|
|
|||||||
 |
|
|
Εργαλεία Θεμάτων | Τρόποι εμφάνισης |
|
|
|
#1
25-11-2011, 09:44
|
|||
|
|||
Δωωωωωσσεεεε Ζήσηηη !!!
 CPS Sent from my iPhone 4 using Tapatalk 
|
|
#6
25-11-2011, 22:21
|
|||
|
|||
Απάντηση: z_atomic_land = mission 1
|
|
#8
22-12-2011, 17:39
|
|||
|
|||
|
Ημέρα 4 (επιτέλους)
Ημέρα 4: Δευτέρα 08/08/11
Στόχος: Bolzano - Passo Stelvio - και βλέπουμε - Bolzano Briefing Χάρτης 08-08-11-teliko - Google Maps View Larger Map Κεφάλαιο 1: Bolzano (πάλι) Αφού ξεράθηκα το βράδυ σαν να κατέβασα ένα κασάκι μπύρες (κρασί ήταν για την ακρίβεια) , με την τσίμπλα στο μάτι πάω για πρωινό. Πεινούσα πολύ και φυσικά είχα πυρετό. "Καλημέρα Δία". Δεν πρόλαβα να αστειευτώ στο μυαλό μου και μου κόπηκε η όρεξη κατευθείαν μόλις αντίκρισα αυτό...... Φωτό 4-1 εως 5: Βρέχει καταρακτωδώς και φως στο τούνελ δεν παίζει      Η βροχή είναι πάλι εδώ και ασταμάτητη. Δεν πρόλαβα να στραβοκαταπιώ, χτυπάει το κινητό...ο Ισαάκ 7:30 το πρωί. "Ρε τρελοκομείο" λέω από μέσα μου "μα τι ώρα ξύπνησες;". "Καλημέρα man" μου λέει με φανερό ύφος απογοήτευσης "Καλημέρα Ισαάκ που είσαι; τι ώρα θα συναντηθούμε;" τον ρωτάω "Man ρώτησα εδώ στο ξενοδοχείο και μου είπαν ότι δεν θα φτιάξει ο καιρός και δεν παίζει να πάμε, τουλάχιστον εγώ με βροχή δεν θέλω να πάω. Έχω ξεκινήσει ήδη για γαλλική Ριβιέρα" Δεν άντεξα και έβαλα τα γέλια . " Κανένα πρόβλημα φίλε μου καλό δρόμο να χεις". Ο αυθορμητισμός και οι δραστικές αποφάσεις είναι ότι καλύτερο για έναν άνθρωπο. "Τhanks man, θα τα πούμε" αποκρίθηκε με επίσης φανερό ύφος ανυπομονησίας να φύγει για πιο ζεστά και στεγνά μέρη. Τι παιδί και αυτός!!! Κάθομαι μέσα αυτή τη φορά για πρωινό. Εκτός του ότι έχει πολύ κρύο, βρέχει τόσο πολύ, που πότε πότε ένα σπρέι φρόντιζε να ραντίζει τα λίγα τραπέζια που ήταν στρωμένα έξω. Έπρεπε να αλλάξω τα πλάνα μου σε λιγότερο από 12 ώρες για δεύτερη φορά. Shit λέμε, γ@@ώ τις πρωινές ορέξεις του Δια...πάλι +ουσιάζεται. Ε όχι μεγάλε δεν θα μου χαλάσεις εσύ το πρόγραμμα....εγώ θα το εφαρμόσω κανονικότατα και ας ρίξει και χαλάζι (πρόσεχε τι εύχεσαι!!!!!). Έφαγα με την ησυχία μου, ήπια 2 καφέδες, έπαιξα με τη φωτογραφική και χαλαρά πήγα στο δωμάτιο να ετοιμαστώ. Μέχρι να κάνω μπάνιο, να φορτώσω τα απαραίτητα και να φορέσω τις μπαλάσκες και τις τελαμόνες, είχε συνωμοτήσει το σύμπαν. Δηλαδή για να ακριβολογώ με λυπήθηκε ο Δίας, η απλά ολοκλήρωσε πρόωρα την πρωινή του "άσκηση" Είχε σταματήσει να βρέχει και στο βάθος ο ήλιος με κόπο προσπαθούσε να σκίσει μια παχιά κουρτίνα μαύρης νέφωσης. "Κρίμα για τον Ισαακ" σκέφτηκα. Κεφάλαιο 2: Passo Stelvio - Η ανάβαση Ξεκίνησα τελικά με λιακάδα ακολουθώντας το δρόμο για Merano. Φτάνοντας στο Merano το μετάνιωσε και άρχισε να ξαναρίχνει κάτι λίγα. Μετά ξανά ηλιοφάνεια. Αυτό θα συνεχιζόταν μέχρι να φτάσω στο