Long Way Round Europe 2010: Κυνηγώντας όνειρα σε 13 χώρες...

[Ταξιδευτης]

Παρατησα τα παντα πανω στη μηχανη οπως ηταν. Ολα μου φαινονταν τοσο δευτερευοντα τωρα... Για δευτερη φορα στη ζωη μου μετα το οστεοφυλακιο στην Kutna Hora το μυαλο αδυνατουσε να πιστεψει αυτο που εβλεπαν τα ματια μου....



Φωτογραφιζα μηχανικα και περπατουσα τριγυρω σαν χαμενος... Δεν μπορουσα να αρθρωσω λεξη! Γυρω μου χιλιαδες σταυροι στη σειρα, ο ενας πανω στον αλλον και μικροι πανω σε μεγαλυτερους... Απειρες διακοσμησεις -λουλουδια, ζωγραφιες, αφιερωσεις, σκαλιστα αγαλματα, οτι μπορει να φανταστει κανεις...

[dim orestiada]

απιστευτο το ταξιδι σου. παντα γερος κ ορθιος για να κανεις πολλα πολλα τετοια χιλιομετρα.... αναμενουμε συνεχεια!!!

[Ταξιδευτης]

Ο δρομος με οδηγησε στο κεντρικο σημειο του Kryžių Kalnas: τον περιφημο Λοφο των Σταυρων. Στο μερος επικρατουσε μια απολυτη σιωπη και μια αβασταχτη λυπη... Λες και ολα τα στοιχεια της φυσης εσκυβαν το κεφαλι σε σεβασμο μπροστα σε αυτο το συγκλονιστικο θεαμα...




Ημουν μουδιασμενος... Δεν ειμαι πιστος καμιας θρησκειας αλλα αυτο το θεαμα μου προκαλουσε δεος και μια αβασταχτη λυπη. Τι μπορει να κανει η πιστη των ανθρωπων τελικα...
Στις σκαλες ενα θεαμα που δεν θα ξεχασω ποτε: ενας ομορφος νεαρος να κατεβαινει ξυπολητος κρατωντας μια μαγκουρα... Για καποιο λογο αυτη η εικονα μου εμοιαζε τοσο αντιφατικη: ενας νεος αντρας αλλα και τοσο γερασμενος συναμα...

[Ταξιδευτης]

Ανεβηκα τα σκαλια σιωπηλα...



Εφτασα στην κορυφη, μπροστα στο αγαλμα του Ιησου και απο καπου ακουγοταν σιγανα μια γλυκεια και θλιμμενη μελωδια!!
Δεν μπορουσα να το πιστεψω! Ταιριαζε τοσο πολυ με τη στιγμη που ηταν συγκλονιστικο...



Δεν νομιζω οτι υπαρχουν λεξεις να περιγραψω το πως ενοιωσα εκεινη τη στιγμη... Αν μου ελεγε καποιος οτι καποια μεγαλυτερη δυναμη με κοιταγε τωρα θα τον πιστευα χωρις δευτερη κουβεντα...

Στη βαση του αγαλματος υπηρχε ενα στασιδι για να προσευχονται οι πιστοι, και για μια απο τις ελαχιστες φορες στη ζωη μου ενοιωσα την αναγκη να κανω το ιδιο σε ενδειξη σεβασμου...

[saitman]

καταπληκτικες φωτο και πολυ καλη παρουσιαση!!

[Ταξιδευτης]

Ο λοφος συνεχιζε και προχωρησα με το μυαλο απλα κενο... Οι σταυροι ατελειωτοι...



Η επισκεψη σε αυτο το μερος ηταν πραγματικα ενα κομβικο σημειο στη ζωη μου. Μια εμπειρια απο αυτες που σε χαρασσουν βαθια, σε σημαδευουν ανεξιτηλα και σε αλλαζουν ως ανθρωπο...


Εβλεπα ακομα και παιδικους σταυρους! ΠΑΙΔΙΚΟΥΣ! Ηταν αβασταχτο…

[Ταξιδευτης]

Καθε ενας σταυρος και μια ανθρωπινη ιστορια αγαπης και πονου…
Αφιερωματα, σταυροι, φυλακτα, αγαλματα απο καθε γωνια της γης!



Απο Ιαπωνια μεχρι Μεξικο, και απο ΗΠΑ μεχρι Αυστραλια...



Ολο αυτο ξεκινησε λιγο μετα την εξεγερση των Λιθουανων και Πολωνων εναντια στη Ρωσικη Αυτοκρατορια το 1831 και 1863 που πνιγηκε στο αιμα. Καθως οι οικογενειες των νεκρων δεν μπορουσαν να βρουν τα σωματα τους αρχισαν να βαζουν συμβολικους σταυρους σε αυτο το μικρο λοφο.
Απο τοτε αυτο το μερος εγινε τοπος προσευχης για τους Λιθουανους, για ειρηνη, για την πατριδα τους και τους αγαπημενους τους που ειχαν χαθει στους πολεμους της ανεξαρτησιας.



