Ο Gύρος τση ΚρήτηS

Μια ώρα αργότερα η καταιγίδα έδειχνε να κοπάζει και έτσι αποφασίσαμε να συνεχίσουμε την διαδρομή μας... η πρασινολαχανίδα που βλέπετε είμαι εγώ..

...και το σκέπαστρο που φιλοξένησε τα 800άρια..

Λίγο πριν την Άνω Ζάκρο ο Γιάννης (εμφανώς ταλαιπωρημένος από το ψιλόβροχο να το πω, ψιλοκατούρημα...;;; αυτό το ψιλό κάτι τέλος πάντων) κάνει ένα τελευταίο τσεκάρισμα ώστε να βεβαιωθεί πως ακολουθούμε την σωστή διαδρομή που είχαμε επιλέξει.

Περάσαμε την Άνω Ζάκρο και αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε τον χωματόδρομο πάνω από το "Φαράγγι των Νεκρών" παρέα με το ψιλόβροχο που λες και μας ακολουθούσε...

όχι δεν φοράω για αδιάβροχο σακούλα σκουπιδιών....

Το φαράγγι (που για να το διανύσει κανείς θέλει κάνα 2ωρο) πήρε το μακάβριο όνομά του από τους πολλούς Μινωικούς τάφους που βρέθηκαν στις σπηλιές του. Όλη η περιοχή έχει τεράστιο αρχαιολογικό ενδιαφέρον.

Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες επιβίβαση και συνεχίζουμε τον χωματόδρομο προς Κάτω Ζάκρο...

Κατεβαίνοντας το βουνό συναντάμε την έξοδο του φαραγγιού λίγο πριν μπούμε στην κάτω Ζάκρο από την πλευρά που βρίσκετε ο αρχαιολογικός χώρος αυτής...

Το ανάκτορο της Κάτω Ζάκρου ήταν το 4ο σε μέγεθος παλάτι της Μινωικής Κρήτης και αρκετά πλούσιο σε ευρήματα.

Πρώτη φορά βλέπω αυτό τον τόπο ντυμένο στα χειμωνιάτικα και πραγματικά είναι το ίδιο όμορφος όσο το καλοκαίρι, παρέες στις ταβερνούλες να πίνουν τις ρακές τους μπροστά στην θάλασσα και να σου δίνουν την αίσθηση της ζεστασιάς και φιλοξενίας... συναντώντας ταξιδευτές όπως εμάς για να σταματούν για λίγη ξεκούραση...

Η Κάτω Ζάκρος είναι ένα μικρό ψαροχώρι με λίγες ταβέρνες και καταλύματα. Το μέρος έχει μείνει παρθένο λόγω του αρχαιολογικού χώρου. Είναι ένας παράδεισος για όποιον αναζητά ηρεμία και απομόνωση. Αλλά εμείς δεν είχαμε καιρό για χάσιμο κι έτσι συνεχίσαμε τον δρόμο μας. Όμως η ανάβαση σε έκανε να σταματάς συνεχώς και να φωτογραφίζεις το τοπίο... Κάτω Ζάκρος από ψηλά.

Και στην απέναντι πλευρά ο επόμενος μας προορισμός, ο Ξηρόκαμπος.

Ο καιρός ανοίγει και μαζί με αυτόν και ο δικός μας ρυθμός και διάθεση... έχουμε αρχίσει να κατηφορίζουμε προς Ξερόκαμπο.

Το μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής μας αποτελούταν από φιδίσιους δρόμους και στροφές "πέταλα" που κάνουν την οδήγηση αρκετά διασκεδαστική...

Ο Ξερόκαμπος απλώνεται μπροστά μας και ο Γιάννης δεν χάνει ευκαιρία για φωτογράφηση....

Η μεγάλη παραλία του Ξηρόκαμπου.

Η μανιασμένη θάλασσα νωρίτερα με τα κύματα να έχουν καλύψει το μεγαλύτερο μέρος της παραλίας μαρτυρούν την κακοκαιρία που πέρασε.

Πολλά μικρά κολπάκια που το καλοκαίρι θα είναι μικροί παράδεισοι για όποιον έχει την τύχη να τα επισκεφτεί.

Μια στάση είναι επιτακτική ανάγκη για λίγη χαλάρωση και για να θαυμάσουμε τον τόπο...

Οι φωτογραφίες διαδέχονται η μία την άλλη...

Ο συννεφιασμένος ουρανός πάνω από την φουσκωμένη θάλασσα συνθέτουν μοναδικό κάδρο !!!!!

Όμορφο και το τοπίο πίσω μας με το εκκλησάκι...

Και τα καμάρια μας... (με τα γάντια να στεγνώνουν)!!!

Συνεχίζοντας νότια...

Παραλία Αμάτου..