Αστερούσια όρη, Κρήτη, σε 3 μονοήμερες εκδρομές

[Markas]

Το μονοπάτι στο κατέβασμα, χωρίς κατσίκες από πάνω αυτή τη φορά να προσθέτουν σασπένς.








Αφού χόρτασα νερό και φάγαμε το φτωχικό φαγητό μας (ποτέ ξανά παξιμάδι έξω από μπολάκι, τρίμμα για σνίτσελ έγινε!) σηκωθήκαμε για τη συνέχεια. Όμως πρώτα έπρεπε να ξεπεράσουμε ένα εμπόδιο που ανεβαίνοντας με είχε πάλι ζορίσει, 100 μέτρα από το σημείο που σταματούσε ο δρόμος. Ένα σκαμμένο σημείο ξαφνικά στη μέση του δρόμου χωρίς καμία λογική, πέρα από το να εμποδίζει οχήματα να ανεβούνε στο τέρμα.Βέβαια για μια on-off με αποφασισμένο αναβάτη (εγώ είμαι αυτός) κανένα πρόβλημα!


Στρίβουμε στην πινακίδα και πάμε για τον τελευταίο στόχο της ημέρας. Μονή Κουδουμά!








Τα δέντρα εμποδίζουν την ορατότητα προς τα κάτω αλλιώς θα φαινότανε πως και εδώ οι φουρκέτες διαδέχονται η μία την άλλη. Πώς αλλιώς θα κατεβαίναμε σε 15 χιλιόμετρα 1100 μέτρα υψόμετρο;


Κόφινας




Τρεις Εκκλησιές. Στόχος του τρίτου μέρους της περιπλάνησης στα Αστερούσια όρη!


Κατά μήκος της διαδρομής έχει μερικούς διάσπαρτους σταυρούς όπως στην προηγούμενη φωτογραφία. Πιθανή εξήγηση το βάθος του γκρεμού σε περίπτωση εξόδου και η παντελής έλλειψη προστατευτικών στην άκρη του δρόμου.


Ένα από τα αξιοπερίεργα της διαδρομής… Κάποιο αμάξι έπεσε φαίνεται πάνω στο πεύκο , το πλάγιασε, και αυτό συνέχισε ανενόχλητο να μεγαλώνει οριζόντια!


Ακόμα να φτάσουμε…


Μονή Κουδουμά. 24 χιλιόμετρα χωματόδρομου από το κοντινότερο χωριό!


Η είσοδος στον περιβάλλοντα χώρο της μονής. και το μονοπάτι που πάει προς Άγιο Ιωάννη.

[Markas]

Κρυβόμαστε στις άφθονες σπηλιές στην παραλία προς αναζήτηση δροσιάς για να φάμε τα τελευταία πορτοκάλια που μείνανε.






Σύντομα έρχεται για επίσκεψη μια περίεργη κατσίκα. Τρώνε οι κατσίκες τα φλούδια πορτοκαλιού; Αμέ! Τόσο εκλεκτός μεζές θεωρείται που φωνάζει και μια κολλητή της να κοπιάσει στο τσιμπούσι. Και για να μην τα πολυλογώ βρεθήκαμε ξαφνικά με ένα μικρό κοπάδι άκρως πεινασμένες κατσίκες.



Είσοδος στη Μονή.




Αναφορές στη μονή υπάρχουν από το 12ο αιώνα αλλά καταστράφηκε πολλές φορές από πειρατές και όχι μόνο, οπότε εγκαταλείφτηκε για πολλά χρόνια. Σε αυτό το μέρος ήρθαν από τη Μονή Μάρτσαλο (βλέπε πρώτο μέρος εκδρομής στα νότια παράλια) οι Άγιοι Ευμένιος και Παρθένιος και επανίδρυσαν τη Μονή γύρω στο 1870.






Στη κορυφή ήμουνα μία ώρα πριν και έβγαζα φωτογραφίες προς τα κάτω.




Ανηφορίζουμε πάλι για να επιστρέψουμε σπίτι μας.




