Ηράκλειο Κρήτης - Κοπεγχάγη Δανία, Απρίλιος 1995 - Ημερολόγιο

[Michael Chatzilias]

Δευτέρα 3 Απριλίου 1995

Ξημέρωσε μεσοπέλαγα. Η Ανκόνα βρίσκεται στην μύτη μιας χερσονήσου, και φάνηκε κατά τις 9μιση το πρωί. Ελληνικός καφές στο σαλόνι με ελάχιστους οδηγούς να συζητούν, τυρόπιτα, κρουασάν, μπισκοτάκια, και άλλο ένα κρουασάν...(άγχος...). Οργάνωση του σάκου και ετοιμασία στην μηχανή για τα χιλιόμετρα που θα ακολουθήσουν, κάτω στα γκαράζ του πλοίου. Αράζουμε στις 10μιση το πρωί και περιμένουμε - κι άλλο άγχος, κι άλλη λαχτάρα...μπάινουν στο πλοίο Ιταλοί αξιωματικοί και ελέγχουν διαβατήρια, πράσινη κάρτα, άδεια. Καβαλάω την μηχανή μέσα στο άγχος και βγαίνω από το πλοίο. Σταματάω δεξιά, δεν σβήνω, σιγουρεύομαι ότι όλα καλά, και ξενικώ το ταξίδι μου. Προορισμός η Bologna, Verona, Trento, Bolzano και Brennero. Δεν ξέρω πόσα χιλιόμετρα θα κάνω σήμερα, όσα αντέξω.

Έπρεπε πρώτα να φύγω από την πόλη, στενά δρομάκια και κίνηση της ημέρας. Βλέπω τον Harlea να βγαίνει κι εκείνος από το πλοίο, άνετος και να διαφεύγει προς τα δεξιά. Έχει ιταλικές πινακίδες, μάλλον πάει προς την έξοδο, και τον ακολουθώ. Σωστά, σε λίγο βλέπω τα μικρά ιταλικά σήματα - πινακίδες για Βολογνα, Brescia / Verona, Milano που είναι η σωστή κατέυθυνση.

Ταχύτητα 90-100 km, δεξιά, αγναντεύω την έξοδο της Ανκόνας ακόμη μέσα στο άγχος....Autostrada - απίστευτα διαφορετική η άσφαλτος. Η μοτοσυκλέτα κολλάει στον δρόμο και αισθάνομαι ασφαλής...η ταχύτητα ανεβαίνει στα 110 και τώρα κινούμαι σταθερά. Στις 2 το μεσημέρι περίπου και τρεις ώρες από την Αncona, περνάω έξω και μακριά από την Bologna όπου και γεμίζω για πρώτη φορά στην Ιταλία. Γεμίζω μόνος μου και πληρώνω μέσα. Περνάω έξω από την Verona και επιλέγω δρόμο προς Trento όπου βρισκόμουν κατά τις 4μιση το απόγευμα. Πλέον το άγχος είχε φύγει, αλλά έπρεπε να τηλεφωνήσω σπίτι στην Κρήτη, να ενημερώσω ότι είμαι σπίτι Δανία και όλα πήγαν καλά. Βγαίνω από το Autostrada και μπαίνω σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, λίγο πριν το Trento, ψάχνωντας για τηλέφωνο. Βρίσκω μαγαζάκι απ όπου και αγοράζω τηλεφωνική κάρτα. Καλώ τους γονείς μου και ενημερώνω ότι όλα είναι καλά. Πλέον, χωρίς άγχος αλλά με αστείρευτη λαχτάρα να συνεχίσω και χαρά για το κατόρθωμά μου, καβαλάω και ξεκινάω πάλι. Εκεί στο Trento αγναντεύω ψηλές κορυφές και αρχίζω να μιλάω μέσα στο κράνος μου - οι Άλπεις. Μια τεράστια κορυφη, ακόμη χιονισμένη, με μικρά χωριά γύρω της, δέσποζε στον ορίντά μου. Πέρα μακριά αγναντεύω ένα τεράστιο θερμόμετρο, έλεγε +12, καλά πάμε σκέπτομαι, έχει όμως δροσίσει από την Ancona. Περνάω από το Bolzano και ακολουθώ προς Brennero - δεν ξέρω καν αυτές τις τοποθεσίες, μόνο σαν ονόματα στον χάρτη. Κατά τις 7 το απόγευμα, είχα πλέον μπει μέσα στα βουνά. Ο δρόμος απίστευτα μεγάλος και καλός, η άσφαλτος ενέπνεε ασφάλεια, η μηχανή ρολάριζε όμορφα και η ταχύτητά μου 110-120km. Ήμουν ευτυχισμένος, εκεί ανάμεσα στα βουνά. Στο Brennero έφτασα στις 7μιση και δρόσισε πλέον πολύ (+8), άρχιζα να αναρωτιέμαι για την νύχτα, βλέποντας τα πρώτα σύννεφα, τα βουνά και το άγνωστο της συνέχειας.

Τα πρώτα μου σύνορα στο Brennero. Οι Ιταλοί ελέγχουν μηχανή, πράσινη και διαβατήριο, με ρωτούν πού πηγαίνω ("Danmark", απάντάω...), και επιτρέπουν έξοδο από Ιταλία. Οι Αυστριακοί στο βάθος με σταματούν, μου ζητούν να ξεκαβαλήσω, και αρχίζουν να ελέγχουν την μηχανή χωρίς να μιλούν. Ελέγχουν χαρτιά και προβληματισμένοι μου επιτρέπουν είσοδο στην Αυστρία, στις 8.10 το βράδυ πλέον, με παλτό, τζιν και μάλλινα γάντια, και με μαύρα σύννεφα από πάνω μου.

Αυστρία, 20.10 βράδυ, Δευτέρα 3 Απριλίου 1995.
Με περίμενε μεγάλη νύχτα, ένα από τα τραγικότερα λάθη της ζωής μου!

Συνεχίζεται....