Ολονύκτια εξόρμηση-Νυμφαίο,Καστοριά,Ιωάννινα,Σύβοτα για "μάχιμους" 27-29/8/2010 !!!

[ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟΣ]

Αρχική Δημοσίευση από Michael Chatzilias

Ρε συ ξύπνησα λες και έχει πέσει βόμβα...
Σαν να ήρθα από τον Άρη είμαι.
Νομίζω εχθές κοιμήθηκα περπατώντας από το γκαράζ στο σπίτι.

Δεν σε ξύπνησε η παντόφλα ????

[CPretenteriS]

Αρχική Δημοσίευση από Michael Chatzilias

Ρε συ ξύπνησα λες και έχει πέσει βόμβα...
Σαν να ήρθα από τον Άρη είμαι.
Νομίζω εχθές κοιμήθηκα περπατώντας από το γκαράζ στο σπίτι.

Εγώ νομίζω πως κοιμόμουν... σε όλη την Αττική οδό...

Και το κεφάλι μου είναι σαν βαρέλι... δεν τα παρατάμε όλα να πάμε το μεσημέρι στο Skippers στο Φάληρο για κανα μεζεδάκι....?

[GEO_K]

Αρχική Δημοσίευση από CPretenteriS

Εγώ νομίζω πως κοιμόμουν... σε όλη την Αττική οδό...

Και το κεφάλι μου είναι σαν βαρέλι... δεν τα παρατάμε όλα να πάμε το μεσημέρι στο Skippers στο Φάληρο για κανα μεζεδάκι....?

Οτι πειτε μεσα!!!

[CPretenteriS]

Αρχική Δημοσίευση από GEO_K

Οτι πειτε μεσα!!!

Σε καλώ τώρα να συνεννοηθούμε...

[CPretenteriS]

Αρχική Δημοσίευση από ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟΣ

Δεν σε ξύπνησε η παντόφλα ????

Δεν έχει αυτές τις μέρες παντόφλα.... σύντομα όμως... τέλος τα ψέματα!!!

[Michael Chatzilias]

Ήταν απίθανη εξόρμηση.

Συνιστώ την προσεκτική βραδινή το καλοκαίρι, όταν έχετε να διανύσετε πολλά χιλιόμετρα, κάνει ζέστη και έχει κίνηση. Το βράδυ...όλα επιτρέπονται και όλα είναι μαγικά...βλέπεις τα Οινόφυτα λες και είναι το Παρίσι...(λέμε τώρα..).

Από τις πολλές εικόνες που κράτησα, μου άρεσε όλη η νύχτα. Είχε δροσιά, ησυχία και φεγγάρι. Μου άρεσε που σταματήσαμε στο πουθενά και έκανε πολύ κρύο εκεί μεταξύ Φλώρινας και Πτολεμαίδας (ο Κωστής είχε κουκουβίσει από το κρύο), και ο δρόμος ήταν όλος άδειος και δικός μας, κατά τις 4μιση το πρωί.

Κοντά στο Αμύνταιο και όταν αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς Νυμφαίο, είχε πάχνη στο έδαφος και σε παράπεμπε σε χειμώνα. Ανεβήκαμε ένα όμορφο φιδίσιο δρόμο προς Νυμφαίο και άρχισε να φαίνεται μακρυά το ξημέρωμα και το γύρω περιβάλλον με την Χειμαρίτιδα στο βάθος και άσπρο πέπλο στο έδαφος από το κρύο.

[CPretenteriS]

Αρχική Δημοσίευση από Michael Chatzilias

Ήταν απίθανη εξόρμηση.

Συνιστώ την προσεκτική βραδινή το καλοκαίρι, όταν έχετε να διανύσετε πολλά χιλιόμετρα, κάνει ζέστη και έχει κίνηση. Το βράδυ...όλα επιτρέπονται και όλα είναι μαγικά...βλέπεις τα Οινόφυτα λες και είναι το Παρίσι...(λέμε τώρα..).

Από τις πολλές εικόνες που κράτησα, μου άρεσε όλη η νύχτα. Είχε δροσιά, ησυχία και φεγγάρι. Μου άρεσε που σταματήσαμε στο πουθενά και έκανε πολύ κρύο εκεί μεταξύ Φλώρινας και Πτολεμαίδας (ο Κωστής είχε κουκουβίσει από το κρύο), και ο δρόμος ήταν όλος άδειος και δικός μας, κατά τις 4μιση το πρωί.

