71ος Παράλληλος: Η μοναξιά του αναβάτη

[sokis]

Μοναδικές εικόνες απίστευτες διαδρομές!! Ένα μεγάλο Bravo και ευχαριστούμε που μας ταξιδευεις νοερά σε μαγικά τοπία!!

[manosxlv]

Αρχική Δημοσίευση από ΙoannisPanagiotidis

..τα πες ολα ταξιδιαρα ψυχη!!!

.....ταξιδεψε μας Νικο!.... με το μοναδικο σου τροπο γραφης!

αυτες οι στιγμες στο τελος της ημερας ειναι το κατι αλλο.......

[Ταξιδευτης]

Day 4
Leverkusen (D) - Aarhus (DK)
740km

Ολο το βραδυ δεν σταματησε να βρεχει. Το πρωτο φως της ημερας, χλωμο και ξεθωριασμενο μπηκε απο το παραθυρο απεναντι μου και ανοιξα τα ματια. Κοιταξα εξω. Βρεγμενοι, ερημοι δρομοι και ο ουρανος ειχε αυτο το βαρυ γκριζο της βροχης που εχει ξεχασει ποτε αρχισε και ποτε θα τελειωσει. Τιποτα δεν θυμιζε καλοκαιρι εδω.

Διπλα μου ομως ειχα την πιο ομορφη παρεα... Ο Φιοκο, ο υπεροχος καταλευκος σκυλαρος του Κωστα, με κοιτουσε αγουροξυπνημενος ολο απορια: "Ποιος εισαι εσυ παλι;"



Το σπιτι ηταν πολυ ομορφο. Αν το σπιτι της Christie ηταν η αποθεωση της διακοσμησης και των χρωματων, το σπιτι των παιδιων ηταν η χαρα της απλοτητας, της ζεστασιας, της χυμα ελευθεριας και του cool.
Επιπλα παλια καθε ειδους και στυλ παντου, ενας μεγαλος ανετος καναπες, βιβλια και παλια περιοδικα μηχανης στα ραφια, ανταλλακτικα, βαλιτσες και αξεσουαρ της μοτοσυκλετας, computer, καλωδια, το μεγαλο στερεοφωνικο για τις μουσικες, το ηλεκτρικο μπασο και ο ενισχυτης στη γωνια, πολυχρωμοι πινακες στους τοιχους...
Ο χωρος απεπνεε μια φοβερη ελευθερια, ενα cool "χυμα", σαν να εβγαζε με αυθαδεια τη γλωσσα στο δηθεν, στα επωνυμα design φροντισμενων, αγρατζουνιστων ιλουστρασιον καταλογων χωρις ουτε μια ατελεια, ετη φωτος απο τα προκατ ΙΚΕΑ αυτου του κοσμου. Εδω ζουσαν και ανεπνεαν ροκ ανθρωποι φιλε μου!

Ξεχασα το ####καιρο εξω και χαμογελουσα σαν χαζος! Ποσο χαιρομουν που ημουν εδω. Τι υπεροχο συναισθημα να ξυπνας σε ενα τοσο ζεστο περιβαλλον και κοντα σε τοσο καλους φιλους οσο ηταν ο Κωστας και η Σαρα!

Κατα φωνη. Tα παιδια ειχαν μολις ξυπνησει και με το ζεστο πρωινο καφεδακι στα χερια πιασαμε τη κουβεντα για τη ζωη εδω πανω...
Βλεποντας τωρα τα πραγματα απο κοντα και παιρνοντας μια ελαχιστη γευση απο τη καθημερινοτητα εδω, καταλαβα οτι οι απλοι ανθρωποι ζουσαν στις ιδιες αγωνιες που ζουμε και εμεις στην Ελλαδα. Οι στημενες ειδησεις στο χαζοκουτι δειχνουν μονο τις εικονες που θελουν να προβαλλουν: ο Γερμανος ο πλουσιος κυριλε θειος, ο Ελληνας ο φτωχος συγγενης.

Τελικα η ζωη στην Γερμανια δεν ηταν οπως την ειχα πριν στο μυαλο μου.
Μειωσεις μισθων, ακριβεια, αυξανομενη ανεργια, ενα αυριο με ενα τεραστιο ερωτηματικο να κρεμεται απο πανω και μελλον χωρις εξασφαλιση... Μοιαζει γνωριμο το σκηνικο;
Και ολα αυτα σε μια χωρα που δεν ειναι η δικη σου -διπλο το βαρος. Η επιστροφη ειναι παντα μια φλογα που καιει μεσα σου και σε τρωει -το ηξερα καλα. Ο Κωστας μου ειπε οτι σκεφτηκαν πολυ να γυρισουν πισω ομως αυτα τοτε. Πριν τη κριση. Οχι τωρα.
Τωρα υπομονη, ανασυγκροτηση, αναμονη για κατι καλυτερο. Οπως ολοι μας φιλε -κι εκει και εδω.
Εξαλλου αυτα τα παιδια δεν ειχαν να φοβουνται τιποτα -τα πιο σημαντικα συστατικα ηταν εκει: υγεια, αγαπη, φροντιδα, ελπιδα, παθος. Οσο εχεις αυτα δεν εχεις να φοβασαι τιποτα και κανεναν...

Η κουβεντα συντομα γυρισε σε πιο ευχαριστα θεματα καθως αρχισαμε να μιλαμε για το ταξιδι μου.
Ο Κωστας ηταν παλιος γνωριμος στα Νορβηγικα λημερια, εχοντας κανει αρκετα ταξιδια στη χωρα των Βικινγκ στο παρελθον, οποτε οι συμβουλες του ηταν πολυτιμες! Με τους χαρτες ανοιχτους λοιπον αρχισαμε να χαραζουμε διαδρομες καθως μου προτεινε ποια μερη αξιζει να δω και ποια να αποφυγω -αν και σε μια τοσο εντυπωσιακη χωρα δεν νομιζω οτι θα μπορουσε να υπαρχει μερος βαρετο η αναξιο αναφορας...

Ο Κωστας μιλουσε με τοσο ενθουσιασμο για οσα ειχα να δω μπροστα μου: "Α ρε Νικολα, να μην ειχα τη δουλεια στο μαγαζι και θα ερχομουν μαζι σου ρε φιλε."
Αυτο θα ηταν πραγματικα οτι καλυτερο αλλα η λογικη υπαγορευε οτι δεν μπορουσε να γινει. Αυτη τη φορα το ταξιδι θα γινοταν σολο.
Καθως κοιτουσα τις γραμμες στο χαρτη αρχισα να νοιωθω πιεση για αυτο που με περιμενε μπροστα μου. Τι παω να κανω....; Θα το καταφερνα ενα τοσο μακρυνο ταξιδι μονος μου;

Απομακρυνα αυτες τις σκεψεις απο το μυαλο μου και επικεντρωθηκα στη σημερινη διαδρομη. Το προγραμμα ηταν απλο: θα καναμε μια αλλαγη ελαστικων στην Αυρα (καθως αυτα που ειχα επανω ειχαν ηδη 15.000 και δεν θα αντεχαν αλλα 11.000) και μετα αναχωρηση για το Aarhus της Δανιας περιπου στα μισα της χωρας.
740 χιλιομετρα.
Πολλα.
Ομως το καραβι για Νορβηγια εφευγε αυριο το πρωι απο το Hirtshals στο βορειο ακρο της Δανιας και αν ηθελα να ειμαι εκει επρεπε σημερα να φαω οσο μεγαλυτερο μερος της αποστασης γινοταν.



Το ηξερα οτι αυτη η μερα οτι θα ηταν ζορικη. Ομως αν ηξερα τι θα με περιμενε θα κλειδωνομουν στη κοντινοτερη μπυραρια και δεν θα εβγαινα απο εκει μεχρι τη Δευτερα Παρουσια...

Ο καφες ειχε τελειωσει απο ωρα και ηταν καιρος να ξεκινησουμε τη μερα.
Τα λαστιχα της μηχανης τα ειχα παραγγειλει ηδη προ ημερων σε Γερμανικο eshop και ηταν ηδη στο σπιτι του Κωστα. Πηραμε τη μηχανη και πηγαμε στο μικρο γκαραζακι που φιλοξενουσε τη δικια του κουκλα και ενα πανεμορφο FJR του πεθερου του και ξεκινησαμε να ....βγαλουμε τις ροδες;

- Ρε Κωστη δεν χρειαζοταν να μπεις σε τετοια φασαρια ρε φιλε!
- Δεν ειναι φασαρια ρε συ Νικο, να! {τσακ, τσακ} Οριστε! Βγηκαν οι ροδες!#



Μεσα σε ελαχιστο χρονο και με το πιο μεγαλο χαμογελο ο Κωστας ειχε λυσει εξατμιση, δαγκανες, αξονες και ειχαμε τους τροχους ανα χειρας. Τα φορτωσαμε ολα μεσα στο αυτοκινητο του και τα αφησαμε σε ενα γνωστο του λαστιχα. Aν και βλοσσυρος και παρα το κουσουρι του να ασχολειται κυριως με αγροτικα μηχανηματα (aka BMW moto) εδειχνε να ξερει τι κανει: "Σε μερικες ωρες θα ειναι ετοιμα, ελατε να τα παρετε."

