Ταξίδι σε δυο ρόδες (Μέρος 1ο)

[aeriko]

Καβαλήσαμε νοερά τις μηχανές μας και σας ακολουθούμε.

[serko]

Τέλειες οι φωτογραφίες σου

[klagenfurt]

μπραβο μεγαλε,
μ'εχεις "φτιαξει"...

[Vagelis Gar]

Έχοντας διανύσει την προηγούμενη ημέρα σχεδόν 600 χιλιόμετρα χρειαζόμασταν κάποιες ώρες ξεκούρασης παραπάνω και έτσι το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε στις 9 για να πάρουμε το πρωϊνό μας, και να πιούμε τον καφέ μας παρέα με τον Janko. Πάλι με την βοήθεια του ρεσεψιονίστ του ξενοδοχείου έγινε η συννενόηση με τον φίλο μας και δώσαμε υπόσχεση πως στην επιστροφή μας θα ξαναπερνάγαμε από το Leskovac για να πιούμε έναν καφέ. Έτοιμοι λοιπόν για τα επόμενα χιλιόμετρα μέχρι το Βελιγράδι με τον Janko να μας βγάζει από την πόλη και να μας αποχαιρετά.


Ξανά από το επαρχιακό δίκτυο και όσο ανεβαίναμε το σκηνικό άλλαζε. Πιο περιποιημένα κτίρια, πιο καλή ασφαλτόστρωση και γενικά όμορφα τοπία. Τα μείον ήταν η κίνηση στον δρόμο από λογής οχημάτων και το πέρασμα από πάμπολα χωριά (αυτό δεν ήταν απαραίτητα κακό ).

[Vagelis Gar]

Πολλά τα χιλιόμετρα μέχρι το Βελιγράδι και έτσι οι συχνές στάσεις ήταν επιβεβλημένες. Έτσι το Paracin ήταν μια καλή επιλογή για καφέ. Ήσυχη πόλη, ο δρόμος μας πέρναγε ακριβώς από το κέντρο της, καφέ στην άκρη του δρόμου που θυμίζουν Ελλάδα (όπως και πολλά άλλα στη Σερβία), οπότε στάση και παραγγελία φραπέ !!! (όχι αυτό που έχουμε συνηθίσει, ούτε καν πλησίαζε αλλά χαλάλι).


Συζητώντας το υποτυπώδες μας πλάνο και πριν προλάβουν να έρθουν τα καφεδάκια μας περνά δίπλα μας ένας τύπος σπρώχνοντας ένα παιδικό καροτσάκι. Προχωρά λίγα μέτρα μπροστά βλέπει τις μοτοσυκλέτες μας και ξαναγυρίζει πίσω. Έρχεται προς το μέρος μας και μας ρωτάει αν είναι δικές μας οι μοτοσυκλέτες, αν είμαστε Έλληνες και τελικά μας ζήτησε ευγενικά αν μπορεί να καθίσει μαζί μας για καφέ.

Ο Alex με την μπουμπού του.

[Vagelis Gar]

Δεν του το αρνηθήκαμε και μετά από λίγη συζήτηση μάθαμε πως ο Alex είναι ιδιοκτήτης μιας Honda nc700x και επιχειρηματίας. Πολύ καλά τα Αγγλικά του (καλύτερα από τα δικά μας) και έτσι μπορέσαμε να ρωτήσουμε ότι μας ενδιέφερε για την διαδρομή που θα ακολουθούσαμε, φθηνό μέρος διανυκτέρευσης στο Βελιγράδι και άλλα πολλά. Λίγο πριν ζητήσουμε τον λογαριασμό μας ρωτάει αν έχουμε χρόνο να πάμε να επισκευτούμε κάποιους φίλους του και ότι μας έχει μια έκπληξη. Δεν του το αρνηθήκαμε, πληρώνει τους καφέδες (ξανά κέρασμα), αφήνει την κορούλα του στο σπίτι και γυρίζει με την μοτοσυκλέτα του για να μας οδηγήσει εκεί που μας είχε πει.

Μετά από 5 λεπτά οδήγησης φτάνουμε σε ένα μέρος και έρχεται η πρώτη έκπληξη. Έξω από ένα πολύ μικρό γκαράζ μια κατακόκκινη Moto Guzzi. Αν και ηλικιωμένη (νομίζω μοντέλο του '67) ήταν ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ.




Από το εσωτερικό του γκαράζ βγαίνουνε τρία παιδιά και αφού γίνονται οι απαραίτητες συστάσεις ο Alex μας εξηγεί πως το ένα από τα παιδιά παίρνει τα συγκεκριμένα μηχανάκια από τον Σέρβικο στρατό και κάνει ολική ανακατασκευή και τα πουλάει.

