Travelling 66° 30' North. Αυγ. 2008

[Magelanos]

18-8-08 Δευτερα: Ημέρα άριστη, ήλιος ντάλα μιλάμε όλα είναι τέλεια!!! 104χιλ μας χωρίζουν από τον επόμενο σημείο διανυκτερεύσεις. Είναι η παραλίμνια πόλη (Reykjahlid) στην λίμνη (Myvatn). Μπορεί τα χιλιόμετρα να είναι λίγα, αλλά θα φάμε χρόνο, γιατί στην πορεία μας υπάρχουν κάποια αξιοθέατα, που πρέπει να δούμε. Και πάλι στον [1], για 40χιλ οπού και σταματώ σε μια πανέμορφη λίμνη (Lidsavatn). Βρίσκεται ακριβώς δίπλα στον δρόμο δεν χρειάζεται καμιά παράκαμψη. Εκείνη την στιγμή τα νερά ήταν τόσο γαλήνια, που κατοπτριζόταν το βουνό απέναντι, ολοκάθαρα σαν καθρέπτης, σε σημείο που σε μπέρδευε.



Εκτός από την θέα που δεν παιζόταν, θαυμάσαμε και το θάρρος ενός Ισλανδού που ήθελε να βουτήξει στα παγωμένα νερά της λίμνης, λόγο πρωτοφανής ζέστης (23 βαθμούς) που επικρατούσε για Ισλανδία. Το θάρρος όμως του κόπηκε απότομα, όταν το νερό έφτασε μέχρι τα γόνατα. Βγήκε έξω τρέχοντας…. Απαγορευτικά κρύο ακόμα και για τους ντόπιους. Φεύγουμε από εδώ, και μετά από λίγο σταματάμε στην διασταύρωση με τον δρόμο [842]. Ο λόγος για τον καταρράκτη (Godafoss-Γκονταφος)..


Ο <<καταρράκτης των θεών>> εδώ η ιστορία λέει ότι, το έτος 1000 οι φύλαρχοι ασπάστηκαν τον χριστιανισμό, πετώντας μέσα τα ξύλινα είδωλα, των παγανιστικών θεοτήτων.

Ο καταρράκτης όπως και οι περισσότεροι που έχουμε δει είναι εντυπωσιακός. Καθίσαμε στο χείλος ενός τεράστιου βράχου και τον χαζεύαμε. Φεύγουμε και κάνοντας περίπου 30χιλ, πάνω στον [1], δεξιά και αριστερά του δρόμου, βλέπουμε πολλούς κρατήρες ανενεργούς. Σαν να λέμε η περιοχή με τους κρατήρες. Και το υγρό στοιχείο δεν έλειπε από το σκηνικό, με λίμνες και ποτάμια. Και θα έλεγα και αρκετά κουνούπια, μαμούνια, σμήνος από έντομα…. Σταματάμε για λίγο σε ένα μαγευτικό τοπίο με λίμνη και αρκετό πράσινο, αλλά η μάχη με τα έντομα κατέληξε 1-0. δεν μπορούσαμε ούτε να περπατήσουμε ήταν παντού. Έτσι γρήγορα λίγες φωτογραφίες και δρόμο.




Τελευταία στάση πριν τον τελικό προορισμό η ( Νεκρόπολης-Dimmuborgir).


Και γι΄αυτους που ακούνε <<μαύρο μεταλ>> υπάρχει Νορβηγικό συγκρότημα με αυτό το όνομα, και πολύ γνωστό στα σκοτινα μονοπάτια. Εδώ περίπου 2000 χιλιάδες χρόνια πριν είχε γίνει έκρηξη ηφαιστείου, και είχε δημιουργηθεί μια λίμνη από λαβα.


Με τα από τόσο καιρό η λαβα έχει πάρει διάφορα σχήματα, ακόμη και ανθρώπων αλλά και τεράτων.


Οι Βίκινγκς είχαν ένα φόβο ότι υπήρχαν <<ΤΡΟΛΣ>>. Αφού χαζέψαμε κ’εδώ για καμιά ώρα, φτάσαμε στον τελικό προορισμό την πόλη (Reykjahlid) στην λίμνη (Myvatn-Mιβατν).


Όλη η περιοχή εδώ γύρω από την λίμνη, είναι έντονα γεωθερμικά φορτισμένη!!! Εγώ με τον γνωστό πλέον τρόπο, δηλαδή ένα τηλέφωνο την προηγουμένη μέρα, έκλεισα ένα δωμάτιο σε guesthouse. Το όνομα αυτού Elda. Μην το μπερδεύεται με την αλυσίδα των ξενοδοχείων edda, καμιά σχέση.

Όχι ότι είχε κάποιο πρόβλημα. Μια χαρά ήταν και με πρωινό. Γενικά εδώ η πόλη είναι πολύ μικρή, με ελάχιστα καταλύματα. Έχει ένα βενζινάδικο, μηχάνημα τραπέζης για αλλαγή χρημάτων ένα εστιατόριο καφέ, μαγαζί με σουβενίρ, και ένα τουριστικό περίπτερο για πληροφορίες και οργάνωση εκδρομών με πούλμαν, στην ευρύτερη περιοχή. Τώρα θα με ρωτήσετε γιατί εδώ και όχι κάπου αλλού; Πρώτον και βασικότερο, εδώ κοντά στα 5χιλ, υπάρχουν ζεστά λουτρά οργανωμένα, οπότε θα πάμε για μπανακι.


Και θα βγάλουμε εισιτήρια για αύριο, να πάμε εκδρομή με πούλμαν εκτός δρόμου, σε γνωστά αξιοθέατα.

Τώρα ξεκινάμε για τα λουτρά, και μάλιστα αποφασίζουμε να το κάνουμε με τα πόδια… δηλαδή 10χιλ συνολικά. Κόβοντας από κάτι χωράφια, βγαίνουμε στον [1] και περπατάμε στην άκρη του δρόμου, όλο ευθεία. Πλησιάζοντας βλέπαμε τους καπνούς που έβγαιναν από τα έγκατα της γης!!


Στον αέρα υπήρχε έντονα η μυρωδιά από θειάφι, και αν φορούσα μια στολή αστροναύτη, άνετα κάποιος θα νόμιζε ότι κάνω απόβαση σε κάποιον μετεωρίτη!!




Φτάνοντας στις εγκαταστάσεις, των λουτρών, ήταν η ώρα περασμένη, και δεν είχε κόσμο πολύ. Φυσικά ευχαριστηθήκαμε ένα μπανακι στα ζεστά ιαματικά νερά, και ότι κούραση είχε περάσει στο σώμα μας, τώρα είχε εξαφανιστεί.

Κάτσαμε μέχρι να πέσει ο ήλιος, εμπειρία μοναδική με την ομορφιά των χρωμάτων…








Μέχρι που άναψαν τα φώτα, γύρω από την λίμνη, και μας υπενθύμισαν ότι πρέπει σε λίγο να φύγουμε. Όντως ήμασταν από τους τελευταίους, που την κάναμε, αλλά και γεμάτους ευχαρίστηση, για την τελευταία εμπειρία, των ιαματικών λουτρών εδώ στην Ισλανδία. Η επιστροφή πάλι η ίδια, αλλά ήμασταν τόσο ξεκούραστοι που δεν καταλάβαμε ποτέ φτάσαμε στην έδρα μας. Ώρα για ύπνο και τα λέμε το πρωί….