«Η αρχιτεκτονική είναι άνθρωποι, όχι ντουβάρια»

[kostas_366]

Σήμερα διάβαζα ένα ωραίο άρθρο στην εφημερίδα <<Τα νέα>> και έψαξα να το βρω και εδώ να το δούμε όλοι.

Ο ΠΟΛΕΟΔΟΜΟΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ ΕΚΘΕΤΕΙ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ

«Η αρχιτεκτονική είναι άνθρωποι, όχι ντουβάρια»


«Η τέχνη πρέπει να είναι πολιτική και να αναστατώνει», λέει ο αρχιτέκτοναςπολεοδόμος- εικαστικός Παντελής Λαζαρίδης με τις «πειραγμένες» εικόνες του από την πόλη
«O κόσμος είναι διαφορετικός όταν βλέπεις τα πράγματα μαζί με τους χρήστες και τον τρόπο που τα χρησιμοποιούν. Είναι ωραία μία πλατεία φωτογραφημένη από ψηλά στις πέντε το πρωί χωρίς καθόλου κόσμο έτσι που να δείχνει πως οργανώνεται η κυκλοφορία. Αλλά είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα μια πλατεία με τα βουητά της, που δεν σου επιτρέπουν να ακούσεις τον διπλανό σου, που έχει κορναρίσματα, που έχει συνωστισμό, που τα ανοίγματα δεν φαίνονται, που οι πόρτες και τα καταστήματα είναι ένα χάος από κεφάλια ανθρώπων, παντελόνια, φουστάνια, χέρια, πόδια, χρώματα, κίνηση, θορύβους και μυρωδιές».

Είναι η άποψη του Παντελή Λαζαρίδη για την αρχιτεκτονική. Άποψη που λαμβάνει υπόψη τους ανθρώπους και δεν τους αφήνει σε δεύτερη μοίρα για χάρη των κτιρίων και των σχεδίων.

«Είναι αυταπάτη η αυτόνομη υπόσταση των αρχιτεκτονημάτων. Η αρχιτεκτονική οφείλει να λειτουργεί για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των κατοίκων μιας πόλης», λέει στα «ΝΕΑ» ο αρχιτέκτονας- εικαστικός ο οποίος έχει αναγάγει σε έργο ζωής την αρχειοθέτηση του ρυθμού της πόλης. «Μιλώντας για αρχιτεκτονική δεν μπορούμε να μη μιλάμε για την πόλη. Ούτε να αγνοήσουμε τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους».

Ως ιδρυτής του Πανεπιστημίου της Θεσσαλίας και πρόεδρος του Τμήματος της Σχολής Αρχιτεκτόνων του Βόλου πέρασε την άποψή του για «αρχιτεκτονική πέρα από τα ντουβάρια και τους κατασκευαστές». Αυτή η αντίληψη για την αρχιτεκτονική σύνθεση τον οδήγησε στην έρευνα της καθημερινότητας.

Πώς διαχειρίζεται όμως ο πολίτης των σύγχρονων μητροπόλεων τις πληροφορίες;

«Η τέχνη μπορεί να δώσει απάντηση στον χαοτικό ρυθμό των μητροπόλεων. Φτάνει να μην είναι μία τέχνη που αποσκοπεί στην εμπορευματοποίηση, αλλά στην αναστάτωση. Στο υλικό που έχω συγκεντρώσει, για παράδειγμα, για το Παλαιστινιακό, οι εικόνες της πρόσφατης επικαιρότητας δείχνουν ακριβώς την ίδια κατάσταση που ίσχυε και πριν από μία δεκαετία. Η λίμνη αίματος στους δρόμους δεν έχει στερέψει. Έχουν όμως πλαδαρέψει οι αντιστάσεις μας».

Για να αναστατώσει τον θεατή των έργων του- που παρουσιάστηκαν σε αναδρομική έκθεσή του στο Μουσείο Μπενάκη- ο Παντελής Λαζαρίδης δεν αφήνει ανέγγιχτο το οπτικό υλικό που συλλέγει. Αντίθετα «πειράζει» τις εικόνες, προσθαφαιρεί σκηνές, πρόσωπα, σκηνοθετεί ένα αφήγημα σε μία παρέλαση εικόνων, κάνοντας το δικό του σχόλιο.

«Όλα αυτά τα χρόνια από το παρατηρητήριό μου διεπίστωσα ότι σε όποια χώρα του κόσμου κι αν βρίσκεσαι βλέπεις λίγο-πολύ τις ίδιες εικόνες. Το μόνο που αλλάζει είναι η ένταση του σχολιασμού της λεζάντας. Το ίδιο συμβαίνει και στις ειδήσεις των μεγάλων σταθμών, είτε ακούς Αl Jazeera είτε Fox Νews. Οι ειδήσεις αλέθονται με τον ίδιο τρόπο και γίνονται ένας αποπροσανατολιστικός χυλός, "διανθισμένος" με διαφημίσεις. Δεν υπάρχει μία πραγματικότητα. Καθένας μπορεί να δημιουργήσει τη δική του, επιλέγοντας από το χάος των εικόνων. Οι δικές μου εικόνες είναι θραύσματα της πόλης. Ο θεατής μπορεί να συμμετάσχει και να παρέμβει με τις δικές του επιλογές».

Πηγή: www.tanea.gr

[droggitiszak]

όπως το είπες Κωστή . Ωραίο δημοσίευμα. +1

[Arkas]

Σε ευχαριστούμε Κώστα!

[ΛΕΟΝΤΟΚΑΡΔΟΣ]

Σωστές σκέψεις !