Οδοιπορικό σε Καππαδοκία-Πόντο

[LakisGS]

Η ιδέα για αυτό το ταξίδι "έπεσε" στο τραπέζι για πρώτη φορά, το τριήμερο της 28 Οκτωβρίου του 2010, κατά τη διάρκεια ταξιδιού με τις μηχανές στη Κωνσταντινούπολη. Εγώ με τον Μάνο είχαμε ξανακάνει μεγάλο ταξίδι μαζί, (Σκόπια-Σερβία-Κροατία-Σλοβενία-Ιταλία-Αυστρία), οι γυναίκες μας ευτυχώς "κολλήσανε στο ταξίδι στη Κωνσταντινούπολη αλλά και σε μερικά άλλα εντός Ελλάδας, και έτσι η ιδέα βρήκε πρόσφορο έδαφος...
Η αλήθεια είναι ότι εγώ και ο Μάνος θέλαμε ένα ταξίδι αρκετά πολιτισμένο, για να μη "σαλτάρουν" οι γυναίκες, αλλά και με αρκετή δόση περιπέτειας για να γουστάρουμε και εμείς. Ετσι λοιπόν σκεφτήκαμε ότι αυτός ο προορισμός θα κάλυπτε όλα τα γούστα της παρέας. Η παρέα λοιπόν ήταν, εγώ με τη γυναίκα μου τη Σοφιάνα (με ΒMW GS 1200), και ο Μάνος με τη γυναίκα του τη Σοφία (με Varadero 1000).

Είχαμε υπολογίσει ότι θα κάναμε 5000 με 5500 χιλιάδες χιλιόμετρα. Τελικά πέσαμε μέσα (αν και παραποιήσαμε λίγο το προγραμμά μας), και κάναμε 5000 και κάτι.
Το πρόγραμμα δύσκολο, αρκετά "σφικτό", με πολύ πρωινά ξυπνήματα και πολλά χιλιόμετρα κάθε μέρα. Από τις 15 ημέρες που υπολογίζαμε, μόνο 3 στη Καππαδοκία και 2 στην Αμάσια στον Πόντο δεν θά φορτώναμε τις μηχανές το πρωί. Οι υπόλοιπες ήταν πρωινό ξύπνημα, φόρτωμα μηχανής, γερό πρωινό γεύμα, και πολλά χιλιόμετρα μέχρι το βράδυ.

1 ΗΜΕΡΑ
Σάββατο 23 Ιουλίου 2011
Λάρισα-Αλεξανδρούπολη.
Ξεκινήσαμε λοιπόν αργά το μεσημέρι απο Λάρισα, λόγω κάποιων τελευταίων υποχρεώσεων, και το βραδάκι χαλαρά ήμασταν Αλεξανδρούπολη. Βρήκαμε εύκολα ξενοδοχείο, φάγαμε, κάναμε μια μικρή βόλτα στη παραλία και καταλήξαμε στα δωμάτια μας για ξεκούραση. Το ταξίδι ξεκινάει ουσιαστικά από αύριο...

2 ΗΜΕΡΑ
Κυριακή 24 Ιουλίου 2011
Κήποι-Eceabat 138km-Eceabat-Canakkale (μισή ώρα με το φεριμποτ)-Canakkale-Ayvalik (Α'ι'βαλί) 178km





Ξεκινάμε λοιπόν το πρωί της Κυριακής και φτάνουμε στο τελωνείο των Κήπων. Η ζέστη ήδη είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητη. Συναντάμε μία αρκετά μεγάλη ουρά αυτοκινήτων και κάπου στη μέση ένα ζευγαράκι GS-VARA με δύο ζευγάρια Τούρκων να περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους... Ωσαν Ελληνες εμείς περνάμε μπροστά κανονίζουμε να περάσουμε πρώτοι από τους ελέγχους για να μη μας φάει ο ήλιος και φωνάζουμε και τους Τούρκους να περάσουν οι οποίοι έχουν μείνει παξιμάδι και μας κοιτάνε. Το ίδιο κάναμε και στους ελέγχους στη Τουρκική πλευρά..... Αφού χαιρετηθήκαμε με τους φίλους μας ξεκινήσαμε για Eceabat όπου θα πέρναμε το φεριμπότ για Canakkale. Η διαδρομή όχι τίποτα το ιδιαίτερο θύμιζε πολύ Ελλάδα, με αρκετή κίνηση και έργα. Τα έργα δυστυχώς θα μας ακολουθούσαν στο μεγαλύτερο μέρος του ταξιδιού μας.... Ολη η Τουρκία ένα απέραντο εργοτάξιο από θέμα δρόμων.... Φτάσαμε λοιπόν στο Eceabat και μπήκαμε στο φερυμπότ για Canakkale.