Στο μεταξυ ομως εμεις δεν θα καθομασταν με σταυρωμενα χερια.
Ειχαμε μια ακομα συναντηση που περιμενα απο καιρο: θα πηγαιναμε στο κοντινο Solingen να γνωρισω απο κοντα το μουρλοκομειο εκ Θεσσαλονικης Γιαννη Παναγιωτιδη, παγκοσμιως γνωστο Μπεμβεδοφαγο με αδυναμια στις πιτσες, στις στροφες και μια περιεργη ταση να περναει απο πανω οτι supersport μηχανη πεσει στο δρομο του!
Ο Γιαννης ηταν μεγαλη μορφη! Μας περιμενε στο μαγαζι του με μεγαλη χαρα και με εκανε να νοιωσω σαν στο σπιτι μου! Απιστευτο χιουμορ, τρελαρας, πολυ large - σαν τον Elvis ηταν!

Το μικρο μαγαζι του ηταν πολυ ομορφο και τακτικο, με προσεγμενο φαγητο και μερακι. Πολλα χρονια εκει, δουλευε σκληρα μαζι με την γλυκυτατη συζυγο του αλλα οι κοποι τους ειχαν αποδοσει καρπους. Ειχανε φτιαξει μια πολυ ομορφη οικογενεια, ειχαν μια δικια τους στεγη, μια δικια τους δουλεια.



Ελληνες της διασπορας. Δυσκολιες αλλα και ονειρα, στο internet radio μονιμα Ελληνικος σταθμος, στο παγκο το φορητο με φωτογραφιες απο νησια της Ελλαδας: ο νοστος για τη πατριδα, η πικρα και το παθος... Ολα εκει...

Ενοιωθα τον πονο τους που ηταν μακρυα απο οσα θεωρουσαν οικεια και ας ελειπαν τοσα χρονια, και ας ζουσαν σε πολυ καλυτερες συνθηκες απο οτι εμεις εδω σημερα.
Ο Κωστας γυρισε και μου ειπε με παραπονο: "Εδω δεν ειναι η χωρα της επαγγελιας φιλε. Η Γερμανια ειναι φυλακη δουλειας."
Τον καταλαβαινα αλλα και ο Ελληνας που βρισκεται στη χωρα του χωρις δουλεια ειναι σε εξισου ασχημη "φυλακη" ομως...
Για αλλη μια φορα σκεφτηκα το πως καταληξαμε να πληρωνουμε σπασμενα προηγουμενων γενεων και ενος αδηφαγου συστηματος ακρατης καταναλωσης πορων, χρηματων, ανθρωπων, αξιων... Σαν να ειχε γινει το μεγαλυτερο παρτυ ολων των εποχων και εμεις που δεν μας καλεσαν να επρεπε να πληρωσουμε τωρα το λογαριασμο.

Δεν ηταν ζωη αυτο που μας ειχαν σπρωξει να ζουμε τωρα -κλεισμενοι στα κουτια μας, φοβισμενοι, χωρις θεληση και οικονομικα μεσα να ξεφυγουμε και να παμε λιγο παραπερα. Ο ενας εδω ο αλλος εκει και ολοι καθηλωμενοι. Ημασταν οι μπαταριες του ματριξ και αυτο εμενα τουλαχιστον μου καθοταν πολυ στραβα! Αν θα μπορουσα να παρακινησω εστω και εναν ανθρωπο να ανοιξει τα ματια και να παρει ενα ρισκο για κατι καλυτερο θα αξιζε τον κοπο.
Τουλαχιστον αυτα τα παιδια εδω το ρισκο τους το ειχαν παρει και οποιο και να ηταν το αποτελεσμα, σημασια εχει παντα η προσπαθεια.

Χαμενος οπως παντα στο κοσμο μου, ο Γιαννης με συνεφερε με χαμογελο.
- Εχεις φαει πιτσα γυρο;
- Πιτσα ..τι;
- Καλα ρε, πλακα με κανεις, δεν εχεις φαει πιτσα με γυρο; Κατσε να δεις. λεει και φερνει 2 μεγαλες λαχταριστες πιτσες με ...γυρο επανω! Μουρλια! Ο Γιαννης με ειχε κατασκλαβωσει με την ευγενεια και την περιποιηση του!

Η ωρα περνουσε και ηταν καιρος να πηγαινουμε, οχι ομως πριν τις απαραιτητες αναμνηστικες φωτογραφιες. Γεια σας ρε παιδια! Να ειστε παντα καλα, χαμογελαστοι και να εχετε οτι καλυτερο στο διαβα σας... Τετοιοι φιλοι ειναι ο αληθινος θησαυρος της ζωης!



Στο μαγαζι ο Γερμανος ειχε αλλαξει τα λαστιχα οχι ομως αναιμακτα: στο μεσα μερος της πισω ζαντας ειχε σπασει ενα μικρο κομματακι χρωματος μεχρι το μεταλλο, ισως χτυποντας το με καποιο εργαλειο οταν πηγε να βαλει τα βαρακια της ζυγοσταθμισης. Και να σκεφτει κανεις οτι η ζαντα ειχε γινει βαφη πριν ενα χρονο! Χαλαστηκα λιγο αλλα δεν εδωσα συνεχεια -μικρο το κακο εξαλλου.

Εξω η βροχη δεν ελεγε να κοψει. "Ριχνει ετσι εναμισι μηνα τωρα. Ειναι απο τα πιο βροχερα καλοκαιρια της χωρας εδω και χρονια."
Γ@μω τη τυχη μου. Κανω το πιο μεγαλο ταξιδι μου τη χρονια που ο Θεος αποφασισε να ξεπλυνει τις αμαρτιες των ανθρωπων. Κυριολεκτικα.

Ο Γιαννης στο μαγαζι με ειχε προσγειωσει πολυ αποτομα σε μια ζορικη πραγματικοτητα:
- Ποσα χιλιομετρα εχεις κανει μεχρι εδω φιλε;
- Ε περιπου 2 με 2μισι χιλιαδες.
- Και ποσα εχεις συνολο; 12.000; Πωπωω ρε φιλε, δηλαδη εχεις αλλα 10.000 χιλιομετρα μπροστα σου;;; Χαρα στο κουραγιο σου!
- ........

Σκατα. Ενοιωσα την πραγματικοτητα του ταξιδιου που υψωνοταν τωρα μπροστα μου θεορατο και λιγοψυχησα. Δεν ηθελα να συνεχισω. Η σκεψη να εμενα εκει για μερικες μερες και τελικα να γυριζα πισω δεν με αφηνε σε ησυχια.
Ευτυχως ο Κωστας ηταν εκει να με στηριξει με το καλοσυνατο και χαμογελαστο τροπο του: "Νικολα, μην σκας φιλε! Κανεις ενα υπεροχο ταξιδι. Πηγαινε και ζηστο. Ολα θα πανε καλα."

Η ωρα ειχε παει 5 το απογευμα και ο Κωστας επρεπε να παει στη δουλεια.
Πηρα τηλεφωνο στο hostel που ειχα κλεισει στο Aarhus οτι θα αργουσα: "Κανενα προβλημα. Θα αφησουμε τη καρτα για το δωματιο σε μια θυριδα στην εισοδο. Πατηστε τον ταδε κωδικο για να το παρετε."

Ξεκινησα να μαζευω τα πραγματα δεν ενοιωθα ομως ομορφα. Ειχα καθυστερησει ηδη πολυ να ξεκινησω και ειχα 740 ολοκληρα χιλιομετρα μπροστα μου με αυτο το σκ@τοκαιρο;
Εχοντας αποφασισει οτι μου εφτανε η πιεση του ταξιδιου και μιας που δεν ηθελα να εχω και το ζορι να σφηνωνω καθε μερα τα πραγματα στις βαλιτσες, δανειστηκα ενα τεραστιο αδιαβροχο σακο απο τον Κωστα για να βαζω μεσα ευκολα τη σκηνη, τον υπνοσακο και λοιπα πραγματα πρωτης αναγκης.
Για αλλη μια φορα με σκλαβωνε αυτο το παλικαρι! Ομως ενοιωθα ασχημα να του παρω το σακκο στην Ελλαδα παροτι θα τον εστελνα πισω με ταχυδρομειο.

Αποχαιρετησα τον Κωστα και τη Σαρα και καβαλησα, αλλα αυτη τη φορα κανοντας μεγαλη προσπαθεια να πεισω τον εαυτο μου να φυγει... To ταξιδι ηταν μπροστα μου αλλα για αλλη μια φορα επρεπε να αφησω πισω αγαπημενα ατομα...



Βγηκα στην εθνικη οδο αλλα κατι με ετρωγε. Η βροχη ειχε σταματησει τωρα και ενας απογευματινος ηλιος εφτιαχνε το ιδανικο σκηνικο για να ταξιδεψω, ομως δεν ενοιωθα καλα. Ηταν και αυτος ο τεραστιος σακκος πισω μου...



Και τοτε μου ηρθε η ιδεα! Το πρωι ειχα δει ενα φυλλαδιο απο ενα μεγαλο μαγαζι με ειδη μοτο και ειχε ενα πολυ ωραιο μακροστενο αδιαβροχο σακκιδιο με ανοιγμα απο πανω και το ειχα βαλει στο ματι αλλα λογω χρονου με τον Κωστα δεν ειχαμε παει να το παρουμε.
Ε θα πηγαινα να το παρω! Θα εχανα τουλαχιστον αλλη μια ωρα και ηδη ειχα αργησει τραγικα να ξεκινησω! Αυτο θα ηταν εντελως τρελο! Ω ναι!