Passo Stelvio, αλλά με αρκετή βροχή από ένα σημείο και μετά. Λίγο μετά το Merano φτάνω στο Ponte di Stelvio. Φωτό 4-6 εως 7: Ponte di Stelvio   Το χρώμα του νερού στο χείμαρρο είναι λες και ξέπλυνες την μπατανόβουρτσα, από το καινούργιο γκρίζο χρώμα που έβαψες το δωμάτιό σου. Φωτό 4-8 εως 10: Νερό μπατανόβουρτσας    Δεν το κρύβω ότι η ανάβαση του Passo Stelvio ήταν ο πιο ποθητός στόχος ολόκληρου του ταξιδιού μου. Το 2011 μου επιφύλασσε μόνο δυσάρεστες εκπλήξεις που έπρεπε να ξεπεράσω μόνος μου. Έτσι πέρα από την απόλαυση της οδήγησης, το Passo Stelvio για μένα είχε συμβολικό χαρακτήρα. Να καταφέρω να ανέβω μόνος μου σε οποιεσδήποτε συνθήκες (πέτυχα ευτυχώς δύσκολες), να νικήσω τις ανασφάλειες και τις φοβίες μου. Δεν το κρύβω επίσης, ότι η αδυναμία στο δεξί μου πόδι από το ατύχημα ήταν κάτι που με ανησυχούσε. Αν και κυρίως η φίλη μου η Βάσω (personal trainer), καθώς και το προσωπικό στο γυμναστήριο TopGym έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν και το πέτυχαν. Το μυαλό μου έπρεπε να συντονιστεί με το σώμα όμως και αυτό ήθελε πίστη. Μια ανασφάλεια την είχα, αλλά είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα τα κατάφερνα. Πήρα μια βαθιά ανάσα λοιπόν και ξεκίνησα. Φωτό 4-11 εως 13: Η Piouzi πριν το γεφυράκι στο Ponte di Stelvio...για μια βαθιά ανάσα πριν ξεκινήσουμε την ανάβαση    Με το που ξεκίνησα, ο Δίας μου υπενθύμισε ότι ήταν εκεί και θα μου έκανε παρέα. Άρχισε να βρέχει δυνατά πάλι, με διακοπές, και φυσικά ο πυρετός εκεί, κολλητός του. Έχοντας λοιπόν τις καλύτερες των συνθηκών υπέρ μου ξεκίνησα την ανάβαση. Όμως από την αρχή σχεδόν διαπίστωσα ότι δυσκολευόμουν αρκετά να μετατοπίσω το βάρος της Piouzi όταν χρειάζονταν. Στην αρχή σκέφτηκα μήπως ήταν λάθος κατανομή βάρους, την οποία όμως απέκλεισα γιατί ήταν κάτι που ιδιαίτερα εκείνη την ημέρα το διπλοτσέκαρα. Πριν φτάσω στο πιο δύσκολο τμήμα της ανάβασης σταμάτησα να αποθανατίσω μια απίστευτη εικόνα που δεν μπορούσα να τη φανταστώ όσο και να χάζευα το google earth. Φωτό 4-14 εως 15: Αριστερά η κορυφή Trafoier Eiswand (3.565μ) και δεξιά η Tuckettspitze (3.462μ)   Φωτό 4-16 εως 18: Οι παγετώνες μεταξύ των 2 κορυφών (προσέξτε στη φωτό 4-17 το καταφύγιο κάτω αριστερά για να αντιληφθείτε το μέγεθος του παγετώνα)    Η μικρή αυτή στάση μου έδωσε και την ευκαιρία να σκεφτώ καθαρά. Έφταιγε η ρύθμιση στην ανάρτηση για την δυσκολία μετατόπισης του κέντρου βάρους της Piouzi. Άλλαξα ρύθμιση και συνέχισα την ανάβαση. Η ανάβαση για άλλους λόγους πια ήταν πιο δύσκολη και ιδιαίτερα στις δεξιές στροφές, τις οποίες έπρεπε να τις παίρνεις όσο πιο "ανοιχτά" γινόταν για να μπορείς να κρατήσεις όρθια τη "χοντρή". Όμως οι δεξιές ανηφορικές στροφές είχαν το μειονέκτημα ότι δεν μπορούσες να δεις αν ερχόταν κανείς που