Балкан експрес: Αλητευοντας στα Βαλκανια...

[Ταξιδευτης]

Απο εκει η διαδρομη συνεχιζε παραλιακα μεσω Petrovac και Bar για τα συνορα με την Αλβανια στο Muriqan και απο εκει και μετα... ο Αλλαχ βοηθος!




Εδω πρεπει να πω οτι η πιο λογικη επιλογη θα ηταν να περασουμε τα συνορα απο τη πρωτευουσα Podgorica αλλα ειχα ηδη μαθει οτι απο εκει η εθνικη οδος της Αλβανιας ηταν υπο κατασκευη με δεκαδες χιλιομετρα χωματος κατι που ηθελα να το αποφυγουμε παση θυσια -χα! γελαει καλυτερα αυτος που γελαει τελευταιος μεγαλε!

Ολο αυτο το παραλιακο κομματι μεχρι το Bar ειναι πολυ ομορφο και μου θυμιζε εντονα τα βορειοδυτικα παραλια της Ελλαδας στην Ηγουμενιτσα και τα περιξ.






Με τη διαφορα ομως οτι εδω το κοστος ζωης ηταν στο 1/5 της Ελλαδας ενω η καλαισθησια, η καθαριοτητα και η ομορφια περισσευαν...





Γιατι η μιση Νοτια Ευρωπη να προτιμα να ερχεται σε αυτα τα μερη το καλοκαιρι αραγε;

[Ταξιδευτης]

Με την ποιοτητα της βενζινης στην Αλβανια ολοι θα προτιμουσαμε να αποφυγουμε τον ανεφοδιασμο εκει οποτε στο Bar, τη τελευταια μεγαλη πολη του Μαυροβουνιου πριν τα συνορα, καναμε μια σταση για ανεφοδιασμο και ανασυγκροτηση.




Καπου εκει με πηρε τηλεφωνο ο φιλος Κωστας (Βοσκος) απο τα Γιαννενα. Εδω και μερες ειχαμε κανονισει το βραδυ να διανυκτερευσουμε στο χωριο του και μας περιμενε πως και πως. Μαλιστα το σχεδιο προεβλεπε διαμονη σε καταλυματα 5 αστερων με ολα τα κομφορ (βλεπε σκηνη διπλα στο ποταμι με θεα τα αστερια! ) και εκλεκτα εδεσματα της τοπικης πανιδας, οποτε καταλαβαινετε...

Του ειπα που ημασταν τωρα και η απαντηση του ηταν καπως αποκαρδιωτικη:
- Απο εκει εχετε γυρω στις 7 με 8 ωρες εδω.
- 8 ωρες μεχρι τα Γιαννενα;;! Μα εχουμε γυρω στα 400 χιλιομετρα! Γιατι τοσες ωρες;;
- Η Αλβανια ειναι δυσκολη φιλε...

Ωραια. Ηδη η ωρα πλησιαζε 4 το απογευμα και με αλλες 8 ωρες μπροστα μας θα ημασταν εκει στην

καλυτερη κατα τα μεσανυχτα. Το προγραμμα μολις ειχε φυγει απο το παραθυρο!
Τι να καναμε ομως; Τωρα ειχαμε μπει στο χορο και θα επρεπε να χορεψουμε.

[Ταξιδευτης]

Συνεχισαμε το δρομο μας και μεσω ενος πολυ στενου αλλα ομορφου επαρχιακου δρομου συντομα βρεθηκαμε στα συνορα με την Αλβανια.




Οι εικονες ειχαν αρχισει πλεον να αλλαζουν δραματικα...





Εδω αρχισαμε να συνανταμε το Ελληνικο στοιχειο και παλι. Αυτοκινητα με Ελληνικες πινακιδες και ταξιδιωτες απο Βορεια Ελλαδα που επεστρεφαν στη βαση τους...

Ενω στα αλλα συνορα που ειχαμε διασχισει μεχρι τωρα οι διατυπωσεις ηταν συντομες, η αργοπορια και η ευμεγεθης ουρα των αυτοκινητων μπροστα μας προιδεαζε για το τι θα επακολουθουσε στην γειτονικη χωρα...

Σβησαμε και το πηραμε στο χαβαλε. Πιασαμε κουβεντα με εναν ελληνα που βρισκοταν λιγο πιο πισω στην ουρα και η ωρα περνουσε ευχαριστα.
Καθε 5 λεπτα περιπου που η ουρα κινουσε λιγο παιρναμε τις μηχανες στα χερια και προχωρουσαμε.