Εκανα δεξια στο πρωτο βενζιναδικο που βρηκα για να βρω τη διευθυνση του μαγαζιου. Εψαχνα στα μενου του GPS οταν ακουσα διπλα μου ενα μεγαλο τετρακυλιδρο να πλησιαζει. Γυρισα και ειδα ενα Suzuki RF 900 τιγκα φορτωμενο με ενα νεαρο Γερμανο, τον Ion. Μου επιασε κουβεντα για το απο που ειμαι και που παω.
Αυτος γυριζε απο tour 2 βδομαδων μονος σε Ισπανια - Γαλλια. Ωραιος...
Του ειπα για το ταξιδι μου μεχρι εκει, τις αναποδιες με το πεσιμο στο πλοιο, το ασχημα πρησμενο δαχτυλο στο δεξι χερι που δεν ελεγε να περασει, τη ζημια στη ζαντα, την ατελειωτη βροχη και τα ασχημα προγνωστικα...

Ο Ion γυρισε και μου εδειξε προς την μηχανη του: ενας απο τους ιμαντες που εδεναν τα πραγματα περνουσε μεσα απο τα πλαστικα της ουρας που ηταν κομμενα καθετα περα ως περα!
Μου ειπε: "Το βλεπεις αυτο; Αυτο εγινε τη πρωτη μερα του ταξιδιου μου. Ο ιμαντας πιαστηκε στη πισω ροδα και εκοψε τελειως την ουρα της μηχανης στα δυο. Με χαλασε παρα πολυ αλλα μετα σκεφτηκα οτι αφου δεν σκοτωθηκα ολα τα αλλα περισσευαν. Ετσι πιεσα τον εαυτο μου και πηγα στο ταξιδι και μαλιστα περασα υπεροχα! So remember. Keep riding and the sun will shine again!"

Ειχε δικιο! Μπροστα μου ειχα μια μεγαλη περιπετεια και θα την χαιρομουν ΟΤΙ και να συνεβαινε! Αποχαιρετησα το νεο μου φιλο και πηγα στο μαγαζι για το σακκο. Το κοστος του ηταν ελαχιστο και σιγουρα λιγοτερο απο το ταχυδρομειο του αλλου σακκου απο Ελλαδα στη Γερμανια.
Λιγη ωρα μετα βρισκομουν παλι στο μαγαζι του φιλου. Ο Γιαννης γουρλωσε με εκπληξη τα ματια του σαν να εβλεπε εξωγηινο.
- Επ! Νικο;; Δεν εφυγες ακομα ρε φιλε;
- Οχι, αργησαμε λιγο με τα λαστιχα και το μαζεμα, συν οτι αποφασισα να παρω και ενα σακκο για να μην παρω του Κωστα μαζι, οποτε ηρθα να στον αφησω να του τον δωσεις.
- Και θα φυγεις; Τωρα;
- Ναι, πρεπει να ειμαι αυριο στο Hirtshals στη Δανια.
Με κοιταξε σαν εξωγηινο.
- Εισαι τελειως τρελος ρε αδερφε! Πας να κανεις τετοια αποσταση οπως κανουμε εμεις μια βολτιτσα παραδιπλα;!; Πως αντεχεις; Ελα παμε λιγο εξω να χαζεψω το εργαλειο.

Ο Γιαννης εκατσε πανω στην Αυρα ποζαροντας με καμαρι και η συζυγος πανταχου παρουσα εβγαλε μερικες ακομα αναμνηστικες φωτογραφιες προτου αναχωρησω και παλι, αυτη τη φορα ομως τα πραγματα ηταν πολυ δυσκολα. Η οθονη εγραφε 748 χλμ και η ωρα ηταν πλεον 7.30 το βραδυ! Αποψε θα χρειαζοταν να ξεπερασω ολα μου τα ορια... Το να χασω το πλοιο για Νορβηγια την επομενη μερα απλα δεν ηταν επιλογη.
Στα ακουστικα εβαλα το Highway of light των Madrugada τερμα...

Αποψε θα ημουν στη Δανια η πουθενα...



Αν ολα αυτα δεν ηταν αρκετα, στην autobahn με περιμενε ενα νεο προβλημα: εργα. Πολλα εργα. Οι τρεις λωριδες της εθνικης γινονταν μια και κατι και τα αυτοκινητα εκαναν ουρες χιλιομετρων! Στριμωχνα την μηχανη στο περισσευμα της λωριδας που ηταν διαθεσιμη, αναμεσα στο στηθαιο του δρομου και τα σχεδον σταματημενα αυτοκινητα και παρακαλουσα τους θεους του ταξιδιου να μην ανοιγε καποιος τη πορτα του... Οι ταχυτητες ηταν αναγκαστικα μικρες τουλαχιστον μεχρι να βγουμε απο τα εργα και να ανοιξουμε παλι γκαζι μεχρι το επομενο σημειο μποτιλιαρισματος.

Περασαν πανω απο 350 δυσκολα χιλιομετρα ετσι. "Κανενα προβλημα, εχεις αλλα 400 να τα απολαυσεις μεγαλε" σκεφτηκα και γελαγα με τον εαυτο μου!
Οταν οι διαδρομες ειναι τοσο μεγαλες και εισαι ηδη απο ωρα στο δρομο τα χιλιομετρα φευγουν βασανιστικα...
Η κουραση ειχε κανει εντονη τη παρουσια της απο ωρα και οι δυναμεις μου με εγκατελλειπαν. Κρατουσα σταθερη την Αυρα στην ευθεια του δρομου και προσπαθουσα με καθε τροπο να κραταω τον εαυτο μου σε ενγρηγορση ενω το μυαλο ειχε κατεβασει τις ασφαλειες προ πολλου.

Τα μεσανυχτα με βρηκαν εξω απο το λιμανι του Αμβουργου, παγωμενο, εξαντλημενο, σε κατασταση οριακη. Το κρυο της νυχτας ηταν πλεον αφορητο. Πονουσα#παντου, χερια, ποδια, αυχενας, κρυωνα παρα τα αδιαβροχα και το μονο που ηθελα να κανω ηταν να κοιμηθω. Ομως δεν γινοταν ακομα -ειχα 300 χιλιομετρα μπροστα μου και επρεπε να βγουν.

Οι σκεψεις μου παραξενες αυτη την ωρα, μπλεγμενες σε μια ομιχλη σαν αυτη που τυλιγε το εφιαλτικο, παγωμενο βιομηχανικο σκηνικο γυρω μου.



Οι τεραστιοι γερανοι του λιμανιου μου εφεραν στο μυαλο την διασημη εικονα των πρoελαυνοντων σφυριων των Pink Floyd και στο mp3 ξεκινησε το Comfortably numb -Tοσο ταιριαστο υπο τις συνθηκες...

Hello,
Is there anybody in there?
Just nod if you can hear me
Is there anyone home?



Η συνεχεια ηταν θαμπη και συγκεκχυμενη μεσα στο μυαλο μου -εικονες φευγαλεες περνουσαν και χανονταν μεσα σε μια ομιχλη ζαλης, κουρασης και υπνηλιας. Η εξοδος απο την Autobahn... Τα συνορα με Δανια που ολο και περιμενα και δεν ερχονταν ποτε... Ενας παραξενος σκουρος μπλε ουρανος... Μα τετοια ωρα; Ποτε νυχτωνει εντελως;

Πλησιαζοντας τα συνορα Γερμανιας-Δανιας, 10.42μμ...



Ατελειωτες ευθειες χιλιομετρων αναμεσα σε δαση...
Ανεφοδιασμοι για βενζινη σε πρατηρια ...καπου...
Σκοταδι πια και ταξιδι στο πουθενα...



Η θερμοκρασια στο οργανο φλερταρε πλεον με μονοψηφια νουμερα αλλα τωρα καλοδεχομουν τον παγωμενο αερα γιατι με κρατουσε ξυπνιο. Καταφερα να κραταω ενα σταθερο ρυθμο και η Αυρα καταπιε τα τελευταια χιλιομετρα γρηγορα...
Το Aarhus ηταν μπροστα μου -τα ειχα καταφερει! Δρομοι ερημοι, λουσμενοι σε ενα κιτρινο φως απο τις νυχτερινες λαμπες, φαναρια αναβοσβηναν πορτοκαλι περιμενοντας το ξημερωμα για να ζωντανεψει παλι η πολη...
Το GPS με οδηγησε γρηγορα στο hostel στο κεντρο.
Παρκαρα τη μηχανη στο πεζοδρομο κοντα στα τελευταια κλαμπακια που ακομα ειχαν ζωη και ανεβηκα στο πολυ μοντερνο και προσεγμενο ξενωνα.
Επεσα στο κρεββατι με ενα μεγαλο χαμογελο. Το ρολοι εγραφε 2.30 το πρωι.
Μπορει να ειχα να σηκωθω σε 4 ωρες αλλα δεν με ενοιαζε γιατι σε λιγο ξημερωνε η μεγαλη μερα: η Νορβηγια με περιμενε μυστηριωδης, αγνωστη!
Το Ονειρο ξεκινουσε... Και ουτε στα πιο τρελα μου ονειρα θα μπορουσα να ειχα φανταστει τι θα εβλεπα στη συνεχεια...

