Dασκάλα έκλεισε τα στόματα μαθητών

[yns]

Όλοι μας μεγαλώσαμε σε μια εποχή που οι δάσκαλοι είχαν τον σεβασμό μας (και τον φόβο μας) ενώ τα παιδιά (σας) μεγαλώνουν σε μια εποχή που υπάρχει πλήρης απαξίωση σε όλα και σε όλους. Πάντως παρά τους αμφιλεγόμενους (πλέον) τρόπους διαπαιδαγώγησης μια χαρά επιζήσαμε και δεν μας έμειναν και κουσούρια (όχι πολλά τουλάχιστον).

Και κάτι σχετικό για να νευριάσει η Σοφία...

Ο Νίκος Καζαντζάκης θυμάται την πρώτη του επίσκεψη στο δημοτικό σχολείο:

Ήμουν σαν ένα μικρό καταστολισμένο σφαγάρι κι ένιωθα μέσα μου περφάνια και φόβο. Μα το χέρι μου ήταν σφηνωμένο βαθιά μέσα στη φούχτα του πατέρα μου κι αντρειευόμουν. Μπήκαμε σ’ ένα παλιό χτίρι, με μια φαρδιά αυλή κι ένα κατασκονισμένο πλατάνι στη μέση. Κοντοστάθηκα, δείλιασα. Το χέρι μου άρχισε να τρέμει μέσα στη μεγάλη ζεστή φούχτα.
Ο πατέρας μου έσκυψε, άγγιξε τα μαλλιά μου, με χάιδεψε. Τινάχτηκα. Ποτέ δε θυμόμουν να μ’ έχει χαϊδέψει. Σήκωσα τα μάτια και τον κοίταξα τρομαγμένος. Είδε πως τρόμαξα, τράβηξε πίσω το χέρι του:
-Εδώ θα μάθεις γράμματα, είπε, να γίνεις άνθρωπος. Κάμε το σταυρό σου.
Ο δάσκαλος πρόβαλε στο κατώφλι. Κρατούσε μια μακριά βίτσα και μου φάνηκε άγριος, με μεγάλα δόντια, και κάρφωσα τα μάτια μου στην κορφή του κεφαλιού του να δω αν έχει κέρατα, μα δεν είδα, γιατί φορούσε καπέλο.
-Ετούτος είναι ο γιος μου, του ‘πε ο πατέρας μου
-Ξέμπλεξε το χέρι μου από τη φούχτα του και με παράδωκε στο δάσκαλο.
-Το κρέας δικό σου του ‘πε, τα κόκαλα δικά μου. Μη τον λυπάσαι, δέρνε τον, κάνε τον άνθρωπο.
-Έγνοια σου, καπετάν Μιχάλη. Έχω εδώ το εργαλείο που κάνει τους ανθρώπους, είπε ο δάσκαλος κι έδειξε τη βίτσα.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ “ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ”

Το παραπάνω εννοείται προς χάριν ευθυμίας... Ξαναλέω πως είμαι ΚΑΘΕΤΑ ενάντιος στη βία ως τρόπο διαπαιδαγώγησης και συμφωνώ 100% με την Σοφία σε αυτά που έλεγε σε σχετικό πρόσφατο ποστ ότι από το σπίτι ξεκινάνε όλα, το αν το παιδί θα σεβαστεί τον παιδαγωγό και τον ίδιο τον γονιό του.
Α, και εννοείται, δεν συμφωνώ με το φίμωμα!