Ο Gύρος τση ΚρήτηS

Το πευκόδασος στις πλαγιές των βουνών έδειχνε σαν να προσπαθεί να σκαρφαλώσει στις κορυφές χαρίζοντας δροσιά και οξυγόνο απλόχερα στους επισκέπτες...

Μια κατασκευή πάνω σε πέτρα, κάτι σαν πυξίδα μας βοηθά να προσανατολιστούμε...

Η αναμνηστική φωτογραφία με την βοήθεια ενός ηλικιωμένου ζευγαριού μας γέμισε χαμόγελα και χαρά ώστε να κρατήσει ο καθένας από εμάς στην μνήμη του ζωντανή στο τι είχαμε περάσει ως τώρα τα δυο φιλαράκια!!!

Η παλιά καντίνα έξω από τον Δρυμό είχε γίνει κάτι σαν βιβλίο επισκεπτών με τα σπρέι από πενταήμερες όπως αυτή από τον Κορυδαλλό και από παιδιά της θύρα 13 να αφήνουν τα σημάδια τους και την παρουσία τους ως εδώ με τον δικό τους τρόπο...

Κατηφορίζοντας και ενώ φτάσαμε πάλι στο οροπέδιο του Ομαλού αυτή την φορά για να πάρουμε κατεύθυνση προς Σούγια κάναμε μια μικρή στάση. Από μακρυά μπορούμε να διακρίνουμε την χωμάτινη διαδρομή που οδηγεί στο καταφύγιο του Καλλέργη...

Ζουμάροντας για την λεπτομέρεια...

[yns]

Σε αυτό το μικρό χωριό τον Μάη του 1905 ο Ελευθέριος Βενιζέλος σε μεγάλη συνέλευση κηρύσσει Επανάσταση με απώτερο σκοπό το μεγάλο όνειρο των Κρητικών, την ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα που πραγματοποιήθηκε τελικά το 1913. Στην ίδια συνέλευση πραγματοποιείται ψήφισμα που ενημέρωνε τις Μεγάλες Δυνάμεις για την δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση του λαού για το αυταρχικό καθεστώς που είχε επιβληθεί μετά την απελευθέρωση από τον Τουρκικό ζυγό το 1898 και την επιβολή του Πρίγκιπα Γεωργίου ως ύπατου Αρμοστή στο νησί.

Στην πλατεία υπάρχει το άγαλμα του Κρητικού Εθνάρχη.

Ένας από τους πρώτους Φιλικούς, ιδρυτής του “Πατριωτικού Δεσμού”, ο Βασίλειος Χάλης συμμετείχε σε όλες σχεδόν τις μάχες της Κρήτης μαζί με τα αδέλφια του Ιωάννη και Στέφανο. Πολέμησε ηρωικά, επέκτεινε την ένοπλη δράση του στις μάχες της Αθήνας και στάθηκε επάξια στο πλευρό του Καποδίστρια. Ως αντιπρόσωπος της Κρήτης είναι παρών στις Εθνοσυνελεύσεις του Γένους στην Τροιζήνα, στο Ναύπλιο, στην Επίδαυρο, ενώ με την υπογραφή του επικυρώνει όλα τα πρακτικά των συνεδριάσεων μαζί με τον Κολοκοτρώνη, το Μιαούλη, τον Τζαβέλλα και άλλους κορυφαίους αγωνιστές, όπως διαβάζει κανείς στα αρχεία της Ελληνικής Παλλιγγενεσίας.

Η προτομή του βρίσκεται λίγα μέτρα από αυτήν του Βενιζέλου.