Κοντά στο Αμύνταιο και όταν αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς Νυμφαίο, είχε πάχνη στο έδαφος και σε παράπεμπε σε χειμώνα. Ανεβήκαμε ένα όμορφο φιδίσιο δρόμο προς Νυμφαίο και άρχισε να φαίνεται μακρυά το ξημέρωμα και το γύρω περιβάλλον με την Χειμαρίτιδα στο βάθος και άσπρο πέπλο στο έδαφος από το κρύο.

Ναι βέβαια είχε κουκουβίσει...

Ξέχασε να ενεργοποιήσει τη θερμαινόμενη σέλα.... και να σηκώσει το παρμπρίζ στα 2 μέτρα....

[Michael Chatzilias]

6.15 το πρωί φτάσαμε στο Νυμφαίο, έξω από το μεγάλο πάρκινγκ που έπρεπε να σταματήσεις για να μπεις στον οικισμό με τα πόδια. Φαντάζομαι θα είναι πολύ όμορφα να μένεις εκεί και να γυρίζεις το χωριό περπατώντας. Εμείς μπήκαμε μέσα στον οικισμό με τις μεγάλες πλάκες στο έδαφος που σε ανάγκαζαν να οδηγάς πολύ αργά. Είμασταν μόνοι μας και ήταν ακόμα νύχτα. Πολύ όμορφα και ξεχωριστά, και βλέπαμε τα όμοργα σπίτια και τα καφέ.

Νυμφαίο, Αρκτούρος, η περιοχή της αρκούδας και της άγριας φύσης...
Και εκεί κατά τις 6.20 νύχτα ακόμα και μόνοι μας πάνω στις μηχανές μέσα στα στενά στο Νυμφαίο, άρχισε το τραγούδι...

4 τεράστια σκυλιά, τσομπανόσκυλα, ελεύθερα μέσα στον οικισμό, πετάχτηκαν επάνω μας και άρχισαν να μας κυνηγούν αποφασισμένα για το τι θα φάνε εκείνο το πρωί. Ήταν τα μεγάλα - τεράστια τσομπανόσκυλα και 1 λυκόσκυλο από αυτά που προσέχουν τα πρόβατα στην Πίνδο - εμένα που φάνηκαν διασταύρωση από δεινόσαυρο και λιοντάρι περισσότερο από σκυλιά....και αρχίσαμε να τρέχουμε καβάλα στα gs και στα RT επάνω στις σκληρές πλάκες του χωριού, βαλίτσες και παμπρίζ να παίζουν σαν τρελά, εμείς χεσμένοι και οι μηχανές να κάνουν εντούρο το χωριό, μόνοι μας...

Και να στρίβουμε στα μικρά στενά σοκάκια, εγώ μπροστά και ο Κωστής πίσω, να στρίβω όπου να ναι, ότι τύχει και να παρακαλάω να μην έχει αδιέξοδο...

Ξέρω ότι σ αυτή την περίπτωση σταματάς, έχεις αυτοπεποίθηση και κοιτάς το σκυλί να φύγει, εκείνη την στιγμή δεν σταματούσες με τίποτα, τα σκυλιά ήταν τεράστια και πολύ δυνατά...σκέφτηκα να σταματήσω όμως ο φόβος ήταν μεγαλύτερος...

Και να συνεχίζω να στρίβω όπου να ναι, και να έχω πειστεί ότι με την πρώτη αδιέξοδο τελειώσαμε...οι δρόμοι μισοί απ αυτούς τους παλιούς εκεί πάνω στην παλιά πλάκα κάτω από την Ακρόπολη....

Στρίβω σε ένα μεγάλο πάρκινγκ, ο Κωστής φωνάζει "Όχι...Όχι..." από πίσω μου, εγώ λέω "την γαμήσαμε...αδιέξοδο...", κατα τεράστια τύχη ο δρόμος ανοιχτός ακόμα και στένευε ανηφορικά σε κάτι χωράφια του οικισμού. Περνά μπροστά ο Κωστής, πίσω εγώ, κοιτάζω πίσω και βλέπω ένα λυκόσκυλο να τρέχει ακριβώς από πίσω μου, στην ουρά της μηχανής, λες και ήταν Ολυμπιονίκης, με άνεση, αυτοπεποίθηση και άγριος...γκαζώνουμε, στρίψαμε, βγήκαμε κεντρικό του οικισμού, ξεφύγαμε, βγήκαμε από τον οικισμό χεσμένοι, και φύγαμε.