Μαλιστα για να περασει ακομα πιο ωραια η ωρα εγω με το Βαγγελη ειπαμε να στησουμε τις μηχανες για μια κοντριτσα...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
...Ε, φανταζομαι οτι τωρα πλεον θα πρεπει να εχουν σταματησει να γελανε αυτοι που ειδαν 2 τυπους να σπρωχνουν 2 φορτωμενες μηχανες και να φωναζουν "σ' εχω ρεεεεεε λεμεεεεε!"

[Ταξιδευτης]

Αλβανια

Καπως ετσι φτασαμε τα γκισε και μετα τις απαραιτητες διατυπωσεις πατουσαμε πλεον Αλβανικο εδαφος: το μεγαλυτερο τεστ κοπωσεως αναρτησεων της Μερσεντες στον κοσμο!




Αριστερα και δεξια εβλεπα αγροτικες εκτασεις...
Χαμηλοι πρασινοι λοφοι, παραγκες, αλογα με καρα μεσα σε εναν απιστευτο οικιστικο αχταρμα.




Αναμεσα στα ετοιμορροπα παραπηγματα στην ακρη δρομου ξεπροβαλαν μεγαλες διοροφες μεζονετες προφανως ανθρωπων που ειχαν μαζεψει καποιες οικονομιες σε αλλες χωρες και ειχαν ερθει πισω για να χτισουν το σπιτι των ονειρων τους.




Το στοιχειο του κιτς εδω βασιλευε... Πορτοκαλι σπιτια, μιναρεδες με μεγαφωνα για την προσευχη των πιστων και ανθρωποι στους δρομους.
Εδω δεν εχει facebook, forums και τηλεοραση. Η ζωη εδω ειναι εξω στα χωραφια, στα χωματα, στην ακρη των δρομων...
Ανθρωποι που η διασκεδαση τους ηταν να καθονται στα καγκελα στο γεφυρακι και να χαζευουν τον κοσμο να περναει...

[Ταξιδευτης]

Και αυτο που συναντησα λιγο πιο κατω δεν θα μπορουσε να ειναι μεγαλυτερη υπενθυμιση αυτου του πραγματος. Σε καποια στιγμη η κινηση πυκνωσε πολυ και βρεθηκαμε σε μια αθλια παραγκουπολη περιμενοντας να περασουμε μια ξυλινη γεφυρα σε κακη κατασταση.

Εκει ξαφνικα βρεθηκαμε περικυκλωμενοι απο δεκαδες ρακενδυτα, ξυπολητα πιτσιρικια που ηρθαν στο μερος μας γελωντας και φωναζοντας με ενθουσιασμο!
Προς στιγμη σαστισα γιατι παροτι εδειχναν φιλικα φοβηθηκα οτι μπορει να εκαναν τιποτα χαζο οπως να προσπαθησουν να σκαρφαλωσουν στη μηχανη η να με σπρωξουν και να με ριξουν κατω. Εδω ο ενθουσιασμος απο το θυμο του πληθους απειχε μονο μια λεξη η μια χειρονομια...

Ενα πιτσιρικι με μπολικη παιδικη αυθαδεια ηρθε μιλωντας σπαστα Ελληνικα και μου επιασε το δεξι γκριπ θελοντας να μαρσαρει τη μηχανη. Τον αφησα να δωσει μερικες καλες γκαζιες για να συνεχισει με τις μηχανες των παιδιων που υποθετω ενοιωθαν το ιδιο αμηχανα με την φαση...

Μετα απο λιγο και βλεποντας οτι τα πιτσιρικια απλα ηθελαν να μας γνωρισουν ηρεμησα και χαμογελασα. Καπως ετσι νοιωθουν φανταζομαι οσοι ταξιδευουν σε χωρες του τριτου κοσμου...

Ενω περιμεναμε απο ενα βανακι λιγο πιο μπροστα μας πεταχτηκε εξω ενας τυπακος γυρω στα 40 και ηρθε στο μερος μου με ενθουσιασμο και μεγαλο χαμογελο και μιλησε σε απταιστα Ελληνικα.
- Καλησπερα σας. Που πατε;
- Καλησπερα. Παμε Αθηνα.
- Αααα ωραια! Ειχα δουλεψει πολλα χρονια στην Αθηνα ξερετε και εχω πολλους φιλους εκει... Και απο που ερχεστε;
- Απο Μαυροβουνιο.
- Κανατε εκδρομη με τις μηχανες ε; Μπραβο μπραβο. Αν θελετε, να αποφυγετε τον ταδε δρομο γιατι ειναι ακομα υπο κατασκευη και δεν εχει καλη ασφαλτο...

Χαμογελασα και σκεφτηκα οτι δικαιως συμπαθουσα τελικα αυτο το λαο. Ο ανθρωπος μας ειχε δει νωριτερα και εδω βρηκε την ευκαιρια να μας γνωρισει, απλα και μονο γιατι ημασταν Ελληνες!
Αυθορμητοι και ευγενικοι ανθρωποι...

