ALOUROI 2011 Auschwitz - Central Europe - Stelvio

[pvez]

Ημέρα 10η Padova-Venezia.

Το πρωϊνό του ξενοδοχείου, αντάξιο ενός Sheraton και παντού χαμόγελα από όλους μας, καθώς φτάσαμε στην τελευταία μέρα εκτός συνόρων και όλα είχαν πάει καλά χωρίς να συμβεί κανένα κακό, που πάντα παραμονεύει σε κάθε ταξίδι.
Ειχαμε γεμίσει με εμπειρίες, είχαμε χορτάσει χιλιόμετρα, είχαμε ξεχάσει την καθημερινότητα της δουλειάς μας και τώρα περνάγαμε τις τελευταίες ώρες πριν ξαναγυρίσουμε σε αυτήν.

Με πολύ καλή διάθεση τελειώσαμε το πρωϊνό μας, αδειάσαμε τα δωμάτιά μας και φορτώσαμε τα πράγματά μας στις μηχανές, με τα πειράγματα να δίνουν και να παίρνουν από και προς όλες τις κατευθύνσεις!




Είχαμε αρκετό χρόνο για το λιμάνι και η απόσταση σχετικά μικρή.
Φεύγοντας, δεν πήγαμε απο την εθνικη (δεν μπορώ να πω ότι δεν προσπαθήσαμε να βγούμε σε αυτήν!) αλλά μέσα απο την Padova από ένα δρόμο δίπλα σε ένα κανάλι, με πολλά όμορφα κτίσματα δεξιά και αριστερά του. Πολύ όμορφη πόλη τελικά και νομίζω ότι είναι η καλύτερη λύση για τέτοιου είδους επιστροφές, με το πλοίο να φεύγει στις 12 το μεσημέρι απο τη Βενετία.
Περιττό να αναφέρω ότι ακόμα και σε αυτή τη μικρή απόσταση μέχρι το λιμάνι καταφέραμε να σπάσουμε σε δύο γκρούπ και να πάμε χωριστά.



Τέλος πάντων, οι διατυπώσεις και η επιβίβαση στο πλοίο ήταν σχετικά εύκολες και σύντομες και γρήγορα βρεθήκαμε στο κατάστρωμα να γεμίζουμε τις μνήμες με αμέτρητα Mega bytes καθώς το πλοίο κινούταν πολύ αργά και πολύ κοντά στην στεριά, απ’όπου βλέπαμε τα αναρίθμητα κανάλια που οδηγούσαν βαθια στην πόλη.










Μετά απο αρκετή ώρα βγήκαμε στα ανοικτά και βάλαμε για ξεκούραση τις φωτογραφικές ενω οι περισσσότεροι απο εμάς έθεσαν σε λειτουργία τις μασητικές, τιμώντας ιδαίτερα τους θρυλικούς γύρους που διέθετε το ψητοπωλείο του καραβιού!



Στα διάφορα «πηγαδάκια» που κάναμε πάνω στο πλοίο, συζητώντας διάφορα θέματα, επανήλθε ο κακομοίρης ο Πάνος Μ. με τον πόνο του που ξέχασε το fleece στο ξενώνα στο Berchtesgaden. Εκεί λοιπόν καταφέραμε να φτιάξουμε το παζλ του τί ακριβώς είχε συμβεί: βγαίνοντας και οι υπόλοιποι απο τα δωμάτια, κάποιος είδε το ξεχασμένο fleece και αφου ήταν σίγουρος ότι ήταν κάποιου Αλουρου (δεν υπήρχε και άλλος στον ξενώνα), το έδωσε στον Κώστα Ζ, να το βάλει στα πράγματά του, μια και είχε χωρο, μέχρι να βρουν τίνος ήταν. Με τα σπασίματα των ομάδων και το συνεχές τρέξιμο δεν κατέστη δυνατό να συμπέσουν ο παθών και ο ευρών, ώστε να πάει το fleece στον ιδιοκτήτη του. Το επόμενο πρωί λοιπόν που ξεκινούσαμε από το ξενοδοχείο Sommerfeld στην Ελβετία και αφού ο Κώστας δεν είχε ακούσει τίνος ήταν το ρούχο, θεώρησε καλό να το αφήσει στο πάρκινγ του ξενοδοχείου, πεσκέσι στον επόμενο που θα το βρεί ή ίσως και μπουρμπουάρ στις κοτσιδάτες καμαριέρες του ξενοδοχείου! Με το ζόρι κρατήσαμε τον Πάνο να μην ####### από το πλοίο μεσοπέλαγα, ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που του πρότειναν ότι καλύτερα θα ήταν να πέταγε τον Κώστα στα ψάρια!!
Οι ώρες πέρασαν ευχάριστα και γρήγορα μέχρι την άλλη μέρα που μπαίναμε (χωρίς «επιτέλους») στα ελληνικά χωρικά ύδατα!