Μέχρι ν' αγγίξουμε ουρανό...

[Vagelis Gar]

Αριστερά και ακολουθούμε τον δρόμο για Πετρίλο. Λίγο μετά την διασταύρωση υπάρχει μικρό χωμάτινο κομμάτι (αρκετά δύσκολο) το οποίο οδηγεί στις όχθες του ρέματος της Πλατανιάς



Το "ρέμα" μέσα Σεπτέμβρη...

...και το "ρέμα" τέλος Απριλίου.

Επόμενος προορισμός μας ήταν τα Μαντζιουράϊκα όπου και μας περίμενε ο Στέφανος (φίλος του Θάνου), για να μας γνωρίσει από κοντά. Μόνιμος κάτοικος Λάρισας, πιο μόνιμος κάτοικος Πετρίλου...

Πολύ ενδιαφέρον χαρακτήρας που έχει πολλά να "πει".
Στέφανε χάρηκα ιδιαίτερα για την γνωριμία και ελπίζω τον χειμώνα να σε επισκεφτούμε στα λημέρια σου (μια βόλτα με το άλογο θα ήταν ιδανική στα χιονισμένα Άγραφα ).

Ακριβώς απέναντι από την ταβέρνα που πίναμε τον καφέ μας υπάρχει ένα μικρό χωριό, το Δροσάτο του οποίου η ιστορία έχει ενδιαφέρον.

(σημείο φωτογραφίσης)

Αρκετές δεκαετίες πίσω και πριν ακόμα το δείγμα του πολιτισμού και της εξέλιξης που ονομάζεται "Ηλεκτροφωτισμός", φτάσει ακόμα και σε μαγαλουπόλεις σε αυτό το μικρό χωριό υπήρχε ρεύμα για τις ανάγκες των νοικοκυριών !. Έξυπνοι και δραστήριοι οι κάτοικοί του εκμεταλεύτηκαν την δύναμη της φύσης και πιο συγκεκριμένα ενός καταρράκτη ο οποίος βρίσκεται κάποιες δεκάδες μέτρα δεξιά του χωριού...


Ανεβάζοντας μια γεννήτρια με όποια μέσα διέθεταν (χέρια, κορμούς δέντρων, σχοινιά, ζώα) κατάφεραν να την τοποθετήσουν στο επιθυμητό σημείο και θέτοντάς την σε λειτουργία το χωριό απέκτησε ρεύμα !!!

Για τα χωριά της τριγύρω περιοχής ο Στέφανος μας έδωσε κάποιες πληροφορίες (αν τις έχω συγκρατήσει σωστά). Το 1960 πραγματοποιήθηκε η πρώτη μαζική εσωτερική μετανάστευση με την δεύτερη να ακολουθεί το 1980. Οι νέες περιοχές διαμονής των κατοίκων ήταν το Σχηματάρι, η Θεσσαλονίκη και η Λάρισα.
Όπως ανέφερα και στην αρχή ο χειμώνας στα Άγραφα δείχνει το πιο άγριο πρόσωπό του. Το χιόνι φτάνει 1,5 ακόμα και 2 μέτρα. Έρχεται νωρίς και φεύγει αργά. Οι επιλογές για εργασία ελάχιστες. Οι προετοιμασίες που πρέπει να κάνει κάθε νοικοκυριό πολλές.
Για κάποιον που αποφασίσει να αλλάξει τρόπο ζωής και από αστός να γίνει κάτοικος ενός τέτοιου χωριού στον ορεινό όγκο της Ελλάδας καλό θα ήταν να το ξανασκεφτεί δεύτερη και τρίτη φορά. Δυστυχώς οι νεότερες γενιές δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μιας τέτοιας ζωής. Όχι ότι είναι αδύνατο, απλώς χρειάζεται μεγάλη υπομονή και επιμονή και πραγματική αγάπη για να μπορέσει κάποιος να προσαρμοστεί σε έναν τέτοιο τρόπο ζωής. Χαρακτηριστικά για τις ανάγκες του σπιτιού του ο Στέφανος χρειάζεται περίπου 15-20 τόνους ξύλα τα οποία και κόβει μόνος του από τα γύρω βουνά. Τα κατεβάζει με άλογα στο σπίτι του όπου και τα αποθηκεύει. Σεβασμός λοιπόν από εμένα σε αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι κρατάνε ακόμα ψηλά την σημαία...