Καπου εκει ομως η ωρα να διασχισουμε τη μικρη γεφυρα ειχε ερθει.




Σιγα σιγα και προσευχομενος στους θεους να μην διαλυθει ΤΩΡΑ, περασαμε απεναντι και με μια ανασσα ανακουφισης βγηκαμε στην εισοδο της πολης στα Σκοδρα και πηραμε την εθνικη οδο για τα νοτια.

[Ταξιδευτης]

Αρχικα ο δρομος ηταν πολυ καλος. Φαρδυς, με 2+1 λωριδες ανα κατευθυνση και χωρις πολυ κινηση. Αυτο ηταν οι ασχημοι δρομοι που ακουγαμε;
Συντομα ομως η κατασταση αλλαξε και εγινε ...απεριγραπτη.
Ειλικρινα δεν ξερω αν μπορω να περιγραψω την κατασταση σε αυτη τη χωρα. Απο την τεραστια εθνικη οδος προδιαγραφων Εγνατιας ξαφνικα εβγαινες σε ενα επαρχιακο δρομο με μια λωριδα ανα κατευθυνση και διασπαρτους κρατηρες, ενω λιγο μετα γινοταν ..Αττικη Οδος για να καταληξει σε χωματοδρομο!

Ο τυπου "autobahn" δρομος




Περνουσαμε μεσα απο χωρια, αναμεσα σε παζαρια και στην ακρη του δρομου εβλεπες τα παντα. Απο παρκαρισμενες Porsche και κοπελες να περιμενουν καποιο υπεραστικο λεωφορειο στην ερημια μεχρι γιαγιαδες νιντζα* και ...κοτες! Μιλαμε για καταστασεις ροκ!

* Κατεβαινοντας μια μεγαλη ευθεια μιας φαρδιας εθνικης οδου (κομπλε με διαζωμα στη μεση) βλεπουμε στην ακρη του δρομου μια μαυροφορεμενη γιαγια να κοντοστεκεται. Μπροστα εχει αρκετα αυτοκινητα που πανε περιπου 120-140 σταθερα και πισω ακολουθαμε εμεις. Βλεποντας την σκεφτηκα "ρε γμτ, αυτη η γιαγια μοιαζει να θελει να..."
Πριν τελειωσω τη σκεψη μου βλεπω τη γιαγια ως αλλος Νιντζα να ξεκιναει τρεχοντας να περασει απεναντι αναμεσα στα αυτοκινητα που ερχονταν κατα πανω της με τα οσα! Φρενα πανικου τα αυτοκινητα, φρενα και εμεις απο πισω προσευχομενοι στο θεο που πιστευε η γιαγια να μας γλυτωσει ολους σωους και αβλαβεις!

Ο τυπου "επαρχιακος καλος" δρομος
Σημειωση: Το κιτρινο αμαξι που βλεπετε μπροστα, μας εδειχνε το δρομο εδω και χιλιομετρα κατι που ανελαβε να κανει αυθαιρετα γιατι μας ειδε, μας ..συμπαθησε και βγηκε με τερμα γκαζια απο ενα στενο για να μας παει πορεια! Βεβαια πανω στη χαρα του πηγε να καρφωθει πανω στον Πανο που ερχοταν πισω μου αλλα λεμε τωρα...




Η αποθεωση ομως ηταν η οδηγικη συμπεριφορα. Πριν καιρο ειχα διαβασει ενα ταξιδιωτικο του φιλοι Βασιλη Uraiah που περιεγραφε την οδηγηση των Ιρανων ως "αερινη, ανυπερβλητη, περα απο καθε φαντασια" και ακριβως αυτα σκεφτομουν και εγω τωρα.
Οι Αλβανοι οδηγανε οπως μα οπως αυτοι πιστευουν και θελουν!
Μπορουν να κανουν απολυτως τα παντα, χωρις να υπαρχει καμια δυνατοτητα προβλεψης για το πως θα κινηθουν...

Μιλαμε για το απολυτο χαος! Κατεβαινουμε μια αερογεφυρα προς ενα δρομο με νησιδα στη μεση και ξαφνικα βλεπω ενα μεγαλο Μερσεντες τζιπ να προσπερναει τα παντα απο το αντιθετο ρευμα και να προσπαθει να χωθει μπροστα απο ολη την κινηση. Βλεπει ομως οτι δεν τον παιρνει και πλακωνεται στα φρενα για να μην γινει σουβλακι στη νησιδα και με μια χαροντικη σφηνα περναει αναμεσα στα αυτοκινητα μπροστα μας σε στυλ "ασε με να χωθω γιατι θα σε παρω μαζι μου στο ταφο".



