GR2JOR - 2010 - Tea for Tears

[Doc]

Την επόμενη ημέρα βαλθήκαμε να προλάβουμε ότι δεν καταφέραμε προηγούμενη ημέρα. Από Aksahir φτάσαμε πανεύκολα στην Konya, ακόμα πριν τις δέκα το πρωί, πόλη που νομίζαμε ότι φτάναμε την προηγούμενη. Μας εξέπληξε με σύγχρονη αρχιτεκτονική, τουλάχιστον όσο μπορούσαμε να εκτιμήσουμε από μεγάλες περιφερικές συνοικίες, με αρκετά μοντέρνες πολυκατοικίες, χωρίς να λείπει πολύ καλός περιβάλλον χώρος με παιδικές χαρές, κιόσκια και άλλους χώρους αναψυχής. Δύο φορές σταματήσαμε για βενζίνη, βλέπετε, οι απλές GS με σβέλτο ρυθμό καταπίνουν χιλιόμετρα χωρίς να κουράζεσαι και έτσι έχεις αίσθηση, ότι όλο και βενζίνη σε καθυστερεί. Από την άλλη, εμείς με adve, μία δεν φουλάραμε κάθε δεύτερη φορά τουλάχιστον είχαμε μία παύση – εγώ για τσιγάρο, ο Μάκης για το κατούρημά του. Αβίαστα φτάσαμε Adana, αν και κλασικά μερικές φορές με αδιάβροχα. Ο δρόμος στην νότια ανατολική Τουρκία είναι ή ενδιαφέρον ή εθνική. Βγάζαμε αρκετά βίντεο, για να έχει η ανιαρή οδήγηση στη εθνική έστω κάποιο σασπένς. Ένα άσπρο Q7 με τουρκικές πινακίδες και βλαμμένο οδηγό μας άφηνε, μετά μας προσπέρναγε να δείξει την τελικά, μία φορά και αρκετά «ξυστά», για να επιβραδύνει αμέσως μετά. Παντού υπάρχουν τέτοιοι οδηγοί.

[Doc]

Αργά το απόγευμα φτάνουμε στο Kilis, Τουρκική μεθοριακή πόλη. Έξοδος από την Τουρκία χωρίς ιδιαίτερες καθυστερήσεις, κάτι παραπάνω χρειαστήκαμε στην πλευρά Συρίας. Με άψογη συμπεριφορά οι τελωνειακοί και αστυνομία μας υποδέχτηκαν στην χώρα. Συμπληρώσαμε και κάτι ενημερωτικά χαρτιά για ταξιδιώτες, όπου με χαρακτηριστική αγγλική έγραφαν “Welcome to YOUR country”. Ιδιαίτερη μνεία ανήκει στον υπάλληλο της τράπεζας στα σύνορα [πρέπει να αλλάξεις, για να πληρώσεις κάτι παράβολα και ασφάλεια], ο οποίος εργαζόταν και ζούσε σε μπουντρούμι, εάν ήταν τράπεζα ή οικία δεν καταλάβαμε. Πάντως μας εξυπηρέτησε με τρύπια και βρομερή φόρμα, είχε καναπέ, μαγείρευε και ενδιάμεσα είχε και υπολογιστή, εκτυπωτή, ταμείο και τηγάνι. Τουλάχιστον μιλούσε κάπως αγγλικά, αν και με σκόρδο….

[Doc]