Μπαίνουμε μέσα και μας κάνουν μια μικρή ξενάγηση.
Αυτά τα κομμάτια μετάλλου γίνονται σαν τη μηχανή που είδαμε έξω???? ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. Το παλικάρι πραγματικός καλλιτέχνης....










(αν κάποιον ενδιαφέρει μια τέτοια αγορά μπορώ να τον φέρω σε επαφή με το παλικάρι που τις κατασκευάζει. Αν θυμάμαι καλά η τιμή της είναι 5000 με 6000 ευρώ. Μιλάμε παιδιά για αριστούργημα στην κάθε του λεπτομέρεια.)

Αναμνηστική φωτογραφία με τα παιδιά και αφού αποχαιρετιστήκαμε αναχωρήσαμε δίνοντας και στον Alex υπόσχεση πως στον γυρισμό θα ξαναβρεθούμε για έναν καφέ (πληρωμένο από εμάς αυτή τη φορά).

[Vagelis Gar]

Πολύ η ζέστη, πολλά και κουραστικά τα χιλιόμετρα αλλά το γεγονός ότι δεν είχαμε ακολουθήσει την πεπατημένη (από τον βαρετό αυτοκινητόδρομο) μας έκανε να θέλουμε να δούμε κι άλλα από την Σέρβικη επαρχία. Μεσημέρι πια και στάση στην άκρη του δρόμου μέσα σε κάποιο από τα χωριά που περνάγαμε. Κάποιος δεν άντεξε να αντισταθεί στον πειρασμό της σκιάς που τον καλούσε ως άλλη σειρήνα να γευθεί τα κάλη της και ενέδωσε χωρίς δεύτερη σκέψη .




Αφού αναπληρώσαμε υγρά συνεχίσαμε την βόρεια πορεία μας μέχρι το Smederovo και από εκεί αριστερά στον δρόμο δίπλα στον Δούναβη.
Όμορφη διαδρομή αλλά με πάρα πολύ κίνηση και πολύ κακό οδόστρωμα. Φτάνοντας στο Βελιγράδι αυτό που αντικρύζεις είναι μια πανέμορφη πόλη γεμάτη ζωή που την διασχίζουν δύο ποτάμια (Δούναβης και Σάβα).
Μικρή περιήγηση με τις μοτοσυκλέτες μας και αναζήτηση για κάποιο φθηνό κατάλλυμα. Τα ξενοδοχεία που μας είχε πει ο Alex δεν μπορέσαμε να τα βρούμε (δεν είχαμε μαζί μας GPS) και έτσι άρχισε το ψάξιμο. 100 με 120 ευρώ το δίκλινο στα μεγάλα ξενοδοχεία, χρήματα που δεν μπορούσαμε και δεν θέλαμε να διαθέσουμε.
Ενώ είχαμε σταματήσει για να ανασυγκροτηθούμε σταματά κάποιος μεσήλικας με μια BMW και μας ρωτάει αν χρειαζόμαστε κάτι. Του λέμε πως ψάχνουμε για κάποιο φθηνό κατάλλυμα, κάνει 2-3 τηλεφωνήματα και μας οδηγεί στο HOSTEL 12 στο κέντρο σχεδόν του Βελιγραδίου. 12 ευρώ το άτομο τη βραδυά, πολύ φιλόξενοι οι ιδιοκτήτες τους, ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟ, το συστήνω ανεπιφύλακτα (η σχέση μου με τα hostel μέχρι ακείνη την στιγμή ήταν μακριά κι αγαπημένοι).


Τακτοποίηση των πραγμάτων μας στο δωμάτιο,
τακτοποίηση των μωρών μας στο εσωτερικό του Hostel


και μίνι βόλτα στην πόλη (βραδιά εκλογών στην Σερβία με πανυγηρισμούς των νικητων)






Επιστροφή στο Hostel, μπάνιο και μέσα στα sleeping bag μας για ξεκούραση...

Χάρτης Διαδρομής
Χάρτης Διαδρομής 2

[tattoopanther]

ΩΩΩΩΩΩ.,.,

Βαγγέλη..,

ταξίδεψἐ μας..,,

[aleckan]

Παλικαρια μου!!! Αυτες ειναι ομορφιες! Μπραβο σας παιδια!

[Gasgs]

Μπράβο Βαγγέλη τι σχόλιο να κανω για τις φωτο ; αλλά και η περιγραφή απίστευτη. Αγωνία για τη συνέχεια ........