κατέβαινε, γιατί ο δρόμος στις άκρες ήταν κατασκευασμένος με πέτρινα τοιχεία αντιστήριξης . Έτσι κάθε δεξιά στροφή ήταν ένα ρίσκο, μια τυφλή επιλογή. Το συνήθισα αλλά...... ένας Ιταλός οδηγός αυτοκινήτου που κατέβαινε από το Stelvio, αποφάσισε ότι είχε έρθει η στιγμή να δοκιμάσει τα abs του σε μια δικιά μου δεξιά στροφή. Ο προφυλακτήρας του σταμάτησε μόλις 1-2 μέτρα από την Piouzi, και το δεξί μου αδύνατο πόδι έπρεπε να στηρίξει εμένα και τα 260 κιλά της Piouzi, στο χειρότερο σημείο της στροφής. Ακριβώς στο κέντρο της όπου από δεξιά το έδαφος είναι απότομο και κατηφορικό. Τα χρειάστηκα!!!! Όπως και το πόδι μου που σήκωσε όλο αυτό το βάρος. Ευτυχώς δεν έρχονταν κανείς πίσω μου και σιγά σιγά αφήνοντας τη μηχανή να τσουλήσει όπισθεν, έστριψα αριστερά σε ένα ξέφωτο για να ηρεμήσω και να εκτιμήσω την κατάσταση του δεξιού ελλατωματικού ποδιού. Ευτυχώς οι daytona boots απορρόφησαν βάρος και κλίση δρόμου και δεν είχα τραυματισμό. Ευκαιρία για φωτογραφίες Φωτό 4-19 εως 20: Οι παγετώνες πάλι, όπως φαίνονταν από το ξέφωτο   Φωτό 4-21 εως 22: Ότι γλύτωσε από τους παγετώνες (το νερό της μπατανόβουρτσας)   Φωτό 4-23 εως 25: Η θέα από το ξέφωτο    Συνεχίζω για το τελευταίο και πιο δύσκολο κομμάτι. Εκεί η συνήθεια το έκανε πιο εύκολο, αλλά μια εικόνα θα με σημαδέψει για πάντα........αργότερα όμως την συνειδητοποίησα.Η υπερένταση και η αυτοσυγκέντρωση για να ανέβεις, δεν σου επέτρεπε να προσέξεις με λεπτομέρεια, του τι συμβαίνει γύρω σου. Προτελευταία στροφή πριν τα τουριστικά και στάση στο κλασσικό σημείο για φωτό. Φωτό 4-26 εως 27: classical photo point   Φωτό 4-28 εως 30: Η αφεντιά μου, που χάρη σε ένα ζευγάρι Τσέχων, μπήκε στο "κάδρο"    'Ωρα για παιχνίδι Εδώ μπορείτε να δείτε σε 360 μοίρες πως περίπου ήταν μια αριστερή (εύκολη στροφή) αλλά και το τι έβλεπες κάτω και πάνω από το δρόμο. (παίξτε με το ποντίκι σύροντας το προς οποιαδήποτε κατεύθυνση ή χρησιμοποιήστε τα εργαλεία στην αριστερή πλευρά της εικόνας) Stilfserjochstraße - Strada dello Stelvio (Stilfs - Stelvio) Φωτό 4-31-1 & 2: 2 κλειστές δεξιές   Στην κορυφή η θερμοκρασία "έγραφε" τέσσερις (4) βαθμούς. Καφέ....καφέ...καφέ γρήγορα. Το κόβω με τα πόδια για καφέ στο tibet. Κρύο και χιόνια που δεν έλιωσαν ποτέ λέμε. Από το cafe είχα την καλύτερη θέα, ιδιαίτερα του τελευταίου δύσκολου (για μένα) τμήματος. Τότε συνειδητοποίησα που ανέβηκα. Φωτό 4-32: Η θεα από το Tibet café  Φωτό 4-33 εως 34: Το τελευταίο "δύσκολο" τμήμα   Ο καφές αυτός ήταν από τους πιο τονωτικούς (στο μυαλό μου πάντα) που είχα πιει ποτέ. Μου χρειάστηκε ένα πεντάλεπτο να συνέλθω από το κρύο, παρόλο που φορούσα όλες τις επενδύσεις. Άραξα σε έναν πενταθέσιο καναπέ και χάζεψα και την υπόλοιπη θέα πλην της ανάβασης. Φωτό 4-34 εως 36: Και στο βάθος Άλπεις..... Άλπεις ....... Άλπεις    Όταν πια χαλάρωσα και απολάμβανα τη θέα, σαν προβολέας μπροστά στα μάτια μου εμφανίστηκε η εικόνα που αντίκρισα ανεβαίνοντας...... Ένας τύπος, ποδηλατιστής, αλλά όχι σαν τους εκατοντάδες που είδα εκεί. Ήταν σε στάση ξαπλωμένου με ανασηκωμένη την πλάτη, σε ένα ιδιόμορφο ποδήλατο, όπου τα πόδια του ήταν δεμένα για να μην κουνιούνται και ποδηλατούσε με τα χέρια. Ήταν ανάπηρος και γω μ@λακ@ς που νόμιζα ότι κάτι πέτυχα. Αυτός ο άνθρωπος χωρίς να το ξέρει πέτυχε πολύ περισσότερα από το να ανέβει αυτό το δύσκολο Passo. Συντέλεσε στο να δω διαφορετικά όλη μου τη ζωή. Πρώτον γιατί είχα καταφέρει αυτό που είχα βάλει ως στόχο ταξιδιού και δεύτερον γιατί είδα ότι υπάρχουν στόχοι που στη σκέψη μας είναι ανέφικτοι αλλά κάποιοι τους πετυχαίνουν. Θα θυμάμαι αυτόν τον άνθρωπο σε όλη μου τη ζωή. Ντριιιιιιιιν!!!!!!!!! Τέρμα το διάλειμμα ο Δίας έχει κάψες και αρχίζει να το δείχνει. Ένα μαύρο πυκνό σύννεφο, λες και το έστειλε ο Sauron (Lord of the rings), πλησίαζε απειλητικά την Gondor εεεε το Stelvio ήθελα να πω. Πίνω τις τελευταίες γουλιές του doppio, κατουρώ και τραβώ μέσα από το καφέ φωτό και βίντεο. "Φτάνει η λούφα πάμε έξω στο κρύο". Έξω το "ξύρισμα" ήταν δωρεάν. Άνεμος δυνατός για να κουβαλήσει προς το Stelvio το μεγάλο μαύρο σύννεφο του Sauron, οι 4 βαθμοί είχαν real feel (φράση του μοναδικού Κωστή Μπ.) -1 βαθμούς και ο Δίας κάπου εκεί γύρω κρυβόταν . Βγαίνοντας από το Thibet cafe συνειδητοποίησα ότι τα άσπρα που έβλεπα πριν πάνω στο βράχο, δεν έχουν να κάνουν με τις "πονηρές συνήθειες" του Δία, αλλά απλά ήταν χιόνια. Ημουν στην κορυφή, ήμουν στο Passo Stelvio, ήταν 8/8 και εγώ έπαιζα με το χιόνι. Δεν ήξερα τι να πρωτοπιστέψω....... Πριν φύγω έπρεπε να τιμήσω μια παράδοση του gsfroum.gr. Να φάω βρόμικο από τον Ιταλό. Ο Ιταλός για όσους δεν ξέρουν, είναι μια καντίνα με λουκάνικα (όλων των προελεύσεων) πάνω στο δρόμο στο Stelvio απέναντι από τα τουριστικά. Του πιάνω κουβέντα και του λέω ότι στην Ελλάδα έχει γίνει διάσημος. Γελούσε. Μου πρότεινε να φάω το χοιρινό πικάντικο λουκάνικο και γω του πρότεινα να πάει πλατεία Μαβίλης να φάει διπλό βραστό σπέσιαλ με σάλτσες πάνω-κάτω. Να φάει δηλαδή κανένα βρώμικο της προκοπής, γιατί το δικό του ήταν μέτριο. Ούτε αυτό δεν σεβάστηκε το κ@@@παιδο ο Δίας. Το μαύρο σύννεφο του Sauron είχε καταφθάσει στο Passo Stelvio. Κουμούτσιασα (που έλεγε και ο μακαρίτης ο πιο αγαπημένος μου θείος) γρήγορα το βρώμικο, και πάω στην Piouzi για να την βάλω μπρος να φύγουμε. Δεν πρόλαβα. Η ψιχάλα έγινε αυτό που την ίδια μέρα νωρίτερα έλεγα ότι δεν θα μου χαλούσε το πρόγραμμα. ΧΑΛΑΖΙ!!!!! Κεφάλαιο 3: Umbrail Pass - το άγνωστο Έβαλα τα γέλια (Δία ####-off είπα από μέσα μου), έβγαλα τα αδιάβροχα για μια ακόμη φορά από το top case και ετοιμάστηκα για τη