z_atomic_land = mission 1

[z_atomic]

Ημέρα 3: Κυριακή 07/08/11
Στόχος: Bolzano - Passo Pordoi - Bolzano

Briefing (Η americania που έγινε συνήθεια)



Χάρτης

day-3 bolzano - passo pordoi - bolzano - Google Maps

Κεφάλαιο 1: Bolzano

Το πρωινό ξύπνημα μου επιφύλαξε μια δυσάρεστη έκπληξη(?)... ο πυρετός είχε ανέβει μάλλον. Στο μυαλό μου ήρθε η Φωτεινή η φαρμακοποιός μου, που επέμενε να πάρω τα panadol flue. Την είχα ακούσει ευτυχώς. Πρωινό γρήγορα και αναχώρηση για την πρώτη, στην ουσία, διαδρομή.

Βγαίνοντας στην τεράστια βεράντα του ξενοδοχείου για να πάρω το πρωινό μου αντίκρισα κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ το προηγούμενο βράδυ.

Φωτό 3-1: Στρώνοντας το βούτυρο στη φρυγανιά

Φωτό 3-2: Η γειτονιά μας





Φωτό 3-3i &3ii: Μη προσβάσιμα (φαινομενικά) σπίτια απέναντι







Φωτό 3-4: Το Bolzano είναι όμορφο μόνο το βράδυ

Περίεργη πόλη. Ενώ είναι η τελευταία μεγάλη Ιταλική μεγάλη πόλη πριν τα σύνορα με την Αυστρία, οι κάτοικοι είναι περισσότερο Βαυαροί από ότι Ιταλοί. Στο ξενοδοχείο που έμενα οι ιδιοκτήτες μιλούσαν Γερμανικά (η merkl μας κυνηγάει παντού).

Μέχρι πριν τον Α Παγκόσμιο πόλεμο η πόλη άνηκε στην Αυστρουγγαρία και συγκεκριμένα στην περιφέρεια του Τιρόλο. Προσαρτήθηκε στην Ιταλία με το τέλος του Α Παγκοσμίου Πολέμου και αργότερα ο Μουσολίνι σε συνεργασία με τον Αδόλφο (τον γνωστό), εφήρμοσαν ενα πρόγραμμα Ιταλοποίησης της ευρύτερης περιοχής. Έτσι τυπικά επικράτησε η Ιταλική γλώσσα και κουλτούρα κάτι όμως που δεν μου φάνηκε να ανταποκρίνεται και πολύ στην πραγματικότητα. Από τα θετικά της πόλης είναι η παραγωγή πολύ καλού κρασίου. Το τίμησα δεόντως. Τέλος τα ιστορικά στοιχεία. Ώρα για δράση


Κεφάλαιο 2: Passo Pordoi - η ανάβαση
Αρματώνομαι με τα απαραίτητα και ξεκινώ με την Piouzi την ανάβαση για Passo Pordoi. Βγαίνοντας από ένα μεγάλο τούνελ, "τρακάρω" πάνω σε ένα εκτυφλωτικά πράσινο τοπίο. Φυσιολατρικό σοκ μονομιάς...με το καλημέρα.

Φωτό 3-5: Φυσιολατρικό σοκ

Το δεύτερο σοκ που παθαίνεις είναι της ποιότητας του οδοστρώματος. Οι επικλίσεις του στις στροφές και η εξαιρετική άσφαλτος ευνοούν την ερωτοτροπία του δρόμου με τα ελαστικά της Piouzi. Η αίσθηση της οδήγησης σε τέτοιο δρόμο ήταν πρωτόγνωρη και φανταστική. Ακόμη δεν άρχισα την διαδρομή και είχα ήδη .......ερεθιστεί (ευγενική διατύπωση).

Φωτό 3-6: Άποψη οδοστρώματος (μετά από 5-6 περισσότερο αποτυχημένες προσπάθειες φωτογράφισης)





Φωτό 3-7: Green Piouzi





Φωτό 3-8: Λίγο μετά το τούνελ (ας είναι καλά η "θεία" που με έβγαλε μια φωτό)

Η χάρα ήταν μεγάλη και δεν κρυβόταν (κάτι μου θυμίζει αυτό). Μου άρεσαν τα πάντα. Ο δρόμος, το τοπίο, η Piouzi λιγότερο φορτωμένη, η μυρωδιά του αέρα και η λίγη ψύχρα που επικρατούσε το πρωί. Βέβαια για να πω την αλήθεια το ####βάρεσα και άργησα αρκετά.Συνέχισα λοιπόν προς το πρώτο χωριό που θα συναντούσα (βλ. χάρτη) το Nova Levante

Φωτό 3-9i & 9ii: Στο πρώτο μικρό χωριό που συνάντησα - Nova Levante







Φωτό 3-10i & 10ii: Προαύλιο εκκλησίας - βοσκοτόπι για μουλάρια (καθόλου τυχαίο)







Φωτό 3-11: Πίσω το Βουνό Latemar (Υψ. 2.799 μ.) των Δολομιτών

Επόμενος σταθμός χωρίς να το ξέρω 5 λεπτά πιο κάτω... σε ένα σημείο (φωτό 3-12) που δεν σε προϊδέαζε για το τι θα έβλεπες. Σταμάτησα μόνο και μόνο επειδή είδα αρκετές μηχανές και αυτοκίνητα σταθμευμένα. Είπα και γω ο κουτσομπόλης να δω τι στο Δία (τον πολυμελετούσα) συνέβαινε.