Παίρνουμε το συντομότερο δρόμο για τον πολιτισμό, δηλαδή το χωριό Στέρνες. Πάλι φουρκέτες, για το κατέβασμα αυτή τη φορά.


Είσοδος στο χωριό.


Από αυτό το σημείο θα αρχίσει το τρίτο μέρος της περιπλάνησης μας στα Αστερούσια όρη όταν έρθει η ώρα, οπότε ουσιαστικά η πραγματική εκδρομή τελειώνει εδώ. Όμως , αντί να πάρουμε το δρόμο Μοιρών -Ηρακλείου πάμε μέσω Χάρακα αυτή τη φορά, όπου μας αποκαλύπτεται μια μεγάλη έκπληξη. Ένας δρόμος εξαιρετικός, ίσιος, με λίγη κίνηση που δίνει τη δυνατότητα να αναπτύξεις υψηλές ταχύτητες με τη δέουσα προσοχή…


…γιατί και οι ντόπιοι βοσκοί βασίζονται στο ότι έχει ακόμα λίγη κίνηση.


Λεπτομέρια της διαδρομής. Με πράσινο το κομμάτι που «χάσαμε» ενώ φαίνετε και ο κύκλος που κάναμε αντί αυτού

ΤΕΛΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΜΕΡΟΥΣ

Σύνολο χιλιομέτρων 210 από τα οποία τα 110 περίπου στο χώμα. Συνολικός χρόνος εκδρομής 10 ώρες, από τις οποίες 6 περάσαμε στη σέλα. Στην εθνική πηγαίναμε 120-140 χλμ και στο χωματόδρομο μάλλον αργά για να απολαμβάνουμε το τοπίο και να βγάζουμε φωτογραφίες. Όποτε βέβαια ο δρόμος ήτανε κατηφορικός με γκρεμό στο πλάι πηγαίναμε ακόμα πιο αργά γιατί ήμουνα και δικάβαλος. Μέση ωριαία ταχύτητα λοιπόν όλης της εκδρομής μαζί με την εθνική το εξωφρενικό 35χλμ/ώρα. Κουραστική εκδρομή αλλά άξιζε ακόμα και στα σημεία που χαθήκαμε.

[Markas]

Εκδρομή στα Αστερούσια όρη 3ο μέρος.

Στέρνες, εγκαταλελειμμένος οικισμός Άγιος Νικόλαος, καταρράκτης του Αμπά, Τρεις Εκκλησιές, Μουρνιές, Εθιά, Μονή Αγίου Νικήτα, Μαριδάκι, Τσούτσουρας.

[Markas]

Ξεκίνημα πρωινό 08:30 και πάμε νότια μέσω Πεζών, Χουδετσίου και νέου δρόμου προς Νότο. Ο καιρός δείχνει καλός με αρκετά σύννεφα να μας προστατεύουμε από τον ήλιο. Στη φωτογραφία φαίνονται από αριστερά Ροτάσι, Πύργος, Χάρακας και ο κάμπος της Μεσαράς.


Η διάσχιση του κάμπου γίνεται από μια εντυπωσιακή ευθεία η μισή από την οποία είναι νέα εθνική και η άλλη μισή παραμένει με τους πελώριους ευκαλύπτους δίπλα στο δρόμο.


Χάρακας




Αρχίζουμε την ανάβαση στα Αστερούσια από χωματόδρομο που ξεκινάει από Στέρνες (ακολουθούμε πινακίδα για Μονή Κουδουμά)










Αριστερά πάει για Μονή Κουδουμά και δεξιά υπάρχει μια μικρή πράσινη όαση δίπλα στον εγκαταλελειμμένο οικισμό Άγιος Νικόλαος.


Πετυχαίνουμε στο δρόμο ένα αγροτικό με ένα ζευγάρι γεροβοσκών που μας διαφωτίζουνε σχετικά με την ιστορία του οικισμού. Ο οικισμός είχε αρκετούς μόνιμους κατοίκους , κυρίως μοναχούς που φροντίζανε τα κτήματα της Μονής Κουδουμά στη περιοχή.


