Ο Gύρος τση ΚρήτηS

Η επόμενή μας στάση και μέσω ενός χωματόδρομου που λίγο πριν το τέλος του σε βάζει μέσα σε ένα ποτάμι (ευτυχώς χωρίς να έχει τρεχούμενο νερό) ήταν η ερημική παραλία Μαριδάτη...

Η βοτσαλωτή παραλία αποτελεί εξαιρετικό μέρος για απόδραση...

...με τα αλμυρίκια να προσφέρουν λίγη σκιά τους καλοκαιρινούς μήνες. Αν βρεθείτε εδώ να είστε προετοιμασμένοι καθότι δεν πρόκειται για οργανωμένη παραλία αν και στην αρχή του χωματόδρομου είδαμε μια μικρή ταβερνούλα.

Και αμέσως μετά το λιμανάκι του Κουρεμένου...

Λίγο νοτιότερα με εναλλαγή χωματόδρομου και ασφάλτου φτάνουμε στην παραλία Χιόνα, γνωστή για την εξαίσια κακκαβιά στις ψαροταβέρνες της, με την συνεχεία να περιλαμβάνει εξερεύνηση στην περιοχή διασχίζοντας τον χωματόδρομο που φαίνεται στο βάθος και χωρίς να έχει σαφή κατάληξη, τουλάχιστον στον χάρτη που είχαμε στα χέρια μας...

Η παραλία Πηλός, μια από τις ομορφότερες της περιοχής. Ευκαιρία για στάση!

Ο δρόμος κατέληγε σε αδιέξοδο.
Η τελευταία παραλία, τα Σκαριά. Εδώ υπήρχε και μια μάντρα βοσκού.

Έτσι επιστρέψαμε από τον δύσκολο σε ορισμένα σημεία χωματόδρομο.

Κατά την επιστροφή μας για μια ακόμα φορά ανοιγοκλείνουμε μια από τις γνωστές πόρτες που τοποθετούν οι βοσκοί σε διάφορα σημεία στην Κρήτη.

Εκεί δίπλα ήταν τα ερείπια μίας από τις σπουδαιότερες πόλεις της Μινωικής Κρήτης. Φυσικά μια στάση επιβάλλεται.

Αυτό που δεν μας άρεσε ήταν πως δεν υπήρχε η παραμικρή φύλαξη... Όσα ευρήματα έχουν ανασκαφεί μέχρι τώρα εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο στη Σητεία.

Και αμέσως μετά φτάσαμε Παλαίκαστρο, ιδανική βάση για όσους θέλουν να εξερευνήσουν τα ανατολικά παράλια του νησιού...

Για μας δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, βάλαμε βενζίνη και αναχωρήσαμε σχεδόν αμέσως. Τα σύννεφα είχαν αρχίσει να πυκνώνουν και αποφασίσαμε ο ρυθμός μας να γίνει πιο γρήγορος... όμως όπως λέει η παλιά παροιμία όποιος βιάζεται σκοντάφτει...

1ον αντί να πάρουμε τον δρόμο προς το νότο πήραμε αυτόν προς τα δυτικά. Μη έχοντας GPS και χωρίς την βοήθεια του ήλιου ώστε να προσανατολιστούμε αρχίσαμε να επιστρέφουμε προς Σητεία! Το καταλάβαμε μετά από κάποια χιλιόμετρα και κάναμε αναστροφή...

Το 2ο μας λάθος ήταν πως στην βιασύνη μας περάσαμε την διασταύρωση που οδηγούσε στην παραλία Σκινιάς που στον χάρτη και στο Google Earth φαινόταν πολύ ωραία, ευτυχώς το αντιληφθήκαμε γρήγορα και στο χωρίο Λαγκάδα κάναμε πάλι ανάστροφη ακολουθώντας αυτή τη φορά τον σωστό δρόμο...

Η χωμάτινη διαδρομή ήταν πραγματικά όμορφη με περάσματα δίπλα σε απότομες χαράδρες και με μεγάλες κλίσεις, δυσκολεύοντας μας σε κάποια σημεία...

Μας πήρε αρκετή ώρα αλλά τελικά άξιζε ο κόπος, απίστευτο τοπίο...

Πρόκειται πραγματικά για μια από τις πιο απομακρυσμένες και ερημικές παραλίες της Κρήτης.

Κατά την επιστροφή μας ο yns συνέχισε το παιχνίδι με την φωτογραφική μηχανή αλλά δεν ήταν μόνο αυτός...

...παιχνίδι έπαιζε και ο καιρός ρίχνοντας τις πρώτες ψιχάλες, γρήγορα γρήγορα βάλαμε αδιάβροχα και φυλάξαμε τις κάμερες και φωτογραφικές μηχανές...

Σε αυτό το σημείο και ενώ φωτογραφίες δεν υπάρχουν (λόγο βροχής) αξίζει να σημειωθεί ένα γεγονός. Ενώ η διαδρομή περνούσε το χωριό Χοχλακιές με κατεύθυνση προς την Ζάκρο, φτάνοντας σε αυτό είπα του Γιάννη να στρίψουμε μέσα από το χωριό χωρίς να γνωρίζουμε που οδηγεί. Το ψιλόβροχο μας είχε ανησυχήσει και η λογική έλεγε ότι δεν είχαμε χρόνο για χάσιμο, παρόλα αυτά εκείνος με ένα νεύμα του συμφώνησε και ακολουθήσαμε το στενό δρομάκι μέσα στο χωριό. Ο δρόμος οδηγούσε σε αδιέξοδο κοντά στην είσοδο του φαραγγιού απ'όπου μετά από 1,5 ώρα πεζοπορίας το μονοπάτι οδηγεί σε μία καταπληκτική παραλία, τις Καρουμές. Χρόνο για να διασχίσουμε το φαράγγι προφανώς δεν είχαμε. Έτσι σταματήσαμε σε ένα εκκλησάκι δίπλα στο νεκροταφείο του χωριού με ένα ξύλινο σκέπαστρο έξω από αυτό (όπου και παρκάραμε τα 800άρια). Στην είσοδο της εκκλησίας υπήρχε μια γυάλινη κατασκευή με σκέπαστρο και από μακρυά θεωρήσαμε ότι μπορούμε να σταματήσουμε για μεσημεριανό εκεί που ίσως βρούμε κάτι να καθίσουμε. Μπαίνοντας μέσα είδαμε με έκπληξη ένα τραπέζι με δυο πάγκους που λες και μας περίμεναν... αλλά ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη ήταν το ότι μόλις κλείσαμε την πόρτα ο αέρας άρχισε να λυσσομανά και το ψιλόβροχο το ακολούθησε μια απίστευτης έντασης καταιγίδα!

Δυστυχώς δεν είχαμε συναντήσει κάποιο μαγαζί ανοικτό στην διαδρομή και αποφασίσαμε να φάμε από τα τρόφιμα που είχαμε μαζί μας. Τα περισσότερα κονσέρβες και δυστυχώς με κρέας. Ήταν όμως Μεγάλο Σάββατο και αποφασίσαμε ότι θα φάμε οτιδήποτε εκτός από κρέας... έτσι λοιπόν στρώσαμε τραπέζι και το μεσημεριανό μας ήταν αυτό που βλέπετε...

Tα φιστίκια λίγο πριν πάρουν την μορφή φυστικοβούτυρου από τα χτυπήματα μέσα στην βαλίτσα του Γιάννη!

Έξω έριχνε καρέκλες αλλά μέσα στο θεόσταλτο καταφύγιό μας ήμασταν προστατευμένοι!