[Ταξιδευτης]

Day 5
Aarhus - Hirtshals (DK) - Lysebotn (NO)
540 km

Το φως που εμπαινε απο το μισοκλειστο παραθυρο δεν αφηνε περιθωρια διαφωνιας: σηκω.
Δεν θα διαφωνουσα. Το σωμα μου ειχε πλεον αρχισει να συνηθιζει στις καταπονησεις του ταξιδιου και οι 4 ωρες υπνου μου ηταν αρκετες.
Σημερα εφτανα στο ακρωτηρι Hirtshals της Δανιας και μετα... ολα τα ενδεχομενα ανοιχτα. Ολα αγνωστα, terra incognita.
Πως ειναι να πλαθεις μια εικονα στο μυαλο σου για εκεινη, τη μια Μοναδικη Στιγμη που ονειρευεσαι; Για την ωρα που περνας τη πυλη με τη ροζαλια, για τη στιγμη που γυρνας το κλειδι στη μιζα της πρωτης σου Μηχανης, για τη στιγμη που Εκεινη ερχεται κοντα και την παιρνεις στην αγκαλια σου, για την στιγμη που αντικρυζεις τα ματια του πρωτου σου παιδιου, για τη στιγμη που κανεις το ονειρο επιτελους πραξη;

Και να... Να που τωρα ημουν στο ηλιολουστο μικρο δωματιακι ενος ξενωνα στη Δανια, σε αποσταση αναπνοης απο αυτο που τοσα χρονια στριφογυριζα στο μυαλο μου. Ενα τετοιο ταξιδι. Απο τα Μεγαλα. Τα καλα.



"Εχουμε μεγαλη μερα σημερα" ειπα και χαμογελασα. Μαζεψα τα πραγματα και κατεβηκα στο σαλονι για το πρωινο.
Ο ξενωνας City Sleep-in ηταν πραγματικα εξαιρετικος. Πολυ νεανικος, πολυχρωμος, καθαρος, με αυτη την αψογη απερριτη βορεια αισθητικη που συνδιαζε το συγχρονο με το παραδοσιακο, πετρα, ξυλο και με μια πολυ ομορφη αυλη για τους ενοικους.
Ακομα πιο εντυπωσιακο ομως ηταν το ποσο οικονομικος ηταν για τα μετρα της Δανιας: μολις 25 ευρω τη βραδια!
Αν τυχει και βρεθειτε στα περιξ σας τον συστηνω ανεπιφυλακτα!




Ο μπουφες ηταν ολα τα λεφτα! Πρωινο με βιολογικα προιοντα, ανοιχτα χρωματα, φυσικα υλικα και μοντερνες πινελιες απο ενα ...κανονικοτατο φαναρι της τροχαιας! Λατρευω τους ξενωνες! Τρελα μερη με εξισου τρελους ανθρωπους.



Λατρευω ομως και ενα καλο πρωινο, οποτε οταν βρισκομαι σε τετοια μερη δεν χανω ευκαιρια να το απολαυσω!
Η ωρα ηταν 7 παρα και το πλοιο εφευγε σε 3 ωρες αλλα δεν αγχωνομουν. Εμεναν 130 χιλιομετρα μεχρι το Hirtshals και με ευθειες της εθνικης οδου θα ημουν εκει πολυ ευκολα.
Ποσο μου αρεσε αυτη η στιγμη! Εξω ο ηλιος ελαμπε ηδη πανω σε ενα καταγαλανο ουρανο, βρισκομουν σε ενα κουκλιστικο περιβαλλον που μεχρι προτινος εβλεπα μονο σε καταλογους του ΙΚΕΑ και στο τραπεζι ειχα οτι θα μπορουσα να θελω για ενα βασιλικο πρωινο -γιαουρτι φρουτοχυμο (πολυ διαδεδομενο ποτο στη Δανια), φρεσκα φρουτα, καφε, ομελετα, σαντουιτς...

Οσο καθομουν εκει και χαζευα γυρω τις παρεες των ενοικων να τιτιβιζουν αγουροξυπνημενοι, σκεφτομουν για αλλη μια φορα τις διαφορες στη ζωη των ανθρωπων σε αυτες τις χωρες με τις ζωες μας στην Ελλαδα -η τουλαχιστον με τη δικη μου τη ζωη.
Αν ηταν μια λεξη που μου ερχοταν στο μυαλο ηταν Κουλτουρα. Λεμε οτι οι Ελληνες εχουμε πολιτισμο, κουλτουρα κλπ, αλλα που ηταν στην καθημερινοτητα τελικα;
Εδω η κουλτουρα φαινοταν και στα πιο απλα πραγματα: οριστε ενας τυπικος Δανεζικος ξενωνας που προσεφερε μονο φρεσκα βιολογικα προιοντα για πρωινο, σε ενα χωρο που θα ζηλευε και το πιο κυριλε εστιατοριο της Αθηνας, με προσοχη ακομα και στη παρουσιαση και μερακι στη διακοσμηση.
Οι ανθρωποι γυρω μπορει να ηταν διερχομενοι ταξιδιωτες αλλα δεν ακουγες φωνες, φασαρια και κακο χαμο: ηξεραν να σεβονται ο ενας το διπλανο του και να χαιρονται χωρις να ενοχλουν.
Οταν δε τελειωναν το πρωινο τους, μαζευαν τους δισκους τους, καθαριζαν το τραπεζι τους και πηγαιναν τα υπολοιπα χαρτια, πλαστικα κλπ στους αντιστοιχους καδους ανακυκλωσης που βρισκονταν στο χωρο. Πολιτισμος.
Εμεις εδω στην Ελλαδα ομως σε αυτα κολλαμε μια ταμπελα "ελα μωρε οι ξενερωτοι/δεν ξερουν να χαιρονται τη ζωη τους" και ο μηνας εχει 9... Και ας αφηνουμε στη παραλια φραπεδες, τσιγαρα, αντηλιακα, χαρτια και κουτακια μπυρας... Και ας γινεται πανικος σε καθε μερος που παμε χωρις να μας ενδιαφερει τι κανει ο διπλανος μας. Ειμαστε οι καλυτεροι ετσι και αλλιως...

Δεν θα ψυχοπλακωνομουν ομως! Στο χερι του καθενα μας ειναι να κανει οτι μπορει ωστε να δωσει στις νεες γενιες που ερχονται τα εφοδια να γινουν εφαμιλλοι και καλυτεροι απο αυτους τους λαους εδω πανω. Γιατι τα υλικα υπαρχουν. Απλα πρεπει να τα φροντισουμε και να τα φτιαξουμε με σωστο τροπο.


Τελειωσα το πρωινο και βγηκα εξω να φορτωσω τη μηχανη με ενα μεγαλο χαμογελο.
Το Århus με αποχαιρετουσε πανεμορφο. Η γραφικη παλια πολη, το μεγαλο λιμανι, η πολυ ομορφη αρχιτεκτονικη των σπιτιων -νεων και παλιων- κατα μηκος της προκυμαιας...





Τι ομορφη μερα! Στο ταξιδι μου ειχα καποια σημεια "κομβικα" οπου ευχομουν να βρω καλες συνθηκες. Ε λοιπον, αυτο ηταν ενα τετοιο σημειο και δεν θα μπορουσα να ζητησω καλυτερο καιρο ουτε στα ονειρα μου...
Εθνικη οδος-ποιημα!



Παρα τη μικρη καταιγιδα που βρηκα στη πορεια (εδω δεν ηταν νοτια Ευρωπη -ο καιρος σε αυτα τα μερη ηταν εντελως απροβλεπτος και παρανοικος!) τιποτα δεν μπορουσε να μετριασει τη χαρα μου! Η λιακαδα εμφανιστηκε ξανα και με παρεα μια ακομα μηχανη συντομα εφτασα στο λιμανι του Hirtshals με τη Βορεια Θαλασσα να ανοιγεται μπροστα μου... Η πυλη για εναν αλλο εντελως εξωπραγματικο κοσμο...



Το Fjord Cat, ενα υπερσυγχρονο catamaran τεραστιων διαστασεων, ηταν εκει και με περιμενε για να με περασει στα μερη που τοσα χρονια σκεφτομασταν σαν ενα μακρυνο ονειρο... Δεν μπορουσα να πιστεψω ακομα οτι τωρα ημουν εκει πλεον!



Μπηκα στο αμπαρι και εδεσα τη μηχανη γερα με τους θηριωδεις ιμαντες του πλοιου, ενω γυρω μου περνουσε πολυς κοσμος που πηγαινε προς το σαλονι. Ανεβηκα κι εγω και το θεαμα δεν θυμιζε καθολου τα πλοια που ξερουμε: ενας πολυ μεγαλος hi-tech χωρος σε δυο οροφους (!) με δερματινες πολυθρονες και τραπεζια παντου και στο κεντρο στο ισογειο μαγαζια που σερβιραν καφε και φαγητο.



Επιασα μια θεση και αραδιασα τα πραγματα να στεγνωσουν απο τη μπορα που ειχα βρει πριν λιγο στη διαδρομη, ενω το catamaran ξεκινησε για το Kristiansand της Νορβηγιας!

Ανοιξα τους χαρτες και αρχισα να σχεδιαζω τη διαδρομη της ημερας μου. Ο αρχικος σχεδιασμος μου ηταν να ξεκινησω απο το λιμανακι του Kristiansand και να ανεβω περιπου 300 χιλιομετρα βορειοδυτικα με προορισμο το βουνο Forsand, οπου θα εμενα σε ενα ορεινο καταφυγιο για να επισκεφτω την επομενη μερα ενα απιστευτο γεωλογικο θαυμα της φυσης, το διασημο Preikestolen.

