GR2JOR - 2010 - Tea for Tears

[Doc]

Τελικά, κάναμε με αυτές τις διακοπές τα εκατό χιλιόμετρα και ψάχνουμε το σωστό σημείο να στρίψουμε νότια. Άλλα έλεγε το δικό GPS και άλλα το GPS του νεοφώτιστου guru. Ακούσαμε την συμβουλή του guru.Θέλαμε να περάσουμε από αρχαία χαλάσματα της πόλης Ar Rusafah και από εκεί ακόμα πιο νότια μέσα από επαρχιακούς και μη [εννοούμε … μη δρόμους…] και να φτάσουμε στην Παλμύρα.

[Doc]

Η διαδρομή στο περίπου, γιατί κανένας χάρτης δεν υπήρχε αρκετά ακριβής και τα GPS μας ήδη τρελάθηκαν. Κάποια στιγμή τελείωσε ο δρόμος και ακριβός μπροστά μας, σε μερικά χιλιόμετρα θα συναντούσαμε επόμενο χωριό. Έβαλα το GPS στο off road mode και πήγαμε. Ο Θανάσης λίγο νευρικός, ανήσυχος, μάλλον λόγω εδάφους και όταν δεν ξέρει εκατό τοις εκατό που πάμε. Αλλά πώς να είναι λίγο adventure, εάν τα ξέρεις ακριβώς όλα? Τελικά δεν κράτησε πολύ και ήταν και εύκολο. Πήραμε μία μικρή γεύση από συριακό off road. Σε μερικά χιλιόμετρα είχαμε μπροστά μας κάθετα έναν δρόμο. Το GPS είχε τελικά δίκιο. Αλλά ήδη σουρούπωνε. Με άσφαλτο κάναμε ακόμα κάμποσα χιλιόμετρα σε μικρούς δρόμους, καμία ώρα μέχρι να βγούμε τελικά στον κύριο μεγάλο δρόμο που μας οδηγούσε άμεσα με ασφάλεια στην Παλμύρα. Δηλαδή όχι ακριβώς άμεσα, γιατί του θανάση του τελείωσε βενζίνη και κάναμε μετάγγιση από τον Μάκη. Κάποια στιγμή και φοβηθήκαμε, γιατί μας έκανε σινιάλο κάποιος με laser και δίπλα ήταν αγροτικό με πολυβόλο επάνω. Πριν προλάβουμε να χρωματίσουμε τα εσώρουχά μας, μας έκαναν νόημα να συνεχίσουμε και το κάναμε με χαρά. Αργότερα μάθαμε, ότι ήταν μυστική αστυνομία – στρατός, γιατί ελέγχει τυχόν ύποπτες κινήσεις από το Ιράκ. Κατά τα άλλα, νιώθαμε απόλυτα ασφαλείς στην Συρία. Αυτό εδώ ήταν απλά ένα σοκ, άλλα η ενέδρα δεν ήταν για εμάς.

[Doc]

Έτσι κάπως φτάσαμε στην Παλμύρα [Tadmur]. Μετά από μία μικρή έρευνα αγοράς διαλέξαμε ξενοδοχείο και [αυτήν την φορά όλοι μαζί πια] βουρ για ταβέρνα. Φαγητό εξαίσιο, κρέας καμήλας νόστιμο.

[Doc]

Το πρωί σύσκεψη επάνω στους χάρτες, μαζί με τον ξενοδόχο, για να διαλέξουμε σημερινή διαδρομή. Πρώτο εμπόδιο αποδείχτηκε η αμόλυβδη, δεν βρήκαμε σε όλη την Παλμύρα, αναγκαστήκαμε όλοι να βάλουμε [οι περισσότεροι για πρώτη φορά] απλή.
Αλλά πρώτα πήγαμε επάνω, στο κάστρο πάνω από την πόλη.

[doukas tasos]

[Doc]

Αμέσως μετά ξεκινήσαμε την βόλτα για την αρχαία Παλμύρα.

[Doc]

Από την Παλμύρα τελειώσαμε περίπου στις ένδεκα και την αφήνουμε πίσω. Ο προορισμός δεν είναι σαφής. Έχουμε δύο επιλογές, μία είναι απλώς να πάμε Δαμασκό από άσφαλτο και να μείνουμε εκεί για την συνηθισμένη επίσκεψη. Άλλη λύση είναι να περάσουμε κατά κάποιο τρόπο παράλληλα με τα συριακο-ιρακινά σύνορα μέσα από την έρημο, κάποιο κομμάτι και εκτός δρόμου και να πάμε προς Suweida και αργότερα προς Bosra. Στους χάρτες κλασικούς ούτε στα GPS μας δεν έχουμε κανένα δρόμο να πάει από το Café Bagdad [στην συμβολή των αρτηριών για Δαμασκό και για Ιράκ] στην Suweida.