μεγάλη μάχη κάτω από ένα σκέπαστρο για να μην βρέχομαι. Ένας Ιταλός με το απλό R1200GS ετοιμαζόταν για το ίδιο δίπλα μου. Πιάσαμε κουβέντα περιμένοντας μπας και κοπάσει το χαλάζι. Μιλήσαμε κανένα 10 λεπτό για πολλά. Για τις "χοντρές" μας, τα ταξίδια, την κρίση στην Ελλάδα, τη επερχόμενη στην Ιταλία και το βρώμικο που πριν λίγο και οι 2 καταβροχθίσαμε. Με ρώτησε ποια ήταν η πορεία μου μετά το Stelvio. Οταν του είπα για το Livigno μου είπε ότι δεν ήταν πολύ μακριά αλλά δυστυχώς ο καιρός θα ήταν χειρότερος εκεί. Και ήταν και αρκετά αργά για να επιστρέψω μέρα στο ξενοδοχείο μου με αυτή τη διαδρομή. Για να μην γυρίσω λοιπόν από τα ίδια μέρη που ήρθα μου πρότεινε διαδρομή μέσω Umbrail Pass. "Χμμ θα πρέπει να το περάσω στο gps για να το βρω" του αποκρίθηκα. "Δεν χρειάζεται φίλε μου. Κατεβαίνω για Bormio και η διασταύρωση είναι στο δρόμο μου. Οπότε αν θέλεις ακολούθησέ με." Έτσι και έγινε, αλλά κατεβαίνοντας προς Bormio το χαλάζι όλο και δυνάμωνε. Μετά από καποια χιλιόμετρα, φτάσαμε στη διασταύρωση για Umbreil Pass. Χαιρετηθήκαμε και έστριψα στο άγνωστο..σε μια διαδρομή που δεν είχα μελετήσει καθόλου. Ο δρόμος είναι αρκετά στενός και κατώτερης ποιότητας. Το χαλάζι είχε μετατραπεί σε πυκνή βροχή και η ορατότητα ακόμη χαμηλή. Δεν φοβάμαι ποτέ, αλλά εκείνη την ημέρα ένιωθα τόσο ατρόμητος. Οτι σκεφτόμουν στο Passo Stelvio είχε επαληθευθεί. Δεν ήμουν ο ίδιος άνθρωπος πλέον. Σβήνω το gps και συνεχίζω απόλυτα συγκεντρωμένος στο δρόμο. Ευχάριστη χάραξη, όμως δεν περνούσε ψυχή και δεν φαινόταν και ψυχή προς τα εκεί που πήγαινα. Τουλάχιστον μετά από λίγο σταμάτησε η βροχή και μπορούσα να χαζεύω και λίγο δεξιά αριστερά. Υπέροχο πρωτόγονο τοπίο χωρίς ίχνος πολιτισμού (πλην του δρόμου). Φωτό 4-37: Πρωτόγονο τοπίο  Σταματώ στην άκρη. Ξαπλώνω στο χώμα (τα αδιάβροχα ξεπλύθηκαν αργότερα στη βροχή) να απολαύσω τη σιγή. Μόνο ο άνεμος ακούγονταν. ####!!! Ζω σε ένα όνειρο. Δεν θέλω να φύγω από εδώ. Νηστικός όμως από εικόνες, ήθελα να ανακαλύψω και άλλο άγνωστο και "την έκανα" μετά από λίγο. Πριν φύγω έβγαζα μια φωτό την Piouzi, όταν αυτή μου πέταξε το γάντι (by all means). "Γιατί;" Φωτό 4-38 εως 39: Στο Umbrail pass και η Piouzi μου ρίχνει το γάντι..... γιατί?   Δεν μου απάντησε παρά λίγα χιλιόμετρα παρακάτω.......όπου μετά από ένα γεφυράκι η άσφαλτος μας τελείωσε και μαζί η λειτουργία σκέψης μου. Ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μου συμβεί. Χώμα σε παρθένα γη, άγνωστη κατάσταση μπροστά μου, απουσία ανθρώπων, πυκνό δάσος, σκοτεινό απόγευμα από βαριά συννεφιά. Γινόταν όλο και καλύτερο τελικά. Ήταν μια διαδρομή που ο διακόπτης μου γύρισε στη θέση "automatic" . Ήμουν σε μια νιρβάνα, οδηγούσα μηχανικά και ο καμβάς δίπλα μου γέμιζε σταδιακά με δέντρα, μυρωδιές, ήχους, και σκόνη στην πλάτη μου. Ήταν μια παράλληλη πραγματικότητα. Αυτή η μέρα δεν ήθελε να την ξεχάσω με τίποτα. Όλα τα καλά έχουν και ένα τέλος.....