Σταδιακά οι μοναχοί λιγοστεύανε και οι κάτοικοι κατεβαίνανε στον κάμπο. Η τελευταία οικογένεια που έφυγε ήταν αυτή του βοσκού που συναντήσαμε και αποχώρησε μετά τη γερμανική κατοχή.


Η είσοδος στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου, το μόνο οίκημα του χωριού που συντηρείται και μένει ακόμα όρθιο. Δείχνει παμπάλαια (η πύλη).


Οι πόρτες όπου υπάρχουν ακόμα είναι κλειδωμένες


Αλλά ο χρόνος άνοιξε άλλη πόρτα. Με το νοικοκυριό ακόμα εκεί να περιμένει το νοικοκύρη και το ψυγείο πάγου μάλλον να θέλει σέρβις.


Ο φούρνος του χωριού γκρεμισμένος και αυτός.










Συνεχίζουμε την ανάβαση και φτάνουμε σε σταυροδρόμι. Στην πινακίδα προς μονή Κουδουμά, εμείς πάμε αριστερά. (ευθεία πάει για τη μονή).
Όρος Κόφινας. Ένα μήνα νωρίτερα τα σπαρτά ήταν πράσινα και τώρα έτοιμα για θέρος.


Ο καιρός αρχίζει να χειροτερεύει. Φυσάει πια αρκετός αέρας και μαζεύει αρκετά σύννεφα, ικανά ίσως για μερικές ψιχάλες αλλά κυρίως να μας δροσίσουν.






Πηγές σε αρκετά σημεία παραπλεύρως του δρόμου αν και πλέον (Ιούνιος γαρ) έχουν λιγοστέψει.


Παράνυμφοι


Στο δρόμο προς Τρεις Εκκλησιές (ευθεία) έχει πινακίδα προς Αμπά. (αδιέξοδο)






Η θέα προς Τρεις Εκκλησιές.




Ο καταρράκτης του Αμπά δυστυχώς είναι ξερός λόγω εποχής!


Έτσι θα φαινότανε ύστερα από μια βροχερή χειμωνιάτικη μέρα.

[Markas]

Ο καταρράκτης δε βγαίνει μέσα από το βράχο από κάποια υπόγεια πηγή. Το ρυάκι που φτάνει εδώ έχει σκαλίσει μονοπάτι μέσα στο βράχο και απλά βρήκε διέξοδο και πέφτει από μεγάλο ύψος.


Δοκιμάζω να ακολουθήσω το ρυάκι. Η πορεία έχει κάποιες δυσκολίες. Το μονοπάτι δύσβατο με πολλά σημεία να πέφτει 2-3 μέτρα και το βράχο να είναι πολύ λείος για να ανέβει κανείς πάλι χωρίς σκοινί οπότε επιστρέφω για να συνεχίσουμε την εκδρομή.


Επιστροφή στο χωματόδρομο για Τρεις Εκκλησιές.


Αρχίζουμε την εντυπωσιακή ομολογουμένως κατάβαση από τον καλό χωματόδρομο.




Ο δρόμος της κατάβασης και στο βάθος ο δρόμος της μελλοντικής ανάβασης.


Τρεις Εκκλησιές

[Markas]

Εδώ οι κατσίκες είναι στο σπίτι τους και οι άνθρωποι είναι οι παρείσακτοι.




Σαν χωριό είναι άναρχα δομημένο και σχετικά νέο με τσιμεντένιες πρόχειρες κατασκευές.


Συνεχίζουμε λίγο δυτικά του οικισμού όπου υπάρχει μια θαυμάσια παραλία. Δυστυχώς φαίνεται ξεκινάνε τα έργα για μικρό λιμάνι στην άκρη του, που θα αλλάξει οριστικά το τοπίο.