[yns]

Καλή η ιστορία, εμείς είχαμε όμως άλλα πιο άμεσα προβλήματα να λύσουμε! Είχε ήδη περάσει το μεσημέρι και ο Μάνος κόντευε να λιποθυμήσει από την πείνα (όχι πως η δικιά μου ήταν λιγότερη...). Έτσι κάτσαμε σε μια από τις όμορφες ταβέρνες της περιοχής να τσιμπήσουμε κάτι. Και καθότι ο ήλιος είχε επιστρέψει μια κρύα μπυρίτσα ήταν επιβεβλημένη! Και όπως και την προηγούμενη μέρα, έτσι και τώρα ήταν κερασμένη. Αυτή τη φορά από τον Χανιώτη μετανάστη και παντρεμένο στην Ολλανδία μοτοσυκλετιστή που είχε έρθει με την οικογένεια του και καθόταν στο διπλανό μας τραπέζι.

Λιτό το γεύμα μας αλλά χορταστικό: Απάκι, σαλάτα, πατάτες και ντάκος. Επίθεση!!

Και ως είθισται μια κερασμένη ρακούλα και γλυκό (γιαούρτι με κυδώνι) είναι ότι πρέπει για την χώνεψη.

[yns]

Μετά την σύντομη αλλά απαραίτητα αυτή στάση ανεβήκαμε πάλι στις μηχανές για να διανύσουμε μια από τις ομορφότερες διαδρομές που υπάρχουν στο νησί με κατεύθυνση το οροπέδιο του Ομαλού.

Ήδη λίγο μετά το Θέρισο η θέα είναι μοναδική. Στο βάθος ο κάμπος και λίγο παρακάτω ο κόλπος των Χανίων και το Ακρωτήριο της Σπάθας.

Δεν μπορούμε παρά να σταματήσουμε πάλι για φωτογραφία.

Χμμμμ... ωραίοι χωματόδρομοι για μελλοντικές εξορμήσεις!

Τα όρνεα (που αφθονούν στην περιοχή) μας παρακολουθούσαν από ψηλά...

[yns]

Τα Λευκά Όρη μπροστά μας...

Και ο δρόμος με πολύ καλή ποιότητα ασφάλτου, αν και με σημάδια από την κακοκαιρία, να μας προ(σ)καλεί να στρίψουμε...

«Μάνο, κοίτα εκεί!»

Λες και κάποιος έκοψε τον βράχο...

[yns]

Μάνος..

Στο βάθος αχνοφαίνεται το χωριό Ζούρβα.

Θυμάστε πόσο καθαροί ήμασταν την 1η μέρα;

Και ο απότομος βράχος από κοντά...

[yns]

Πολλές φορές σε αυτήν την εκδρομή βρήκαμε μπροστά μας πρόβατα και κατσίκια. Συνήθως συχνάζουν στα σκιερά σημεία του δρόμου. Ευτυχώς στο νησί δεν έχουμε πολλά τσομπανόσκυλα να τα προσέχουν.

Εδώ όμως τα εύγευστα τετράποδα μας την έπεσαν κανονικά με αρχηγό τον τράγο... Σβήσαμε τις μηχανές και τα αφήσαμε να περάσουν...

[yns]

Αφήσαμε πίσω μας Ζούρβα και φτάσαμε στα Μεσκλά. Εκεί έχει άλλη μια «κονταρίδα» για το χωριό Λάκκοι αποφεύγοντας την διαδρομή που περνάει από το χωριό Φουρνές, όμορφη αλλά χωρίς νόημα αν κοιτάξετε τον χάρτη. Η κονταρίδα αυτή συναντάει τον δρόμου που έρχεται από τις Φουρνές και εκεί ψιλομπερδευτήκαμε πάλι αλλά με την βοήθεια του χάρτη (άλλη μια φορά) πήραμε τον σωστό δρόμο. Εκείνη την μέρα πρέπει να τον είχα ανοίξει πάνω από 20 φορές...

Περνώντας τους Λάκκους το σκηνικό αρχίζει να αλλάζει.

Και λίγο πριν μπούμε για τα καλά στα Λευκά Όρη σταματήσαμε για να απολαύσουμε πάλι την απίστευτη θέα.