έτσι και το χώμα. Μετά από μερικές εντυπωσιακές φουρκέτες καταλήγω στο χωριό Santa Maria. Κλασσική στάση για Panadol και νερό. Φωτό 4-40 εως 42: Santa Maria    Ακολούθησα βόρεια πορεία, αφού ενεργοποίησα το gps, για να πάω στον επόμενο προορισμό μου. Μόλις βγήκα από την Santa Maria διαπίστωσα ότι βρισκόμουν εδώ και πολλά χιλιόμετρα σε Ελβετικό έδαφος. Έλεγχος σε συνοριακό σταθμό προς Ιταλία και συνέχεια με πολλή βροχή πλέον. Κεφάλαιο 4: Lago di Resia Μετά από μια διαδρομή μιας ώρας με απολαυστικές ανηφορικές στροφές αλλά και ντουζιέρα....έφτασα στον επόμενο προορισμό μου....Lago di Resia λίγο πριν τα ιταλο-αυστριακά σύνορα. Φωτό 4-43 εως 45: Lago di Resia    Η Lago di Resia είναι μια τεχνητή λίμνη, η οποία είναι η μεγαλύτερη της περιοχής και προέκυψε από τη συνένωση 2 φυσικών λιμνών της Reschensee και της Mittersee. Η κατασκευή του φράγματος ξεκίνησε τον Απρίλιο του 1940. Αλλά οι Έλληνες (όχι οι εργολάβοι αυτή τη φορά) τους χάλασαν τα σχέδια. Ο πόλεμος ανάγκασε την κατασκευή να ολοκληρωθεί τον Ιούλιο του 1950. Η τεχνητή λίμνη δεν θα μπορούσε να μην πάρει στο βυθό χωριά, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν το Graun και το Reschen. Μετά την κατασκευή του φράγματος οι κάτοικοι των 2 χωριών μεταφέρθηκαν σε νεόκτιστο συγχωνευμένο χωριό που πήρε το όνομα και των 2, το Reschen-Graunn. Φωτό 4-46 εως 52: Το νέο χωριό Reschen-Graunn        Από τα βυθισμένα χωριά, διασώθηκε μόνο η κορυφή του καμπαναριού μιας εκκλησίας του 14ου αιώνα. Φωτό 4-53 εως 55: Το καμπαναριό 14ου αιώνα    Φωτό 4-56: Πιτσιρικάδες προσπαθούν να φτάσουν το καμπαναριό κολυμπώντας  Μια από τις πιο σημαντικές μέρες στη ζωή μου πλησίαζε στο τέλος της, καθώς διέσχιζα το κέντρο του Bolzano. Το ξενοδοχείο με περίμενε να ξεκουραστώ για το τελευταίο βράδυ εκεί και να συνεχίσω για πιο θερμά κλίματα. Φωτό 4-57: Η πιο έντονη ημέρα του ταξιδιού έχει γνωστό αποτέλεσμα----ZzzzzzzzzzzZ  Το βίντεο της ημέρας Περιλαμβάνει όλα τα video, που μαγνητοσκοπήθηκαν και φωτογραφίες της ημέρας (επιλέξτε την high definition 1080p προβολή κάτω δεξιά στο παράθυρο του youtube.... αν κολλάει επιλέξτε χαμηλότερη ανάλυση). * Καλύτερα δείτε το full screen μέσα από YOUTUBE για να φαίνονται καλά φωτό και video Συνεχίζεται........................................................................................... Last edited by z_atomic; 22-12-2011 at 17:52.
|
|
#9
22-12-2011, 20:59
|
|||
|
|||
|
Απάντηση: Ημέρα 4 (επιτέλους)
Συνεχίζεται μάλλον μετά τις γιορτές δεν προλαβαίνω να ποστάρω την επόμενη μέρα...τα βίντεο θελουν ώρες και εγώ μεθαύριο φεύγω.....αν προλάβω θα ποστάρω μια μέρα ακόμη
|
|
|
|
Hybrid Mode