Ο τυπος "και κοτες εχουμε" δρομος.



Δεν ξερω αν υπαρχει καποια αρχη (περα του θεου) που τους δινει αδεια οδηγησης, αλλα οποιος και να ειναι θελω να τον γνωρισω! Περα απο την πλακα ομως υπαρχει λογικη για αυτο το χαλι. Οι Αλβανοι βλεπετε ειναι ολοι νεοι οδηγοι, και οδηγουν το πολυ 20 χρονια τωρα.
Πριν το 1991 υπο το καθεστως του Μπερισα υπηρχαν μονο 4 (!) αδειες κυκλοφοριας οχηματων στη χωρα, με ολο τον υπολοιπο πληθυσμο να κινειται με ποδηλατο, καρα η απλα τα ποδια...

Οπως και να ειχε ολο αυτο πραγμα δημιουργουσε ενα σκηνικο περα απο καθε φαντασια...
Περασαμε το Δυρραχιο και λιγο εξω απο τα Τιρανα ο δρομος εγινε επιτελους μια ομολογουμενως εξαιρετικη εθνικη οδος.
Ομως επειδη εδω ηταν Αλβανια δεν θα μπορουσε να λειπει η λεπτομερεια που εκανε τη διαφορα: Καθε 4 με 7 χιλιομετρα η εθνικη οδος εβγαινε σε εναν κυκλικο κομβο για να συνεχισει μετα ξανα οπως πριν! Ο λογος; Ιδεα δεν εχω. Ειπαμε: Εδω ειναι αλλος θεος! Και ακομα δεν ειχαμε δει τιποτα...

[Ταξιδευτης]

Βγαινοντας στο Φιερι η νυχτα πλεον επεφτε αλλα δεν ειχαμε ταλαιπωρηθει και τοσο. Οι δρομοι μπορει να ηταν σαν να τους ειχε φτιαξει ο Νταλι εχοντας καταναλωσει μερικα κιλα LSD, αλλα ακομα και στα χειροτερα οι ταχυτητες ηταν ικανοποιητικες.

Ειμασταν στην εθνικη οδο SH4 και στο GPS η ενδειξη εγραφε 76 χιλιομετρα για Τεπελενι και 136 για συνορα με Ελλαδα. Μια χαρα. Που να ξεραμε...

Πηραμε το δρομο που μας εδειχνε το GPS και συντομα βρεθηκαμε σε ενα στενο φιδωτο ορεινο δρομο που καμια σχεση δεν ειχε με τους δρομους που ειμασταν μεχρι τωρα. Μηπως ειχαμε κανει λαθος; Τo GPS επεμενε οτι απο εδω ειναι ο σωστος δρομος, και σε μια χωρα οπου οι μεγαλοι εθνικοι δρομοι ηταν τοσο τρελοι οσο αυτοι που ειχαμε περασει δεν ημουν ετοιμος να ρισκαρω και να βγω στους μικρους επαρχιακους!

Συνεχισαμε περιπου 30 χιλιομετρα μεσα στη νυχτα ωσπου βρηκαμε ενα μικρο χωριο και αποφασισαμε να σταματησουμε για ανεφοδιασμο σε καυσιμα. Ηδη ειμασταν στο κοκκινο ολοι και το τελευταιο που χρειαζομασταν ηταν να σπρωχνουμε τωρα!

Τα παιδια στο βενζιναδικο μιλουσαν ολοι Ελληνικα και συντομα στην παρεα προστεθηκαν και αλλοι απο ενα παρακειμενο κτισμα που αμυδρα θυμιζε επαρχιακο μπαρ. Ποιος ξερει ποσο σπανια βλεπουν εδω πανω ξενους!

Ολοι ηταν φιλικοτατοι και ευγενεστατοι μαζι μας, και εβλεπες την επιθυμια τους να συστηθουν και μας γνωρισουν! Ενα παλικαρι με πολυ ευγενικη φυσιογνωμια μου επιασε την κουβεντα και αρχισε να μου λεει για το καιρο που δουλευε στην Ελλαδα οικοδομη και ποσο ομορφα ηταν εκει...
Τον εβλεπα να μιλαει με λαχταρα για τη ζωη του στην χωρα μου και με επιασε μια βαθεια λυπη. Ποιος ξερει τι κακουχιες ειχε περασει στη ζωη του;
Ποιος ξερει απο ποσα μερη τον διωξανε με την ταμπελα/βρισια "Αλβανος" που κολλαμε σε ολους ανεξαιρετως;
Ποιος ξερει τι ειχε να αντιμετωπισει στην καθημερινοτητα του τωρα...