[CPretenteriS]

Αρχική Δημοσίευση από Michael Chatzilias

6.15 το πρωί φτάσαμε στο Νυμφαίο, έξω από το μεγάλο πάρκινγκ που έπρεπε να σταματήσεις για να μπεις στον οικισμό με τα πόδια. Φαντάζομαι θα είναι πολύ όμορφα να μένεις εκεί και να γυρίζεις το χωριό περπατώντας. Εμείς μπήκαμε μέσα στον οικισμό με τις μεγάλες πλάκες στο έδαφος που σε ανάγκαζαν να οδηγάς πολύ αργά. Είμασταν μόνοι μας και ήταν ακόμα νύχτα. Πολύ όμορφα και ξεχωριστά, και βλέπαμε τα όμοργα σπίτια και τα καφέ.

Νυμφαίο, Αρκτούρος, η περιοχή της αρκούδας και της άγριας φύσης...
Και εκεί κατά τις 6.20 νύχτα ακόμα και μόνοι μας πάνω στις μηχανές μέσα στα στενά στο Νυμφαίο, άρχισε το τραγούδι...

4 τεράστια σκυλιά, τσομπανόσκυλα, ελεύθερα μέσα στον οικισμό, πετάχτηκαν επάνω μας και άρχισαν να μας κυνηγούν αποφασισμένα για το τι θα φάνε εκείνο το πρωί. Ήταν τα μεγάλα - τεράστια τσομπανόσκυλα και 1 λυκόσκυλο από αυτά που προσέχουν τα πρόβατα στην Πίνδο - εμένα που φάνηκαν διασταύρωση από δεινόσαυρο και λιοντάρι περισσότερο από σκυλιά....και αρχίσαμε να τρέχουμε καβάλα στα gs και στα RT επάνω στις σκληρές πλάκες του χωριού, βαλίτσες και παμπρίζ να παίζουν σαν τρελά, εμείς χεσμένοι και οι μηχανές να κάνουν εντούρο το χωριό, μόνοι μας...

Και να στρίβουμε στα μικρά στενά σοκάκια, εγώ μπροστά και ο Κωστής πίσω, να στρίβω όπου να ναι, ότι τύχει και να παρακαλάω να μην έχει αδιέξοδο...

Ξέρω ότι σ αυτή την περίπτωση σταματάς, έχεις αυτοπεποίθηση και κοιτάς το σκυλί να φύγει, εκείνη την στιγμή δεν σταματούσες με τίποτα, τα σκυλιά ήταν τεράστια και πολύ δυνατά...σκέφτηκα να σταματήσω όμως ο φόβος ήταν μεγαλύτερος...

Και να συνεχίζω να στρίβω όπου να ναι, και να έχω πειστεί ότι με την πρώτη αδιέξοδο τελειώσαμε...οι δρόμοι μισοί απ αυτούς τους παλιούς εκεί πάνω στην παλιά πλάκα κάτω από την Ακρόπολη....

Στρίβω σε ένα μεγάλο πάρκινγκ, ο Κωστής φωνάζει "Όχι...Όχι..." από πίσω μου, εγώ λέω "την γαμήσαμε...αδιέξοδο...", κατα τεράστια τύχη ο δρόμος ανοιχτός ακόμα και στένευε ανηφορικά σε κάτι χωράφια του οικισμού. Περνά μπροστά ο Κωστής, πίσω εγώ, κοιτάζω πίσω και βλέπω ένα λυκόσκυλο να τρέχει ακριβώς από πίσω μου, στην ουρά της μηχανής, λες και ήταν Ολυμπιονίκης, με άνεση, αυτοπεποίθηση και άγριος...γκαζώνουμε, στρίψαμε, βγήκαμε κεντρικό του οικισμού, ξεφύγαμε, βγήκαμε από τον οικισμό χεσμένοι, και φύγαμε.

ΚΛΑΙΩ ΑΠ ΤΑ ΓΕΛΙΑ.... ΚΛΑΙΩ ΜΑ ΤΟ ΘΕΟ....

Με βλέπει ένας συνάδελφος... και μου λέει... "τι έπαθες ρε?? όλα καλά"... Ναι του λέω κλαίω απ' τα γέλια...

