Ο Gύρος τση ΚρήτηS

Συνεχίζοντας παραλιακά περάσαμε το Καστρί, Κερατόκαμπο, Δέρματο και φτάσαμε στον Τσούτσουρο...

Στη φωτογραφία το Μαριδάκι, χωριό στους πρόποδες των Αστερούσιων... επόμενος προορισμός αν ακολουθήσουμε πιστά το πρόγραμμα της εκδρομής, και πάνω από αυτό ο χωματόδρομος που θα έπρεπε να κατέβουμε για να φτάσουμε ως εκεί...

Λίγο πριν φτάσουμε στο χωριό Τσούτσουρος

[yns]

Κανονικά θα έπρεπε μέσα από το χωριό του Τσούτσουρου (για το οποίο υπάρχουν πάρα πολλές μεταφυσικές ιστορίες) να ξεκινήσουμε την χωμάτινη μας περιπέτεια στα Αστερούσια ακολουθώντας τον ανηφορικό δρόμο που αχνοφαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία για να κατέβουμε μετά στο Μαριδάκι. Όμως 2 λόγοι μας έκαναν να αλλάξουμε πλάνο:

Ο πρώτος ήταν ότι στην Ιεράπετρα δεν είχαμε καταφέρει να βρούμε το προηγούμενο βράδυ Internet cafe ανοιχτό για να αδειάσουμε τις κάρτες από τις φωτογραφικές μηχανές και τις GoPro. Είχαμε βρει δηλαδή δίπλα στο σουβλατζίδικο με τα χορτομπίφτεκα αλλά θα έκλεινε 10 λεπτά αφότου φτάσαμε για την Ανάσταση. Έπρεπε επειγόντως να το κάνουμε καθώς ήμασταν ήδη με αρκετά GB υλικό και η επόμενη επαφή μας με την τεχνολογία δεν θα γινόταν πριν τα Μάταλα, το μεθεπόμενο βράδυ. Για αυτό το ενδεχόμενο, λίγες μέρες πριν την αναχώρησή μας ο Μάνος είχε αφήσει στο χωριό του το Ίνι, 21 χλμ από τον Τσούτσουρο, τον macbook του.

Και ο δεύτερος λόγος ήταν ακριβώς η μέρα! Μην ξεχνάμε ότι ήταν Πάσχα, μέρα γιορτινή (και συνδεδεμένη με κατανάλωση κρεατικών υψηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά τα οποία 2 μέρες τώρα τα είχαμε πεθυμήσει!). Και οι γονείς του Μάνου στο χωριό θα ακολουθούσαν πιστά το έθιμο!

Έτσι με το που φτάσαμε στον Τσούτσουρο πήραμε βόρεια κατεύθυνση με προορισμό το Ίνι.

Εκεί πέσαμε με τα μούτρα στη δουλειά! Και εδώ έγινε κάτι που κάποιες μέρες αργότερα μας δυσκόλεψε αρκετά μέχρι να βρούμε λύση.
Το apple macbook του Μάνου δεν καταλάβαινε το φορμάρισμα ntfs που είχα κάνει στον εξωτερικό 80άρη σκληρό δίσκο που κρατούσα μαζί μου. Έτσι τον ξαναφόρμαρε σε HFS+, το file system που καταλαβαίνει ο mac. «Βρε σίγουρα θα τον διαβάζουν τα Windows που θα βρούμε στα Internet cafe παρακάτω» το ρώτησα. «Μην ανησυχείς» μου είπε, «στο σπίτι μου τα Windows το διαβάζουν το HFS». Θα ήταν όμως έτσι;

Εδώ ο πρασινοκίτρινος ταξιδιώτης αδειάζει GoPro και φωτογραφικές αγνοώντας επιδεικτικά την μαγειρίτσα που περιμένει να φαγωθεί δίπλα του.

Τσιμπήσαμε λίγο από το αντικρυστό...

...το σχαριστό...

...και το σουβλιστό...

... φάγαμε την μαγειρίτσα, ήπιαμε 2 ποτηράκια κρασί, επιτεθήκαμε σε κάτι Πασχαλινά κουλούρια και καλιτσουνάκια, τσουγκρίσαμε τα αυγά μας και με γεμάτα στομάχια και άδειες SD Cards συνεχίσαμε το ταξίδι μας αφού πρώτα βάλαμε βενζίνη στο Μεσοχώρι.

Υ.Γ. Οι 3 τελευταίες φωτογραφίες είναι αφιερωμένες στον Αργύρη...

[yns]

Λίγο αργότερα ξεκίναγε το μεγαλύτερο σε χιλιόμετρα χωμάτινο μέρος της εκδρομής μας.

Τα Αστερούσια ήταν μπροστά μας έτοιμα να τα κατακτήσουμε!