Του ευχηθηκα απο τα βαθη της ψυχης μου να εχει καλη τυχη και να προσεχει και ετοιμαστηκαμε να προχωρησουμε. Φευγοντας ενα αλλο παλικαρι μας πλησιασε και ειπε σε χαλαρο υφος:

-Παιδια μονο να εχετε λιγο το νου σας γιατι παρακατω ο δρομος εχει λιγα χιλιομετρα χωμα γιατι φτιαχνουν την εθνικη και δεν την εχουν τελειωσει.
- Χωμα;
- Ε ναι μωρε, μην φανταστειτε. Λιγα χιλιομετρα μονο. Ε, ισως καμια δεκαρια... Βεβαια να προσεχετε λιγο τις λακουβες σε μερικα σημεια και ολα καλα!
- .......

Η καρδια μου μολις ειχε παει στις μποτες μου. Εντουραδα δεκα χιλιομετρων μεσα στη μαυρη νυχτα; Μιλαμε για το απολυτο σκοταδι! Και σαν να μην εφτανε αυτο ειχε πιασει να ριχνει και ενα ψιλοβροχο. Τελεια!

Τι να καναμε ομως; Η μονη εναλλακτικη ηταν να γυρισουμε πισω στο Φιερι και να παρουμε τον παραλιακο δρομο προς Αγιους Σαραντα, κατι που ομως σημαινε μια επιπλεον διαδρομη 100+ χιλιομετρων! Εδω ειχαμε 10 χιλιομετρα χωμα. Ε δεκα δεκα. Θα το παλευαμε.

Και καπως ετσι ξεκινησε η μεγαλυτερη εντουραδα που εχω κανει στη ζωη μου. Τα δεκα χιλιομετρακια ηταν τελικα 37 ολοκληρα βασανιστικα χιλιομετρα του πιο σκληρου και ανελεητου εδαφους που εχω συναντησει ποτε. Φυτευτη πετρα ετοιμη να κανει φυτιλια τα λαστιχα, λακουβες-ταφοι, γλυστερο γαρμπιλι, ανηφορες, κατηφορες και μεσα σε ολα αυτα παλιες Μερσεντες να μας προσπερνανε μαλλιοκουβαρα και εμεις να πηγαινουμε με την ψυχη στο στομα με τις πιο ακαταλληλες μηχανες που θα μπορουσαμε να εχουμε! Μια VFR, ενα K1200 και ενα ...GSXR!

Aν οι μηχανες μας ειχαν φωνη ακομα και σημερα θα μας σκυλοβριζαν για τα οσα τους καναμε εκεινο το βραδυ! Μιλαμε για τετοιο κοπανημα που απο το ζορισμα η μια ανοξειδωτη ατσαλινη 8αρα βιδα του αριστερου μαρσπιε εσπασε και εμεινε μεσα στο υποπλαισιο!

Και εμεις να πηγαινουμε στο χωμα και τα χιλιομετρα να μην φευγουν με τιποτα!
Η αποθεωση ομως ηταν σε καποια στιγμη που φτανω σε ενα πλατωμα του δρομου και καποιος ειχε φτιαξει ενα αυτοσχεδιο ....στοιβο μαχης!
Ενα ντουζ παραλιας με ενα λαστιχο ποτισματος που εριχνε νερο απο ψηλα στο δρομο και σε αναγκαζε να περασεις απο κατω θες δεν θες, ενω μετα επρεπε να περασεις μεσα απο ενα τεραστιο λακο με λασπονερα που δεν ηξερες αν θα τον περασεις η αν θα βουλιαξεις τραγουδωντας το Yellow Submarine!
Και αν γλυτωνες απο αυτα τοτε τα δυο γλυκυτατα κοπροσκυλα που καραδοκουσαν ακριβως μετα για να σου αρπαξουν το ποδι θα σε περιποιουνταν καταλληλα!

Απεριγραπτες καταστασεις... Τα χιλιομετρα αυτα τα μετρησαμε με δακρυα!

Καπου καπως καποτε το μαρτυριο τελειωσε και βγηκαμε στο Τεπελενι. Με το που πατησαμε ασφαλτο σταματησαμε στο πρωτο βενζιναδικο και ειμασταν ετοιμοι για καταρρευση! Πονουσαμε παντου απο τα τοσα χιλιομετρα χωματος και η ενταση να οδηγουμε συνεχεια με 1η-2α-συμπλεκτη για να μην γινει η στραβη και ξαπλωθουμε ειχε βγει στην επιφανεια. Ο εκνευρισμος ηταν εμφανης και δεν ηθελε πολυ να γινει το κακο.