Όπως και να ‘χει μία στάση για καφέ είναι πλέον επιβεβλημένη. Κατεβαίνουμε λοιπόν στη βοτσαλένια καθαρή παραλία για ξεκούραση και να απολαύσουμε το τοπίο…


Αν και κιτς φτάνει να είναι και γραφικό – όμορφο. Θυμίζει τις πρώτες εποχές του άναρχου τουρισμού το 1970. Εννοείται ότι πρόσβαση σε δρόμο δεν υπάρχει, μόνο από τα βότσαλα της παραλίας. Live the Greek dream, σπίτι να το κτυπά το κύμα με κυματοθραύστη το φράχτη.


Ξεκινάμε πάλι με κατεύθυνση ανατολικά. Ύστερα από λίγα χιλιόμετρα βλέπουμε τη γραφικότητα - αυθαιρεσία νούμερο δύο…


Τα λόγια είναι περιττά!




Ο δρόμος από μέτριος χωματόδρομος εξελίσσεται σε άθλιο.


Τη διαδρομή την κάνουν ακόμα πιο δύσκολη οι δεκάδες κυψέλες με μελίσσια που βρίσκονται δίπλα στο δρόμο. Η ζέστη, η κλειστή σήτα του κράνους, οι μέλισσες να χτυπάνε στα κράνη μας ομαδικά όσο κάνουμε με τη μέγιστη δυνατή ταχύτητα σλάλομ ανάμεσα στις λακκούβες και στις πέτρες (με το γκρεμό να καραδοκεί στο πλάι) μπορώ να πω πως ήταν μια καθόλου ευχάριστη εμπειρία!



Τις κυψέλες τις φέρνουν εδώ αυτήν την εποχή από τη μία γιατί η περιοχή έχει μηδενική ρύπανση αλλά κυρίως γιατί η περιοχή είναι γεμάτη από θυμάρι που δίνει στο μέλι εξαιρετική γεύση!



Θέλω μπάρες στην άκρη του δρόμου ΤΩΡΑ!


Οι πύλες στους χωματόδρομους δεν είναι για να εμποδίζουν εμάς να περάσουμε αλλά τα ζώα (και εμείς δεν είμαστε , έτσι

[Markas]

Φτάνουμε σε διασταύρωση και βλέπουμε (κλασικά) ανάποδη πινακίδα προς Πρινιά. Πάντως αν θέλει κανείς να αποφύγει την παράκαμψη Τρεις Εκκλησιές στρίβει προς Πρινιά και μετά κρατάει κατεύθυνση αριστερά. Προχωράμε ανατολικά και φτάνουμε στις Μουρνιές όπου πετυχαίνουμε ένα μικρό ασφάλτινο διάλειμμα. Ένας δρόμος με όμορφη θέα και πολλές στροφές. Εναλλακτικά, υπάρχει και χωμάτινο κομμάτι από Μουρνιές προς Εθιά.


Στο βάθος φαίνεται ο δρόμος που ήρθαμε το πρωί.


Είσοδος στο χωριό Εθιά.


Η Εθιά είναι ένα όμορφο χωριό με πολλά πετρόχτιστα σπίτια, πράσινο και φιλικούς ανθρώπους.




Ρωτάμε για το δρόμο προς Άγιο Νικήτα σε ένα πανέμορφο καφενείο τυλιγμένο στους κισσούς και μαθαίνουμε πως είναι λίγο πιο πίσω στην είσοδο του χωριού. Έπειτα, όπως μας τονίζει η κυρία του καφενέ ακολουθούμε αριστερή πορεία και αφού περάσουμε τη κορυφογραμμή να παίρνουμε τον κατηφορικό δρόμο…


Να δώσω λοιπόν και τη δική μας (σωστή) πορεία. Πράγματι, στην είσοδο του χωριού στρίβουμε στην πινακίδα προς Άγιο Νικόλαο και ακολουθούμε τον κυρίως χωματόδρομο (αυτόν χωρίς χόρτα στη μέση και τον πιο βατό).




ΔΕ στρίβουμε σε καμία αριστερή στροφή (καταλήγει σε αδιέξοδο και αυτή η αριστερή στροφή όπως διαπιστώσαμε για τρίτη φορά!).


Εδώ ακολουθούμε τον πάνω δρόμο.