2-3 φορές επιχειρήσαμε να πληρώσουμε τους καφέδες και τις μπύρες αλλά ένα βλέμμα του Στέφανου ήταν αρκετό να μας πείσει ποιός θα πλήρωνε. Εις το επανιδείν φίλε...

[Vagelis Gar]

Ξανά στον δρόμο για τον επόμενο προορισμό μας που ήταν το χωριό Βραγγιανά. Λίγα χιλιόμετρα ασφάλτου και ξανά στα χωμάτινα κομμάτια.
(Αν επιχειρήσετε την ίδια διαδρομή στο σημείο Β του χάρτη παρακάτω θα δείτε πινακίδα προς Πετρίλο. Μετά από κάποια χιλιόμετρα θα συναντήσετε το χωριό Χάρις όπου θα πρέπει να προσέξετε μέσα στο χωριό για κλειστή δεξιά στροφή και πινακίδα που αναφέρει προς Βραγγιανά και κάποια άλλα χωριά.Σημείο C).
Χάρτης Διαδρομής

Από το χωριό Χάρις και μετά οι αισθήσεις μας πάλι στο on....





(σημείο φωτογράφισης)

Σε κάποιο σημείο της διαδρομής υπάρχει αυτή η πινακίδα. Όποια διαδρομή και να επιλέξετε αποζημειώνει...

(σημείο φωτογράφισης)

"Χαμένοι" στην ομορφιά του τοπίου φτάνουμε στα Βραγγιανά... όπου και γίνεται και η ανασυγκρότηση. Ο κύριος στόχος του οδοιπορικού ήταν να περάσουμε τη Νιάλα την οποία και θα συναντούσαμε μετά τα Άγγραφα. Οι όποιες πληροφορίες θυμόμουν για το συγκεκριμένο πέρασμα ήταν από οδοιπορικά που είχα πραγματοποιήσει με τον Γιάννη (J.T.R).
2 φορές είχαμε επιχειρήσει να περάσουμε από την Νιάλα αλλά και τις δύο το βουνό μας το αρνήθηκε (εδώ & εδώ)
Οι πληροφορίες λοιπόν λίγες και το τηλεφώνημα στον Γιάννη επιβεβλημμένο. Γνωρίζω πως γνωρίζει τα Άγραφα καλύτερα και από την παλάμη του. Μετά από ολιγόλεπτη επικοινωνία είχαμε ότι χρειαζόμασταν για να συνεχίσουμε τον δρόμο μας...(Γιάννη ευχαριστώ)

Άποψη της θέας από την πλατεία του χωριού.

(φωτογραφία Θάνου)


(φωτογραφία Θάνου)

[Vagelis Gar]

Ακολουθόντας τον ίδιο δρόμο συνεχίζουμε για το χωριό Άγραφα (μέσα στο χωριό Βραγγιανά υπάρχει μικρή πινακίδα που γράφει προς Άγραφα και ο δρόμος οδηγεί δεξιά). Δυστυχώς στο google maps η διαδρομή δεν είναι χαρτογραφημμένη. Το συγκεκριμένο κομμάτι της διαδρομής (από τα Βραγγιανά μέχρι το χωριό Άγραφα είναι από τις ομορφότερες της Ελλάδας. Δύσκολο κομμάτι (ειδικά για αρχάριους) αλλά με χαμηλές ταχύτητες και μεγάλη προσοχή είναι πραγματική απόλαυση...
(Φωτογραφίες από το συγκεκριμένο κομμάτι δεν υπάρχουν παρά μόνο βίντεο.)

Ο δρόμος σε οδηγεί ψηλά και μετά χαμηλώνει και φτάνει μέχρι τον Αγραφιώτη ποταμό.

Πέτρινο γεφύρι στην διαδρομή προς το χωριό Άγραφα (φωτογραφία Θάνου)

Δίπλα στον Αγραφιώτη ποταμό (φωτογραφία Θάνου)

Γάργαρα νερά που αναβλύζουν μέσα από την καρδιά του βουνού...

