Ο Gύρος τση ΚρήτηS

[yns]

Μετά τον Άγιο Νικήτα συναντήσαμε και το 2ο φοινικόδασος της εκδρομής. Πρόκειται για το μίνι φοινικόδασος του Αγίου Αντωνίου που εμφανίζεται στο πουθενά και είναι απορίας άξιον πώς ξεφύτρωσε εκεί. Αν και περιφραγμένο από συρματοπλέγματα παρατηρήσαμε κάποια αδηφάγα κατσίκια σε στενές επαφές με τους φοίνικες. Αυτά τα γευστικά τετράποδα είναι μαζί με τις λίγες βροχοπτώσεις η αιτία που σπάνια παρατηρεί κανείς (εκτός από σε συγκεκριμένες περιοχές) κάποιο φυτό ψηλότερο από... θάμνο στην περιοχή..

Κατεβήκαμε λίγο προς την θάλασσα για να μπορέσουμε να φωτογραφίσουμε την Μονή του Αγίου Νικήτα από κάτω. Είναι εντυπωσιακή η αντίθεση των πλούσιων κήπων της με την γενικότερη εικόνα των Αστερουσίων.

Λεπτομέρεια από την παραλία.

Και αναμνηστική με τον Μάνο.

Παραλίες προσβάσιμες μόνο μέσω θαλάσσης με ψηλά απόκρημνα βράχια αποτελούν παραδείσους για τους λάτρεις των σκαφών.

Σχηματισμοί που φέρνουν στο μυαλό τους πύργους από βρεγμένη άμμο που φτιάχναμε μικροί... Όποιος δημιούργησε αυτόν τον τόπο είχε μεγάλη φαντασία...

Ο ερωτάς που έχω για τα Αστερούσια είναι δεδομένος τώρα και πολλά χρόνια, ίσως είναι το βουνό που έχω κάνει τις περισσότερες χωμάτινες εκδρομές μου περνώντας ατελείωτες ώρες χαζεύοντας το μαγευτικό τοπίο ζώντας μοναδικές στιγμές χαμένος στην ομορφιά του. Μια ακόμα τέτοια στιγμή πρόσθεσα λίγο πριν την ανάβαση μας από τον Άγιο Νικήτα προς το χωρίο Εθιά και μάλιστα από μια διαδρομή που δεν είχα ξανακάνει. Ο Γιάννης όμως με προετοίμασε για αυτήν μιας και σε παλαιότερη εκδρομή του είχε περάσει από αυτά τα μέρη...

Τα σημάδια και η σκόνη από την ως τώρα διαδρομή είχαν ήδη αρχίσει να αποτυπώνονται στις βαλίτσες του.

Όσο εγώ μιλούσα στο τηλέφωνο (βλέπεις τα επαγγελματικά μας κυνηγούν ακόμα και στις εκδρομές) ο Γιάννης ασχολιόταν με τις αγάπες του, φωτογραφία και το GS.

Γιάννης: Μάνο βλέπεις αυτήν την κορφή??
Μάνος: Ναι, την βλέπω...
Γιάννης: Εεεε κάπου εκεί πρέπει να ανεβούμε.....

Γιάννης: Πού είσαι βρε;; Πού εξαφανίστηκες;;; Έλα εύκολο είναι, 5 λεπτά δρόμος...

Ήμασταν δίπλα στην θάλασσα σε μηδενικό υψόμετρο δηλαδή και θα έπρεπε να ανέβουμε σε ύψος μεγαλύτερο των 850 μέτρων... δεν λέω ακούγεται συναρπαστικό άλλα στην πράξη;

Ξεκινώντας την ανάβαση όλα έδειχναν να κυλούν ο#### με έναν αρκετά βάτο χωματόδρομο...

Να κάπου εκεί στην κορφή έπρεπε να καταλήξουμε...

Η διαδρομή ως τώρα πολύ όμορφη, πραγματικά δεν ήξερες που να πρωτοκοιτάξεις, από την πλευρά της θάλασσας ή από αυτή του βουνού.....;;;

Έτσι λοιπόν αποφασίσαμε να φωτογραφίζουμε τους εαυτούς μας και να σας αφήσουμε λίγο να φανταστείτε τι μπορεί να βλέπαμε....

Λίγο πριν φτάσουμε στην μέση της διαδρομής και βλέπετε τι θα ακολουθούσε...

Ποιος να το περίμενε... και όμως ούτε από εδώ λείπει η κλασική πόρτα που τοποθετούν οι βοσκοί η αλλιώς τα βοσκοδιόδια που μπορεί να μην πληρώνεις αλλά το σπάσιμο του ανέβα - κατέβα και άνοιξε - πέρνα - κλείσε δεν συγκρίνεται με το να δώσεις το αντίτιμο και να περάσεις...

Τι λέτε αξίζει τον κόπο....????

