Κρήτη: Η πρώτη φορά...

[yns]

Ο Τάκης πολύ χάρηκε που έβαλε στο μωρό του τα TKC 80! Έπρεπε κάπου να τα δοκιμάσουμε για να δει αν άξιζε τον κόπο... Τα χωμάτινα ελαστικά συνηθίζονται αλλά πρέπει να κάνεις καμιά 200αριά χιλιόμετρα πρώτα. Τις πρώτες εντυπώσεις του τις είχα ακούσει από το τηλέφωνο μόλις τα έβαλε: "Ρε μ@λ@κ@, σαν να οδηγώ βάρκα είναι!"

Έτσι λοιπόν την Τετάρτη στον καφέ έπεσε η ιδέα: χαλαρή χωμάτινη την Κυριακή για να μυηθούν και όσοι δεν έχουν πατήσει χώμα. Μετά από κάποια τηλεφωνήματα τις επόμενες ημέρες αποφασίστηκε και η διαδρομή: Οροπέδιο Καθαρού στο Λασίθι (πολύ Λασίθι παίζει τώρα τελευταία νομίζω...). Ραντεβού στον Γρηγόρη Κυριακή στις 9 για αναχώρηση. Όποιος θέλει καφέ να πάει πιο νωρίς για να ξεκινήσουμε στην ώρα μας. Σάββατο βράδυ όμως άνοιξαν οι ουρανοί... Κατακλυσμός!!

Κυριακή πρωί 8:00 τηλεφώνημα από τον Μηνά..
Μηνάς: Ρε συ, θα πάμε;
Εγώ: Ξέρω, 'γω, έτσι λέω, γιατί έγινε κάτι;
Μηνάς: Ρε, έριξε καρέκλες!!
Εγώ (παίζοντας το αδιάφορος): Α, ναι; Καλύτερα, θα έχουν ξεπλυθεί κι οι δρόμοι!! (και από μέσα μου) Θα έχει και λάσπη!!!!

Όπως ήταν αναμενόμενο, στο ραντεβού ήταν στην ώρα του μόνο ο Τάκης.. Παίρνω καφέ και περιμένουμε.. Τελικά οι υπόλοιποι ήρθαν μετά από τηλεφωνήματα επιβεβαίωσης μετά τις 9:30 και είπαμε σιγά σιγά να φεύγουμε κατά τις 9:45.. Παρόντες Τάκης, Μηνάς, Παύλος με τον γιο του τον Μιχάλη, Ηλίας, Χρήστος με Transalp κι ο υπογράφων. Όμως ο Τάκης δεν είχε ρυθμίσει το λεβιεδάκι των ταχυτήτων για τις καινούριες του μπότες κι έτσι καθυστερήσαμε άλλο ένα δεκάλεπτο εκεί..

Επιτέλους στις 10 είχαμε πιάσει Εθνική!

35 χιλιόμετρα αργότερα σταματάμε στα Μάλια όπου μας περίμενε ο Παναγιώτης με το VStrom του. Μας εξήγησε τη διαδρομή που σκέφτηκε, συμφωνήσαμε και ξεκινήσαμε.

Φτάνουμε στο Οροπέδιο Λασιθίου ακολουθώντας τον πανέμορφο δρόμο (άσφαλτος) από Κράσι - Μονή Καρδιωτίσσης και κάναμε τον γύρο από τη νότια πλευρά του περνώντας όμορφα χωριουδάκια. Εγώ ήμουν όμως αγχωμένος γιατί είχαμε αργήσει ήδη αρκετά και οι μέρες ακόμα είναι μικρές.

Κατά τις 11:30 έχουμε φτάσει κοντά στο σημείο από όπου θα πιάσουμε χώμα. Εκεί μου λένε πως θέλουν καφέ!! Τα νεύρα μου! Με πιάνει υστερία, "Βρε, πριν 1,5 ώρα πάλι καφέ δεν πίναμε;" "Αν ήταν να βγω απ'το σπίτι για να κάνω ασφάλτινη βόλτα και να πίνω καφέδες δεν θα έβγαινα καθόλου". "Στο χώμα θα έχουμε πολύ μικρές μέσες ωριαίες". "Θα μας πιάσει η νύχτα στα βουνά" και άλλα τέτοια.. Τελικά πριν αρχίζω να βγάζω αφρούς συμφώνησαν μαζί μου (ας έκαναν κι αλλιώς ) και αφού αποχαιρετήσαμε τον Μηνά που έπρεπε να είναι Ηράκλειο στις 13:00 και χαθήκαμε 2 φορές, πιάσαμε επιτέλους χώμα!