Στη Γερμανια ο Κωστης οταν εμαθε για τα σχεδια μου ειχε να μου προτεινει διαφορες μικρες αλλαγες, και εδω ηταν μια απο αυτες: "Νικο, αν μπορεις απεφυγε την εθνικη. Ο Ε39 δεν εχει τιποτα σπουδαιο να δεις. Παρε καλυτερα τον μικροτερο αλλα απειρως πιο γραφικο δρομο "9" προς το Evje και θα σε βγαλει στο πανεμορφο λιμανακι Lysebotn που πραγματικα δεν πρεπει να το χασεις. Απο εκει μπορεις να παρεις το φερυ και να σε περασει κοντα στο Forsand και να ανεβεις στο βουνο."

Εχοντας διαβασει ενα προσφατο ταξιδιωτικο του Κωστα στη νοτια Νορβηγια και εχοντας δει φωτογραφιες απο τα μερη που μου προτεινε ημουν σιγουρος οτι η δικη του προταση ηταν απειρως καλυτερη απο τη δικη μου!



Συντομα ομως τα σχεδια και οι σκεψεις για τις διαδρομες κοπηκαν αποτομα. Το πλοιο βγηκε στα ανοιχτα και εκει ξεκινησε και το μαρτυριο μου. Γενικα με τα πλοια δεν τα παω καλα και ζαλιζομαι ποσο μαλλον τωρα που μια απιστευτη θαλασσοταραχη τιναζε το θηριωδες σκαρι σαν καρυδοτσουφλο απο τη μια μερια στην αλλη.
Και δεν μιλαμε για ενα τυχαιο σκαφος. Το Fjord Cat μπορει να μεταφερει 900 επιβατες και 240 αυτοκινητα, ενω ειναι ενα απο τα πιο γρηγορα επιβαταγωγα στο κοσμο και κατεχει το παγκοσμιο ρεκορ της πιο γρηγορης διασχισης του Ατλαντικου ωκεανου!
Σε διαφορα σημεια στο σαλονι ειχε οθονες οπου εδειχνε το στιγμα του πλοιου μεσω GPS καθως και την ταχυτητα του: ακομα και στη θαλασσοταραχη τωρα κρατουσε σταθερη ταχυτητα 76 χλμ/ωρα, με μεγιστη ταχυτητα τα 89 χιλιομετρα/ωρα!

Ισως λογω ομως και της ταχυτητας του, το πλοιο εσκαγε με βια στα κυματα και εγω υπεφερα. Εκατσα στη πολυθρονα και εβαλα το κεφαλι πανω στο τραπεζι προσπαθωντας να ηρεμησω το στομαχι που ειχε σκαρφαλωσει στη πλατη μου! Η Αυρα τι να εκανε αραγε τωρα; Θα την εβρισκα στη θεση της η ξαπλωμενη φαρδια πλατια πανω σε κανενα αυτοκινητο;

Μετα απο δυο μαρτυρικες ωρες το μαρτυριο εδειχνε να ειχε τελειωσει... Η θαλασσα ειχε καλμαρει και το στιγμα εδειχνε οτι μπαινουμε στο λιμανι του Kristiansand.
Βγηκα στο μικροσκοπικο καταστρωμα οπου με περιμενε το πιο ομορφο θεαμα! Η Νορβηγια με καλοσωριζε με τον πιο ομορφο τροπο!



Κατεβηκα στο αμπαρι με το αγχος του πως εβρισκα τη μηχανη. Τελικα ηταν στη θεση της και με περιμενε να εξερευνησουμε αυτη τη αγνωστη γη.
Σε λιγο οι ροδες της Αυρας πατουσαν Ν ο ρ β η γ ι α!
Ο καιρος ηταν καταπληκτικος! 25 βαθμοι και λιακαδα! Τι αλλο θα μπορουσα να ζητησω;



Εξω απο το λιμανι εκανα μια σταση για ανεφοδιασμο που ηξερα οτι θα ...πονεσει. Εδω η απλη βενζινη ειχε 2 ευρω το λιτρο! Εβγαλα απο το μυαλο της σκεψη οτι η βενζινη στη πιο πλουσια χωρα της Ευρωπης ειχε μολις 10-15 λεπτα διαφορα με τη τιμη στη Μπανανια και χαιρετησα τα 2 παιδια με τις Ducati που ηρθαν στο πρατηριο για να γεμισουν. Δανοι που γυριζαν απο μια ολιγοημερη βολτα στα περιξ, μου προτειναν και αυτοι την Οδο 9 και χαμογελασα: "Ο γκουρου ειχε δικιο!"

Πηρα το δρομο προς την περιφημη επαρχιακη οδο και μπορει να ηταν η ιδεα μου αλλα ολα εδω πανω μου εμοιαζαν εντελως διαφορετικα. Τα σπιτια, οι δρομοι, η φυση, η καθαριοτητα...



H διαδρομη ανοιγοταν μπροστα μεσα σε μια Φυση απεριγραπτη! Σαν απο αλλο πλανητη! Δρομοι που χανονταν στο βαθος του οριζοντα, κινηση μηδενικη, ασφαλτος αψεγαδιαστη σαν ψευτικη, καταφυτα δαση, λοφοι, νερα...
Και ακομα δεν ειχα δει τιποτα....





Οκ, εδω χρειαζεται λιγο προλογο....
Σε αυτη τη χωρα υπαρχει νερο. ΠΟΛΥ νερο. Λιμνες, ποταμια, καταρρακτες, θαλασσες...
Ενας καλος φιλος καποτε ειπε οτι "η Νορβηγια σου δινει την αισθηση οτι ειναι μικρες νησιδες γης που επιπλεουν πανω στο νερο" και ειχε απολυτο δικιο.

Και εκεινη η πρωτη φορα που θα αντικρυσεις μια απο τις αμετρητες λιμνες στη Νορβηγια ειναι πολυ ιδιαιτερη...
Καθως περνουσα αναμεσα στο δασος, τα δεντρα ανοιξαν για να φανερωσουν ενα α π ε ρ ι γ ρ α π τ ο θεαμα.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.



Αφησα την Αυρα στην ακρη του δρομου....



...και καθισα να κοιταζω αφωνος το μαγευτικο σκηνικο! Αρχισα να γελαω αμηχανα και η μονη σκεψη μου ηταν "ΤΙ βλεπω θεε μου...."



Δεν ξερω ποση ωρα εκατσα εκει και τραβουσα φωτογραφιες... Δεν χορταινα τις εικονες που εβλεπα μπροστα μου!
Συνεχισα και οσα υπερθετικα και να χρησιμοποιουσα δεν εφταναν για να περιγραψουν την ομορφια αυτο του τοπου...
Περικυκλωμενος απο ατελειωτα δαση....



Λιμνες μεσα σε τοπια σαν απο καρτ-ποσταλ ...



Εικονες τοσο ομορφες που ελεγα οτι δεν μπορει να ειναι αληθινες...!



Αυτο ομως ηταν η Νορβηγια. Εκει που νομιζες οτι τα ειχες δει ολα στην επομενη στροφη ερχοταν μια νεα εικονα να σε αφησει αναυδο!







Μεσα σε αυτο το απεριγραπτο σκηνικο σταματησα στην ακρη του δρομου και εσβησα τη μηχανη.



Εκανα να βγαλω το κρανος και ενοιωσα τα ματια μου υγρα... Το μυαλο μου παλευε να χωρεσει τα οσα μετεφεραν οι αισθησεις... Τα τοπια, οι μυρωδιες, οι ηχοι... Ημουν σε ενα κοσμο αληθινα παραμυθενιο και αυτο δεν το ειχα ζησει ποτε πριν. Θελω να πιστευω οτι εχω ταξιδεψει λιγο στη ζωη μου, ομως ΠΟΤΕ και πουθενα δεν ειχα δει κατι σαν ολα αυτα που εβλεπα τωρα εδω μπροστα μου....
Πως γινοταν να υπαρχουν τετοια μερη στο πλανητη μας και να μην εχουμε ιδεα καν;
Κοιταξα την καλη μου κατακοκκινη Αυρα και χαμογελασα περηφανα. Κοιτα μεχρι που με εχεις φερει καλη μου...

Καπου εκει η ησυχια του τοπου εσπασε απο τον χαρακτηριστικο μπασο ηχο δικυλινδρων μηχανων. Γυρισα και ειδα δυο μηχανες που ηρθαν και αραξαν διπλα μου: μια λευκη BMW GS 800 και ενα πορτοκαλι Kawasaki ER6. Ηταν ενα ζευγαρι σαρανταρηδων Σουηδων, ο Christian και η Asa, που ειχαν ξεκινησει τη προηγουμενη μερα απο το Örebro της Σουηδιας με τις μηχανες τους και θα κανανε ενα ταξιδακι μερικων ημερων στη Νοτια Νορβηγια. Πολυ ευχαριστα παιδια! Αφου ανταλλαξαμε τις κλασσικες αβροφροσυνες για τις μηχανες μας, με ρωτησαν με μεγαλο ενδιαφερον απο που ερχομουν και που πηγαινα και συντομα πιασαμε τη κουβεντα περι ταξιδιων και των χωρων που ειχαμε δει...
Ο Christian ηταν σχετικα νεος μηχανοβιος μιας που ειχε τη μηχανη του μολις 3 χρονια αλλα ειχε καταφερει να γραψει πολλα χιλιομετρα σε ταξιδια εντος και εκτος δρομου σε ολες τις Σκανδιναβικες χωρες. Δικοι μου ανθρωποι!
Ποσο χαιρομουν τετοιες μοτοσυναντησεις απο το πουθενα! Αυτοι οι ανθρωποι ειχαν σταματησει και ειχαμε πιασει κουβεντα απλα και μονο γιατι καβαλουσαμε μηχανη. Δεν χρειαζονταν συστασεις και περιττα λογια. Ειχαμε τη κοινη αγαπη της Μηχανης και του Ταξιδιου να μας ενωνει.