[Vagelis Gar]

Μετά από λίγα χιλιόμετρα άφιξη στα Άγραφα. Χωριό με "βαριά" ιστορία από τους πολέμους με τους Τουρκαλβανούς. Το χωριό κάηκε από τους Ιταλούς το 1942 και ξαναχτίστηκε. Στον λόφο της Αγ. Βαρβάρας δεσπόζει ο ανδριάντας του Αντώνη Κατσαντώνη (περισσότερες πληροφορίες εδώ).
Άποψη του χωριού των Αγράφων



Το Toyota μου χάλασε ένα πολύ ωραίο κάδρο

Στον δρόμο ξανά πολύ κοντά αυτή τη φορά στον στόχο μας


Βγαίνοντας από το χωριό Άγραφα και ανεβαίνοντας ψηλά η θέα της γύρω περιοχής είναι κάπως έτσι....


έτσι...


έτσι...


και το χωριό των Αγράφων φαίνεται κάπως έτσι...

(σημείο φωτογράφισης, φωτογραφία Θάνου)

[Vagelis Gar]

Στην περιοχή υπάρχουν αρκετές κτηνοτροφικές μονάδες (με τους αντίστοιχους φύλακες βλ. Ελληνικό Ποιμενικό) αλλά και άγρια ζωή την οποία σταθήκαμε τυχεροί και συναντήσαμε.


Στο συγκεκριμένο σημείο της διαδρομής ξεκινάει ο δρόμος για το πέρασμα της Νιάλας. Υπάρχει και μια πινακίδα η οποία είναι σχεδόν πεσμένη στο έδαφος. Η θέα και από εδώ δεν θα μπορούσε να μην σου κόβει την ανάσα...


Στη φωτογραφία διακρίνεται ο δρόμος που οδηγεί στη Νιάλα (πάνω) και ο δρόμος που οδηγεί προς την Λίμνη Πλαστήρα (κάτω)


Σωτήρης


Φίλιππος


Ο δρόμος στη μέση οδηγεί στη Νιάλα

(σημείο φωτογράφισης)

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω δυο λόγια για τη Νιάλα.
Για τους περισσότερους από εμάς η Νιάλα αποτελεί ένα δύσκολο οδηγικό πέρασμα. Το γεγονός ότι την διασχίζει ένας κακοτράχαλος δρόμος ο οποίος οδηγεί παράλληλα με την υψηλότερη κορυφη των Αγράφων, η υφή του εδάφους αλλά και τα πολλά κοπάδια των αιγοπροβάτων κάνει την διάσχιση της Νιάλας να αποτελεί μια περιπετειώδες διαδρομή.
Αυτό που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν είναι πως στο συγκεκριμένο σημείο έχει καταγραφεί στην σύγχρονη Ελληνική Ιστορία ένα συγκλονιστικό περιστατικό κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου όταν αυτός βρισκόταν στο αποκορύφωμά του.
Το περιστατικό συνέβη τον Απρίλη του 1947 και καταγράφηκε ως «τραγωδία της Νιάλας» ή «συμφιλίωση της Νιάλας».
Μονάδες ανταρτών και κυβερνητικού στρατού αδελφώθηκαν για μία μόνο νύχτα στη Νιάλα των Αγράφων μπροστά στη μανία της φύσης.
Πληροφορίες αλλά και ένα ενδιαφέρον ντοκυμαντέρ μπορείτε να βρείτε στο ιντερνετ κάνοντας αναζήτηση με τη λέξη "Νιάλα".

(φωτογραφία από net)

[Vagelis Gar]

Ξεκινώντας την ανάβαση του δύσκολου δρόμου κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι οι οδηγικές ιστορίες που είχα ακούσει ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Γκρεμός, λακούβες, πέτρες συνέθεταν το σκηνικό.
Πριν προλάβουμε να διασχίσουμε τα πρώτα χιλιόμετρα από την απέναντι πλευρά ένα 4χ4 του οποίου ο οδηγός μόλις μας πλησίασε μας έκανε νόημα να σταματήσουμε. Ήταν ο τσοπάνης ενός από τα μεγαλύτερα κομμάτια αιγοπροβάτων που έχω δει στη ζωή μου. Για να καταλάβετε το μέγεθος τα σκυλιά που συνόδευαν το κοπάδι πρέπει να ήταν πάνω από 20 !!!
Μας είπε να σβήσουμε τους κινητήρες και να κατέβουμε από τις μοτοσυκλέτες μέχρι να έρθουν τα ζώα και να μας προσπεράσουν. Δεν χρειαζόταν και δεύτερη κουβέντα. Αφήσαμε τις μοτοσυκλέτες στην άκρη του δρόμου και ανεβήκαμε σε ένα μικρό λόφο λίγο πιο πέρα.