Φωτό 3-12: Μα τι (στο Δία) γίνεται εδώ;

Σβήνοντας κινητήρα στα αυτιά μου ηχούσαν τρομπόνια, τσέλο, βιολιά τρομπέτες και διάφορα άλλα όργανα που δεν γνωρίζω την ονομασία τους. Στην αρχή κόλλησα...ρε λες να έκανα λάθος στα mp3 και να έχωσα στην Playlist την Καμεράτα Ορχήστρα φίλων της μουσικής; Αν την έκανα τη μ@@@κια θα περάσω ζάχαρη στο δρόμο. Ότι πρέπει για να μην κοιμηθώ. Μόλις έβγαλα το κράνος όμως χάρηκα....

Πρώτον γιατί η Καμεράτα παρέμεινε στο Μέγαρο Μουσικής, να την προλογίζει η Μαρία Παπαδή στο Mega και δεύτερον γιατί αντίκρισα τη λίμνη Laggo di Carezza ανάμεσα από τα δέντρα και άκουγα ένα πλήθος μουσικών να πετάνε τις κοινές τους νότες μέσα στα νερά της.

Έμεινα λίγο κόκκαλο να πω την αλήθεια. Σάστισα με την εικόνα και το γαλαζοπράσινο χρώμα του νερού, σε συνδυασμό με τη μουσική. Δεν το περίμενα το ομολογώ. Όπως ομολογώ ότι νόμιζα ότι προς στιγμή είχα κάνει λάθος στην διαδρομή μου. Και όμως είναι τόσο μικρή λίμνη που δύσκολα την πρόσεχες στο χάρτη.

Η τύπου καμεράτα (πάνω από 20 άτομα πάντως) , συνέχιζε το "βιολί" της στις όχθες της λίμνης . Κατάφερα να την αντικρίσω μόνο τη στιγμή που έφευγα ανηφορικά από τη λίμνη. Από εκεί που σταμάτησα δεν φαίνονταν με τίποτα.

Φωτό 3-13: Ε; Νερό;





Φωτό 3-14 (i,ii&iii): Laggo di Carezza

Φωτό 3-15: Απίστευτα χρώματα

Βέβαια εγώ με τα χρώματα την πάτησα. Γιατί είδα μόνο ένα φάσμα χρωμάτων. Lago di Carezza σημαίνει λίμνη του ουράνιου τόξου. Η Lago di Carezza με βάση το μύθο αποτελεί το αποτέλεσμα ενός ξορκιού.

Ο μύθος λοιπόν, λέει ότι η λίμνη κατοικούνταν από την όμορφη νύμφη Undine. O μάγος Latemar, το όνομα του οποίου δόθηκε στο βουνό της φωτό 3-11, και το οποίο καθρεφτίζεται στη λίμνη, ερωτεύτηκε την νύμφη και προσπάθησε κάμποσες φορές ανεπιτυχώς να την αιχμαλωτίσει. Εξοργισμένος από την αποτυχία του, ζήτησε την συμβουλή του Masare (τοπικός πολυξερίδης) ο οποίος τον προέτρεψε να εμφανίσει ένα ουράνιο τόξο πάνω από τη λίμνη, για να προσελκύσει την νύμφη και να την απαγάγει. Έτσι και έκανε, αλλά με το που τον αντίκρισε η Undine βγαίνοντας από το νερό, έφυγε τρομαγμένη και χάθηκε μακριά. Ο Latemar (ο "άσχημος" πλέον) εξαγριωμένος που δεν κατάφερε τελικά να την αιχμαλωτίσει, "έσπασε" το ουράνιο τόξο σε χιλιάδες κομμάτια και τα σκόρπισε στη λίμνη. Γι αυτό και σήμερα στα νερά της μπορεί να διακρίνει κανείς να εμφανίζονται όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου (εγώ δεν είδα πάντως ούτε τα μισά).

Φωτό 3-16: Αυτό παθαίνει όποιος πάει να βγάλει μόνος του φωτό (χάλια λέμε σαν τον Latemar)





Φωτό 3-17: "Λοιπόν Piouzi.....αρκετά ####βαρέσαμε με τη καμεράτα...φεύγουμε"

To Passo Pordoi ήταν εκεί και περίμενε αλλά η ημέρα όχι για πάντα. Έτσι αφού ξεμπέρδεψα με τα της λίμνης, ξεκουμπίστηκα με την Piouzi ασταμάτητος μέχρι το Passo Pordoi.

σημ. σήμερα αργά μετά τον καφέ το επόμενο επεισόδιο