yns & Extreme παρουσιάζουν: Μια φλώρικη εκδρομή

[Markas]

Η ώρα είναι 12:00 και ο κάμπος βράζει στα πόδια μας…







…ενώ ο Γιάννης παραμιλάει πως "ποτέ ξανά", "αυτό ήταν", "δε θα ξανακλουθήσω του κουζουλού άλλη φορά" και άλλα τέτοια ακαταλαβίστικα. Η ζέστη και η κούραση τον είχαν καταβάλει φανερά τον κακομοίρη.

[Markas]

Τελικά γύρω στις 12:15 καταφέρνουμε να φτάσουμε όλοι στις μηχανές όπου αφού τσιμπάμε κάτι πρόχειρο, πίνουμε ό,τι υγρά είχαμε μαζί μας και ξεκινάμε το δρόμο της επιστροφής.

Ξέροντας πλέον τη διαδρομή προχωράμε με σιγουριά (αλλά πάλι αργά) μέχρι που κάποια στιγμή αμέσως μετά από κάποιο κάπως δύσκολο κομμάτι ίσα που ακούω μια κόρνα να παίζει. Κοιτάζω στον καθρέφτη, ο Γιάννης δεν είναι πίσω μου. Σταματάω πανικόβλητος, ξεκαβαλάω και τρέχω πίσω εξηγώντας στην Κική όσο τα έκανα αυτά, πως για να κορνάρει ο Γιάννης θα έχει πέσει κάπου και θέλει βοήθεια (έχουμε συνεννοηθεί πως αυτό θα κάνει σε ανάλογη περίπτωση).

[Markas]

Βέβαια λίγο παρακάτω βλέπω το Γιάννη όρθιο πάνω στη μηχανή να έχει κολλήσει σε μια ανηφόρα (πολύ πιο έντονη από ό,τι φαίνεται στη φωτογραφία) με χαλαρές πέτρες. Για κάποιο λόγο έχασε λίγο το ρυθμό του, σταμάτησε και έτσι όπως είναι φαγωμένα τα τακούνια και δεν έχει αρκετό βάρος πίσω όπως εγώ, και κόλλησε! Ο τροχός του πετάει σύννεφο σκόνη και πέτρες αλλά δε βρίσκει grip, με ορατό τον κίνδυνο της πτώσης.

Τελικά καταφέρνει να ξεφύγει μόνος του από τη δύσκολη θέση πριν προλάβω να τον βοηθήσω. Πριν προχωρήσει παρακάτω βέβαια ακολουθεί ένας μικρός απολαυστικός διάλογος που τον κατέγραψε και η κάμερα…

(Θα τολμήσει άραγε να το βγάλει στον αέρα; )

[Markas]

Η επιστροφή στην άσφαλτο εξελίσσεται τελικά χωρίς άλλα απρόοπτα…









…και έτσι μετά από 25 λεπτά περίπου…

[Markas]

…φτάνουμε στην άσφαλτο.
Κάνουμε πάλι μια μίνι σύσκεψη.
Πού να πάμε τώρα;
Η πρότασή μου να εφοδιαστούμε στο πρώτο παντοπωλείο με τα απαραίτητα και να φάμε κάπου στα Λευκά Όρη απορρίπτεται ανεξήγητα από τους συνοδοιπόρους μου χωρίς δεύτερη κουβέντα.
«Ε τι θέτε δηλαδή; Πάλι ταβέρνα, χλιδή, παγωτάκια και καφέ σερβιρισμένο;»
Τελικά, απίστευτο, συμφώνησαν πως ναι, αυτό θέλουν οπότε αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν την επιθυμία τους στη Σούγια!

Πάει, αυτό ήταν, η εκδρομή φλώρεψε εντελώς!

[Markas]

Μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει λοιπόν και τουλάχιστον να το φχαριστηθούμε. Άσφαλτος; Άσφαλτος! Αλλά με σβέλτο ρυθμό γιατί η ώρα είναι μία και πεινάμε.

[Markas]

Φτάνοντας στη Σούγια κάνουμε πρώτα μια βόλτα στον παραλιακό από τέρμα ανατολικά…

…μέχρι τέρμα δυτικά εκεί που υπάρχει το μικρό λιμανάκι και αρχίζει ο δρόμος προς Λισσό. Προς μεγάλη μας έκπληξη βρήκαμε εκείνη τη στιγμή ένα ζευγάρι Γάλλων να περνάει με τα παιδιά του. Έκπληξη, γιατί όταν αρχίσαμε την ανάβαση της επιστροφής από Λισσό αυτοί ξεκινούσαν για Σούγια από το μονοπάτι και τελικά φτάσαμε μαζί!

[Markas]

Η ώρα 13:30, έχουμε σουρώσει στον ιδρώτα, πεινάμε και δεν ξέρουμε καμία ταβέρνα εδώ. Τι να κάνουμε, επιλέγουμε την πρώτη που βρίσκουμε παραλία, τέρμα δυτικά και καθόμαστε. Αλλά όχι έτσι, δεν αντέχω ρε παιδιά άλλο τις μπότες και τα ιδρωμένα ισοθερμικά πάνω μου! Δε θέλω ούτε κάλτσες ούτε γάντια ούτε μπουφάν ούτε τίποτα αν γίνεται!

[Markas]

Αφού είπαμε να το φλωρέψουμε το πράγμα, ας το κάνουμε σωστά!

Απλώνουμε λοιπόν δύο ελαστικούς ιμάντες ανάμεσα στις μηχανές και σκορπάμε όπου βρούμε κάλτσες μπλούζες, μπουφάν και ό,τι άλλο μπορούμε να ξεφορτωθούμε μέσα σε κόσμια πλαίσια εκεί. Βάζουμε φρέσκα μπλουζάκια…

[Markas]

…και απολαμβάνουμε παγωμένες μπύρες και μπόλικο παγωμένο νερό (κουβαδάκι με παγάκια έξτρα μας έφερε ο ταβερνιάρης).

Άντε εβίβα!