Φτάνουμε σε μια πραγματική διασταύρωση (χωρίς πινακίδα). Αριστερά πάει Αχεντριά και δεξιά στον Άγιο Νικήτα (αυτό βέβαια δε το ξέραμε τότε , απλά διαλέξαμε τον κατηφορικό δρόμο. Από εδώ και πέρα ό,τι διασταύρωση υπήρχε κατέληγε σύντομα σε αδιέξοδο και δε κούραζε πολύ).


Τετραπλή διασταύρωση. Ο σωστός δρόμος φαίνεται (στο δικό μου μάτι τουλάχιστον). Η αγωνία μας όμως μεγάλη. Και αν είμαστε σε αδιέξοδο; Όλο το δρόμο πάλι πίσω; Ο δρόμος μπροστά αριστερά αν και φαίνεται πως είναι αδιέξοδο (βλέπεις τα χόρτα στη μέση ανεβαίνει σε σημείο που δείχνει να παρέχει καλή θέα. Εκεί περιμένουμε να βρούμε φώτιση για το πού βρισκόμαστε και κυρίως αν πάμε καλά.
(σου θυμίζει τίποτα αυτό το μέρος Yns; )


Τα πράγματα φαίνονται καλά! Η θέα με το δρόμο να ξετυλίγεται ανατολικά, μας γεμίζει όρεξη και κουράγιο να συνεχίσουμε, παρόλη την κούραση που έχει κάνει την εμφάνισή της (ο δρόμος ακριβώς κάτω μας καταλήγει σε αδιέξοδο όπως βλέπουμε, ήταν ο τέρμα αριστερά στην προηγούμενη διασταύρωση)




Η θέα από 700μέτρα υψόμετρο προς τα κάτω (ψάξε να δεις που είναι η ένωση ουρανού – θάλασσας).








Ο δρόμος γρήγορα εξελίσσεται από χάλια σε πολύ χάλια και η συνηθισμένη ταχύτητα είναι 15-20 χλμ/ώρα. Αν δεν έβλεπα στον ορίζοντα να συνεχίζει η διαδρομή θα έβαζα στοίχημα πως φτάνουμε σε αδιέξοδο!




Προσοχή στις μέλισσες , κλειστές οι σήτες!




Το μικρό φοινικόδασος του Άγιου Νικήτα. Να δούμε, θα γλιτώσει αυτό από το φονικό (για τα φοινικόδεντρα) σκαθάρι; Ο φοίνικας είναι τοπικό, κρητικό είδος αρκετά ανθεκτικό αλλά δυστυχώς και αυτό δεν είναι άτρωτο.


Φτάνουμε επιτέλους στη διασταύρωση προς Μονή Αγίου Νικήτα και στρίβουμε δεξιά.






