ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ και ΣΚΕΨΟΥ

[Hekima]

Αρχική Δημοσίευση από Vagelis Gar

Να μάθουμε να ακούμε παιδιά...μεγάλη αρετή το να μπορείς να ακούς και να "ακούς" τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου.

Οι περισσότεροι στην καθημερινότητά μας, στις συζητήσεις μας μιλάμε χωρίς στην ουσία να έχουμε να πούμε κάτι.
Μιλάμε πριν ο απέναντί μας προλάβει να ολοκληρώσει τη σκέψη του.
Μιλάμε πριν προλάβουμε να επεξεργαστούμε αυτά που ο άλλος μας λέει.
Μιλάμε όχι για να δώσουμε στον άλλον να καταλάβει αυτό που σκεφτόμαστε.

Μιλάμε απλά για να επιβάλουμε και να επιβληθούμε, γιατί αυτή είναι η ανάγκη μας για να περάσουμε στην απέναντι όχθη, στην όχθη όπου δεν υπάρχουν ενοχές, τύψεις...στην όχθη όπου το Ευχαριστώ και το Συγνώμη δεν υπάρχουν...δυστυχώς.

Ανοιχτό μυαλό = σκεπτόμενο μυαλό

Δεν θέλουμε Βαγγέλη στην πραγματικότητα να ακούσουμε κανέναν δεν έχουμε χρόνο, δεν μας ενδιαφέρει κανενός το πρόβλημα. Μόνο το δικό μας έχει ουσία, βαρύτητα, δεν μας ενδιαφέρει να είμαστε συμπαθείς.
Αν είμαστε το κρύβουμε, καλύτερα σκληροί, ψυχροί, απόμακροι. Το παραπάνω παρεξηγείται. Οι γλυκές κουβέντες, το νοιάζομαι, γίνανε ειρωνίες, κακίες, απειλές. Το ευχαριστώ και το συγνώμη ανταλλάσεται μόνο για τους τύπους. Τύψεις και ενοχές έχουν μόνο οι παράνομοι, εμείς επειδή είμαστε νομοταγείς είμαστε σωστοί. Τα συναισθήματα μας, πονηρά εμφανίζονται μέχρι να καλύψουν τις ανάγκες μας, η επιβίωση μας είναι πρωταρχικός σκοπός και σ΄αυτόν τον αγώνα θέλουμε να είμαστε μόνοι μας γιατί το μοιράζειν δεν υπάρχει. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθήσαμε πολλές φορές να αλλάξουμε αλλά φάγαμε τα μούτρα μας και έτσι σηκώσαμε βράχια κοφτερά μπροστά μας. Είναι καλύτερα να σε δαγκώσω πρώτα εγώ βαθιά ώστε μετά να μην έχεις δύναμη να με πληγώσεις. Αν τα μεγαλώματα μου ήταν και δύσκολα και κυνηγημένα, αν οι λάθος άνθρωποι μου έδειξαν τους δρόμους που έπρεπε να διαβώ, αν λανθασμένα έπεισα τον εαυτό μου ότι όλα ήταν καλά ως εδώ, αν έχω σκοτεινιά στο από ΄δω και πέρα τότε το μόνο που με σώνει είναι να βρίσκομαι διαρκώς σε διαδικασία επίθεσης, μάχης, μοναξιάς, εγωισμού και να διατυμπανίζω την υπεροχή μου γιατί αυτό με θρέφει. Και σίγουρα δεν ακούω και δεν βλέπω κανέναν γύρω μου παρά μόνο όταν θα είναι για χλεύη για επίκριση, για σύγκριση, όπου πάλι εννοείται πως εγώ υπερέχω. Είναι εύκολο να τσακίσεις ψυχές, να τσαλακώσεις αξιοπρέπειες, να μηδενίσεις προσωπικότητες, είναι δύσκολο να είσαι όμως άνθρωπος με βούτυρο στην ψυχή, με μεγάλη αγκαλιά, με φωτεινά μάτια.

Ευτυχώς όμως που υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι που τα δέχονται, ανέχονται και τα υπομένουν όλα αυτά όχι γιατί είναι δειλοί ή κουτοί, άφωνοι ή τυφλοί, αλλά γιατί κατάλαβαν ποιά είναι η σωτηρία της ψυχής και το κενό αυτών των ανθρώπων.

Η απέναντι όχθη έχει κρύο, κακία, μοναξιά, πόνο και σκοτάδι Βαγγέλη.