Η ωρα ηταν ηδη 11 το βραδυ και το να φτασουμε τελικα στον Κωστη ειχε γινει ονειρο απατηλο. Μιλησα μαζι του και μας προτεινε να διανυκτερευσουμε στην Αλβανια τελικα. Μετα απο αυτο που ειχαμε μολις περασει εγω δεν το ηθελα καθολου και αν ημουν μονος μου θα το εκοβα καρφι για Γιαννενα, αλλα τωρα ειχα να υπολογισω και τα παιδια που δεν θα ειχαν ισως τις ιδιες αντοχες.

Τελικα επικρατησε η λογικη και ξεκινησαμε να βρουμε καποιο βενζιναδικο με ξενωνα, απο αυτα που υπαρχουν κατα μηκος της εθνικης οδου στην Αλβανια. Ο Κωστας μας ειχε διαβεβαιωσει εξαλλου οτι μεχρι τα συνορα θα βρουμε αρκετα.

Τελικα ομως ειτε εμεις δεν τα βρηκαμε ειτε ηταν κλειστα διοτι τα συνορα με την Κακαβια πλησιαζαν και ξενοδοχεια πουθενα! Αφου περασαμε και το τελευταιο μεγαλο χωριο πριν τα συνορα (και ενα ξενοδοχειο ...αμφιβολλου προθεσεως) φτασαμε στο τελευταιο βενζιναδικο που υπηρχε ανοικτο απο την πλευρα της Αλβανιας: ενα μισοδιαλυμενο πρατηριο Shell στα ορια της καταρρευσης και ξενωνας πουθενα. Τωρα; Το να μεινουμε στο δρομο δεν επαιζε σαν σεναριο, αλλα ειμασταν πλεον τοσο εξουθενωμενοι που θα κοιμομασταν και πανω στις μηχανες!

Ο Πανος κατεβηκε απο τη μηχανη και πηγε προς το γραφειακι του βενζιναδικου. Απο μεσα βγηκε ενα παλικαρι. Μιλησαν για λιγο και μας εκανε νοημα. Ο πανω οροφος (ναι, αυτος με τα φιμε τζαμια!) ηταν ξενωνας! Τωρα γιατι ειχε φιμε τζαμια δεν ηθελα να ξερω....

Μπηκαμε μεσα και ομολογω οτι η εκπληξη μου ηταν μεγαλη: μεγαλοι καθαροι χωροι, φροντισμενοι στα μετρα του δυνατου και γενικα μακραν καλυτερο απο οτι εδειχνε απ' εξω. Ξεκουραση επιτελους!

Οντας ολη μερα στο δρομο διασχιζοντας την Αλβανια, συνειδητοποιησαμε οτι ειμασταν εντελως νηστικοι. 3 κρουασανακια σοκολατα που μας ειχε δωσει ο τυπος στο βενζιναδικο ειχαν ηδη γινει καπνος και βεβαια δεν ηταν αρκετα. Εκει ηρθαν να δωσουν τη λυση οι κονσερβες που κουβαλουσε απο την αρχη του ταξιδιου ο Βαγγελης! Ντολμαδακια και κατι απροσδιοριστο με κοκκινη σαλτσα rules λεμε!!!

Καθως μασουλαγα τον τελευταιο ντολμα ορκιστηκα στο επομενο ταξιδι να εχω μαζι μου μερικες κονσερβες τροφης για εκτακτη αναγκη....

Αντε καληνυχτα!

[Ταξιδευτης]

Day 5
Αργυρόκαστρο (AL) - Ιωαννινα - Αθηνα
510 km



Το πρωι ξυπνησα απο την ...θεια που απλωνε εξω απο το παραθυρο του δωματιου μας την μπουγαδα της! Ειπαμε, εδω τα πραγματα δουλευαν καπως αλλιως...
Αν και κουρασμενος ακομα απο την ταλαιπωρια της προηγουμενης μερας, η υπερενταση δεν με αφησε να κοιμηθω πολλες ωρες. Γυρισα και κοιταξα το ρολοι: 07.20. Πολυ νωρις ακομα...

Ο καιρος εξω γκριζος και μουντος και φαινοταν οτι το βραδυ ειχε ριξει μια καλη βροχουλα. Ενοιωθα περιεργα. Οχι τοσο κουρασμενος σωματικα, αλλα περισσοτερο ψυχικα, σαν να ειχα ξεφορτωσει ολα μου τα σωψυχα με μιας και τωρα να στεκομουν αμηχανος γιατι οσα με βαραιναν τοσο καιρο τωρα δεν υπηρχαν. Το ταξιδι αυτο πλεον εφτανε στο τελος του και σκεφτομουν το συμπερασμα... Ενα συμπερασμα που δεν ερχοταν. Θα ερθει; Ισως.
Θα ερθεις; Μπορει.

