Θέλω να μοιραστώ μαζί σας όλο το ιστορικό του πρώτου μου ατυχήματος με την μηχανή (ευτυχώς μικρής έκτασης) γιατί πραγματικά εδώ και μερικές μέρες έχω εκνευριστεί και απογοητευτεί σε μεγάλο βαθμό.
Ξεκινήσαμε από Αθήνα 2 μηχανές με τελικό προορισμό ένα κατασκηνωτικό φεστιβάλ κάπου στην ορεινή Φωκίδα. Το ταξιδάκι μας μέχρι και τα πρώτα χωριά της Φωκίδας ήταν πραγματικά super παρόλο τους 38ο C που μου έδειχνε η μπέμπα..
Η χαρά μας και ο ενθουσιασμός μας όμως δεν κράτησε πολύ… μόλις 15 χιλιόμετρα πριν τον τελικό μας προορισμό και ενώ ανεβαίναμε την ορεινή διαδρομή με τις πολλές στροφούλες και το καταπράσινο τοπίο, παίρνοντας μια κλειστή δεξιά βλέπω ξαφνικά μπροστά μου ένα σχεδόν ακινητοποιημένο όχημα, χωρίς alarm χωρίς τίποτα και το αριστερό χέρι του οδηγού να μου κάνει την χαρακτηριστική κίνηση να σταματήσω (να σημειωθεί ότι μετά το αυτοκίνητο ακολουθούσε δεξιά κλειστή και στα αριστερά μας γκρεμός!)
Μη μπορώντας να το αποφύγω, βουτάω στα φρένα και καταφέρνω να σταματήσω ελάχιστα εκατοστά από πίσω του αλλά δυστυχώς δεν κατάφερε να κάνει το ίδιο και ο πίσω μου που ακολουθούσε με αποτέλεσμα να με βρεί ακριβώς στο πίσω λάστιχο, να σηκωθεί η μηχανή του (τύπου endo) και εγώ με τη σειρά μου να χτυπήσω το μπροστινό αυτοκίνητο και να πέσουμε και οι 2 κάτω.. (αξίζει να σημειωθεί ότι ακλουθούσε mini cooper s, το οποίο να είναι καλά το παλικάρι που το οδηγούσε, κατάφερε να σταματήσει πριν πέσει πάνω μας).
Τώρα ξεκινάνε τα καλά… βγαίνει από το αυτοκίνητο μια *&$#@% 65-70 ετών και χωρίς να δει ή να ρωτήσει αν είμαστε καλά αν χτυπήσαμε κτλ. λέει την εξής ατάκα: ’’ ρε παιδιά χάθηκα εδώ πάνω και ήθελα κάποιος να σταματήσει και να που πει πως θα πάω στην πάτρα!!!!????’’ 

ξαναλέω ότι βρισκόμασταν πάνω σε ευθεία 40 μέτρων περίπου μετά από δεξιά στροφή και ακολουθούσε κλειστή δεξιά..
Πώς σας φάνηκε??
Επειδή δεν θέλω να κουράσω γράφοντάς τα όλα μαζί, ακολουθεί η συνέχεια σε λίγο…