Συντομα τα παιδια καβαλησαν τις μηχανες τους και συνεχισαν. Οπως μου ειχαν πει πηγαιναν στην ιδια διαδρομη με εμενα, οποτε ισως τους εβρισκα παρακατω στο δρομο!


Η διαδρομη τωρα επιασε να περναει μεσα απο μικρα χωρια οπου ειχα την ευκαιρια να κανω μερικες πρωτες διαπιστωσεις για τους Νορβηγους.
Καταρχας οι Νορβηγοι αγαπουν τη φυση.
Η αρχιτεκτονικη των σπιτιων και μαγαζιων τους ηταν σε απολυτη αρμονια με το περιβαλλον γυρω τους.
Πετρα και ξυλο παντου με ομορφες λεπτομερειες και στους πιο μικρους οικισμους.



Επισης, οπως ολοι οι Σκανδιναβοι, λατρευουν το camping. Η Νορβηγια εχει κυριολεκτικα εκατονταδες χωρους κατασκηνωσης. Αριστερα και δεξια στο δρομο εβλεπα συνεχως αναμεσα στις συσταδες των δεντρων campings, αλλα πιο οργανωμενα και αλλα πιο ...ελευθερα.



Αυτο ομως δεν ηταν τυχαιο.
Βλεπετε στη Νορβηγια (οπως και στη Σουηδια και τη Φινλανδια) η διαβιωση στη φυση ηταν τροπος ζωης απο αρχαιων χρονων.
Οι παντες εδω εχουν το δικαιωμα να μπαινουν, να διασχιζουν, ακομα και να διαμενουν σε ακαλλιεργητη γη οπουδηποτεστη χωρα -απο την ακρη του δρομου, μεχρι οποιαδηποτε ακτη, και οποιοδηποτε βουνο μεχρι ακομα και σε προστατευμενες περιοχες οπως Εθνικους Δρυμους!

Αυτο το δικαιωμα γνωστο στη χωρα ως allemannsrett (All man's right / Το δικαιωμα καθε ανθρωπου) υπηρχε ως καθιερωμενο εθιμο απο αρχαιων χρονοων και το 1957 περασε και ως νομοθεσια στο συνταγμα της Νορβηγιας.
Βασιζεται στη φροντιδα για τη φυση και ολοι οι επισκεπτες αναμενονται να δειχνουν τον απαραιτητο σεβασμο προς τους αγροτες, ιδιοκτητες γης, αλλους επισκεπτες καθως και για το περιβαλλον.
Η φιλοσοφια του σεβασμου του περιβαλλοντος φαινεται και στις πιο μικρες λεπτομερειες. Στη καλλιεργημενη γη δεν ειναι επιτρεπτο για ευνοητους λογους να διασχιζεται, ομως επιτρεπεται να τη διασχιζει κανεις οταν ειναι παγωμενη και σκεπασμενη με χιονι!

Στην ουσια ο περιηγητης σε αυτες τις χωρες μπορει -ελευθερα και δια νομου- να διασχισει οποια περιοχη θελει χωρις κανενα περιορισμο και να διανυκτερευσει απολυτως οπουδηποτε μεχρι δυο 24ωρα, ενω ειναι ελευθερος να φαει τους καρπους των δεντρων και λοιπων εδωδιμων και φρουτων που μπορει να βρει, αρκει να σεβαστει το περιβαλλον και τυχον αλλους περιηγητες και να αφησει το μερος που εμεινε καλυτερο και απο οτι το βρηκε.

Χαρακτηριστικο του ποσο σοβαρα παιρνουν την ελευθερια του καθε ανθρωπου να περιηγειται ελευθερα στη φυση ειναι το οτι απαγορευεται αυστηρα η κατασκευη φρακτων και αλλων εμποδιων σε κοινοχρηστη γη, και αν αυτο συμβει πεφτουν πολυ βαρια προστιμα.

Τι να λεμε... Τι συγκρισεις να εκανα τωρα... Απιστευτοι λαοι, ετη φωτος μπροστα!

Ακομα και στις πιο μικρες λεπτομερειες οι ανθρωποι εδειχναν το σεβασμο τους στη φυση και το περιβαλλον.
Ναι, αυτο ηταν σταση λεωφορειου και οχι αυτη η ζουγκλα στην σκεπη ΔΕΝ ειχε γινει τυχαια, ουτε ειχε λογο υπαρξης -ηταν εκει απλα για διακοσμηση! Η πρακτικη του να βαλεις ...χωμα(!) στη οροφη του σπιτιου και να σπειρεις λουλουδια και πρασιναδα θεωρειται συνηθισμενη και ομορφη για τους Σκανδιναβους...



Αφησα πισω μου τα μικρα χωριουδακια και ο δρομος τωρα μπροστα ανοιχτηκε, ατελειωτος, αδειος μεχρι εκει που εβλεπε το ματι...



Εβαλα στα ακουστικα το καλυτερο soundtrack {Sivert Hoyem - Give it a whirl} για αυτο εδω τον απιστευτο τοπο και η μπαλα χαθηκε...
Δυναμωστε και απολαυστε!



Ο δρομος περνουσε συνεχως τωρα διπλα σε ατελειωτες λιμνες και δεν ηξερα που να πρωτοκοιταξω!



Απο τη μια παντου νερα και απο την αλλη θεορατοι βραχοι και βουνα που υψωνονταν σαν γιγαντες διπλα μου...



Τα δεκαδες τουνελ στη διαδρομη τρυπουσαν τους βραχους και εδιναν την αισθηση οτι με μεταφερουν σε ενα παραλληλο συμπαν...
Ωσπου μετα απο ενα ακομα τουνελ....



...εμφανιστηκε μπροστα μια ακομα εικονα απο αυτες που παιρνεις μαζι σου μεχρι να κλεισεις τα ματια σου απο αυτο τον κοσμο...!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.



Οh yeah baby, now we're talkin'....

Now ΜΥ waiting was done....



Συντομα αφησα πισω τον οντως καταπληκτικο Δρομο 9 και μπηκα σε ενα μικρο δρομακι μεσα στο δασος που μου εδειχνε το GPS.
Ο δρομος αρχισε να ανηφοριζει προς τα πανω και ειχε στενεψει απιστευτα! Η Αυρα επιανε ολο το πλατος του δρομου και δεν ηθελα καν να σκεφτω τι θα γινοταν αν 2 αυτοκινητα συναντιοντουσαν εδω περα -ναι, αυτο που βλεπετε ηταν δρομος διπλης κατευθυνσης!



Συνεχισα τη πορεια προς το βουνο και στην οθονη το GPS ελεγε "Αγνωστη Οδος". Γαμω! Τη πρωτη μερα μου στην Νορβηγια και ηδη διεσχιζα αγνωστους δρομους που δεν υπαρχουν καν στο χαρτη! Αυτα ειναι!



Ο δρομος ολο και ανηφοριζε και η θεα απο εκει πανω ηταν μοναδικη...



Εδω ομως αρχιζαν τα πραγματικα απιστευτα!
Συντομα η διαδρομη με εβγαλε σε ενα υψιπεδο, που ομως δεν εμοιαζε με ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ αλλο ειχα δει στο παρελθον!
Αγρια πετρα, πληρης ελλειψη οποιασδηποτε βλαστησης, κανενα δεντρο, ομως παντου νερο και χιονι!



Το τοπιο ηταν εντελως εξωπραγματικο! Εμοιαζε σαν κατι τοπια που ειχα δει σε φωτογραφιες στα 4000+ μετρα σε βουνα οπως το Εβερεστ, ομως εδω το GPS διαφωνουσε: βρισκομουν μολις στα 1000 μετρα υψομετρο!
Τοτε πως; Που ημουν; Τι ηταν ολο αυτο εδω το πραγμα;



Συνεχισα να προχωραω μεσα σε αυτο το εξωγηινο τοπιο μεχρι που ειδα ενα γνωριμο θεαμα!



Ο Christian και η Asa ηταν και αυτοι εδω πανω στην ερημια, φωτογραφιζοντας τα ...αξιοθεατα!
Τι φοβερη συμπτωση! Χαιρομουν παρα πολυ που εβλεπα δυο γνωριμα προσωπα σε αυτο το τοσο αλλοκοτο περιβαλλον.