Η συγκεκριμένη διαδρομή είναι εξαιρετική για ονοφάδα, ο χωματόδρομος λόγω της χαμηλής βροχόπτωσης δεν παρουσιάζει πολλά κατεστραμμένα κομμάτια και όπου αυτά υπάρχουν συνήθως επισκευάζονται γρήγορα λόγω του οικισμού Μαριδάκι και της Μονής του Αγίου Νικήτα που βρίσκονται στο τέλος της.

Όσο για την θέα...

Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους...

Η Κρήτη σε όλο της το πλάτος, από τον Βορρά ως τον Νότο.

[yns]

Σύντομα φτάσαμε στην διχάλα που οδηγεί ανατολικά στον Τσούτσουρο (απ'όπου θα ερχόμασταν αν δεν πηγαίναμε πριν για μάσα) και πιο δυτικά στο Μαριδάκι.

Θα βαρεθείτε ενδεχομένως να διαβάζετε σχόλια στον υπερθετικό βαθμό για την ομορφότερη (για τον Μάνο και εμένα) οροσειράς της Κρήτης.

Συνεπαρμένοι από το τοπίο και από την απολαυστική οδήγηση στον χωματόδρομο αρχίσαμε να διασκεδάζουμε όπως ξέρουμε...

[yns]

Λίγο πριν αρχίσει η κατάβαση μας σταματάμε να απολαύσουμε καλύτερα την θέα. Από αυτό το σημείο φαίνεται μέρος του δρόμου που είχαμε διανύσει εκείνη τη μέρα, μέχρι λίγο μετά την Άρβη.

Η κατάβαση απολαυστική με απότομες πλαγιές και πολλές φουρκέτες.

Η χαρά του μοτοσυκλετιστή και του φωτογράφου!

Κάπου μέσα στην φωτογραφία είμαι κι εγώ...

[yns]

Και κάποιες ακόμα...

Αν και φορτωμένα (κάποιου λίγο παραπάνω ), το 800άρια δεν μας δυσκόλεψαν πουθενά στην συγκεκριμένη διαδρομή. Θαυμάστε άνεση και χάρη!!

[yns]

Το Λιβυκό πέλαγος ολοένα και πλησίαζε. Αυτό είναι το μαγικό με το νησί μας, βρίσκεσαι σε ελάχιστο χρόνο από το βουνό στην θάλασσα και αντίστροφα.

Και εμείς συνεχίζαμε να βρισκόμαστε σε μοτοσυκλετιστική νιρβάνα!

[yns]

Ώσπου φτάσαμε πάνω από τον οικισμό. Δεν είχαμε ώρα να τον επισκεφτούμε όπως θα θέλαμε και να περπατήσουμε ως τους υπεραιωνόβιους πλάτανους ή μέχρι τους καταρράκτες που βρίσκονται στην περιοχή. Αρκεστήκαμε σε μία φωτογραφία από ψηλά.

Μία πιο πανοραμική..

Και λίγα λεπτά ξεκούρασης για αναβάτες και μοτοσυκλέτες.

...πριν ξεκινήσουμε πάλι...

...για να φωτογραφίσουμε από κοντά την υπέροχη παραλία.

[yns]

Εκεί δίπλα είναι και η Μονή του Αγίου Νικήτα που χρονολογείται από το 1640. Στους κήπους της καλλιεργούνται μέχρι και τροπικά φυτά. Αν αφιερώσετε χρόνο μπορείτε να πιείτε καφέ με τους φιλόξενους μοναχούς και να τους ρωτήσετε να σας περιγράψουν τα θαύματα για τα οποία είναι γνωστό το μοναστήρι. Και να κατεβείτε με τα 230 σκαλιά μέχρι την πανέμορφη παραλία.

Μια αναμνηστική φωτογραφία στην είσοδο.

Και άλλη μια με την παραλία από ψηλά.

Ο ερωτάς που έχω για τα Αστερούσια είναι δεδομένος τώρα και πολλά χρόνια, ίσως είναι το βουνό που έχω κάνει τις περισσότερες χωμάτινες εκδρομές μου περνώντας ατελείωτες ώρες χαζεύοντας το μαγευτικό τοπίο ζώντας μοναδικές στιγμές χαμένος στην ομορφιά του. Μια ακόμα τέτοια στιγμή πρόσθεσα λίγο πριν την ανάβαση μας από τον Άγιο Νικήτα προς το χωρίο Εθιά και μάλιστα από μια διαδρομή που δεν είχα ξανακάνει. Ο Γιάννης όμως με προετοίμασε για αυτήν μιας και σε παλαιότερη εκδρομή του είχε περάσει από αυτά τα μέρη...

Τα σημάδια και η σκόνη από την ως τώρα διαδρομή είχαν ήδη αρχίσει να αποτυπώνονται στις βαλίτσες του.

Όσο εγώ μιλούσα στο τηλέφωνο (βλέπεις τα επαγγελματικά μας κυνηγούν ακόμα και στις εκδρομές) ο Γιάννης ασχολιόταν με τις αγάπες του, φωτογραφία και το GS.