμνες... Πρασινο σε ολες τις αποχρωσεις μεχρι εκει που εβλεπε το ματι και ξαφνικα τα δεντρα αραιωναν και απο πισω εμφανιζοταν μια λιμνη να γυαλιζει σαν χιλιαδες διαμαντακια στο φως...



Λιμνες μικρες και μεγαλες παντου!

[Ταξιδευτης]

Σε πολλα σημεια βλεπαμε αυτοκινητα με οικογενειες στην ακρη του δρομου που καθονταν για πικνικ, ενω απο το αντιθετο ρευμα συναντουσαμε και αρκετες μηχανες που ειχα ερθει προφανως να απολαυσουν την εκπληκτικη διαδρομη...



Καθε 10-20 μετρα σταματουσαμε για να βγαλω φωτογραφιες, σε σημειο που αναγκαζα πλεον τον εαυτο μου να ΜΗΝ σταματαω γιατι με αυτο το ρυθμο δεν θα φταναμε στη Λιθουανια ουτε σε 10 μερες!
Ευτυχως η Alicja εβγαζε συνεχως φωτογραφιες και ετσι θα ειχαμε εικονες απο αυτο το υπεροχο μερος...




Oμως το να περασεις ετσι απλα απο τετοια μερη ειναι αμαρτια, οποτε η σταση για ξεμουδιασμα και χαζι ηταν επιτακτικη...

[Ταξιδευτης]

Καποια στιγμη ο δρομος ανοιξε και οι πανεμορφοι δασικοι δρομοι εδωσαν τη σκυταλη στους μεγαλυτερους επαρχιακους που θα μας οδηγουσαν πλεον στα συνορα.





Περνωντας απο την πολη Elk βρηκαμε αυτο το αξιοπεριεργο αλλα ομορφο κτισμα, που εμοιαζε με διασταυρωση εκκλησιας και ...φαρου;;



Ηδη πριν το Elk η Αυρα χρειαζοταν ανεφοδιασμο, αλλα χαζευοντας την ομορφη πολη το ξεχασα τελειως!



Ετσι συνεχιζοντας προς τα συνορα η αναγκη για βενζινη εγινε επιτακτικη! Σταματησαμε στο πρωτο βενζιναδικο που βρηκαμε, που εμοιαζε να ειχε ξεμεινει απο την εποχη του υπαρκτου σοσιαλισμου... Ενω γενικα σε αλλα βενζιναδικα δεχονταν ευρω (παροτι το νομισμα της Πολωνιας παραμενει το Zloty) εδω προφανως ουτε λογος... Δωσαμε οτι φραγκοδιφραγκα ειχε μαζι της η Alicja και με μερικα λιτρα στο ντεποζιτο συνεχισαμε...