Οταν η Λιθουανια καταληφθηκε απο τη Σοβιετικη Ενωση οι Λιθουανοι συνεχισαν να ερχονται σε αυτο το μερος και να αφηνουν τις αφιερωσεις τους για να δειξουν την πιστη στην αρχικη τους ταυτοτητα, θρησκεια και κληρονομια.
Ηταν ενα μερος ειρηνικης διαμαρτυριας για τους Λιθουανους, δυστυχως ομως οι Σοβιετικοι εκαναν οτι περνουσε απο το χερι τους για να το εξαλειψουν: το μερος κατεδαφιστηκε απο μπουλντοζες τουλαχιστον απο το 1961 μεχρι το 1973, αλλα οι σταυροι σε πεισμα των καταπιεστων συνεχισαν να πληθαινουν μεχρι και σημερα.

[Ταξιδευτης]

Το πιο ομορφο ομως στην ιστορια ειναι οτι το λατρευτικο αυτο μερος ακομα και σημερα δεν ανηκε σε κανεναν και ετσι ο καθενας ηταν ελευθερος να βαλει ενα αφιερωμα σε οποιο σημειο ηθελε...



Oι σταυροι συνεχιζονταν και τελειωμο δεν ειχαν….



Λιγο πριν φυγω αφησα και εγω κατι εδω… Τον λογο δεν χρειαζεται να τον πω... Τον ξερω εγω και μου φτανει…

[Ταξιδευτης]

Ποση ωρα μειναμε εκει δεν ξερω... Σε τετοιες περιπτωσεις τετοιες εννοιες χανουν το νοημα τους και μοιαζουν τοσο ανοητες και μικρες... Το μονο που ξερω ειναι οτι καθως η νυχτα πλεον επεφτε ενοιωθα να τρεμω ολοκληρος και δεν ηταν απο το κρυο της βραδιας...
Χανομουν στα δρομακια του λοφου αναμεσα στους σταυρους και ηθελα να αγγιζω τα πραγματα γυρω μου για να νοιωθω οτι ειναι αληθινα. Κατι να μου πει οτι ολο αυτο το ζουσα πραγματικα και δεν ηταν ολο μεσα στο μυαλο μου.

Κατεβηκα απο το λοφο και η γνωριμη οψη της Αυρας που περιμενε στο πλαι του δρομου ηταν ενα ευπροσδεκτο ξυπνημα που με επανεφερε στην πραγματικοτητα.



Ηταν ομως σχιζοφρενικο: οσο ενοιωθα την αναγκη να φυγω απο εκει, αλλο τοσο ηθελα να μεινω για παντα...
Ομως ηξερα οτι δεν γινοταν: "Συνελθε και ξεκινα! Εχουμε να φτασουμε στη Λετονια αποψε!" σκεφτηκα και εβαλα μπροστα...

Ευτυχως απο εδω που ημασταν μας χωριζαν μονο 80 χιλιομετρα για την Ριγα, την πρωτευουσα της Λετονιας, κατι εξαιρετικα καλοδεχουμενο μετα απο ολη αυτη τη μερα!
Στο δρομο η διαδρομη περνουσε διπλα απο πυκνα δαση και μια λεπτη ομιχλη εβγαινε απο τα δεντρα προσδινοντας εναν τονο μυστηριου στην ατμοσφαιρα... Ανατριχιλα...

[Ταξιδευτης]

Στο τελευταιο βενζιναδικο πριν τα συνορα καναμε μια μικρη σταση για ανεφοδιασμο και με τη βοηθεια μερικων τσιπς και νερου που ειχαμε μαζι στησαμε ενα αυτοσχεδιο πικνικ επι τοπου.
Συντομα θα ημασταν Riga οποτε θα τρωγαμε εκει. Τουλαχιστον αυτο ηταν το σχεδιο...

Μια ανασα απο τα συνορα πλεον και γυρω επεφτε απολυτη ερημια. Αραια και που περνουσε καποιο αυτοκινητο απο το αλλο ρευμα και στιγμιαια ενοιωσα μια απεραντη μοναξια να με τυλιγει...



Συνορα Latvia, 9:52 μμ
Μπαινουμε στην δευτερη πιο μυστηριωδη χωρα του ταξιδιου μας...