Εξω απο το παραθυρο ενα βανακι ηρθε και ξεφορτωσε ενα τσουρμο ανθρωπους.
Περιμεναν το ΚΤΕΛ να περασει να τους μαζεψει. Απο που ερχονταν και που πηγαιναν αραγε;

Σκεφτηκα ποση δυστυχια και φτωχια υπαρχει διπλα απο το σπιτι μας και εμεις ασχολουμαστε με μ@λ@κιες... Ποσοι ανθρωποι πραγματικα δεν εχουν στον ηλιο μοιρα και ομως δεν το βαζουν κατω. Φευγουν απο τις πατριδες τους για ενα καλυτερο μελλον και ας ειναι να καθαριζουν και σκαλες. Και οσο πιο ταλαιπωρημενος ενας ανθρωπος στη ζωη του τοσο πιο ζεστο και αληθινο το χαμογελο του... Εχω βαρεθει τους ψευτικους ανθρωπους "που λενε "αγαπη μου" με ολοιδιες φωνες" οπως τραγουδαγε και ο αγαπημενος μου Φοιβος πριν χρονια...
Εδω ειναι η αληθινη ζωη ρε φιλε και αμα εισαι μαγκας κοιτα τη στα ματια αμα αντεχεις!





Το τηλεφωνο χτυπησε και η ζεστη φωνη του φιλου Κωστα με επανεφερε στο τωρα.
- Ελα Νικολα καλημερα.
- Καλημερα αδερφε!
- Λεω να ερθω να σας βρω στα συνορα και να κατεβουμε Γιαννενα παρεα. Τι λες;
- Με μεγαλη χαρα φιλε.

Ξυπνησα το Βαγγελη που φαινοταν οτι αν τον αφηνα εκει θα κοιμοταν για καμια βδομαδα και ετοιμαστηκαμε. Ο Πανος μας περιμενε ηδη κατω και ειχε πιει και ενα πρωινο καφεδακι! Μαχιμος οπως παντα!

Ιδου το ξενοδοχειο που μας φιλοξενησε το βραδυ, με τα φιμε τζαμια και τη μπουγαδα πρωτη μουρη.
Hotel Amor -μη με ρωτησετε! Δεν ηθελα να ξερω τιποτα!





Απο εκει τα συνορα ηταν υποθεση μερικων χιλιομετρων και πολυ συντομα βρεθηκαμε στα συνορα με την Ελλαδα. Τα συναισθηματα αναμικτα. Απο τη μια χαιρομουν που επεστρεφα σε γνωριμα μερη, απο την αλλη λυπομουν που το ταξιδι μας λαμβανε και επισημα πλεον τελος...
Το μονο σιγουρο ομως ηταν οτι ο συνοριακος σταθμος της Ελλαδας ηταν ΜΑΚΡΑΝ ο πιο αθλιος απο οσους ειχαμε δει σε τοσες χωρες! Μην μου πειτε οτι σας εκπλησσει αυτο.
Ακομα και ο συνοριακος σταθμος της Αλβανιας ηταν μακραν καθαροτερος, νεοτερος και πιο τακτικος απο το μπαχαλο το δικο μας...
Το Ελληνικο Μπαχαλισταν σας καλωσοριζει!

Παρα την μεγαλη κινηση εμεις δεν περιμεναμε στη σειρα -εδω πανω οι μηχανες ακομα λαμβανουν ιδιαιτερη μεταχειριση. Ετσι συντομα ξεμπερδεψαμε με τις διατυπωσεις και βγηκαμε στο δρομο οπου μας περιμενε ο Κωστης/Τσομπανης.

Αφου χαιρετηθηκαμε εγκαρδια πηραμε παρεα το δρομο για τα Γιαννενα με τον οικοδεσποτη μας πανω στην ομορφη Βρεττανιδα να μας δειχνει το δρομο...

[Ταξιδευτης]

Στη διαδρομη ενα μικρο ψιλοβροχο δεν ηταν αρκετο για να μας χαλασει τη διαθεση... Τωρα πλεον ειχαμε ουσιαστικα γυρισει στη βαση μας. Μετα απο τοσες μερες καλοκαιριας η βροχη στην Ελλαδα ηταν το λιγοτερο που θα μας απασχολουσε. Ισα ισα που αντανακλουσε και την συννεφιασμενη ψυχολογια μας για μια φοβερη περιπετεια που πλεον τελειωνε...

Φτασαμε στην ομορφη λιμνη των Ιωαννινων και κατσαμε σε μια καφετερια για την καλυτερη ψυχοθεραπεια: ζεστος καφες και κουβεντουλα με καλους φιλους, και στο βαθος η λιμνη να συνθετει το τελειο σκηνικο...
Ο πιο ομορφος τροπος να κλεισουμε ενα τετοιο ταξιδι!