Αρχισα να συζηταω με τον Christian για το μερος. Τι ηταν ολο αυτο;
Ο Christian γυρισε και μου ειπε: "Στη Νορβηγια οπως υπαρχουν τα Fjord υπαρχουν και τα Fjell."
Κυριολεκτικα Fjell σημαινει "βουνο" στα Νορβηγικα και στην ουσια ηταν τεραστιες επιπεδες εκτασεις στις κορυφες των οροσειρων της χωρας που ειχαν ισοπεδωθει πριν εκατομμυρια χρονια απο τους ιδιους τεραστιους παγετωνες που ειχαν δημιουργησει και τα fjord. Μαλιστα τα βουνα αυτα αρχικα ειχαν ως και ΠΕΝΤΕ φορες μεγαλυτερο υψομετρο απο οτι τωρα φτανοντας σε υψος και τα 10.000 μετρα.
Κατα το μεγαλυτερο μερος του χρονου τα fjell ηταν σκεπασμενα απο χιονι, ενω οταν το χιονι υποχωρουσε αφηνε παντου λιμνες και ελαχιστη βλαστηση.

Ωραια! Πριν καν να εβλεπα το πρωτο μου fjord θα εβλεπα τα fjell. Τυφλα να εχει ο Amundsen!
Και παλι ομως αυτο δεν εξηγουσε το γιατι το τοπιο εδειχνε τοσο εξωπραγματικο. Και στην Ελλαδα ειχαμε βουνα που σκεπαζονται για μεγαλα διαστηματα με χιονι αλλα δεν ηταν ετσι ακομα και σε υψομετρα πανω απο 2000 μετρα.

Καπου εκει θυμηθηκα κατι που ειχα διαβασει στον οδηγο του Lonely Planet. Εδω πανω δεν επαιζε ρολο το υψομετρο των βουνων. Μπορει το GPS να εδειχνε σχετικα χαμηλο υψομετρο αλλα εδω πανω ημασταν ψηλα πλεον στο πλανητη και τα βουνα ειχαν χαρακτηριστικα που σε μικροτερα πλατη εβρισκες σε πολυ μεγαλυτερα υψομετρα. Γεωγραφικο πλατος και οχι υψος...

Αν μου ελεγε καποιος οτι βρισκομουν σε αλλο πλανητη αυτη τη στιγμη θα τον πιστευα...



Ρωτησα τα παιδια τι εκαναν εδω πανω. Μου ειπαν οτι πηγαιναν στο Lysebotn οπου και θα εμεναν! Τι συμπτωση! Απο ολα τα μερη που θα μπορουσαν να διαλεξουν, ειχαν επιλεξει να κανουν ακριβως την ιδια διαδρομη με μενα!
- Τι λες; Παμε παρεα μεχρι εκει;
- Φυγαμε!

Ετσι ξεκινησαμε πορεια ολοι μαζι μεσα απο αυτο το εκπληκτικο τοπιο και σκεφτομουν ολα τα απιθανα πραγματα που ειχαν γινει μεχρι στιγμης! Μερη που δεν μπορουσα να φανταστω οτι υπαρχουν στο κοσμο και τωρα ημουν παρεα με δυο Σουηδους που ειχα γνωρισει πριν μερικες ωρες ετσι απλα στο δρομο!
Η ασφαλτος ξετυλιγοταν μπροστα μου ατελειωτη, σε μια διαδρομη που ομοια της δεν ειχα ξανακανει ποτε στη ζωη μου...



Τι τοπιο....! Εκει που νομιζα οτι δεν θα μπορουσα να δω κατι ακομα καλυτερο απο οσα ειχα δει μεχρι τωρα, ερχοταν ΑΥΤΗ η εικονα και με εκανε να κοιταζω χωρις να ξερω τι να πω...
Τα συννεφα απλωνοντας απο πανω μεχρι εκει που εβλεπε το ματι και εφτιαχναν μια αληθινα Βιβλικη σκηνη...





Δεν ηξερα τι να πω για ολο αυτο που εβλεπα... Πολλες φορες εχω θαυμασει την ομορφια της φυσης σε μια διαδρομη αλλα ηταν ελαχιστες οι φορες που πραγματικα δεν μπορουσα να πιστεψω στα ιδια μου τα ματια!

Ο δρομος ανεβαινε και κατεβαινε συνεχως ακολουθωντας το αναγλυφο του παραξενου τοπιου και μου χαριζε εικονες μοναδικης ομορφιας μεχρι το ακρο του οριζοντα!
Ηθελα να καθομαι να κοιταω το τοπιο με τις ωρες...





Δεν ειχα ξαναδει ποτε κατι παρομοιο σαν τις εικονες αυτες!





Ενοιωθα απειροελαχιστος μπροστα στο Μεγαλειο μιας συγκλονιστικης Φυσης...
Τι να ελεγα αλλο για τετοιες εικονες...;



Ο δρομος οσο πηγαινε στενευε και αλλο και ανεβοκατεβαινε το βουνο στριφογυριζοντας, με μια νεα εικονα πισω απο καθε στροφη...



...ομως δεν τιποτα δεν μπορουσε να με προιδεασει για αυτο που θα εβλεπα τωρα μπροστα μου....!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.



Καποια στιγμη φτασαμε στο ψηλοτερο σημειο του βουνου και αντικρυσα το πιο αλλοκοτο θεαμα: παντου γυρω μου απειρες μικρες και μεγαλες στιβες απο πετρες! Και οταν λεμε παντου εννοουμε παντου!



Εσβησα τη μηχανη και κατεβηκα. Περιπλανηθηκα στο χωρο χαζευοντας το περιεργο αυτο θεαμα... Τι ηταν ολα αυτα; Τοτε εφερα στο μυαλο μου ενα παλιο ταξιδιωτικο στην Ανατολια που ανεφερε οτι οι ταξιδιωτες που περνουσαν απο μερη καποιας σημασιας ηθελαν να αφησουν το σημαδι τους για καλη τυχη και ετσι εστηναν μικρους η μεγαλους σωρους απο πετρες για να δειξουν οτι περασαν απο εδω.

Διαβασα στον οδηγο: "Αυτες οι στιβες με πετρες που βρισκονται διασπαρτες σε ολη τη χωρα ειναι γνωστες ως Cairns. Η λεξη προερχεται απο τη Σκοτσεζικη διαλεκτο càrn και τετοιες στιβες βρισκονται παντου στο κοσμο, οπου υπαρχει καποιος μεγαλος λοφος, κορυφη βουνου, καταρρακτες η ακρωτηρια, αλλα και σε ανυδρα μερη οπως ερημοι και τουνδρες. Διαφερουν σε μεγεθος, απο μικρες στιβες μεχρι μεγαλοι τεχνητοι λοφοι, αλλα και σε περιπλοκοτητα, απο χαλαρες πετρες στιβαγμενες η μια πανω στην αλλη ως και επιτευγματα ογκολιθικης τεχνικης. Τα Cairns μπορει να ειναι βαμμενα η διακοσμημενα για μεγαλυτερη ορατοτητα η ακομα και για θρησκευτικους λογους.

Αυτη η πρακτικη ακολουθειται απο την προιστορια, οπου τα cairns χρησιμοποιουνταν για κυνηγι, αμυντικους, θρησκευτικους η ακομα και αστρολογικους σκοπους. Σημερα χρησιμοποιουνται απλα ως μνημεια σηματοδοτοντας τη παρουσια καποιου στη περιοχη."
Δεν θα μπορουσα λοιπον να παραλειψω να φτιαξω και εγω τη δικη μου μικρη στιβα απο πετρες αναμεσα στις αλλες. Τη σημασια της την ηξερα εγω και αρκουσε...



Βεβαια ακομα πιο κλασσικη ηταν η πρακτικη των ταξιδιωτων να βαζουν ενα αυτοκολλητο η ενα σημειωμα στις πινακιδες του δρομου και εδω μαλλον το ειχαν παει ενα βημα παραπερα...



Η καλη μου Αυρα παντα διπλα μου συντροφος πιστος, ετοιμη να με ταξιδεψει ακομα παραπερα...



...μεσα σε τοπια απιστευτης αγριας ομορφιας...



...και εκει που νομιζα οτι δεν υπηρχε κατι αλλο πλεον να με εντυπωσιασει ο δρομος επιασε να κατηφοριζει προς το Lysebotn και για αλλη μια φορα εμεινα να κοιταω σαν χαζος...
Το αναγλυφο του τοπιου και ο δρομος που χανοταν και στριφογυριζε σαν φιδι μεσα σε ολο αυτο ηταν ενα θεαμα απλαμοναδικο...
Τοσα ταξιδια και τετοια ομορφια δεν ειχα ποτε μου και πουθενα αλλου...!





Εδω και ωρα ταξιδευα μεσα στο απιστευτο αυτο τοπιο παρεα με το ζευγαρι των Σουηδων, ομως συντομα στη παρεα προστεθηκαν και καποια αλλα παιδια απο τη Δανια... Δεν ηθελα να τελειωσει ποτε αυτη η διαδρομη!



...Καπως ετσι αρχισαμε να κατηφοριζουμε ολοι μαζι το πασο προς το λιμανακι του Lysebotn, στη μυτη του διασημου Lysefjord (ελληνιστι το Φιορδ Lyse).



