Απόσπασμα:
Αρχική Δημοσίευση από yns
Όλοι μας μεγαλώσαμε σε μια εποχή που οι δάσκαλοι είχαν τον σεβασμό μας (και τον φόβο μας) ενώ τα παιδιά (σας) μεγαλώνουν σε μια εποχή που υπάρχει πλήρης απαξίωση σε όλα και σε όλους. Πάντως παρά τους αμφιλεγόμενους (πλέον) τρόπους διαπαιδαγώγησης μια χαρά επιζήσαμε και δεν μας έμειναν και κουσούρια (όχι πολλά τουλάχιστον).
Και κάτι σχετικό για να νευριάσει η Σοφία... 
Ο Νίκος Καζαντζάκης θυμάται την πρώτη του επίσκεψη στο δημοτικό σχολείο:
Το παραπάνω εννοείται προς χάριν ευθυμίας... Ξαναλέω πως είμαι ΚΑΘΕΤΑ ενάντιος στη βία ως τρόπο διαπαιδαγώγησης και συμφωνώ 100% με την Σοφία σε αυτά που έλεγε σε σχετικό πρόσφατο ποστ ότι από το σπίτι ξεκινάνε όλα, το αν το παιδί θα σεβαστεί τον παιδαγωγό και τον ίδιο τον γονιό του.
Α, και εννοείται, δεν συμφωνώ με το φίμωμα! |
Γιάννη μου καλέ μου Γιάννη είμαι σίγουρη πως όταν κάνεις παιδάκια θα γίνεις ένας γλυκύτατος πατέρας.
Δεν είναι κακό να είμαστε ευαίσθητοι ούτε να υποστηρίζουμε τα παιδιά μας το έχουν ανάγκη ο κόσμος είναι ούτως ή άλλως δύσκολος γι΄αυτά.
Εννοείται πως σε ακραίες συμπεριφορές των παιδιών δεν συμφωνούμε ο τρόπος αντιμετώπισης αλλάζει όμως.
Το ότι εγώ παρέθεσα ένα γεγονός που συνέβησε στην πραγματικότητα κι εσείς αρχίσατε να αναλύεται την ψυχολογία της δασκάλας, το σοβαρό της επάγγελμα και το ότι 30 παιδιά είναι δύσκολο να τα διαχειριστείς για την μάνα που κόπτεται και θα την δείρετε και ότι άλλο γράφτηκε νομίζω πως ξέφυγε το θέμα και χάσαμε το γεγονός επειδή χαθήκαμε στις λεπτομέρειες, σαν τα παράθυρα στα κανάλια που όλοι μιλάνε κανείς δεν καταλαβαίνει στο τέλος κλείνουν οι μισοί την τηλεόραση οι άλλοι μισοί αλλάζουν κανάλι. Το γεγονός παραμένει το ίδιο και η επόμενη μέρα αυτού του παιδιού θα είναι δύσκολη. Κανείς δεν έγραψε για τα παιδιά ένα καλό λόγο ήταν σίγουρο πως αυτά τα παιδιά μόνο προβλήματα δημιουργούσαν κι όπως γράψατε αυτό που έκανε η δασκάλα το κατακρίνατε αλλά, αλλά,....
Σας έστειλα το άρθρο απλώς και μόνο για να σας πω ότι η κοινωνία μας από πολύ μικρά μας φιμώνει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μας καταδυναστεύει, μας ταμπελώνει, μας τσακίζει τα φτερά και ίσως και τον τσαμπουκά και πολλά άλλα και σχεδόν πάντα η οικογένεια βοηθάει σ΄αυτό, σχεδόν πάντα λέει, ε και τι έγινε δεν έπαθε και τίποτα. Ίσως επειδή δεν πάθαμε οι ίδιοι υπό χειρότερες συνθήκες θεωρούμε ότι έτσι θα συμβεί και στα παιδιά μας, ίσως, ίσως,....
Ευχαριστώ όλους όσους συμμετείχαν στο θέμα αποχωρώ από τη συζήτηση δε υπάρχει λόγος να αναγκάσω τους υπόλοιπους συμφορουμίτες να κουραστούν και να αλλάξουν κανάλι.