Όλη διαδικασία κράτησε συνολικά στα σύνορα περίπου δίωρο και στις δύο πλευρές μαζί. Νύχτωσε. Θέλαμε να πάμε στην Αλέππο για βράδυ και βόλτα, αλλά φεύγοντας από τα σύνορα μας σταμάτησε ένας Σύριος, μία και άκουγε ελληνικά. Ζούσε δεκαεπτά χρόνια στην Αθήνα και μας κάλεσε στο σπίτι στην κοντινή πόλη. Λίγο το συζητήσαμε και τελικά δεχτήκαμε. Καμιά φορά αυτά τα απρόοπτα, που μπορείς να μπεις μέσα στα σπίτια σου ανοίγουν τα μάτια. Τις περισσότερες φορές κερδίζεις εμπειρίες και περνάς καλά. Ε, … όχι και πάντα. Όπως αυτήν την φορά. Καθίσαμε μεν ευγενικά για έναν καφέ αλλά συζήτηση κάπως…. «πλαδαρή» και βασικά δεν βλέπαμε ώρα να φεύγουμε. Δεν άξιζε, αυτήν φορά ήταν απλά χάσιμο χρόνου.

[Doc]

Τουλάχιστον μας ξεπροβόδισαν στην εθνική για Αλέππο. Δηλαδή όταν λέμε στην Συρία εθνική, μην φανταστείτε ανισόπεδες διαβάσεις και νησίδες. Σε κάθε διασταύρωση θέλει προσοχή, διασταυρώνεστε με αγροτικά χωρίς φώτα, περνάνε ποδήλατα χωρίς φώτα, μέχρι και πρόβατα …. και αυτά φυσικά χωρίς φώτα! Δε βαριέσαι, ήταν λίγα τα νυχτερινά χιλιόμετρα. Βρήκαμε ξενοδοχείο και μετά από κάποια διαπραγμάτευση ανεβήκαμε στον δεύτερο όροφο ενός μεγαλοπρεπούς παραδοσιακού κτηρίου. Στην πόρτα είχε αυτοκόλλητα γερμανικής και ιταλικής λέσχης αυτοκινήτων. Το πρόβλημα ήταν, ότι τα παλικάρια ήταν κουρασμένα και προτίμησαν να κάνουν μπάνιο και να την πέσουν για ύπνο. Η εξαίρεση ο υπογράφον. Πήρα την μηχανή και άρχισα να κάνω νυχτερινές βόλτες στην Αλέππο. Άλλη όψη θα έχει αύριο, με φως και άλλη την νύχτα. Μετά από κάμποση περιπλάνηση στις δύο ρόδες αγόρασα τσιγάρα και ρώτησα, που θα φάω κάτι παραδοσιακό.
«Παραδοσιακό, απλό?»
« Ναι.»
«Στο δρόμο, δύο στενά εκεί αριστερά», μου λέει ο πωλητής
Έτσι είχα την ευκαιρία να φάω «βρομερό» . Το φαγητό το ετοίμασαν σε ένα πάγκο σαν στην λαϊκή. Εκεί το τηγάνι, εκεί και έκοβε τα λαχανικά. Το ζήτησα καυτερό το κεμπάπ. Και ήταν. Μου έδωσε και τέσσερεις πιπεριές γύρο γύρο από το κρέας. Δοκίμασα τις πρώτες δύο επιφυλακτικά, αλλά ήταν εύκολες και πολύ νόστιμο όλο το φαγητό. Εκεί και έκανα το λάθος. Ξεψαρωμένος δαγκώνω θαρραλέα και την τρίτη πιπεριά και κάηκα!!! Δεν έχω φάει ποτέ κάτι τόσο καυτερό. Δάκρυσα, τα μάτια μου πετάχτηκαν έξω, αλλά κάτω από τα βλέμματα των ντόπιων το έπαιζα Άραβας. Ναι, κατάλαβαν, αλλά γέλαγαν. Τους ήμουν συμπαθής. Πώς αλλιώς, δεν είναι ένας ξένος μεσήλικας με μεγάλη μηχανή και συχνός πελάτης. Και αφού από την αρχή έκατσα σε ένα πρόχειρο πλαστικό τραπέζι, με συμπάθησαν. Μάλιστα, με έμαθαν πώς να τρώω αραβικά - πίτα μαζί με το ταμπουλέ με τα χέρια. Όταν έφτασα στο ξενοδοχείο, τα μικρά κοιμόταν, εγώ ακόμα άνοιξα το λάπτοπ και πέρασα μέσα στο φορητό σκληρό και όλα τα βίντεο των προηγούμενων ημερών. Στις τέσσερεις αποκοιμήθηκα μετά από μεγάλη, γεμάτη ημέρα.