Οι εκπληξεις ομως δεν ελεγαν να τελειωσουν! Η Νορβηγια εκτος ολων των αλλων ηταν διατρητη απο αμετρητα τουνελ ολων των μεγεθων, διατομων και σχεδιων. Αλλα λιγων εκατονταδων μετρων και αλλα πολλων χιλιομετρων, αλλα μεσα απο βραχο σε μεγαλο υψομετρο και αλλα υποθαλασσια... Λιγα ομως τουνελ μπορουσαν να συγκριθουν με το τουνελ που βρισκοταν τωρα εδω...
Μπηκα στο στενο τουνελ.
Σταγονες νερου επεφταν απο το γυμνο βραχο και ο χαμηλος κιτρινος φωτισμος εδινε στο μερος μια σχεδον τρομακτικη οψη.
Ξαφνικα ο δρομος αρχισε να κατεβαινε αποτομα προς τα κατω και ο ηχος του V4 της Αυρας αντηχουσε πανω στα τοιχωματα του τουνελ σαν ουρλιαχτο. Και τοτε το ειδα: μια στροφη 180 μοιρων ΜΕΣΑ στο τουνελ! Εκοψα οσο μπορουσα και πηρα τη στροφη προσεκτικα... Απιστευτο και ομως αληθινο...

Και εκει που τα λογια ειναι πολυ φτωχα για να περιγραψουν μια κατασταση, ισως η εικονα τα καταφερει καλυτερα...
Δειτε, ακουστε, απολαυστε και ...μην τρομαξετε!


Και τελικα... φως! Πηρα μια βαθεια ανασσα και το μαγευτικο τοπιο με καλοσωριζε στη γη των Φιορδ....



Εδω το λογο ειχαν οι τιτανιοι ογκοι βραχου που κρεμονταν πανω απο τα κεφαλια μας αριστερα και δεξια του δρομου....
Νερα ετρεχαν απο παντου γυρω και επεφταν με δυναμη απο υψος εκατονταδων μετρων!



Τα μεγεθη σε αυτη τη χωρα ειχαν πλεον χασει καθε νοημα!
Μπορειτε να βρειτε τη μηχανη σε αυτη την εικονα;



Ο Κωστης στο δικο του ταξιδιωτικο ειχε περιγραψει με τα πιο ομορφα λογια το Lysebotn. Εφτασα στο μικροσκοπικο λιμανακι και αφησα τη κατακοκκινη κουκλα μου να ξεκουραστει και να γινει και αυτη μερος αυτου του μαγικου τοπου...



Και εκει ηταν που Το Αντικρυσα.
Το Ονειρο.
Το πρωτο μου φιορδ.
Αυτο που τοσα χρονια ειχα σαν αμυδρη εικονα στο μυαλο μου ανοιγοταν τωρα μπροστα μου και ειχα παραλυσει.
Εμεινα αναυδος και το μυαλο μηδενισε.
.......
... Ημουν εδω...!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.



Ο Christian και η Asa στο μεταξυ ειχαν παει παραδιπλα στο τοπικο camping, οπου ειχαν αποφασισει να διανυκτερευσουν σημερα.
Εγω ειχα αρχικο σκοπο να παρω το καραβακι για την αλλη ακρη του φιορδ και το Forsand, αλλα τωρα αληθινα δεν ηθελα καν να σκεφτω να φυγω απο εδω!
Και να ηθελα ομως δεν θα μπορουσα τελικα: βλεπετε το τελευταιο φερυ της μερας ειχε μολις φυγει και το επομενο ηταν αυριο το πρωι.
Το αρχικο προγραμμα μου πηγαινε περιπατο αλλα ποιος θα παραπονιοταν σε ενα τετοιο μερος και με τετοιο καιρο; Εξαλλου εδω θα ειχα και τους νεους μου φιλους παρεα!

Παμε να στησουμε και να βολευτουμε λοιπον!
Το camping ηταν ακριβως διπλα στη θαλασσα και πολυ φροντισμενο αν και η βλαστηση περιοριζοταν σε μερικα λιανα δεντρακια στην εισοδο του... Σκια στο χωρο των σκηνων; you've got to be kidding!





Εστησα τη σκηνη μεσα σε ενα επικο τοπιο... Στο βαθος πισω ενας τεραστιος καταρρακτης επεφτε απο τα καθετα βραχια και στα αριστερα μου η θαλασσα του φιορδ με τον ηλιο να πεφτει σιγα σιγα...



Δεν υπηρχε περιπτωση να αφησω την ευκαιρια να εξερευνησω αυτο το μερος! Τα παιδια ειχαν πιασει ενα ξυλινο σπιτακι και κανονισαμε να βρεθουμε σε καμια ωριτσα για φαγητο, οποτε ειχα χρονο μπροστα μου να απολαυσω το απιστευτο σκηνικο.


Κατευθυνθηκα προς τον τεραστιο καταρρακτη και ενοιωθα μια αγρια χαρα σαν το μικρο παιδι με το καλυτερο παιχνιδι του κοσμου!
Δεν ειχα ξαναδει τετοιο θεαμα απο τοσο κοντα... Ο θεορατος βραχος πρεπει να ειχε υψος τουλαχιστον 200 μετρα και το νερο ετρεχε απο τη κορυφη φτιαχνοντας ενα σωρο μικροτερους καταρρακτες που εσκαγαν κατω με την εκκωφαντικη βουη του νερου που χτυπαει στα βραχια...



Αν υπηρχαν λεξεις να περιγραψουν αυτο το μερος εγω δεν μπορουσα να τις βρω...!
Περπατουσα στη σκια του καταρρακτη στη μικρη παραλια και τριγυρω μια παρεουλα τουριστων απολαμβαναν και αυτοι το μερος με μπαρμπεκιου, μπυριτσες και μουσικη απο το αμαξι τους...

Μπροστα μου ο ηλιος ειχε παρει να δυει και εβαφε τα καθετα τεραστια βραχια με χρυσα χρωματα, ενω το φως που επεφτε απο το πλαι στο βαθος εμοιαζε σαν ασπρογαλανες κουρτινες ριγμενες στον οριζοντα... Μια εικονα μοναδικη...



Ποσα απεριγραπτα πραγματα ειχα δει μεσα σε μια μονο μερα;
Ποσες φορες ειδα εικονες που ελεγα οτι δεν υπαρχει περιπτωση να δω κατι καλυτερο;
Και ομως... Καπου εκει η Φυση βαλθηκε να με διαψευσει για αλλη μια φορα χαριζοντας μου μια απο τις καλυτερες εικονες της ζωης μου...


Lysefjord Norway, 9.50 μμ



Με αυτη την εικονα στα ματια γυρισα στο camping και η μερα εκλεισε με τον καλυτερο τροπο: με τη παρεα φιλων!
Μαζι με τους γλυκυτατους Σουηδους ζευγαρι πηγαμε σε ενα γραφικοτατο τοπικο εστιατοριο και απολαυσαμε τις τοπικες λιχουδιες, με μπυριτσα και κουβεντουλα για τα παντα. Μηχανες, φιλια, ερωτες, ταξιδια.
Ποσο μου αρεσει αυτη η Σκανδιναβικη αρχιτεκτονικη!



Εβλεπα τους νεους φιλους μου να μιλανε, να γελανε και να αλληλοπειραζονται και χαμογελασα... Σκεφτομουν οτι τελικα ειδικα εμεις οι μηχανοβιοι ειμαστε παντου απο την ιδια "παστα"! Θα μπορουσα καλλιστα να ειμαι αναμεσα σε παλια φιλαρακια σε καποια εκδρομη στα περιξ των Αθηνων και να γελαμε κουβεντιαζοντας ακριβως με τον ιδιο τροπο...
Στερεοτυπα χρονων για κρυους και απομακρους Σκανδιναβους που δεν ανοιγονται ευκολα σε αγνωστους ανθρωπους τωρα χανονταν σαν καπνος. Αυτο τελικα ειναι και το μεγαλυτερο δωρο ενος ταξιδιου: σου ανοιγει τα ματια στην πραγματικη ζωη που περιμενει εκει εξω...

Γυρισα στη σκηνη και επεσα να κοιμηθω με ενα χαμογελο μεχρι τα αυτια.
Η ωρα ηταν 11.30 το βραδυ αλλα το φως εξω ηταν οπως το σουρουπο στην Ελλαδα!
Καλωσηρθες στη γη που δεν νυχτωνει ποτε φιλε μου....

[dim orestiada]

απλα ειναι σαν να ξανα ταξιδευω σε καθε δρομο μαζι σου κ να νιωθω ακριβως οπως ενιωθα εκεινες της μερες στη νορβηρια.... συνεχισε να διηγεις να ταξιδι σου κ να μας μαγευεις...

[yns]

Δεν υπάρχει ομορφότερος τρόπος να ξεκινάς την μέρα σου... Τι απίστευτες εικόνες είναι αυτές, μαγεία!!! Στο τούνελ μέσα τινάχτηκα όταν είδα τον τύπο, αλήθεια με τι ήταν, με ποδήλατο; Με πατίνι;
Δεν βλέπω την ώρα να διαβάσω την συνέχεια...

[Alfa7]

Παρα πολύ καλός...μπραβο..!

[asotosios]

Τωρα τι να πω περα απο μεγαλο Μπραβο...
περιμενουμε και το υπολοιπο δεν θελω τεμπελιες...!!!
Και φυσικα να ευχηθω και στα δικα μας...!!!

[Ακιs]

Aπιθανη περιγραφη,εκπληκτικες φωτο!!
Ο πηχης ανεβηκε πολυ ψηλα!!

[gelasios]

... Τι να πεις και τι να σχολιάσεις...

Γραφή επιπέδου λογοτεχνικού έργου...