Και κάπου εδώ αρχίζει να είναι εμφανές πως ο δρόμος είναι παραμελημένος και η οδήγηση να γίνεται με λίγη δυσκολία... το χαλικάκι όπως και να το κάνεις σε δυσκολεύει ειδικά όταν χαζεύεις περισσότερο από το να οδηγείς...

Και για του λογού το αληθές προσέξτε τον Γιάννη... οδηγεί και το βλέμμα του καρφωμένο στην ομορφιά της φύσης... σίγουρα μπρος στα μάτια του θα έχει κάτι μοναδικό, αλλά και πίσω του επίσης....

Κάπου εκεί κάτω στον χωματόδρομο πάνω από τον κόλπο βρισκόμασταν πριν λίγο...

Και μια από τις όμορφες παραλίες για όσους διαθέτουν φουσκωτό το καλοκαίρι ή κάποιου είδους πλεούμενο...

Συνεχίζοντας την ανάβαση με μοναδική σκέψη να φτάσουμε την κορφή η κατάσταση του δρόμου σε μερικά σημεία είχε χειροτερέψει...

Και αφού περάσαμε από ένα σταυροδρόμι (μάλλον σε κάποια μάντρα βοσκού οδηγούσαν οι δρόμοι) μερικές εκατοντάδες μέτρα μετά φτάσαμε στην κορυφή...

Και ενώ έψαχνα απεγνωσμένα για να βρω ένα αλφάδι για να σιγουρευτώ ότι η κλίση της μοτοσυκλέτας μου βρίσκεται σε σημεία του επίπεδου σε μηδενική κλίση η εικόνα μπροστά μου με παρέσυρε και με ταξίδεψε σε άλλες χώρες...

- Δες Γιάννη.....

Λες και είχαν σκίσει το βουνό στην μέση... λες και η γη ήταν έτοιμη να μοιραστεί στα δυο...

Ευκαιρία για μικρή στάση και λίγο νερό...

Και μετά την μικρή ανάσα ο δρόμος ήταν μπροστά μας και μας περίμενε...

Μερικά χιλιόμετρα ακόμα και μπροστά μας αρχίζουν να φαίνονται τα πρώτα σπίτια της Εθιάς.

Και μετά μια ασφάλτινη παρέμβαση λίγων εκατοντάδων μέτρων από αυτό το ψηλό σημείο διακρίνουμε την μάντρα ενός βοσκού που ο Γιάννης ήθελε να επισκεφτούμε για να του αφήσει κάτι που του χρώσταγε από κάποια παλαιότερη εκδρομή του στα μέρη τούτα...

[yns]

Η θέα στο σημεία ήταν ανοιχτή μέχρι το Κρητικό πέλαγος. Το Λιβυκό το είχαμε αφήσει πίσω μας για την ώρα, αλλά όχι για πολύ... Στρίψαμε στον χωματόδρομο που διακρίνεται αριστερά με κατεύθυνση το χωριό Μουρνιά.

Όπως έγραψε ο Μάνος, ξέροντας πως θα περάσουμε από εδώ είχα ένα δωράκι για τον βοσκό που 1,5 χρόνο πριν, στην πρώτη μου σοβαρή χωμάτινη βόλτα στην Κρήτη, μας είχε σταματήσει, ξεναγήσει στο εκκλησάκι που είχε χτίσει με τα χέρια του, ταΐσει και ποτίσει επιδεικνύοντας την γνωστή Κρητική φιλοξενία που έχει μείνει αναλλοίωτη στους ορεσίβιους. Του κράταγα το CD με τις φωτογραφίες που είχαμε τραβήξει στο γλέντι που είχαμε κάνει τότε. Κάποια στιγμή στο μέλλον θα ανεβάσω το εκδρομικό από αυτήν την ανεπανάληπτη εκδρομή. Δυστυχώς δεν βρήκαμε κανέναν στην μάντρα κι έτσι του το αφήσαμε στην πόρτα με ένα σημείωμα. Από την άλλη ίσως να ήταν καλύτερα που δεν σμίξαμε ξανά γιατί έχω μια υποψία πως εκείνο το βράδυ θα κοιμόμασταν εκεί!

Λίγα χιλιόμετρα αργότερα και ενώ περνούσαμε μέσα από την Μουρνιά ακούμε ένα σφύριγμα. «Ωχ» σκέφτηκα, «ο βοσκός, πάει η εκδρομή!»...
Όμως με μεγάλη μας έκπληξη ήταν ο φίλος Μανόλης (Africaptan) που μας γνώρισε και μετά τις αγκαλιές και τις ευχές επέμεινε να κάτσουμε για έναν καφέ. Τον ευχαριστήσαμε αλλά δεν μας έπαιρνε. Ήταν ήδη 5 το απόγευμα και έπρεπε να προχωρήσουμε ως τις Τρεις Εκκλησιές όπου είχαμε σκοπό να κατασκηνώσουμε.