[Doc]

Το πρωί είχαμε περίπατο στο κάστρο του Αλέππο. Πήγαμε περπατώντας, κάτι αρκετά δύσκολο, όταν δεν είσαι συνηθισμένος για την κίνηση στην Ανατολή. Φανάρια υπάρχουν μόνο για φωτισμό, να περάσεις δρόμο απέναντι ήθελε θάρρος ή αυτοκτονικές τάσεις.

[GEO_K]

το ξαναδιαβαζω Κωστα γιατι απλα δε σας χορταινω!!!
keep writing....

[Doc]

Το κάστρο κάθε αυτό εντυπωσιακό, τελειώνοντας ήπιαμε και καφέ επάνω στις επάλξεις με θέα την πόλη από κάτω.

[Doc]

Hotel Baron

[Doc]

Στις δώδεκα πίσω στις μηχανές, αλλάζουμε στην ρεσεψιόν, φόρτωμα αλόγων και έξω από την πόλη. Βγαίνουμε ανατολικά από την Αλέππο, προς Ar Raqqaa. Ακόμα αγχωνόμαστε για βενζίνη, ήδη βγήκαμε από την πόλη και μερικά βενζινάδικα στην έξοδο υπήρχαν, αλλά εγκαταλειμμένα. Ο Θανάσης ήδη οριακός όταν τελικά βρήκαμε και ένα ανοικτό, δεν θύμιζε και πολύ βενζινάδικο, γιατί όλα είχαν χρώμα λιλά, πράγμα αρκετά περίεργο. Είχαν όμως αμόλυβδη και αυτό μετράει. Η τιμή στα 0,60, κάτι που δεχτήκαμε με ανακούφιση μετά την Ελλάδα και Τουρκία.

[Doc]

Το σχέδιό μας ήταν να κατευθυνθούμε περίπου εκατό χιλιόμετρα ανατολικά με εθνική, νότια μια μεγάλης τεχνητής λίμνης, και μετά από αυτήν να στρίψουμε νότια. Εγώ από την Ελλάδα άφησα ήδη την ζελατίνα του κράνους στην βαλίτσα και χρησιμοποιώ την μάσκα, γιατί επάνω της, στον ιμάντα της, στηρίζω την νέα κάμερα δράσης που πήρα για το ταξίδι. Πάντα κάτι παίρνω ενόψει μεγάλου ταξιδιού. Αυτήν την φορά ήταν μία νέα HD κάμερα με miniSD κάρτα. Μέχρι εδώ καλά. Όταν έβρεχε στην Τουρκία, ταλαιπωρήθηκα, κρύωνα, αλλά άντεξα. Εκεί που ήταν δύσκολο ήταν σε αυτήν την εθνική, γιατί έριχνε χαλάζι. Ή αυγά καλύτερα να πω. Και ποιο είναι το πρόβλημα? Το ότι με πετύχαινε κάθε τόσο ακριβώς στην μύτη. Ναι πόναγε και στα μπράτσα. Όταν έπεφταν με μανία συν την ταχύτητά μας, αλλά όταν με έβρισκε στην μύτη, δάκρυζα. Ο Θανάσης με τον Νίκο σταμάτησαν σε κάποιο λογικό σημείο, κάτω από ένα σκέπαστρο, εμείς με τον Μάκη συνεχίσαμε, το έχουμε ξαναζήσει στο Ιράν, αυτήν την τρέλα. Τέτοιες μπόρες περάσαμε δύο, τρείς τουλάχιστον. Μία φορά μάλιστα δεν έβαλα τα αδιάβροχα και πάλι βράχηκα, όπως στο Ιράν. Πρέπει να είμαι μαζόχας. Αλλά μου αρέσει μετά να οδηγώ όρθιος και να στεγνώνω …