Ο Κωστας ειναι ενας υπεροχος ανθρωπος με φοβερο χιουμορ που τα παιδια λατρεψαν αμεσως! Μοιραστηκαμε τα οσα ειχαμε δει αυτες τις μερες και μας ειπε και αυτος με τη σειρα του δικες του απιστευτες περιπετειες σε αυτα τα μερη που τα εχει "φαει με το κουταλι" χρονια τωρα... Τι να πω; Σεβασμος!
Αληθινα λατρευω τετοιες καταστασεις παρεα με φιλους...




Αφου απολαυσαμε τον καφε μας ο Κωστας μας προτεινε να παμε να φαμε κατι πριν παρουμε το δρομο της επιστροφης, και ετσι συντομα βρεθηκαμε σε μια απο τις καλυτερες ταβερνες πανω στη λιμνη, οπου ειχαμε τη χαρα να εχουμε στην παρεα μας και μια υψηλη παρουσια: τον αγαπητο φιλο Ladau εναν εκ των ιδρυτων του mybike!

[Ταξιδευτης]

Παρεα με τον Κωστη κατηφορισαμε μεχρι την εξοδο της πολης και εμεις βαλαμε ροτα για Νοτο. Ο Πανος μας αφησε καπου στο υψος της Αρτας για να παει σε ενα φιλαρακο του και εγω με το Βαγγελη συνεχισαμε την βαρετη και αχαρη διαδρομη για Αντιριο και Αθηνα...
Στην Αμφιλοχια η εικονα του Αμβρακικου κολπου που λαμπυριζε κατω απο το μεσημεριανο ηλιο ηταν ο πιο ομορφος τροπος να κλεισουμε αυτο το ταξιδι...






ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Καθομαι και σκεφτομαι εδω και ωρα να βρω εναν ταιριαστο επιλογο σε αυτο το ταξιδι... Ο Πανος σημερα μου ειπε "διαβαζα ρε φιλε το ταξιδιωτικο και ενοιωσα οτι ζοριστηκες καπως" και ειχε δικιο.
Δεν ηταν ενα ευκολο ταξιδι. Δεν ξερω γιατι -δεν μου "βγηκε" ευκολα απο μεσα μου.

Να ηταν τα χιλιομετρα; Μα εχω κανει και περισσοτερα.
Να ηταν ο καιρος; Μα ειχαμε παντου λιακαδες και τελειες συνθηκες.
Να ηταν οι κακουχιες; Μα δεν εμεινα ουτε μια φορα σε σκηνη, παρα σε ωραιοτατα δωματια.
Να ηταν η μοναξια του δρομου; Μα δεν εμεινα μονος ουτε στιγμη.

Τοτε τι; Τι....
Ενοιωσα οτι οσα χιλιομετρα εγραψαν οι ροδες μου, η ψυχη μου εγραψε επι 100. Ειδαμε καταπληκτικα πραγματα σε αυτο το ταξιδι, πραγματα αναπαντεχα, τρελα, ωραια, δυσκολα, ευκολα... Ηταν αληθινα μια περιπετεια απο την αρχη μεχρι το τελος!

Ο σκοπος σε αυτο το ταξιδι ηταν να γνωρισω τις ζωες των ανθρωπων και να δω ολα τα "μικρα" που τοσο συχνα προσπερναμε με μεγαλη ευκολια... Και οι ταξιδιωτικοι θεοι οχι μονο μου εδωσαν αυτο αλλα πολυ παραπανω! Ειδα ανθρωπινες στιγμες που με εκαναν να νοιωσω πολυ λιγος... Βασανισμενοι λαοι που χαιρονται τη ζωη και το ΤΩΡΑ χωρις να κλαινε για το πριν η το μετα... Αγνωστοι μεχρι χθες μου χαρισαν χαμογελα, φιλια, καλοσυνη, ζεστασια...

Αυτο το ταξιδι με επιασε απο τα μουτρα και με αναγκασε να δω βαθια μεσα μου. Τραβηξε μια κλωτσια στα δεδομενα που ηξερα και αφησε στη θεση τους την τρελη προσμονη του ενδεχομενου. Εκει που ΟΛΑ μπορουν να γινουν. Η και οχι. Ισως.
Ειτε ετσι ομως ειτε αλλιως, εμαθα να μην βασανιζομαι για το αποτελεσμα, αλλα να απολαμβανω το οτι ζω τη διαδρομη μεχρι εκει, αληθινος, ανοικτος, χωρις παρωπιδες και "καθρεφτες"...

Και δεν θα μπορουσα να ζητησω καλυτερο δωρο τελικα...



ΤΕΛΟΣ