Στο Μοναστήρι μας πλησιάζει ένας απίστευτος γεράκος 100 χρονών με 2 δόντια όλα κι όλα και ακολουθεί ο εξής απολαυστικός διάλογος…
Εγώ: Γεια σου παππού.
Γέρος (φωνάζοντας): Αυτά τα πράματα είναι του διαόλου! (για τη μηχανή μου έλεγε)
Εγώ: Μα…
Γέρος: Ετούτα τα πράγματα είναι επικίνδυνα! Μα παλάβωσες μωρέ τελείως; Να έρθεις άλλη φορά με το αμάξι!
Εγώ: Μα το αμάξι μου δε πάει σε τέτοιους δρόμους…
Γέρος: ΑΚΟΥ ΜΕ που σου λέω , αυτά τα οχήματα πρέπει να απαγορευτούνε! Να σου πω, στην κατηφόρα εκιέ χάμω που ήρθες πως δεν εσβούρηξες ποθές στον γκρεμό;
Εγώ:Ε… , πια κατηφόρα λέτε ακριβώς;
Γέρος: Να, εκιέ, στο Μαριδάκι από πάνω.
Εγώ: Α, εμείς δεν ήρθαμε από εκεί, από τον άλλο δρόμο, από Εθιά ήρθαμε και…
Γέρος: ΗΝΤΑ ΜΩΡΕ ΛΕΣ; ΕΚΟΥΖΟΥΛΑΘΗΚΕΣ ΤΕΛΕΙΩΣ; Από εκιέ είναι ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ! Πού είναι μωρέ το μυαλό σου; Άμε τώρα να κάμεις το σταυρό σου στον άγιο που έφτασες μέχρι επαέ, άσε τούτονε το πράμα εκιέ και άμε με τα πόδια από εδά και πέρα μη πα να σκοτωθείτε πουθενά.
Εγώ: Εντάξει παππού μα τη μηχανή δε την αφήνω, πηγαίνω πολύ σιγά και προσέχω πολύ. Αφού φτάσαμε ως εδώ θα τα καταφέρουμε να γυρίσουμε πίσω.
Γέρος: Γιάε! άμα βλέπεις να σου φεύγει στη κατηφόρα δώστης μια και παρέτα τινε, γρικάς μωρέ;
Εγώ: Μα και η γυναίκα μου που κάθεται πίσω, η μηχανή;
Γέρος: Α, σωστά... Γιάε, σιγά σιγά λάλιε τουλάχιστο, γρικάς μωρέ;
Εγώ (γελώντας):Εντάξει παππού , πάμε τώρα να κάνουμε το σταυρό μας.
Γέρος (όσο απομακρυνόμαστε): Και μη ξεχνάς , άμα σε πάρει στην κατηφόρα πέταξε πέρα τη μηχανή, εμένα να γρικάς που κατέω!!!
(εδώ η Κική στήνεται για φωτογραφία με τα εφόδια ανα χείρας (φάγαμε στα τραπέζια και στη σκιά της μονής) ενώ ο Γεράκος έρχεται με άγριες διαθέσεις!


Η Μονή του Αγίου Νικήτα αποτελούσε παλαιό ερημητήριο στην περιφέρεια του Αχεντριά με το σπηλαιώδη ναό να χρονολογείται από το 1640. Ήταν ερημητήριο και σκήτη πνευματικής άσκησης κυρίως για τους μοναχούς της Μονής Κουδουμά, οι οποίοι διέμειναν στο ερημητήριο του Αγίου Νικήτα σποραδικά. Μόνιμους μοναχούς δεν είχε τα τελευταία χρόνια αλλά εκεί ζει την τελευταία δεκαετία ο προαναφερόμενος γεράκος και από το 1980 ο λαϊκός Χατζή-Γιάννης Καπελλάκης (βλέπε φώτο) που φροντίζει ακούραστα τη Μονή.


Παραλία Αγίου Νικήτα δίπλα στο μοναστήρι.


Ώρα να φεύγουμε όμως πάλι. Επόμενος στόχος το κοντινό χωριό Μαριδάκι.

[Markas]

Το Μαριδάκι …


Και η θέα προς Τσούτσουρα.




Το χωριό είναι σχετικά νέο, εντελώς άναρχα δομημένο μέσα σε ένα φαράγγι με ένα ρυάκι να περνάει μέσα από τον οικισμό και να δημιουργεί μια πράσινη όαση σε ένα άνυδρο ξερό τοπίο.


Ξεκινάμε πάλι με στόχο τον κοντινό Τσούτσουρα. Κοντινό σε χιλιόμετρα αλλά μακριά λόγω του δρόμου που γυρίζει νότια προς ενδοχώρα για αρκετά χιλιόμετρα μέχρι να σβήσει το φαράγγι και να περάσει από την άλλη μεριά ο δρόμος και να κατέβει πάλι προς τη θάλασσα στον Τσούτσουρα.


Ο χωματόδρομος καλύτερος από αυτόν που ήρθαμε αλλά πάλι μάλλον κακός.


Τσούτσουρας στο βάθος. Χαμηλά στο φαράγγι (δε φαίνεται στη φωτογραφία) το Μαριδάκι.


Θέα προς βορρά.


Από το τέλος του φαραγγιού με θέα προς νότο.




Αρχίζει η κατάβαση.


