Για την τιμή του τούβλου

[xntinou]

Νομίζω ότι η πάση θυσία απόκτηση σπιτιού ήταν η ενσάρκωση των ενδόμυχων φόβων που μεταδόθηκαν από γενιά σε γενιά.
Προσπαθώ να ελέγξω, να χαλιναγωγήσω το μέλλον, να προδιαγράψω μια κατά το μυαλό μου ιδανική πορεία και αυτό κάνει τα πάντα κάθε φορά για να μου θυμίσει το μάταιο της υπόθεσης.

Είναι διαφορετικό να μου περισσεύουν και να επενδύσω σε αγορές ακινήτων και άλλο να παίζω κορώνα γράμματα πληρώνοντας 40 χρόνια δόσεις, λες και ήρθε κάποιος από .. επάνω και υπέγραψε εγγυητής για το μέλλον ..

Μετά θα κατηγορήσω το κράτος, τις τράπεζες και τον παπά της ενορίας για όλα τα δεινά ..

Και εγώ ο ίδιος;
Δεν είμαι πουθενά; Δεν συμμετέχω στη ζωή μου; Για όλα οι άλλοι αποφασίζουνε;
Μήπως έτσι με μάθανε; Ποιος μου τα 'μαθε; Και γω γιατί δεν προσπάθησα να τα τροποποιήσω;

Οι τάσεις της κοινωνίας, το ενδοκρινικό της σύστημα, μ'επηρεάζουν και μπορεί να με παρασύρουν,
όμως μόνον εγώ αποφασίζω ..

Αν μαζευτούμε 11 νοματαίοι και κάνουμε μια ομάδα ποδοσφαίρου που πάει από καρπαζιά σε καρπαζιά, ποιος θα είναι ο υπαίτιος;
Όλοι μαζί, γιατί είμαστε ένα τιμ.
Και ο καλός ο παίκτης έχει ένα μερίδιο ευθύνης γιατί δεν βοήθησε / εξήγησε /έδειξε (ως γνώστης) τον σκράπα.