[Doc]

Πρέπει να πω, ότι η χαρτογράφηση και της Συρίας και της Ιορδανίας είναι πολύ ασαφής, με πολλά λάθη ακόμα και στους κλασικούς παλιούς χάρτινου χάρτες. Το διαπιστώσαμε μόνοι μας πολλές φορές. Στο σχέδιο του mapsource βλέπετε επάνω waypoint Bagdad Cafe και Suwayda κάτω. Η ευθεία γραμή δείχνει τι θέλουμε να κάνουμε, ενώ η κίτρινη μας λέει να πάμε από Δαμασκό. Ναι μεν βλέπετε εκεί κάποιο επαρχιακό δίκτυο, αλλά δεν αντιστοιχεί με την πραγματικότητα, στο Google Earth ανακάλυψα έναν και μόνο συνδετικό δρόμο, ο οποίος πάει κοντά από ένα σεληνιακό έδαφος, έρημος με ένα ηφαίστειο. Δεν είναι άσφαλτος, αλλά κατσικόδρομος, για εμάς ελπίζω βατός. Παρά τις όποιες προσπάθειες στο διαδίκτυο, δεν κατέστη δυνατόν να βρω κάποιο track, κάποια αναφορά για το συγκεκριμένο δρόμο από άλλον ταξιδιώτη. Πληροφορίες ελάχιστες. Αποφασίσαμε να πάμε αναγκαστικά Δαμασκό, εκτός εάν θα βρούμε στο δρόμο κάποια λύση. Εγώ επέμενα, ότι μπορούμε να δοκιμάσουμε, στην χειρότερη, υπνόσακους έχουμε εάν μας προλάβει η νύχτα, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε. Το πολύ πολύ θα συνεχίσουμε την επόμενη ή θα επιστρέψουμε.

[Doc]

Οι γνώμες ήταν διχασμένες, αλλά τελικά αποφασίσαμε να πάρουμε το ρίσκο και να κάνουμε adventure και βλέπουμε. Αυτό περίπου στις τρεις το απόγευμα, αφού βρήκαμε σε ένα βενζινάδικο έναν φορτηγατζή με λίγα αγγλικά, ο οποίος κατάλαβε τι θέλουμε να κάνουμε.
Μας έστειλε περίπου 60χλμ με άσφαλτο και μετά θα πρέπει να κάνουμε αναγκαστικά κάποιο χωματόδρομο με κροκάλα, εάν καταλάβαμε καλά. Μου επιβεβαίωσε το σημείο του ηφαιστείου σαν περίπου στην μέση της διαδρομής.

[Doc]

Ξεκινήσαμε τα πρώτα χιλιόμετρα με όρεξη, ακολουθώντας την συμβουλή του φορτηγατζή, αλλά σε μερικά χιλιόμετρα βρίσκουμε έναν υποτυπώδη δρόμο στην έρημο, ευθύ, με ακριβώς το αζιμούθ για το ηφαίστειο. Το είχα στο GPS ως waypoint από πριν εάν χρειαστεί και είδα, ότι ο «δρόμος» είναι ακριβώς προς τα εκεί, ότι είναι απόσταση 65 χιλιομέτρων. Ενώ ο φορτηγατζής μας έστελνε από τρίγωνο, εδώ θα πηγαίναμε άμεσα, πιο κοντά. Εκτιμώντας το σκληρό έδαφος, μας [μου] φάνηκε καλύτερο να πάμε off road. Καθώς μπήκαμε έρημο, ο δρόμος πανεύκολος. Το διασκεδάσαμε αρκετά. Σε λίγο επιβεβαιώθηκα, ότι καλώς κάναμε, καθώς το ηφαίστειο πλησίασε κατά δέκα χιλιόμετρα, όλα καλά λέω. Μόνο που ο δρόμος της ερήμου άρχιζε σιγά σιγά να χάνει την ευθεία του, έγινε πιο αμυδρός και άρχιζε να χάνεται. Μέχρι εκεί όλα καλά. Δεν πειράζει, το έδαφος είναι καλό, θα ακολουθήσουμε το αζιμούθ για το ηφαίστειο και κάποια στιγμή, λογικά, θα ξανασυναντήσουμε κάποιο δρόμο, χωματόδρομο, κάτι. Αφού στο google earth υπάρχουν φωτογραφίες, κάποιος κάπως πήγε εκεί. Γιατί όχι και εμείς?
Όμως το έδαφος από εύκολο άρχιζε να είναι ελάχιστα πιο σαθρό, αλλά κυρίως άρχισε να εμφανίζεται κλασική πέτρα Σαντορίνης, όλο και πιο πυκνά. Αναγκαζόμαστε να κάνουμε συχνά ελιγμούς, αποφεύγοντας πλέον μεγάλες εκτάσεις μεγάλης δύσβατης πέτρας. Τελικά φτάνουμε σε αδιέξοδο. Δρόμος δεν υπάρχει εδώ και δύο τρία χιλιόμετρα ούτε για δείγμα, για να μας περάσει από τις πέτρες. Εγκλωβιζόμαστε κιόλας, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε είτε ρόδες όπως ήρθαμε, όταν είναι ορατές, είτε GPS για βρούμε δρόμο από το κλοιό. Αναγνωρίζουμε, ότι από εδώ είναι αδύνατον να περάσουμε. Η ώρα είναι περίπου πέντε, είμαστε μόλις καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα μέσα στην έρημο. Τι κάνουμε? Απλά θα αλλάξουμε σχέδια. Το προσπαθήσαμε, αλλά δεν γίνεται να πάμε Suweida, οπότε απλά θα πάμε Δαμασκό. Τι να κάνουμε. Μέχρι Δαμασκό είναι, όταν φτάσουμε άσφαλτο, καμιά εκατοσταριά. Εύκολα πράγματα. Και γιατί χάσαμε τόσο χρόνο θα μου πεις? Και ρωτώ εγώ…. και γιατί όχι δηλαδή? Εκδρομή είμαστε. Βόλτες κάνουμε. Και έτσι τα μερικά χιλιόμετρα στην έρημο, μάλιστα σε έδαφος αυτήν την φορά αρκετά εύκολο σε σχέση με περσινό Μαρόκο, ήταν μία φοβερή βόλτα. Καθυστερήσαμε περίπου δύο ώρες, αλλά κάναμε το κέφι μας.