Αν ερχόμασταν από το χωματόδρομο του Αχεντριά αυτό θα βλέπαμε κάποια στιγμή.




Τσούτσουρας. Επιτέλους επιστροφή στο πολιτισμό!!


Για όποιον θέλει να κάνει τη διαδρομή ανάποδα υπάρχει πινακίδα για το δρόμο (φαίνεται όχι όπως έρχεσαι από Ηράκλειο αλλά από το αδιέξοδο τέρμα δυτικά).


Σε αυτό το σημείο τελειώνει και το τρίτο μέρος της περιπλάνησης στα Αστερούσια όρη. Εδώ απολαμβάνουμε τη θέα δυτικά.


Η επιστροφή όμως έχει και αυτή τις χάρες της. Εδώ ο φιδίσιος δρόμος του Τσούτσουρα. Η ανάβαση…


…και η κατάβαση


Λόφος Κάστελος στο χωριό Καστελλιανά.


ΤΕΛΟΣ ΤΡΙΤΟΥ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΜΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΗΣ ΑΣΤΕΡΟΥΣΙΩΝ
Σύνολο χιλιομέτρων περίπου 200 από τα οποία (υποθέτω, δεν το μέτρησα αυτή τη φορά) τα 100 χώμα.
Ξεκινήσαμε στις 08:30 και γυρίσαμε στις 18:00. Συνολικός χρόνος εκδρομής δηλαδή εννιάμιση ώρες από τις οποίες πάλι τις έξι περάσαμε πάνω στη σέλα.
Μέσος όρος χλμ/ώρα: 33! (όσο πάμε και χειρότερα μου φαίνεται…)
Δεν κουραστήκαμε όσο θα περίμενε κανείς επειδή ο καιρός ήταν ιδανικός για την εποχή. Σχετικά δροσερός (22-26C) και με σκόρπια σύννεφα να μας σκιάζουν.
Όμορφη εκδρομή αλλά ταλαιπωρία. Μεγάλο άγχος αλλά και αίσθημα ότι τα καταφέραμε στο σωστό δρόμο από Εθιά. Δεν αξίζει τόσο για δικάβαλο (εκτός και αν έχεις αποφασισμένη σύντροφο) και με τίποτα το κατακαλόκαιρο, τουλάχιστο όχι όλη μαζί.
Στη Μονή Του Άγιου Νικήτα θα μπορέσετε να μείνετε φιλοξενούμενοι ή να κάνετε ελεύθερο κάμπινγκ αλλά καλύτερα όχι στο φοινικόδασος που είναι περιφραγμένο γιατί ο Κρητικός Φοίνικας είναι προστατευόμενο είδος.

ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΟ!

[yns]

Νικολή, ευτυχώς που έχω τις φωτογραφίες σου και βλέπω πώς ήταν αυτά τα μέρη γιατί έτσι που πήγαμε εχθές το μόνο που έβλεπα ήταν πώς να μην πέσω (και είδες, τελικά την γλίτωσα την πτώση!!)

Παιδιά, αυτά τα μέρη που δημοσίευσε ο Νίκος τα κάναμε χθες (ένα μέρος τους τέλος πάντων) και έχω να πω πως δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε αυτό το πράγμα. Το δέος που σε πιάνει και η αδρεναλίνη που ρέει άφθονη στις φλέβες σε κάνουν να αισθάνεσαι ζωντανός όταν τελειώνει η εκδρομή και έρχεσαι πάλι στον πολιτισμό. Δεν ξέρω πως πήγε ο Νίκος διπλός εκεί κάτω, εγώ το δήλωσα, την επόμενη φορά θα πάω με μικρό και ελαφρύ εντουράκι, χθες τα έλιωσα τα TKC!!

[xurxes]

...αρε μάρκα, τι μου θύμισες...
ομορφιές είναι οι Κρήτη, γεμάτοι...
και απο εκπλήξεις ένα σωρό!!!
να χεις καλούς δρομους...και το κατσίκι σου να σαι πάει παντού..,
οπως τα κρικρι...