[Michael Chatzilias]

6.40 το πρωί, βγαίνουμε έξω από το όμορφο Νυμφαίο σε δρόμο ανηφορικό και σε συνέχεια του οικισμού ακόμα παραπέρα. Στο βάθος το πρώτο χρώμα του ουρανού, πανέμορφα, και άρχισαν να φαίνονται τα σπίτια και η αρχιτεκτονική.

Μου άρεσε πολύ το Νυμφαίο, θα ξαναπάω σύντομα, με τανκ αυτή τη φορά.
Να είμαι και σίγουρος.

"Κωστή ευθεία ρε..; Δεν πάμε πίσω από κει που γυρίσαμε, που ξέρουμε και το βενζινάδικο και που πορεύει για Καστοριά...; "Όχι, όχι, από εδώ θα πάμε, από εδώ λέει το Zumo, θα συνεχίσουμε ευθεία μπροστά..."

Και συνεχίζουμε ευθεία μπροστά, βγαίνουμε από τα σπίτια, μπαίνουμε σε μικρό φιδίσιο δρόμο μέσα σε ορεινή καταπράσινη πεδιάδα, γεμάτη με πάχνη του πρωινού, και αριστερά και δεξιά μας άλογα που ακόμη κοιμούνται. Υπέροχο θέαμα και φοβερή σκηνή. Εγώ να θέλω να σταματάω για φωτογραφία και ο Κωστής να θέλει να είναι καβάλα στην μηχανή μήπως και πεταχτεί τίποτα στον δρόμο..δεν είχε κι άδικο...συνεχίζουμε...

Κάποια στιγμή ο Κωστής κάνει αριστερά, σε έναν μικρό παράδρομο, προφανώς το Zumo του έδειξε την κατευθυνση για σωτηρία προς τα κει...συνεχίζουμε μέσα σε υπέροχη φύση και ο δρόμος τελειώνει, γίνεται χώμα, δασικός και βατός μέσα σε φτέρες, έλατα και πέτρες...έμπαινε μέσα στο δάσος. Συνεχίζουμε...(!), και τώρα ο δρόμος γίνεται άμμος (όπως στην θάλασσα), με κακοτράχηλες πέτρες, μεγάλα νεροφαγώματα, λάσπη και επικυνδυνότητα προς γκρεμό αριστερά. Ο δρόμος τώρα είναι για XT, ούτε για τα δικά σας 1200 και Adve...οι τύποι με τα GS και RT συνεχίζουν...

Μπαίνουμε σε μεγάλες φτέρες και έλατα, ο ήλιος μόλις που είχε αρχίσει να ξεπροβάλλει ανάμεσα στα κλαδιά (θυμάμαι απίστευτη θέα και φύση γύρω μου, παρόλο τον φόβο εάν θα μπορούσε να προκύψει κάτι...). "Ρε Κωστή, πάμε πίσω, δεν είναι από δω, γυρίζουμε από κει που ξέρουμε..." Το Zumo από δω λέει, λίγες εκατοντάδες μέτρα ακόμη...

Να το #### το Zumo σας ολονών.
Η Ελλάδα θέλει μάτια και μυαλό δεν είναι για τέτοια μέρη..΄
"Λίγες εκατοντάδες μέτρα ακόμη..."
Τα ζώα, ειδικά οι αρκούδες, από την φύση τους κυνηγούν το πρωί, μεταξύ 5 και 8. Η ώρα είναι 6.50 και είμαστε μέσα στην καρδιά του δάσους, του Νυμφαίου, στο πουθενά, εκτεθειμμένοι, σε κακοτράχειλο δρόμο μόνο για XT, και ο Κωστής χωρίς βενζίνη...

Σταματάω σε διασταύρωση που δείνει "Περικοπή" αριστερά (δείτε το στον χάρτη σας). Σκέφτομαι, προφανώς μικρό χωριουδάκι στο πουθενά, και συνεχίζω με προσοχή...παρακάτω βλέπω τον Κωστή να προσπαθεί απεγνωσμένα να γυρίσει την μηχανή, κάνοντας αναστροφή...

"Άστα ρε, το Zumo δείχνει 27 ακόμα χλμ από εδώ....".
Γυρίζουμε, αναστροφή και προς τα πίσω. Τώρα η θέα από δεξιά, άμμος που γλυστράει, λάσπη, πέτρες και στενός δασικός πέτρινος ο δρόμος. Απίστευτη η θέα, ήλιος να βγαίνει. Ο Κωστής μπροστά μου στα 3 μέτρα....