26 εξωπραγματικές μέρες στη ράχη και τα πέριξ της Ευρώπης.

[PapasouzasReal]

Μέρες 26-27
Βενετία-Ηγουμενίτσα-Αθήνα

Σηκωθήκαμε το πρωί της επόμενης, φορτώσαμε στα γρήγορα, ήπιαμε τον καφέ μας και βουρ για το καράβι το οποίο και πάλι άργησε μία ώρα. Πάλι καλά είχε ίσκιο για να περιμένουμε και πολλούς μηχανόβιους που ερχόντουσαν για ταξίδι στην Ελλάδα και θέλαν πληροφορίες, οπότε πέρασε εύκολα η ώρα!
Στο καράβι βρήκαμε μόλις μπήκαμε ένα πολύ ήσυχο μέρος για να βάλουμε τους υπνόσακούς μας, οπότε ξέραμε από νωρίς που θα περάσουμε την νύχτα! Η αλήθεια είναι ότι 28 ώρες στο καράβι είναι πολλές και όσο πιο πολύ κοιμηθείς τόσο πιο εύκολα θα περάσουν!



Φτάσαμε το επόμενο μεσημέρι αργά στην Ηγουμενίτσα και αποφασίσαμε να μην πάμε από Ριο-Αντίριο, μιας και κανείς μας δε γουστάρει αυτό τον δρόμο, αλλά από Μέτσοβο και μετά Τρίκαλα-Λαμία-Εθνική οδό μέχρι Αθήνα.
Αυτή είναι και η τελευταία φωτογραφία που τράβηξα στο ταξίδι μας, κάπου πάνω από το Μέτσοβο, στο Katara-Pass όπως έγραφε και η ταμπέλα στα Αγγλικά, μία από τις αγαπημένες μου φωτογραφίες...



Τελικά δε ξέρω αν κάναμε καλά αφού κάπου πάνω από το Μέτσοβο ξεκίνησε να νυχτώνει και μέχρι την Καλαμπάκα είχε νυχτώσει εντελώς πλέον. Από κει και πέρα ήταν και η χειρότερη οδηγική εμεπιρία του ταξιδιού. Μέχρι να βγούμε στην Εθνική δεν είχε πουθενά φώτα, με αποτέλεσμα να έχω κουραστεί υπερβολικά από τα Τρίκαλα και μετά. Μέχρι και τα ματόκλαδα μου είχαν κουραστεί από την υπερπροσπάθεια να διακρίνω τι είχε μπροστά ο δρόμος. Η αλυσίδα επίσης είχε φθαρεί τόσο πολύ που το μηχανάκι σκόρτσαρε με όσες στροφές και αν είχε ο κινητήρας, ακόμα και στον κόφτη, και το κακό είναι ότι ήταν τέρμα σφιγμένη, ουσιαστικά απλά παρακαλούσα να φτάσω πριν σπάσει.

Τελικά φτάσαμε πολύ αργά το βράδυ στην Αθήνα, και στην έξοδο της εθνικής που έβγαινα εγώ για το σπίτι μου δώσαμε τα χέρια εν κινήσει με τα παιδιά και χαιρετηθήκαμε. Ήξερα ήδη πόσο θα μου έλειπε τις επόμενες μέρες η όψη της πλάτης της Τόνιας μπροστά μου καθώς γράφουμε χιλιόμετρα... και πραγματικά έτσι ήταν οι επόμενες μέρες, αρκετά νοσταλγικές.
Το μόνο καλό είναι τα αγαπημένα σου πρόσωπα που κάνουν υπομονή με τα γούστα σου και ταξιδεύουν μαζί σου, μέσα στην σκέψη σου όσο λείπεις. Και είμαι πολύ ευτυχισμένος που υπάρχουν τέτοια άτομα στην ζωή μου.