Πρέπει να μείναμε σε εκείνο το σημείο πάνω από μισή ώρα μέχρι να αρχίσουν να εμφανίζονται τα πρώτα συμπαθή τετράποδα.


Σαν να μην υπήρχαμε στον χώρο τα ζώα περνούσαν ανάμεσα από τις μοτοσυκλέτες. Δύο σκυλιά, εντυπωσιασμένα και αυτά με τα Karoo του Θάνου, έκαναν την ανάγκη τους εκεί κοντά έτσι για το "καλοφόρετα" :P


Όσο περιμέναμε ήταν ευκαιρία να απολαύσουμε την θέα και φυσικά τι άλλο. Φωτογράφιση.

[Vagelis Gar]

Είχε έρθει η ώρα να συνεχίσουμε και αφού είχαν απομακρυνθεί όλα τα ζώα από κοντά μας, ευχαριστήσαμε τον άνθρωπο για την υπομονή του να κατεβάσει τα ζώα χωρίς καν να μας γαυγίσουν τα σκυλιά του. Όσο ανεβαίναμε ο δρόμος γινόταν και πιο δύσκολος. Η οδήγηση απαιτητική και το ρεζερβουάρ μου στα τελειώματα....

Στάση σχεδόν στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής (2000μ) και ανάσες...

(σημείο φωτογράφισης)
(λόγω του ότι δεν είναι χαρτογραφημμένος ο δρόμος αν δεν σας εμφανίζει το σημείο στην επιλογή "map" πατήστε "earth"

Ο δρόμος συνεχίζει σχεδόν παράλληλα με την κορυφή στα 2000 μέτρα...


"Μείνε στη σκιά μόνο για να ξαποστάσεις..."


κατεβαίνει λίγο χαμηλά...


και ανεβαίνει πάλι κοντά στις κορυφές.


Θάνος


Όπως έγραψα και πιο πριν το πέρασμα της Νιάλας αποτελεί από μόνο του ένα περιπετειώδες οδοιπορικό με αρκετές δυσκολίες...


...και δεν είναι κατάλληλο για ανθρώπους με υψοφοβία.


(σημείο φωτογράφισης)

Για εκείνους όμως που λατρεύουν την εκτός δρόμου οδήγηση και θέλουν έστω για λίγο να νιώσουν την αδρεναλίνη τους να ανεβαίνει, το πέρασμα της Νιάλας είναι ο δρόμος που προσφέρει τα παραπάνω απλόχερα.

[Gasgs]

Με αυτές τίς φωτογραφίες ήταν σαν να ήμασταν παρέα (που πολύ θα το ήθελα) απίστευτα τοπία να είστε πάντα καλά.

Ευτυχώς που είχατε και το 1150 "τρακτέρ" με τα karoo

[Vagelis Gar]

Σας ευχαριστώ όλους σας για τα σχόλια και τον χρόνο σας.
Γίνομαι κουραστικός και επαναλαμβάνομαι αλλά...

Δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ πιο σημαντικό στη ζωή μας από αυτό που πολλές φορές το λέμε από συνήθεια. Να πατάμε στα πόδια μας και να μπορούμε να ρουφαμε μέχρι τέλους όλες αυτές τις στιγμές που μας κάνουν να χαμογελάμε. Όλα τα υπόλοιπα στον κάδο ανακύκλωσης....

[siraxanz]

Αρχική Δημοσίευση από Vagelis Gar

Σας ευχαριστώ όλους σας για τα σχόλια και τον χρόνο σας.

Αρχική Δημοσίευση από Vagelis Gar

Γίνομαι κουραστικός και επαναλαμβάνομαι αλλά...

Δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ πιο σημαντικό στη ζωή μας από αυτό που πολλές φορές το λέμε από συνήθεια. Να πατάμε στα πόδια μας και να μπορούμε να ρουφαμε μέχρι τέλους όλες αυτές τις στιγμές που μας κάνουν να χαμογελάμε. Όλα τα υπόλοιπα στον κάδο ανακύκλωσης....