Σε μια δραματικη αντιθεση με την Λιθουανια οι δρομοι εδω ηταν ΑΘΛΙΟΙ! Λακουβες, νεροφαγωματα, και αντι για ασφαλτο τσιμεντοπλακες -προφανως ενα κληροδοτημα απο την εποχη της Σοβιετικης Ενωσης.
Η ωρα ηταν πλεον 10 το βραδυ και το σκοταδι πυκνο. Η μηχανη κοπανουσε συνεχως πανω απο της ανωμαλιες του δρομου και εγω ειχα αρχισει να φοβαμαι πολυ για τις βασεις των GIVI -αν συνεχιζαμε ετσι με εβλεπα να μαζευω βαλιτσες και πραγματα απο τα διπλανα χωραφια! Το θερμομετρο της μηχανης εδειχνε 10 βαθμους και η πυκνη ομιχλη που επικρατουσε ολοκληρωνε το σκηνικο της συμφορας ιδανικα... Υπο αυτες τις συνθηκες αναγκαζομουν να κραταω πολυ χαμηλες ταχυτητες αλλα τουλαχιστον ημασταν κοντα στον προορισμο μας!

Σχεδον 2 ωρες αργοτερα μπαιναμε στην Riga. Περασαμε μια μεγαλη γεφυρα πανω απο τον ποταμο Daugava και απεναντι εβλεπα ενα θεαμα που δεν περιμενα: μεγαλοι ουρανοξυστες, γερανοι κατασκευων, λιμανι, και πυκνη δομηση με τεραστιες πολυκατοικιες και κτηρια. Ηταν μια μεγαλη βιομηχανοποιημενη πολη, κατι που δεν με ξετρελλαινε κιολας.

Κατευθυνομασταν για το Riga City Camping -το μονο camping που ειχα βρει στην πολη, το οποιο βρισκοταν σε ενα μικρο μακροστενο κομματι γης (δεν το ελεγες νησι) απεναντι απο την κυρια πολη. Το "νησι" ηταν γεματο μεγαλες αποθηκες και εταιριες. Εμοιαζε να ειναι βιομηχανικο παρκο;
Στο camping τα πραγματα δεν αλλαξαν: το μερος δεν εμοιαζε καθολου με την κλασσικη εικονα που εχουμε για τα campings με τα δεντρακια τους, τη θαλασσα μπροστα κλπ.
Αυτο ηταν μια μεγαλη επιπεδη εκταση χωρις καμια βλαστηση, χωρισμενη σε ισα τετραγωνα με γκαζον.
Ακριβως στη μεση ηταν ενα τεραστιο κτηριο που εδειχνε να ειναι η reception (αν και ημουν σιγουρος οτι δεν επιανε ολο αυτο το χωρο) και στην κατω ακρη του camping ενα αλλο εξισου μεγαλο κτηριο με τα λουτρα και WC.

Παρα το προχωρημενο της ωρας, αρκετα νεα παιδια καθονταν εξω απο σκηνες πινοντας μπυρες και κανοντας μπαρμπεκιου -ενα ομορφο θεαμα σε ενα καπως παραξενο εμφανισιακα camping. Η σκηνη στηθηκε γρηγορα και ολα τα πραγματα ετοιμαστηκαν ευκολα χαρη στα αυτοφουσκωτα στρωματα και μαξιλαρια που ειχαμε μαζι, οποτε συντομα ημασταν ετοιμοι για εναν απολαυστικο υπνο.
Ξαπλωμενος σκεφτομουν ολα οσα ειχαμε δει σημερα. Η μερα αυτη ηταν ενα μαθημα στην ανθρωπινη φυση.
Οι ανειπωτες θηριωδιες των σφαγεων της KGB και απο την αλλη η συγκλονιστικη δυναμη της πιστης και ελπιδας των καταπιεσμενων και πονεμενων. Απο το απολυτο σκοταδι της φρικης στο πιο λαμπρο φως της αγαπης.
Δυο μερη τοσο διαφορετικα οσο η κολαση και ο παραδεισος, αλλα και ταυτοχρονα τοσο αλληλενδετα μεταξυ τους. Το ενα ειχε φερει το αλλο.
"Ο ανθρωπος ειναι ικανος για το συγκλονιστικοτερο θαυμα και το φρικιαστικοτερο εγκλημα τελικα" σκεφτηκα.

Ενω το μυαλο μου πασχιζε να συνειδητοποιησει οσα ειχαμε δει σημερα ακουσα την Alicja να λεει: "Νικο; Μηπως βρεχει; Ακουω ενα ταπ ταπ ταπ στη σκηνη."
Κοιταξα εξω -ψιχαλιζε. "Δεν ειναι τιποτα! Ενα ψιλοβροχο ειναι. Μεχρι το πρωι θα εχει περασει!" ειπα. Που να ηξερα...

{Συνεχιζεται...}